The Twilight Sad - No One Can Ever Know (2012)

Ik luister gewoon lekker naar zowel The Sound als The Twilight Sad. Ik zie niet echt in waarom het mutueel exclusief zou zijn om beiden goed te vinden en vind dat competitief sfeertje tussen de "originelen" en revivalist bands doorgaans nogal kunstmatig.

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet

1980 - 2012: 32 jaar verschil; creativiteit, innovatie - afgezien van de eventuele verbetering in geluidskwaliteit/productie. Zijn we zoals Borland ooit aanduidde in A New Dark Age beland? Is ons echt de creativiteit ontvloten waarmee we ons als neo-romantici konden profileren?

En draai idd nog steeds (regelmatig) Sound en ook dit Twilight Sad - anders kon ik m'n opinie niet geven

Iets minder dan voorheen, maar zo gaat het voor mij met muziek, dat komt en gaat - heel toepasselijk - in waves

Momenteel draai ik bijv weinig jazz (terwijl dat heel dichtbij ligt) en beduidend minder wave dan 3 - 4 jaar geleden - veel electronic en shoegaze zit hier in een upswing.

Ik heb waarschijnlijk een licht ander perspectief dan de meeste andere MuMers gezien ik naar new wave & post punk achtige toestanden beginnen luisteren ben eind de jaren 90, dus ik heb niet de nostalgie-factor van de "ouwe wavers" noch de jeugdige geldingsdrang van mensen die erbij gekomen zijn circa Interpol. Ik maak me sterk dat mijn oordeel wat dat genre betreft daardoor minder beïnvloed is door dingen die er eigenlijk niet toe zouden mogen doen.

Maar ik hoor het je graag zeggen, muzikale trends verlopen cyclisch en ondanks het feit dat de moderne pop/rock eigenlijk nog een relatief jong cultureel fenomeen is zie je nu al dat alles uiteindelijk wel in één of andere vorm terugkomt (ook al is dit soort wave op dit moment eigenljk niet zo populair dus The Twilight Sad mist een beetje de zeitgeist met een jaar of 5). Maar misschien moeten we ons ook eens afvragen of de voedingsbodem voor nieuwe ideeën niet stilaan opgebruikt is, zeker in deze internet-tijden waar iedere jandoedel in zijn slaapkamer met allerlei programmaatjes op zijn PC eender wat met de wereld kan delen krijg je stilaan het gevoel dat alles wel ooit eens eerder door iemand gedaan is. Bovendien zijn vernieuwende bands anno 2012 vaker wel dan niet groepjes die gewoon alle knopjes tegelijk indrukken, nou: daar krijg ik doorgaans alleen maar hoofdpijn van. En misschien is dat nog niet eens zo slecht want zo kunnen we teruggaan naar de essentie van het pop/rock gebeuren en da's nog altijd het schrijven van een degelijke song, en dat doet The Twilight Sad wat mij betreft op dit album een keer of 6 met verve. Onze Schotse vrienden verzetten hiermee geen bakens maar 't is voor mij wel één van de betere albums binnen dit genre in een lange tijd.

Mijn waardering voor dit album is in zekere zin ook een sinusoïde: in eerste instantie hooggespannen door de waarderingen van anderen. Na de eerste maal draaien snapte ik daar totaal niets van en schreef ik - zoiets kan ik wel - een redelijk pissige waardering.

Daarna ging het debat van start en draaide ik het nogmaals - overigens stond het album al een tijdje 'ongebruikt' op de hard disk (en dus is de eerste indruk niet overweldigend geweest).

Maar, nu komt het, een eerste indruk is niet allesbepalend; een album afschrijven obv een eerste indruk is niet zorgvuldig. Er staan idd een aantal goede tracks op, al blijft het vette accent mij iig storen.

Ik zal het album naar 3* tillen - daarmee is het een voldoende, maar ik besef dat het in deze moderne tijden eigenlijk wel het label 'curieus' verdient - en dus zeker om gedraaid en beluisterd te worden - misschien wel meer dan Interpol 4.



Dat vind ik een intrigerende passage. Muziek heeft nl net als literatuur de eigenschap dat het én tijdsgebonden is én nog steeds verkrijgbaar en draaibaar.

Het moment waarop je in een bepaalde band/muzieksoort/subgenre instapt, is dan vaak bepalend: stap je bij Interpol in bij Antics, dan zal dat je toetssteen zijn; en ga je alles ervoor vandaaruit waarderen.

Voor mij zijn er dan 3 perspectieven:

het toen/toen-perspectief - recontructie zeg maar van het historisch perspectief
het toen/nu- perspectief: vanuit de stemming/kennis van nu kijken naar de muziek van toen; leidt vaak tot verwerping van bepaalde stromingen: "in de 80's gebeurde er muzikaal weinig".
het nu-perspectief, met aandacht voor het verleden.

Ik probeer zoveel mogelijk de derde zienswijze te huldigen. Uiteraard ervaar ik het nog steeds als bijzonder dat ik gepuberd heb met soul, de love generation ben binnengewandeld en in mijn studietijd met wave-en postpunk aan de haal ging en veel dingen uit de eerste hand heb meegemaakt. Dit moet echter niet een post worden van de OW'die vertelt van vroeger toen alles neter was - want dat is gewoon niet zo (al waren tickets wel goedkoper).

Het zou mij daarom zeer verbazen als een twintiger nu niet op zou komen voor bands van nu - en dat is niet hatelijk bedoeld. Ik geloof waarachtig dat dit een zeer integere band is - net zoals Factory en JD destijds heel integer en idealistisch waren; daar zou niet een song zijn uitgeleend voor commerciële doeleinden (geurreclame). Soms denk ik wel eens dat Tony Wilson geruist wat commerciëler had kunnen zijn.

Kortom ik zal het album heus nog draaien

Ja maar, je kan deze Schotten nu toch moeilijk aanwrijven dat ze met het accent vanuit hun heimat zingen toch? Er worden al genoeg albums in een keurig maar volstrekt onrealistisch Engels dat nergens daadwerkelijk gesproken wordt uitgebracht...

Interpol LP4 verdiende al die hatelijke reacties trouwens niet, da's ook een integere plaat en helemaal niet zo evident voor een groep van die status. In tegenstelling tot de uitverkoop van LP3 die op deze site enorm overschat wordt, maar dat terzijde.

En tja, wat is er zoal populair anno 2012? Als ik de meest critically acclaimed albums van 2012 erbij neem dan kom je uit op Beach House, een band die zeer goed naar Mazzy Star en Cocteau Twins geluisterd heeft, die Tame Impale-kerel die wel erg graag John Lennon wil zijn, Grizzly Bear die zichzelf ook maar blijft herhalen, Swans: een band die zelf al meegaat sinds de prille eighties... Ik zou dan ook niet goed weten wat dé "bands van nu" zijn eigenlijk want veel erg vernieuwende dingen zitten daar toch niet tussen. Het dominante criterium is dan meer de vraag of band x of y past binnen de zeitgeist dan dat er echt nog muzikale revoluties plaatsvinden. Ik denk dat het voor een twintiger anno 2012 ook anders is dan in de jaren 80, door de laagdrempeligheid van het internet en 't feit dat daardoor tegenwoordig alles mag en kan is er niet meer echt meer sprake van één dominante cultuur en een beperkt aantal tegenculturen dus dan word je sowieso minder binnen een hokje geduwd en ga je meer naar verschillende dingen luisteren.

Heb je trouwens de debuutplaat van deze band al beluisterd? Die was wat mij betreft een pak meer aan het hier en nu gebonden dan dit album. 't Feit dat The Twilight Sad intussen 3 verschillende albums heeft uitgebracht verdient ook wel respect vind ik.

Als "ouwe waver" begrijp ik voor een groot deel wat Mjuman bedoelt. De impact die een plaat in je jouw jeugd heeft wordt vaak niet meer geevenaard. Tegenwoordig kun je inderdaad gemakkelijk aan veel muziek komen door het internet. Ik ben daar heel blij mee, maar de ontdekking die je dertig jaar geleden deed, was veel meer op eigen kracht en deelde je met veel minder mensen, wat exclusiever dus.
Dat staat los van het feit dat dit plaatje heel aardig is imo. Wereldschokkend, vernieuwend? Nee.
De tweede plaat van deze Schotten vind ik persoonlijk stukken beter dan het debuut.

Ook ik ben bekend met dit fenomeen, echter mede door deze discussie het album weer aan het luisteren en wat mij betreft had dit album nu de status van wave klassieker gekregen mocht het in de eighties uitgebracht zijn geweest.
Intens, duister, somber, krachtig.
Overigens waren hun vorige 2 albums al signalen dat deze band vol met kwaliteit zit en is dit momenteel wel het exclusieve bandje wat wij in de jaren '80 altijd zo koesterden.

Nu gratis live album met het Royal Scottish National Orchestra te downloaden :

live album

Dit album beluister ik dankzij de tip van starsailor bij de laatste Editorsplaat. Dit is echter wel muziek van een ander pak en laken. Een bijzonder vurige plaat van deze Schotten. Overtuigend en indrukwekkend. Ja, hier ga ik op den duur een hoog cijfer aan geven. De muziek doet wat denken aan de Sound, maar dan met invloeden van jaren 80 industrial en krautrockritmes.

Edit: Nil
Edit Edit: Ik begin eens voorzichtig met 4*

Goed bezig Misterfool

Leuke ontdekking!

Ze staan in het voorprogramma van Editors in HMH op 4 november, maar voor meer intimiteit een dag later in Rotown te Rotterdam (5 november).

No One Can Ever Know is een geslaagd elektronisch experiment geworden. De kille sfeer staat in contrast met hun warme, sfeervolle sound op hun andere albums. Dat sfeervolle en emotionele randje is er hier grotendeels af, waardoor de nummers soms net wat te lang aanvoelen. Toch zijn de songs bijna zonder uitzondering sterk en het pittige, hardere bandgeluid staat de heren goed.

De beste nummers staan aan het begin (Dead City en het Radioheadesque Sick), maar ook Nil en Kill It in the Morning zijn zeer de moeite waard.

Eerst het nieuwe album beluisterd en nu een paar nummers van dit album geluisterd op aanbeveling.

De vier 'populaire' nummers die ik heb gehoord klinken wel als een geheel, meer dan op hun nieuwste aanwinst.

Echter ook hier hik ik regelmatig tegen de limieten van de stem van deze zanger met dik accent, het komt dan geforceerd over (of het accent net te dik). Muzikaal prima en ook de sfeer van het album bevalt wel. Het mag dan herkenbaar zijn maar zodra er dit soort irritatiepunten opdoemen dan haak ik al snel af.

Wel okay dat ze die dingen er niet in de studio uitgestreken hebben. Is erg vervelend als een zanger alleen op de plaat prachtig klinkt en dan bij een live optreden tegenvalt. Nu weet je wat je kunt verwachten.