Manfred Mann's Earth Band - Nightingales & Bombers (1975)

Klopt, op de remaster staan deze 2 nummers als bonustracks. Daar zal ik dan ook een correctie voor indienen.



Eerste deel : niets aan toe te voegen !

Tweede deel (uit de tekst van het CD~boekje) : Nightingales and Bombers was however, to be the last of an era with Mick Rogers departing shortly after its completion.Rogers had felt restricted within The Earth Band framework and yearned to play more jazz oriented music.

Ik heb geprobeerd 2 favoriete tracks uit te zoeken maar dit blijkt onmogelijk. Wat een waanzinnig album heb ik dit altijd gevonden, en na zoveel jaren weer eens uit de kast gehaald en nog steeds super. Het nummer As Above So Below is dan toch echt de topper, wat een spanningsopbouw. Alleen Fat Nelly heeft mij nooit kunnen raken.

Label klopt geen hout van.

Dit is gewoon weer zo'n fijne Bronze-plaat.

Deze plaat valt op door het puntige spel van Mick Rogers en Chris Slade.
Beetje spacerock maar toch voornamelijk erg hardrock deze plaat.

Niks mis met de stem van Mick Rogers, overigens. Ik heb het altijd erg gewaardeerd.

Ik vond de stem van Rogers lange tijd zelfs beter passen bij het obscure geluid van MMEB dan dat van Thompson toen het gelijk veel meer de songmatige kant opging. Dit blijft in ieder geval toch beslist een van de toppers uit de Rogersperiode.

Solarfire wint het op alle terreinen, vind ik!

Als top2000 hater toch Manfred Mann herontdekt. Heerlijk jaren 70 sfeertje, met malle ingenieuze instrumentale combinaties via snaren en electronica.

Waarom zou je een top 2000 hater zijn?

Blij dat er veel symfo in de top2000 binnen geslopen is.

De titel van het album heeft wel een bijzondere achtergrond. Zoals bekend gebruikte Mann voor het nummer 'As Above So Below' een beroemd geworden opname uit '42 die de BBC maakte van een nachtegalenconcert in een tuin in Oxted, Surrey. Dit heeft een interessante voorgeschiedenis. Voorheen woonde hier de befaamde celliste Beatrice Harrison die daar vaak bijval kreeg van het nachtegalengekweel tijdens haar openluchtoefeningen.

Op haar aandringen maakte de BBC hier de allereerste buitenopnamen van die zeer populair en geliefd werden, hetgeen een jaarlijks terugkerend event opleverde. Zij verhuisde maar toch bleef men elk jaar de nachtegalen registreren terwijl er dit keer in de avondschemering onverwacht een vlucht nachtbommenwerpers richting - hoe toepasselijk - Mannheim vertrok voor een raid...

Een bizar contrast in een angstige en onzekere tijd maar wat een symboliek. Voor de Britten moet het wel een bijzondere betekenis hebben gehad om over de rest van bezet Europa maar te zwijgen. AASB als titel valt hiermee precies op zijn plek en blijft voor mij voor eeuwig de mooiste track van deze plaat. De generatie muzikanten die de WO2 verwerking nog in hun composities tot uiting brachten is inmiddels zelf op leeftijd gekomen....

The remarkable moment the BBC were forced to pull plug on World War II birdsong broadcast as bombers flew overhead | Mail Online - dailymail.co.uk

Original recording:

YouTube - Nightingale sings as RAF bombers Fly

Ik lees je stukje nu pas.

Wat zaten er in de 70's toch veel intellectuelen in de rockmuziek. Ben blij dat 70's muzikanten de luisteraar ook eens aan het denken en onderzoeken zette.

Bedankt voor de extra info

Tja, het was sowieso een andere tijd dan nu......... ook logisch als er alweer een nieuwe generatie is opgestaan met andere wormen en naarden......... maar dat is iets van alle tijden geweest.

Jij bent ook bekend met een Aqualung of Year of the Cat of Animals of etc.

Toch platen die je aan het denken zette. Of ik vergis me enorm, maar ik heb het idee dat de muziek en lyrics stukken banaler zijn geworden. Het concept-album is ook helemaal niet meer hip.

Misschien allemaal erg pretentieus en snobistisch, maar ik vind het fijn als muziek samen gaat met filosofie, beeldende kunst, geloof, maatschappelijke issues, mythologie, weet ik wat.
Nu ja, ik zet maar de laatste Ian Anderson of Wishbone Ash op. Deze oude zeur, heeft dan tenminste nog iets in zijn voederbak.

Ik hoop dat ik hiermee niemand beledig, maar dit soort praat doet je oud klinken. Al die diepzinnigheid die 'vroegah' gebeurde gebeurd nu nog steeds. Je moet gewoon weten waar je het moet zoeken.

Ik vind het vreemd dat ik dit ga zeggen, want jij bent immers een veel grotere progfan dan ikzelf, althans, in mijn ogen, maar je moet gewoon in de modernere prog goed neuzen en je vindt veel voorbeelden. Ook daarbuiten. Je moet gewoon wegblijven van de mainstream toei als je diepzinnigheid wil. Ik wil best voorbeelden aandragen, maar ik ben bang dat dat een beetje te ver offtopic gaat.

Daarnaast kan ik niet echt zeggen dat dit album me aan het denken zet, behalve misschien hoe het mogelijk is dat zulk een goed album gemaakt is; hoe die Manfred Mann toch zo heerlijk op zijn Minimoogje los gaat; hoe die Chris Slade hier zulke lekkere grooves neergooit (wat ie later verleerd is overigens); en meer van zulk soort vragen. Muzikaal vind ik dit zeer interessant. Tekstueel en thematisch toch zeker wat minder. Dan zit daar misschien zo'n WW2 verwijzing in, en dat is zeker leuk om te weten, maar het voegt voor mij niet zo veel toe aan de muziek. In tegenstelling tot bijvoorbeeld het album A Thousand Suns van Linkin Park uit 2010, waar dat soort fragmentjes absoluut essentieel zijn. (Aanrader trouwens voor de progfan die niet schuw is van rap en elektronica).

Oh, je beledigt me niet.

En ik koop en luister heel veel nieuw spul. Soms ben ik enthousiast, soms niet.

Maar een hele plaat die van begin tot eind, mij bij de kladden grijpt, kom ik niet meer zo snel tegen.
Ik ben niet zo zeer een progfan, want ik houd ook veel van jazz, blues en ook hiphop en dance.

Like Water to Chocolate van Common is bijvoorbeeld een plaat die me erg aansprak. (Neem eens een kijkje tussen mijn 5*-platen, zit een hoop nieuw spul tussen).

Wat ik voornamelijk bedoelde, is dat er ontzettend gave muziek gemaakt wordt, en dat bijvoorbeeld Flower Kings en Pendragon ook bands zijn met fijne concepteuze platen (ook bijvoorbeeld RPWL en Pain of Salvation), en laatstelijk Vanden Plas.

Maar ik zou graag weer eens buiten de prog nieuwe artiesten willen ontdekken die me bij de kladden grijpt. Maar ik word zo moe van al die indie en dance/disco-gerichte rockbandjes. Het is niet zo aan mij besteed.

Dus als iemand mij iets nieuws kan tippen wat zich vergelijkt met spul als Al Stewart, Wishbone Ash, MMEB, Jethro Tull, dan houd ik me zeer aanbevolen.

Ik denk dat behalve de ideeën ook de benadering in de 70's nogal verschilde met die van nu, zonder daarbij als een ouwe zeur over te willen komen. De onderwerpen kwamen vaak nog uit de toen actuele thema's van die tijd en uiteraard was de wereld anders dan nu met al die moderne problemen die er bij zijn gekomen. Niks mis mee en uiteraard blijf het nivo ook nu nog steeds aanwezig in de prog maar de basis is toch anders geworden voel ik zelf. En de invloeden uiteraard die in de 70's hip waren en daarna uitgekauwd waardoor men weer naar nieuwe vormen zocht. En eigenlijk is het een cyclus. Er zijn daarbij zoveel tijdloze albums gemaakt die altijd overeind zullen blijven...

Ik weet inderdaad dat je ook veel nieuwer spul luistert, daarom verbaasde ik me ook een beetje over je uitspraak. Die nu overigens goed toegelicht is. Indie vind ik ook een moeizame stroming, echter Arcade Fire (valt dat onder indie?) is wel een band die ik zelf daaruit vrij sterk vind, met conceptplaten en boeiende nummers. Ook in de extremere metalkringen is iedereen filosofisch bezig lijkt wel. Echter, of al dat spul zich kan vergelijken met de door jou genoemde namen zou ik niet durven zeggen.

Immers, bij dit album verbleekt vrijwel... alles... Kan ik dat zo zeggen? Ja, ik denk het wel. Bij dit album verbleekt alles.

Het probleem zit 'm er ook in, dat ik niet weet wat ik moet checken. Soms is een plaat ontzettend hoog in de lijstjes hier, en vind ik het helemaal niet goed.
Ik wil best nieuwe bandjes omarmen, en nieuwe stijlen ontdekken.

Maar ik neig toch weer naar Ian Anderson, Mike Oldfield, Wishbone Ash en meer van dat soort belegen muziek.

Er moeten toch wel bandjes zijn van nu, die me aanspreken. Nogmaals, ik houd me aanbevolen

Arcade Fire is nu juist zo bandje dat ik dus voor geen meter trek. Valse zang, vervelende composities. Net als War on Drugs en Boxer Rebellion. Het is niet wat ik graag lust.

Ik hoopte eigenlijk met Fleet Foxes en Elbow iets leuks te hebben, maar het kwartje valt ook niet.

Maar goed, Nightingales and Bombers.

Het viel mij ooit eens op dat de band zelf geen hits kon schrijven en dat de grootste hits van de band van derden waren (Bruce Springsteen, Bob Dylan, Mike Heron, Robbie Robertson).

Ook hier is de grote knaller van een niet-bandlid: Bruce Springsteen.
Eigenlijk ook de enige progband die scoorde met covers (volgens mij).

Mick Rogers is goed al zanger, maar Chris Thompson is DE zanger van MMEB. Hij is er dan weer uit en dan weer ingestapt. Dit album is alweer stukken beter dan zijn voorganger. Ook betere nummers

Free lancer hé.


Dit lijkt mij helemaal waar.

De "tijd" was toen aan de jeugd, nieuwe ideeën over omgang, maatschappelijke ontwikkelingen, democratisering. Alle gedachtegoed die veelal nog stamde uit de vorige eeuw werd omver geworpen.
Tel daar bij op, dat voor de muzikanten die veelal in de Tweede Wereldoorlog zijn geboren, deze vrijwel altijd van grote invloed is geweest op hun jeugd. Dat ze details uit die periode hebben gebruikt voor albums.
Denk bijvoorbeeld ook aan Roger Waters.

Al dit soort zaken zijn natuurlijk geen onderwerpen voor de bands van nu, ze beschikken niet over de "details" die Manfred Mann weet te brengen.
Toch is het niet waar dat er alleen nog onbenullige zaken aan de orde komen. Het recente Gaza van Marillion is daar een goed voorbeeld van.

Het zal vooral de nieuwe lichting muzikanten moeten zijn die zich laat inspireren door de 60's en 70's om die boodschap levend te houden dunkt me. Toen werd de maatschappij volledig onder de loep genomen en op zn kop gezet. Dat soort nieuwe bands zijn praktisch nihil want de maatschappij plus mentaliteit is sterk veranderd en in deze snelle tijd wil en moet iedereen wel met zn tijd meegaan teneinde brood op de plank. Toch zijn talloze thema's van 30, 40 jaar geleden tijdloos als je de huidige politieke ontwikkelingen er op nagaat. Met die cyclus bedoel ik dan ook eigenlijk dat de geschiedenis zich altijd zal blijven herhalen helaas.............

Nu was Mann idd geen ster in het componeren van eigen commerciële hits, daarvoor is hij teveel een intellectueel die vooral literatuur en klassieke componisten tot zijn inspiratie kiest. Zijn coverkeuze getuigt dan wel weer van een uitstekend nivo. Qua maatschappijkritische thema's heeft hij in ieder geval met Somewhere in Afrika wel zijn grootste verdienste geleverd.

Pete Hamill, Amerikaanse journalist en columnist bij New York Post, schreef in oktober 1971 in 700 woorden de mythische anekdote "Coming home". In 1973 werd dit letterlijk vertaald in de hit-song "Tie A Yellow Ribbon" door Toni Orlando. Echter de Japanse regisseur Yoji Yamada speelde het in 1977 klaar om op basis van dit verhaaltje een roadmovie te maken: "The Yellow Handkerchief"
Hoewel de film goede kritieken kreeg (perfecte afwisseling drama-humor, mooie landschap scenes), heeft deze mij niet kunnen bekoren. Het opblazen van een kort verhaaltje tot een full length movie vereist nogal wat handgreepjes, waardoor het geheel een gekunstelde indruk maakt.

Ik moet dan ook aan deze film denken bij het beluisteren van "Visionary Mountains" op dit album van Manfred Mann's Earth Band. Het origineel van Joan Armatrading is een minuscuul diamantje van nog geen 2 minuten, terug te vinden op haar onvolprezen debuut album "Whatever's For Us".
Manfred Mann weet het uit te spinnen tot een volwaardig progrock nummer van bijna 6 minuten. Echter de ingebouwde gitaarsolo's en overbodige herhalingen maken op mij dezelfde gekunstelde indruk als bovengenoemde film van Yoji Yamada.

Wat op zich helemaal waar kan zijn. Ik ben alleen bang, dat de versie van Mann verreweg de meeste aandacht zal hebben gekregen en de paar minuten van Armatrading nagenoeg geen. Hoewel je overigens een mannmoedige poging doet haar werk onder de aandacht te brengen.

Dat betekent, dat niemand bij Mann zal vallen over 6 minuten Visionary Mountains, omdat het niet wordt afgezet tegen het werk van Joan Armatrading (waarom zou je dat ook willen) maar gewoon tegen datgene wat Mann zoal heeft gemaakt, gecombineerd wat Mann liefhebbers graag willen horen (moog, gitaarsolo's en wat er nog meer komt kijken bij symfonische rock).

Mann maakt geen covers, hij maakt de nummers zichzelf eigen. Blinded by the Light is geschreven door Bruce Springsteen, daarmee is bij de uitvoering van Mann gelijk alles gezegd.

Je kunt niet zeggen dat je maar een blauwe bes eet, omdat die tenminste kleiner is dan een appel. Hoewel de constatering feitelijk juist is, zijn het twee totaal verschillende dingen.

Net zo goed als dat een column, single van Dawn en de film van Yamada slechts ook 1 element gemeenschappelijk hebben. Wil je een film zien, dan mag de column van Hamill prachtig zijn, maar het voldoet in geen honderd jaar aan de eisen.

Bij één mooi gedicht over de liefde kan ook de rest over dat onderwerp niet zomaar worden afgeschoten, net zo goed als dat ook de voetbalcompetitie niet definitief wordt stilgelegd na één geweldige wedstrijd.

Spirit in the ight had ik als singletje gekocht met het zer experimentele As Above So Below. Het singletje was natuurlijk maar en minuten of drie. Later (veel later) de langspeelplaat aangeschaft. De muziek wordt commercieler, maar spirit si the night blijft een prachtig nummer. Manfred Mann achter de toetsen , toe nog analoog en wat haalt hij er moe klanken uit.
Jeugdsentiment, maar nog steeds mooi.

Niet veel verdere commentaren nodig gezien de vele voorgaande recensies. Vind het persoonlijk ook een stevig album met leuk synthesizerwerk. Klasse wat mij betreft.

Fantastische plaat die in mijn oren vooral hard klinkt, niet in de zin van Ritchie-Blackmore-versus-Jon Lord-knallend maar omdat de totaalsound klinkt alsof elk geluidje voor maximale helderheid uit de groeven wordt geperst zonder dat dat leidt tot overmatige drukte of vermoeidheid aan de oren of een gevoel van over-produktie. Hoe het zware baswerk bijvoorbeeld vanuit Spirits in the night en Time is right omhoog dreunt, of het slag- en bekkenwerk op het sowieso al magnifieke titelnummer, dat brengt die nummers als het ware nog dichterbij en geeft ze een extra intensiteit. Ook los van die explosiviteit is dit echter een prachtig album zonder ook maar één matig nummer; Fat Nelly vind ik de minste track, maar zelfs dat heeft nog zó'n "schwung" dat ik het niet slecht kan vinden, en verder begint de plaat al sterk en wordt daarna alleen maar beter, met Visionary mountains en het titelnummer voor mij als hoogtepunten. Tevens subliem gezongen met een stem die (zoals Bluebird hem op 15-10-2010 omschrijft) "cynisch, verhalend, zakelijk en dreigend" is en "uitstekend in het progrockplaatje van MMEB" past.
        Wat dat dreigende betreft, ik zou Nightingales & bombers vanwege de overrompelende arrangementen, de donkere solo's en de vele bijgeluidjes (zoals niet alleen de bommenwerpers maar ook het achterstevorene dameskoortje in het slotnummer) haast beklemmend noemen, maar dat gaat dan voorbij aan de levenslust die musician in zijn bericht van 16-11-2018 bij Solar fire noemt als belangrijk kenmerk van zowel dàt als dít album. Bizar dat Mann zèlf zich in het boekje bij de geremasterde uitgave uit 2013 herinnert dat "We really were reaching the end of where we knew where we were going. Towards the end of the album, we were thrashing around in the dark", want niet alleen hoor ik niets van die onzekere gemoedsgesteldheid terug, maar die twijfel heeft ook nog eens een album opgeleverd dat op mijn oren juist een enorm gefocuste indruk maakt.

Dat vind ik dus zeker ook.

Je vraagt je af, of artiesten zich alles rond een album van zoveel jaar geleden nog wel willen herinneren hoe het precies ook weer was. Sommige van hen, en ik verdenk Mann er ook altijd van, willen vooral nieuw/recent (en experimenteel) werk aanprijzen en doen dat door het oude een beetje af te kraken.

Wat wel waar is, is dat Mann na Nightingales and Bombers begon aan een nieuwe zanger en was er tegelijkertijd het ontslag van Mick Rogers.
Waar ik niet direct weet wat daar de reden van was, Thompson nog volledig onbekend en aan Nightingales and Bombers zou het voor mij in ieder geval niet hebben gelegen. Zou uitgerekend Mann op zoek zijn geweest naar erkenning en meer commercieel succes?

Maar de enigen die daar het antwoord op weten zijn Rogers en Mann zelf.