Eindelijk. Eindelijk is Kill For Love ook uit in Nederland. Eerder dit jaar wist het vrijwel onbekende Chromatics hogen ogen te gooien met hun vierde plaat 'Kill For Love'. Buitenlandse media liepen weg met het viertal uit Portland en er ontstond een bescheidde buzz rondom de mysterieuze band. Geheel terecht overigens. Hoe vaak hoor je nu nog een fantastische en spannende plaat, van anderhalf uur die geen seconde verveeld? Precies...
Het 16 nummers tellende Kill For Love laat zich moeilijk beschrijven. Om een poging te doen; Loeiharde synthesizers die een aanslag doen op je trommelvlies, donkere en dansbare discoachtige popliedjes, tijdloos, bijzonder sfeervol, zwaarmoedig, spannend. Het zijn allemaal termen die van toepassing zijn op Chromatics, maar als je alles samen neemt kom je toch niet bij het avontuur dat Kill For Love heet.
Het album opent met een cover van Neil Young. De keuze om de plaat te openen met 'Hey hey, my my (Into The Black)' licht niet voor de hand, maar pakt in werkelijkheid hypnotiserend mooi uit. De cover wordt geheel eigen gemaakt en is mysterieus genoeg om je door te laten luisteren. Als vervolgens de titeltrack aanbreekt, is er geen ontkomen meer aan. De prominent aanwezige jaren '80 synthesizers in combinatie met de hoge en fragiele stem van zangers Ruth Radelet grijpen je meteen bij je keel. Je wordt zo (heel slim) het album in gezogen. De dromerige én mysterieuze sfeer van de nummers laten de tijd stil staan. Alsof je zomaar in een zwart gat valt. Welkom in de Chromatics achtbaan.
Maar, Chromatics kan ook redelijk 'gewone' liedjes schrijven hoor. Het bloedmooie 'Lady' doet het ook goed los van het album. Maar ook tussen sfeerstukken (die uit kunnen lopen tot een kwartier) staat het nummer goed. hoogtepunten wisselen elkaar af. Momenteel vind ik het autotune nummers 'Running From The Sun' het mooiste van Kill For Love. Werkelijk prachtig. Tussen de 16 nummers zit helaas soms ook een iets minder vers appeltje (om het woord rot niet in de mond te halen). Het wat vormeloze 'Birds of Paradise' laat de Hypnose even vergeten, net als het wat over de top 'A Matter of Time'. De viertien minuten durende afsluiter 'No Escape' is net even wat teveel van het goede, en staat (terecht) niet op de CD versie van Kill For Love. Maar over het algemeen staat de dromerige mengeling tussen dance en indie, Chromatics gewoon als gegoten. Hallo, we hebben hier wél te maken met zestien nummers.
Verder is Kill For Love geen vrolijke plaat geworden. Alleen de titel al. Je moet er echt voor in de stemming zijn. De plaat vraagt natuurlijk wel wat tijd van de luisteraar, maar de beloning is het echt waard. Beetje voor beetje vallen de puzzelstukjes in elkaar. Een plaat die onder je huid kruipt, en je vervolgens ook echt (nee; écht) niet meer los laat. Ik ben dan ook al een tijdje in de greep van dit intrigerende album. Sinds april luister ik naar dit album en nu kan ik de plaat pas echt op waarde schatten. Dat doe ik dan ook als volgt: Kill For Love is een meesterwerk geworden.
Hét avontuur van het jaar.
van:
http://daanmuziek.blogspot....