menu

Chromatics - Kill for Love (2012)

mijn stem
3,78 (232)
232 stemmen

Verenigde Staten
Electronic / Pop
Label: Italians Do It Better

  1. Into the Black (5:22)
  2. Kill for Love (3:57)
  3. Back from the Grave (3:42)
  4. The Page (3:36)
  5. Lady (5:08)
  6. These Streets Will Never Look the Same (8:36)
  7. Broken Mirrors (7:03)
  8. Candy (2:30)
  9. The Eleventh Hour (3:28)
  10. Running from the Sun (7:06)
  11. Dust to Dust (2:40)
  12. Birds of Paradise (4:26)
  13. A Matter of Time (5:06)
  14. At Your Door (3:52)
  15. There's a Light Out on the Horizon (4:44)
  16. The River (6:09)
  17. No Escape * (14:00)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:17:25 (1:31:25)
zoeken in:
avatar van Chronos85
3,0
Instrumentaal gezien zitten er hele aardige stukjes op dit album. Tekstueel en vocaal trekt me de plaat nauwelijks. De teksten zijn vaak cheesy en over-the-top (ja, dat hoort voor een deel ook bij de '80's, maar dat is niet één van mijn favoriete aspecten) en de zang komt pathethisch, monotoon over (veel van hetzelfde).

Daarbij is het gebruik van de autotune iets wat leuk is voor een gimmick, of bij één nummer (zoals Beth/Rest op Bon Ivers laatste plaat), maar op deze plaat gebeurt het té vaak, en op té lange nummers.

Dat is tot slot mijn laatste kritiekpunt. Er gebeurt te weinig op de nummers. Er is niet echt sprake van een opbouw, het kabbelt gewoon wat voort. Dan zeggen de liefhebbers, je moet je laten meeslepen door de retrosfeer en je wanen in de film Drive. Op zich ben ik meestal wel te paaien voor dat argument maar daarvoor duurt deze plaat simpelweg te lang en kan het enkel dienen als (anonieme) achtergrondmuziek). Er zitten teveel instrumentale fillers tussen, en de opener is, zoals eerder vermeld, een totaal inspiratieloze cover. Oh ja, de film Drive heb ik niet gezien dus dat argument gaat sowieso niet op (ja ik moet mij nu diep gaan schamen...).

Het sfeertje an sich spreekt me wel aan en er zitten instrumentale passages tussen die ik erg prettig vind. Deze positieve noten worden op bijna elk nummer weer met een negatieve connotatie gekraakt (slechte beeldspraakt, maar zo voelt het wel). Na drie luisterbeurten volledig te hebben uitgezeten laat ik deze beker verder aan mij voorbij gaan.

Hoogtepunten zijn vreemdgenoeg de laatste twee (reguliere) nummers There's a Light Out on the Horizon en The River. De rest zal uit mijn Itunes Bieb verdwijnen en waarschijnlijk nooit weer terugkeren. Een zeer magere voldoende 3*

avatar van midnight boom
4,0
Eindelijk. Eindelijk is Kill For Love ook uit in Nederland. Eerder dit jaar wist het vrijwel onbekende Chromatics hogen ogen te gooien met hun vierde plaat 'Kill For Love'. Buitenlandse media liepen weg met het viertal uit Portland en er ontstond een bescheidde buzz rondom de mysterieuze band. Geheel terecht overigens. Hoe vaak hoor je nu nog een fantastische en spannende plaat, van anderhalf uur die geen seconde verveeld? Precies...

Het 16 nummers tellende Kill For Love laat zich moeilijk beschrijven. Om een poging te doen; Loeiharde synthesizers die een aanslag doen op je trommelvlies, donkere en dansbare discoachtige popliedjes, tijdloos, bijzonder sfeervol, zwaarmoedig, spannend. Het zijn allemaal termen die van toepassing zijn op Chromatics, maar als je alles samen neemt kom je toch niet bij het avontuur dat Kill For Love heet.

Het album opent met een cover van Neil Young. De keuze om de plaat te openen met 'Hey hey, my my (Into The Black)' licht niet voor de hand, maar pakt in werkelijkheid hypnotiserend mooi uit. De cover wordt geheel eigen gemaakt en is mysterieus genoeg om je door te laten luisteren. Als vervolgens de titeltrack aanbreekt, is er geen ontkomen meer aan. De prominent aanwezige jaren '80 synthesizers in combinatie met de hoge en fragiele stem van zangers Ruth Radelet grijpen je meteen bij je keel. Je wordt zo (heel slim) het album in gezogen. De dromerige én mysterieuze sfeer van de nummers laten de tijd stil staan. Alsof je zomaar in een zwart gat valt. Welkom in de Chromatics achtbaan.

Maar, Chromatics kan ook redelijk 'gewone' liedjes schrijven hoor. Het bloedmooie 'Lady' doet het ook goed los van het album. Maar ook tussen sfeerstukken (die uit kunnen lopen tot een kwartier) staat het nummer goed. hoogtepunten wisselen elkaar af. Momenteel vind ik het autotune nummers 'Running From The Sun' het mooiste van Kill For Love. Werkelijk prachtig. Tussen de 16 nummers zit helaas soms ook een iets minder vers appeltje (om het woord rot niet in de mond te halen). Het wat vormeloze 'Birds of Paradise' laat de Hypnose even vergeten, net als het wat over de top 'A Matter of Time'. De viertien minuten durende afsluiter 'No Escape' is net even wat teveel van het goede, en staat (terecht) niet op de CD versie van Kill For Love. Maar over het algemeen staat de dromerige mengeling tussen dance en indie, Chromatics gewoon als gegoten. Hallo, we hebben hier wél te maken met zestien nummers.

Verder is Kill For Love geen vrolijke plaat geworden. Alleen de titel al. Je moet er echt voor in de stemming zijn. De plaat vraagt natuurlijk wel wat tijd van de luisteraar, maar de beloning is het echt waard. Beetje voor beetje vallen de puzzelstukjes in elkaar. Een plaat die onder je huid kruipt, en je vervolgens ook echt (nee; écht) niet meer los laat. Ik ben dan ook al een tijdje in de greep van dit intrigerende album. Sinds april luister ik naar dit album en nu kan ik de plaat pas echt op waarde schatten. Dat doe ik dan ook als volgt: Kill For Love is een meesterwerk geworden.

Hét avontuur van het jaar.

van: http://daanmuziek.blogspot....

avatar van west
4,0
Back to the eighties, maar toch ook weer niet, gemengd met zweverige donkere (the XX) klanken, prachtige gitaren, zang en synthesizers en niet te vergeten beats. Veel mooie songs en dat op een album wat bijna een complete cd van 80 minuten vult. De start alleen al is fraai met een geheel eigen prachtversie van Into the Black van Neil Young. En Back From the Grave en titelsong Kill For You staan als een huis. Ook sterke songs zijn bijvoorbeeld Lady en de langere These Streets Will Never Look the Same & Running From the Sun.

En zo gaat dat maar door, een enkel dipje naar het einde toe daargelaten. Want het is zeker ook één fraai geheel geworden, met een eigen sfeer en toch ook sound van the Chromatics. Ik las bij de soundtrack dat sommige songs geschreven zijn voor de film Drive: daar kan je je ook visueel veel bij voorstellen. Alles bij elkaar één van de opvallendste en betere albums van 2012.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:24 uur

geplaatst: vandaag om 01:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.