Inderdaad een prachtalbum. Ik raakte geïnteresseerd bij het luisteren naar dat radioprogramma over een drugsverslaafde jongen, door sommige scribenten hier al genoemd. De muziek bij dat programma kwam van deze plaat, maar het duurde even voor ik er achter kwam van wie deze mooie muziek was. Toen ik het wist heb ik de plaat gekocht en ik heb hem nog steeds.
Colin Towns ken ik verder alleen als toetsenist bij Gillan, de band van - hoe raad je het - Ian Gillan. Veel meer weet ik niet over hem, maar deze plaat staat als een huis. De bijhorende film ? Nooit gezien.
De muziek ademt melancholie, de sfeer is licht dreigend. Het is nergens over de top, het blijft een beetje in mystiek gehuld. Grote klasse.