Tindersticks - The Something Rain (2012)

The Something Rain is wat mij betreft het mooiste Tindersticks album sinds Curtains. De laatste albums waren goed, maar bevatten echt een paar missers, waardoor ik de albums als geheel niet zo kon waarderen als het vroegere werk. Goddank dat er niet een Peanuts prt.2 op staat. Of een tweede Boobar. Heerlijke sfeer, mooie volle (bezielde) sound en het klinkt ook echt alsof ze er weer plezier in hebben. Ik ben er na een keer of vier luisteren wel uit, een dikke 4,5 !

Ik had bij Chocolate precies hetzelfde. Ik kende deze band ook niet, maar het doet mij ook een beetje denken aan een ander bandje van Steven Wilson No-Man. Ga maar eens meer van dit bandje opsnorren.

voor wie "the something rain" de eerste kennismaking is met Tindersticks en hunkert naar meer : "You're in for a treat"
En vergeet ook het schitterende solo-album "Leaving songs" van Stuart A Staples niet!!

En weer nét iets beter dan de voorganger. Lekker veel verwaaierd koper, het lijkt soms ClockDVA wel. Zijn er trouwens meer mensen die bij het tweede nummer aan Emma van Hot Chocolate moeten denken? Dat riffje, dat kán je niet zomaar spelen ... en dan de titel van de opener erbij ... curieus.

In de recensie van deze plaat in HUMO schaart men 'Medicine' bij de mindere nummers. Tja..Dat vind ik dus helemaal niet. Een schitterend, meeslepend nummer zoals alleen Staples en de zijnen het kunnen!

Kende de band niet. Nieuwsgierig geworden door de goeie recensies in de vakbladen en uiteraard musicmeter. Heerlijke relaxte kwaliteitspop die de spanning het hele album weet vast te houden. Verder van audiofiel niveau, prima geproduceerd. Ben benieuwd naar het eerdere werk van deze band. Hebben nogal wat uitgebracht de afgelopen jaren.

Ook als staat het Bossa Nova knopje van de synthesizer in ieder nummer aan, wat een magistraal album is dit. Helaas ging het concert in London niet door vanwege ziekte van mijnheer Staples, ik ga ze morgen wel in de Melkweg zien.

Ik heb helemaal geen zin om een recensie te schrijven. Tindersticks pakt je, of pakt je niet. Het is atmosferische muziek. Tindersticks maakt a twee decennia dit soort muziek en ik kan alleen maar hopen dat ze het nog heel lang blijven doen.

Hé, een nieuwe cd van Tindersticks, heerlijk. Ik ken ze nu al wat jaartjes en ik vind dit één van de wat sfeervollere bands die je graag in een nachtclub zou horen, of een donkere bar o.i.d. (bij een romantisch avondje of bij een nacht vol steamy sex, lol).

Hij heeft zo'n zwoele hete stem en na ik hun had gehoord met het nummer "Jism" was ik helemaal hoteldebotel en kocht alles wat ik van ze kon krijgen. Nou vind ik niet alles even mooi, maar dat heb ik zelden bij cd's, dat ik alles mooi vind, maar ik ben zeker benieuwd naar hun nieuwe cd, helemaal na de positieve reviews, thanxxx!!!

rock?

Wat mij betreft hun beste sinds Simple Pleasure (1999). Alles wat ze de tussenliggende 12 jaar maakten vond ik ongeïnspireerd, saai en routineus. Plichtmatige herhalingsoefeningen. Om eerlijk te zijn had ik de Tindersticks opgegeven.

Toch maar weer beluisterd, op de achtergrond. Aanvankelijk leek ook deze cd weer gevaarlijk ongemerkt voorbij te gaan kabbelen, totdat... die heerlijk broeierige saxen à la vroege Roxy Music voorbijkwamen, al halverwege de openingstrack. En zo zit het album voor mij vol met onverwachte wendingen en verrassingen. De inspiratie is weer terug!

Natuurlijk klinken de Tindersticks altijd als de Tindersticks. Met het nasale, voor sommigen zeurderige geluid van Stuart Staples. Het verschil zit 'm voor mij echter in het spelplezier. En hier klinken ze eindelijk weer als een frisse band, die vooral plezier heeft in het musiceren.

Ik hoor invloeden die ik nooit eerder bij de Tindersticks hoorde: de reeds vermelde vroege Roxy Music, maar ook Scott Walker en zelfs Joy Division (soms klinkt Staples zowaar als Ian Curtis). Zonder dat ooit ook maar de indruk ontstaat dat de band wíl klinken als Roxy Music, Scott Walker of Joy Division. De blend met het herkenbare eigen bandgeluid is namelijk dermate naturel, dermate spontaan dat het aanvoelt als een logische nieuwe jas. Voor mij nu al duidelijk dat ie niet kan ontbreken in mijn jaarlijst.

Een mooie hoes, die mij wel aanspreekt. Helaas geld dat in mindere mate voor de voortslepende opener Chocolate. Het verhaal kan mij niet boeien en langzaam krijg ik er al geen zin meer in om de rest ook nog eens te moeten horen. Gelukkig komt de stoomtrein daarna rustig op gang en weet Staples mij wel te betrekken in zijn muziek. De zang is niet zo tergend hikkend als dat ik soms van hem wel gewend ben en past mooi bij de sfeer die tindersticks neerzet. Maar een grote favoriet van mij zullen ze toch net niet worden.

‘The Something Rain’ (prachtige titel, overigens) is de tweede release van Tindersticks die ik bewust meemaak. Lees: er naar uit heb gekeken. De vorige plaat, ‘Falling Down a Mountain’, vind ik nog steeds een erg sterke plaat, al wordt die mening niet door iedereen gedeeld. Dit ‘The Something Rain’ werd algemeen wat beter ontvangen, wat iets meer aansluit bij mijn mening. Ik vind het, net als ‘Falling Down a Mountain’, een plaat met vele troeven.

De grootste troef vind ik nog altijd de stem van frontman Stuart A. Staples. Hij klinkt zeker niet nep; zijn zang ademt leven en veel gevoel uit. Authenticiteit. Maar voor men van zijn stem kan genieten, is er eerst nog de atypische opener. Spoken word van toetsenman David Boulter. Het is een mooi verbeeld verhaal over een date, als ik me niet vergis, of de ik-persoon heeft het in ieder geval over een meisje waarmee hij een soort relatie heeft. Het verhaal heeft ook een humoristische touch, want aan het eind van het verhaal blijkt het meisje een man te zijn. De laatste zin toont de humor van het verhaal op treffende wijze: “”Shit”, I said, “I was never a breast man anyway””.

Qua sfeer is dat nummer ook de moeite, met een bescheiden uitbarsting van blazers in het midden van de song, en een rustig einde. ‘Show Me Everything’ begint loom en traag, enkele vrouwenstemmen zingen “Show me”, en na iets meer dan een minuut mag Staples invallen. De sound wordt gaandeweg wat zwoeler, en dat is ook wel vrij kenmerkend voor dit album, en een markant verschil met vorig werk. Het bossa nova-gevoel is soms zelfs aanwezig. De versnelling en groeiende intensiteit aan het eind van de song (die huilende saxofoon op de achtergrond!) maken dit tot een bijzonder geslaagd nummer.

‘This Fire of Autumn’ is wat swingender van geluid, met mooie samenzang in het refrein (met Gina Foster, die ook al te horen was op ‘A Simple Pleasure’, nog zo’n “vreemde eend” in de discografie van Tindersticks), en een opvallende rol voor de xylofoon, als ik me niet vergis. Ook dit is weer een lekker broeierig nummer, en ondanks het feit dat de invloeden lijken te zijn gehaald uit genres waar ik niet zoveel naar luister, heb ik met deze muziek absoluut geen probleem. Het zal die touch van Tindersticks zijn, waar het toch nog altijd om gaat, en de stem van Staples uiteraard. Er zijn er maar weinig die me zo kunnen raken als hij.

Ook in ‘A Night So Still’ is dat “broeierige” geluid niet weg te slaan. Staples baant zich een weg door de repetitieve muzikale hypnose die wordt gecreëerd, maar kan niet helemaal voorkomen dat het nummer na een tijd door zijn beste krachten heen lijkt te zijn, en een beetje saai wordt. Kortom; die song had gerust een minuutje eerder mogen afkloppen. Maar laat dat vooral geen smet zijn op de mooie prestatie van Tindersticks. Want met ‘Slippin’ Shoes’ hebben ze weer helemaal het goeie geluid gevonden. Dit is, net als ‘This Fire of Autumn’, een song die wat meer schwung heeft, draait en keert, met een lekker saxofoongeluid, een soms zweverig klinkende Staples en uitstekende begeleiding.

‘Medicine’ was het vooruitgeschoven nummer, om de honger aan te wakkeren van de Tindersticksfans. Daarmee hebben ze volgens mij wel op veilig gespeeld, omdat dit nummer het meest lijkt op het wat donkerder klinkende geluid van de beginjaren. Een meeslepende song is het, en nog steeds mijn favoriet op dit album. Het dreigende vioolspel, de lome percussie en sfeervol keyboardspel gaan perfect samen met de stem van Staples. Eigenlijk het enige nummer waarin verdriet te horen is, en dat is ook best opvallend; het album werd namelijk opgedragen aan, en stond ook in het teken van personen die de leden van de band de laatste jaren verloren hebben aan de oervijand van het leven. Met enkele cimbaalslagen loopt ‘Medicine’ op z’n eind, en die titel zegt het eigenlijk helemaal: aanvaard je lot, er zijn medicijnen genoeg.

Met ‘Frozen’ komen we weer helemaal in het sfeertje dat vooraf gecreëerd werd, al heb ik de indruk dat dit nummer nog wat meer loos mag gaan op instrumentaal vlak. Het nummer klinkt nogal rusteloos, soms een beetje chaotisch, maar ook hierbij past de stem van Staples wonderwel. Hij zalft, terwijl op de achtergrond wordt geslagen. Zijn “If I could just hold you, hold you” wordt alsmaar herhaald op het einde, als een mantra. Ja, op dit nummer zijn de jazz-invloeden ook aanwezig.

Een dromerige intro trapt ‘Come Inside’ op gang, een prachtig nummer van ruim 7 en halve minuut. “Livin’ my life, from day to day; hoping that you’ll, ever come my way” zingt Staples, en hij nodigt ons uit om binnen te komen. De huiselijke, warme sfeer is aanwezig, de percussie en keyboards smelten samen tot de ideale open haard. De saxofoonsolo op het einde is pure nachtclubmuziek, met een melancholisch tintje; je wil blijven, maar ergens wil je toch ook weer naar huis.

‘Goodbye Joe’ is de instrumentale afsluiter, een licht verteerbaar stukje muziek dat zeker zijn plaats heeft op dit album, en ondanks de titel, nodigt het toch uit om de plaat nog eens op te zetten. ‘The Something Rain’ is een opvallende plaat geworden, en daarin verschilt het niet in de andere platen die ik tot nu toe ken van deze straffe band. Het geluid is echter wat anders dan ik gewoon ben van hen. Misschien toch maar eens ‘A Simple Pleasure’ gaan beluisteren.

4 sterren

Ik hoor toch duidelijk het loopje van "Emma" van Hot Chocolate in de titelsong. Verder een prachtige plaat.

Op mijn exemplaar staat geen song met dezelfde titel als het album..

Welk nummer bedoel je eigenlijk?

Jazeker, het loopje van "Emma" is in track 2 (Show Me Everything) hoorbaar.
En dan je vorige track Chocolate noemen

Inderdaad, het beste nummer van het album heeft verdacht veel overeenkomsten met Hot Chocolate's Emma, maar staat als een huis. Na Simple Pleasure (ooit voor een euro gekocht en grijsgedraaid) is dit mijn tweede kennismaking met Tindersticks, wederom een pareltje, en dan te weten dat ik wellicht het beste uit de discografie nog tegoed heb, wat een luxe weer. Alle songs weten te boeien, alleen vind ik de lyrics van de openingstrack een beetje nergens toe leiden af en toe, wat mij betreft niet een heel geslaagd experiment al is er muzikaal nergens wat op aan te merken. Tweede sterkste song vind ik trouwens de instrumentale afsluiter. Prachtig dat deze band steeds telkens ook weer ruimte maakt voor een instrumentaaltje. In dit geval een zoet slaapliedje om de genoeglijke ongenoeglijkheden van het album weer wat relativeren, om met wat licht in het duister af te sluiten.

Op het nippertje komt deze met stip mijn top-10 van 2012 binnen. Tindersticks, ze stonden al een tijdje op de radar door de hoge waarderingen bij hun albums. Echter is dit het eerste wat ik van ze hoor, en ja, dat bevalt..

4,5*

Ik vind dit album van Tindersticks 3x niks. Slechtste in een hele reeks albums.