menu

Damien Jurado - Maraqopa (2012)

mijn stem
3,98 (231)
231 stemmen

Verenigde Staten
Folk
Label: Secretly Canadian

  1. Nothing Is the News (5:34)
  2. Life Away from the Garden (2:52)
  3. Maraqopa (3:43)
  4. This Time Next Year (4:00)
  5. Reel to Reel (4:32)
  6. Working Titles (3:47)
  7. Everyone a Star (4:23)
  8. So On, Nevada (2:32)
  9. Museum of Flight (2:51)
  10. Mountains Still Asleep (2:18)
totale tijdsduur: 36:32
zoeken in:
avatar van AOVV
4,5
“Zijn zang is verre van loepzuiver. Het is muziek die, op enkele uitzonderingen na, de veilige weg neemt, en geen kronkelpaadjes inslaat. De teksten zijn niet van hoog niveau, vrij simpel ook. Jeetje, wat is dit toch een monotone, vlakke, voorspelbare plaat.”

Het zijn commentaren die je zou kunnen lezen bij het nieuwe album van Damien Jurado, getiteld ‘Maraqopa’, feit. Het zou geheel onterechte kritiek zijn, tweede feit. ‘Maraqopa’ is namelijk een pareltje. En ja, in die kritiek kan dan wel een grond van waarheid schuilen, voor mij is het pure klasse wat Jurado hier doet. Nog een pak beter dan zijn vorige, ‘Saint Bartlett’, en die was al zo goed. Misschien wel z’n beste tot nu toe. En dat met een stem die verre van loepzuiver is. Waar hebben we dat nog gehoord?

Misschien moet ik beginnen met een geringe teleurstelling; de CD en z’n verpakking. Ik heb ‘m vorige week nog gekocht, en had gehoopt dat er op z’n minst toch een boekje bijzat. Ik heb ‘m wel niet besteld of zo, gewoon weggeplukt uit de rekken van een muziekwinkel in Antwerpen. De hoes is wel opvallend; op het eerste zicht herken je daar helemaal geen gezicht in, maar als je drie keer goed kijkt, zie je het wel klaar en duidelijk. Het oog bedriegt het brein, of beter, het brein bedrieg het oog.

‘Maraqopa’, het fictieve land waar je kan zijn wat je wil. Of je nu de kletsende regen wil zijn, of wil genieten van ongebreidelde vrijheid, of wil afzien als stof op de grond. ‘Maraqopa’ herbergt al deze verschillende gevoelens, en heeft ze in een prachtige vorm gegoten. Verschillende genres passeren de revue, zij het nooit indringender dan invloeden, omdat Jurado er altijd weer duidelijk zijn eigen stijl op nahoudt. Deze nieuwe is wederom een mooie aanvulling op zijn al indrukwekkend oeuvre, maar is vooral, meer nog dan dat, een hoogtepunt voor de singer-songwriter.

Het begint al meteen geweldig met opener ‘Nothing Is the News’, dat de uitzondering op de regel vormt op deze plaat. Hier hoor je namelijk meer dan louter invloeden, Jurado pikt de psychedelische rocksound uit de jaren ’70 op, en creëert er een eigen geluid mee. Net als de opener van ‘Saint Bartlett’ is dit weer een vreemde eend in de bijt, maar wel een bijzonder fraaie eend. De song bestaat vooral uit heerlijk zwevend gitaarwerk en luchte drums. De zang van Jurado wordt versterkt door echo’s en andere geluidseffecten treden ook wel op. Dit alles geeft het nummer een bevreemdend sfeertje, maar dat werkt prima, wat zeg ik, uitstekend! Heerlijk nummer, ook om gewoon met de ogen dicht een eind weg te mijmeren. Een song met een dubbele functionaliteit; hij kan, als je jezelf er echt op focust, bijzonder spannend zijn, maar je kan er ook, zoals ik daarnet al aangaf, heerlijk op wegdromen, ontspannen, gewoon aan niets denken.

Het contrast met nummertje twee is dan ook erg groot. ‘Life Away from the Garden’ zet lieflijk in op piano, en wanneer Jurado zijn (overigens erg mooie) tekst begint te zingen, wordt hij geruggesteund door een kinderkoor. Op de hoes staat dat zij “the Swift Family Singers” heten, ik neem aan dat ze gelinkt zijn aan Richard Swift, de man die dit album geproducet heeft. Ook de titeltrack is rustig, en heeft wat bossa nova invloeden (het geluid dat je op de achtergrond hoort). In de titeltrack is ook het meest duidelijk waar dit album in principe over gaat, de thematiek dus. Maar ik heb het daarstraks al kort gehad over die thematiek (een niet echt subtiel hintje gegeven), en na de bespreking van de nummers kom ik er wel op terug. Een glansrol is weggelegd voor de piano op dit nummer; die komt op onverwachte momenten opeens binnenvallen, spaarzaam en sprankelend. Tikje melancholisch ook, dat past wel bij de song.

‘This Time Next Year’ begint met wat gitaargetokkel, waarna Jurado invalt met een aanstekelijke onomatopee. De song blijft de gehele lengte hangen in hetzelfde tempo, al zijn er altijd wel details te ontdekken. Een lekkere drumroffel, wat verloren geraakt klinkende en verlegen blazers, een gitaarecho. Jurado zingt wel eens op het randje, maar dat deed Neil Young ook, en net als zijn voorbeeld komt Jurado er mee weg. ‘Reel to Reel’ kent een apart begin, het is een soort fade in, zoals in de filmwereld. Uiteraard zonder beeld, maar het gaat me om het geluid; dat stijgt stilletjes op uit het niets, en creëert zo een song op zich. En een erg fraaie ook nog. Ook hier weer details genoeg te ontdekken in een op het eerste gehoor simpel liedje. Het spookachtige geluidje dat je hoort als het volume wat wordt opgeschroefd, bijvoorbeeld.

En dan moet het beste zelfs nog komen. Van de laatste vijf nummers vind ik er maar liefst drie van wereldklasse. ‘Working Titles’ is er eentje van. Van kleine, simpele liedjes een speciale luisterervaring maken door het subtiel invoegen van details, Jurado kan het als geen ander. ‘Working Titles’ heeft in het begin niet veel meer nodig dan een akoestische gitaar en het iele stemgeluid van Jurado, maar gaandeweg komen er meer elementen tevoorschijn, en wordt er een uitzonderlijke cocktail gebrouwen. Tekstueel is dit ook van het allerhoogste niveau; in de laatste “gewone” strofe heeft hij het volgende te zeggen: “You wrote about my on every new record; I’ll show up in the title of your song; I only hope somebody requests it.” Ik heb er geen idee van of dit nu volledig autobiografisch is, ik ken de artieste in kwestie in ieder geval niet. Ook fraai aan de song is dat je een keer of drie op het verkeerde been wordt gezet. Dat geeft ook zoveel toegevoegde waarde. Na de strofe met de door mij aangehaalde quote denk je een eerste keer dat de song gedaan is. Neen dus. Daarna komt dat moment nog twee keer. Zulke fratsen weet ik steeds te waarderen.

‘Everyone a Star’ is opgesmukt met wat elektrische gitaarecho’s, strings en nu en dan een heerlijke galm achter de stem van Jurado bij het zingen van de titel. Voor het overige is het ook weer een klein liedje dat stiekem heel groots is. De muziek van Jurado brengt heel wat teweeg bij mij, en in combinatie met de teksten staat op deze plaat wel meer dan één voltreffer. Zo ook ‘So On, Nevada’, waarop ik Jurado opvallend intens vind zingen. Snediger, gevatter, krachtiger. Zijn stem trekt me echt mee in zijn troosteloze wereld, en die zweem van hoop op een betere wereld (Maraqopa) is er ook in terug te horen. Instrumentaal kent het ook weer exact de juiste inkleuring, niet te hard en niet te zacht.

Als er dan toch een woordje van kritiek moet vallen, dan is het in verband met het voorlaatste nummer, ‘Museum of Flight’. Jurado balanceert wel meer op het randje van het zeemzoete, ja zelfs melige, maar hij gaat er meestal net niet over. Dat doet hij in dit nummer mijns inziens wel. Ik heb het dan vooral over één bepaalde passage, namelijk de passage na een minuut of twee. Het gaat om de toetsen die dan langskomen (ik kan er om één of andere reden niet zo gauw een naam op plakken..); het enige moment op de plaat dat me niet echt zint. Ach, geen drama dus.

Afsluiter ‘Mountains Still Asleep’ is dan weer een absoluut hoogtepunt, op alle vlakken. Instrumentaal zit het simpel in elkaar, met een dromerig klinkend gitaartje dat wat naar de country zweeft, wat nonchalant pianospel en sterke zang, die me wat aan Neil Young doet denken. Dit nummer had trouwens niet misstaan op bijvoorbeeld ‘After the Gold Rush’, of als één van de rustiger nummers op ‘Zuma’. Weergaloos vind ik het, en al zou ik daar helemaal alleen instaan, ik blijf het weergaloos vinden. Zo kent dit album de ideale afsluiter; stoppen op een hoogtepunt.

Hoewel dat geldt voor dit album, hoop ik niet dat dit geldt voor de carrière van Jurado. Van mij mag de beste man nog veel albums maken, bij hem ben je vrijwel altijd zeker van een zekere kwaliteit, en met ‘Maraqopa’ heeft hij zichzelf lichtelijk overtroffen. Ook op tekstueel vlak is dit van torenhoog niveau, zijn stijl is een mix van directheid en vage impressies. Impressionistisch realisme, om het met een kunstterm te zeggen, en dat mag dan tegendraads klinken in theorie, in praktijk is het meer dan overtuigend. Niet alles, maar toch veel staat in het teken van Maraqopa, de utopie die Jurado in gedachten heeft. De eerste strofe van ‘Life Away from the Garden’ geeft treffend weer waar het fout is gegaan:

“There was a time;
When we were golden;
Like the sun;
We were lights in the world;
Then we strayed;
Away from the garden.”

Juist ja, in the very beginning. Nu is een utopie geen bijster originele invalshoek meer, met alle boeken en nog veel meer dat men al heeft gepubliceerd over dit onderwerp, maar als je het zo mooi kan brengen als Jurado, is het je vergeven. Ook de pijn van een verloren gegane liefde, als sneeuw voor de zon gesmolten hoop en goedkope leugens komen hierin voor, wat het hoofdpersonage nog meer doet smachten naar zo’n utopie, naar Maraqopa. Enkele mooie passages over deze onderwerpen:

“Leaving the room saying you would come back;
And I believed you.” (‘So On, Nevada’)

“What’s it like, for you in Washington?”
I’ve only seen photos, of Washington.” (‘Working Titles’)

“Don’t let go;
I need you to hang around;
I’m so broke;
And foolishly in love.” (‘Museum of Flight’)

Waar Jurado ook ongelooflijk sterk in is, is het zich plastisch uitdrukken, het scheppen van levensechte beelden en het spelen met metaforen. Zo zingt hij in ‘Mountains Still Asleep’ dat de liefde een verblindende zon is, en dat we allemaal liedjes zijn die nog gezongen moeten worden; in ‘Everyone a Star’ komen we passages tegen zoals “Asleep for days inside the blue”, “A welcome sign outside my mind” en “I’m too in tune to change the dial”. Dit is absoluut een sterk punt van Jurado, en daar maakt hij optimaal gebruik van.

‘Maraqopa’ is een geweldig album. Een conclusie moet soms niet lang zijn om genoeg te zeggen.

4,5 sterren

avatar van west
3,5
Ik val licht buiten de boot, want ik vind de plaat die Damien Jurado hiervoor en hierna maakte net wat constanter, net wat beter. Er staan op dit Maraqopa een aantal prachtige nummers, met voor mij als hoogtepunt de fantastische opener Nothing Is The News. Dit heeft overigens weinig met folk te maken: het is een geweldige licht psychedelische rocksong. Erna volgt echter een wat flauw nummer, samen met een kinderkoor: Life Away From The Garden. En dat vind ik toch typisch voor deze plaat, sterke en / of mooie nummers worden afgewisseld met wat simpeler, gezapiger of gewoon wat mindere nummers.
Erg mooi vind ik weer de titelsong, ook met een mooie piano, maar de song erna This Time Next Year is toch van een lager niveau. Maar goed, alles bij elkaar opgeteld is deze plaat natuurlijk wel de moeite waard, maar de hoge waardering hier haal ik niet.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:38 uur

geplaatst: vandaag om 14:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.