Lioness: Hidden Treasures is wellicht een wat ongelukkig uitgekozen titel. Lioness: the Unheard zou bv. een stuk meer op zijn plaats geweest. Zoals verwacht bevat deze verzamelaar minder interessant werk dan de perfecte twee studio-albums, want daarop zijn de échte schatten te vinden. Terwijl op Frank en Back to Black het vooral de stempel van Amy Winehouse was die beide zo volmaakt maakt, is het hier vooral de stempel van producer Salaam Remi die het ertoe doet en het materiaal opleukt voor zover dat mogelijk is (acht nummers heeft hij bewerkt tot wat ze zijn). Wat dat betreft hoor je dat het gaat om een album dat postuum is uitgebracht, de nummers passen onderling niet zo goed bij elkaar, maar 't zij zo.
Van alles wat hier te horen is, is Our Day Will Come het best. De doowop in combinatie met de reggae vibe van Salaam Remi maken hem tot de beste versie ooit verschenen. Van die honderden covers die ervan verschenen zijn loopt Winehouse met die eer weg! Als je erbij stilstaat dat ze het lied opnam toen ze 20 jaar (!) oud was, in mei 2002, wordt hij alleen nog maar specialer. Hetzelfde geldt voor de bossa nova klassieker The Girl from Ipanema die in dezelfde maand werd opgenomen. De andere versie van Tears Dry on is van toevoegende waarde. Eerder bekend als uptempo, nu gepresenteerd als 'n ballad, krijgt het liedje een geheel eigen draai waar haar stem meer de ruimte krijgt om zich te uiten. Hij doet niet onder voor de versie die we kenden. Van haar nieuwe nummers zijn Half Time en Best Friends het leukst. De teksten zijn wat minder scherp dan gebruikelijk, maar de dromerige sfeer maakt alles goed. Tot slot A Song for You, opgenomen in één keer in 't voorjaar van 2009 in haar woning tijdens één van de zovele moeilijke perioden van haar turbulente leven: en dat hoor je er vanaf. Met de doorleefde stem klinkt ze niet als een 25-jarige, ze klinkt als iemand die pas de zoveelste tegenslag heeft meegemaakt.
Between the Cheats, één van de meest recente opnamen op dit album en mogelijk opgenomen voor wat haar derde album zou moeten worden, is kwalitatief prima (tekst en muziek). De vocalen van haar zijn echter belabberd, nuchter was Amy waarschijnlijk niet toen ze het nummer opnam. Je kunt er aan sleutelen wat je wilt; je kunt er niets aan veranderen. 't Laat haar niet op haar best horen. De gedachte achter het duet tussen Amy en mister Jones (of Nas) - "Nobody’s gonna stand in between me and my man / Cause it’s me and mr. Jones.” weet u nog? - had best leuk kunnen zijn, maar het klinkt nergens naar. Nas levert een prima bijdrage, maar wat een matige verses. Wederom wordt het nummer gered door hip-hopachtige productie van Remi. Wake Up Alone en Valerie zijn oké, maar ze waren al perfect. Will You Still Love Me Tomorrow? en Body & Soul zijn minder overtuigend. Is deze release zinvol? Nee, niet echt. Voor de fans echter 'n redelijk geslaagd slot van één van de meest unieke zangeressen ooit.