Robert Fripp - Exposure (1979)

Deze plaatste ik op MuMe naar aanleiding van een forumdiscussie over wat de mooiste versie is van 'Here comes the flood' van Peter Gabriel. Ik denk dus dat dat deze moet zijn. Op een raar afwisselend album, waar nummers onverwacht beginnen en ophouden. Ingeleid door nieuwsberichten over overstromingen als gevolg van het smelten van de poolkappen start dan ineens 'the flood'.

Af en toe leuke progmomenten - mede dankzij het machtige stemgeluid van Peter "van der graaf generator" Hammill - maar over het algemeen net iets te eclectisch naar mijn smaak. Vooral de Ambient stukjes van Eno zijn overbodig...

3*

Fripp net terug uit 4 jaar heavy therapie. En dan dit. Vervreemdend album. Niet de minsten die meedoen: Daryll Hall, Phil Collins, Peter Hammill, Peter Gabriel etc.
Ny3 is een met eenvoudige tape opgenomen ruzie van toenmalige bovenburen van Fripp. Hij repeteert de zinnen en zet er heftige muziek onder. Wonderlijk resultaat. Verder hoor je onder titel First Inaugural Adress een talloze maal versnelde toespraak: 3 seconden gesis.
Vreemde plaat. Maar veel sterk afwisselend werk en merkwaardig genoeg passend, horend bij elkaar. De Frippertronics (niet van Eno) zijn -weliswaar nietszeggende- rustpunten in een vreemde reis.
Wat mij betreft een 4. En hopelijk meer stemmen...

Deze kan ik dus echt niet hebben. Heel veel gepiel in mijn oren

Net m'n stem verhoogd van 4 naar 4,5 want ik blijf dit een heerlijk album vinden. Emotie, passie, chaos, et cetera, het is er allemaal op te vinden.

Voor de liefhebbers van Robert Fripp / King Crimson :

http://www.elephant-talk.com/rfmusic/exposure.htm

Het spannendste album aller tijden! 30 jaar na dato nog voor geen millimeter aan kracht ingeboet. Wat een ongelofelijk "exposure" van muzikaliteit.

Op deze plaat staat de allerbeste versie van het allerbeste nummer ooit gemaakt, nl. 'Here comes the flood' van Peter Gabriel.
Maar da's mijn persoonlijke mening.
Verder wel te pruimen.

meer dan te pruimen zelfs! ikheb hier de dubbel cd versie van met een geheel andere mix van het album op de 2de cd.

Zeer verrassend album inderdaad. Fripp wordt door mijn familie op een voetstuk gezet als zijnde een briljant musicus. Nu wil ik 'm niet briljant noemen, zoals ik niemand briljant noem, maar dat hij opmerkelijke muziek maakt staat inmiddels verankerd in mijn muziekbeleving.

Exposure is min of meer de uitzondering op mijn regel die stelt dat bandleden die een solo-album uitbrengen (of een samenwerking aangaan met een andere artiest) nóóit de kracht van hun grote broer kunnen benaderen. Ik vroeg aan mijn vriendin, die zichzelf heeft voorgenomen zich wat meer op het solowerk van de man te concentreren, tijdens You Burn Me Up I'm a Cigarette met enige verbazing of dit Robert Fripp was. Want dit verbaasde me; dit is oerdegelijke (in mijn optiek althans) rock'n roll die niet zou misstaan op zo'n typische jaren '60'50 prom night. Breathless is herkenbaarder; meer King Crimson dan dit kan het niet worden. Disengage trouwens ook.

North Star is wat rustiger. De zang is fantastisch; hoe de man How far/How clear/Now touch/Touch here/Now warm/Now near/Now near zingt is heerlijk. Het titelnummer vergt zo ongeveer het uiterste van Terre Roche's stem. (Ik heb altijd gedacht dat dit Deborah Harry was overigens.) Hoe zij Exposure uitschreeuwt is in mijn ogen typisch zo'n "heel raar alternatief (brrr, dat woord - Maiky!) ding dat alleen voor rare mensen bestemd is" ding. Ik vind het fijn. Haaden Two vind ik wat minder fijn, lees: iets minder interessant.

Tegen het einde doen Fripp en Peter Gabriel iets moois. Je moet je voorstellen dat je het hele album geluisterd hebt naar toch wat ontoegankelijk, extraverte muzikale "rariteiten" die niet voor iedereen zijn weggelegd. Typisch King Crimson-gitaartjes hier, een enorme speech ingekort tot drie seconden daar, en ach, nog wat ambientgeluidjes en soundscapes erbij en een titelnummer dat volgeschreeuwd wordt, dat is allemaal leuk en aardig. Maar Here Comes the Flood maakt het album voor mij zeer memorabel. Hoewel het natuurlijk zeker meespeelt, is het niet de schoonheid van het nummer zelf. Het is het feit dat zo'n rustig en degelijke 'ballad' op een album als deze staat. Alsof de wolken openbreken en de zon eindelijk schijnt. En gek genoeg breekt dit nummer niet de algehele samenhang; het album blijft consistent, ook al wordt er regelmatig naar uitersten gezocht.

Het is een hit & miss, omdat het ene nummer wat meer boeit dan het ander, maar over het algemeen beschouwd, en zeker ook objectief gezien, is dit echt de moeite van het proberen waard. Overigens ga ik erin mee dat hier de mooiste versie van Here Comes the Flood op staat. Als je 'm op de verzamelplaat van Peter Gabriel hoort, wil je heel snel weer terug naar deze versie. (Dat had ik overigens ook met de Massive Attack-versie van Games without Frontiers, maar dat terzijde).

dit is geen toegankelijke plaat van von frippenstein , maar wie wat moeite doet hoort hier prachtige muziek , met medewerking van eno , tony levin , peter gabriel , peter hammill en zelfs darryl hall

er is nu ook een speciale versie uit met bonus cd , die ook de moeite is !

Pracht plaat ... goed voor 5 sterren. Zeker een brilliant multi muzikant....

ik poste een minuut geleden bij station to station van bowie, en dacht bij mezelf het is niet frappant dat die ooit samen ging werken met fripp.

grenzeloze bewondering voor deze man, hij heeft toch met KC en solo een groot aandeel in de rock historie.

geen makkelijke plaat trouwens dit

Vreemd experiment met vocaal vuurwerk van oa Hammill.
Bevat het mooiste burengerucht ooit op muziek gezet.

Not your every day routine, deze zwarte schijf!
Maar als je er eens goed voor wilt gaan zitten dan komt deze stortvloed helemaal binnen.
Here comes the Flood en het aansluitende Watermusic zijn zo vreselijk mooi dat ik bijna in tranen achter blijf. Pure magie!
Maar voordat je met een trillende onderlip verbijsterd voor je uit zit te stamelen, heb je wel eerst een ware achtbaan van emoties en klankpaletten voorbij horen razen. Woest heen en weer geslingerd tussen chaos en vervreemding, woede en eenzaamheid; je wilt ook alleen nog maar ondergaan en verdrinken. En ja, op dat punt worden al je gebeden verhoord, want daar is de verlossende zondvloed. De naald blijft nog zeker 5 minuten in de uitloopgroef krassen omdat ik dan pas besef dat het voorbij is.

Ontregelende en soms furieuze collage van songs en sound in verschillende stijlvormen. Ik moest er erg aan wennen toen een muziekmaat me er bij verschijning op attendeerde. Irritatie en bewondering tegelijkertijd. Herhaald luisteren loonde. Op een vreemde manier klonk en klinkt het rijk geschakeerde muzikaal palet toch heel samenhangend en bij vlagen ook ontroerend. Inmiddels heeft het album een vaste plek in mijn muzikaal interieur. Geweldige muziek bij een boze bui. Overigens niet de minste muzikanten die hebben meegewerkt.

Van een nummer als Mary word ik niet bepaald boos, Kistenkuif, eerder erg ontroerd. Ik zie trouwens dat ik nog niet op dit album gestemd heb.

Ik vond het wel een leuke vergelijking. Ik had mijn iTunes gisteren bij een dagje 'werken op zolder' op shuffle gezet en NY3 kwam voorbij. Toch wel het ideale ruziemaak/boze bui nummer. Maar wat Lura zegt, de stemmingen wisselen continu.

Blijf dit een meesterwerk vinden. Bijna beter dan welke KC werk dan ook (hoewel compleet anders) - hoewel dat ook eigenlijk niet kan.

Die ruziënde buren in NY3 heeft Fripp per toeval opgenomen in zijn flat.

Het album kan zowel mijn woede aanwakkeren met een aantal tracks zoals You burn me up, Breathless, Disengage, NY3 en Exposure als mijn drift dempen met bv Mary en Here comes the flood. Opruiend én troostend dus. Voor mij de soundtrack bij vergelijkbaar chaotische levensfase. Kleurt deels mijn oordeel.

Eerlijk gezegd vind ik dat Exposure gebukt gaat onder de grote diversiteit. Het album springt van de hak op de tak en Fripp beheerst niet elke zijtak even goed.

'You Burn Me Up I'm a Cigarette' vind ik nogal saaie, punky rock 'n' roll, maar gelukkig is het broertje van 'Red' daarna meteen stukken boeiender. Heerlijk, die maatsoorten! Hammell krijsend als Rob Halford op 'Disengage' is ook bijzonder, al gaat hij later soms ook over het randje.

Alleen dan lijkt 'North Star' plotseling op Todd Rundgren, al haalt het nummer niet het niveau van het gemiddelde Rundgren nummer. Hetzelfde geldt voor 'Mary' en Joni Mitchell. Alsof het album nog niet divers genoeg is, zit je ook ineens naar ambient te luisteren. Dat werkt gewoon niet tussen die andere nummers in. Had ze dan ten minste achter elkaar gezet.

Nummers als 'Exposure' zijn meer mijn ding, al vind ik ze niet allemaal even sterk ('Haaden Two', 'NY3', 'I May Not Have Had Enough of Me But I've Had Enough of You').

Absoluut een creatieve plaat, maar erg wisselvallig in kwaliteit en ze hangt als los zand aan elkaar.

Dat geldt voor mij toch niet. Met de Preface en het Postscript zit het toch ingeklemd en vormt het voor mij één geheel.

En ik heb door dit album volgens mij Hammill ontdekt. Dat speelt voor mij ook mee.

Ik zie trouwens dat de titel NY3 hierboven met een klein 'y' geschreven is. Dat lijkt me wel een correctie waard, niet?

Ik vind Robert Fripp samenwerkend met: Peter Gabriel, King Crimson, David Sylvian helemaal top, maar zijn solowerk hoeft voor mij niet zo, al is dit een redelijke uitzondering

North star vind ik eerder op The Beatles lijken. Robert Fripp is trouwens een zeer groot Beatlesfan. North star en Mary vind ik van uitzonderlijk hoog niveau. Tja, maar het blijft muziek, hè!

ik vind dit wel een lekker gevarieerde plaat. Een heleboel emoties op een pakkende manier omgezet in geluiden en kleuren. Doet me er aan denken om zijn frippertronics weer eens uit de kast te pakken.
Voor mij werkt dat wel, bijna iedere groef een andere kleur zonder dat je dat zo snel in de smiezen hebt.

Fripp had net een paar jaar frisse therapie erop zitten toen hij dit album maakte. King Crimson was een niet te temmen beest voor hem en na de therapie was hij tot de conclusie gekomen dat hij het alleen zou doen om de touwtjes in handen te houden. Resultaat is in mijn ogen een heel toegankelijke plaat met grote diversiteit en mooie bijdrages van Daryl Hall. Luister ook maar naar Sacred Songs. Later ook de CD gekocht en inderdaad is Here Comes The Flood van bijzondere schoonheid. Toppertje van Fripp.

Zo ervaar ik dit album ook. Ik kan er om deze reden nauwelijks naar luisteren, terwijl de nummers afzonderlijk heel boeiend zijn.

De 13e track is overigens een fragment van een lecture van J.G. Bennett, leerling van Gurdjieff, hij richtte het instituut International Academy for Continuous Education op, en daar volgde Fripp een training, en dat was weer de hoofdoorzaak (als ik mij alles goed herinner) van het uiteenvallen van King Crimson in 1974.
Het nummer Here Comes the Flood verwijst ook naar de leringen en talks van Bennett, die een nieuwe ijstijd met overstromingen voorzag. En als je nu denkt dat Fripp in handen was gevallen van een charlatan en warhoofd, dan heb je het mis. Ik heb diverse boeken van Bennett in de kast staan en heb er het een en ander aan ontleend.

na het afkrabben door mij van de nostalgisch vernislaag blijft het een tegendraads mooi album. destijds werd de voorspellende waarde van here comes the flood nog wat minder serieus genomen dan nu

Was inmiddels erg benieuwd naar die mooiere versie van Here Comes The Flood, welke inderdaad prachtig is. Maar dat geldt ook zeker voor de rest van dit album. Vind het allemaal zeer aangenaam en verfrissend klinken. Kwam er niet in 1 keer doorheen, eerlijk is eerlijk, maar daarna werd exposure toch echt alleen maar beter. En juist de diversiteit inspireerd zo in deze. Als geheel een zeer spannend album. En een leuke eerste bewuste kennismaking met Fripp! Die blijft voorlopig nog wel even in de player

Ongelofelijk, ik heb dit album heel lang niet gehoord en vond hem net in de kast op zolder. Ik herinner me dat ik het album wat wisselvallig vond in de zin dat ik niet altijd in de stemming was om alle nummers achter elkaar te horen.
Nu ik - want hij draait op de achtergrond - hem weer hoor, hoor ik de enorme explosie aan power van de nummers. En de serene rust van de andere nummers.
En wat wordt hier enorm goed gemusiceerd, wie is die drummer? Wat een beest. En inderdaad een hele mooie versie van Gabriëls Here comes the flood. Zijn eigen versie op PG 1 deed me altijd aan BZN denken. Met name het refrein in het laatste stuk. Maar iedereen die ik dat vertelde keek me aan of ik ze wel allemaal had.

Het zijn drie beesten:
Jerry Marotta op "You Burn Me Up", "Chicago", "Exposure" en "Hååden Two";
Phil Collins op "Disengage" en "North Star";
Narada Michael Walden op "Breathless", "NY3" en "I've Had Enough of You".

Dank je Poles.