Tim Christensen and The Damn Crystals - Tim Christensen and the Damn Crystals (2011)

Kom er toch nu achter dat ik al Tim zijn zangmelodietjes hoe knap ook gezongen wel heel veel op mekaar lijken. Maargoed ik geef 'm 'n kans.

En verdomd na meerdere luisterbeurten ben ik verkocht. Dan weer lekker rocken(Suprise me rockt echt als de nete!!) dan weer mooie ballads maar in beide is Tim zeer bekwaam. Beter dan superior maar niet het nivo van Honeyburst.

Wederom een prachtige plaat van deze Deense songsmid!
Ik ben het met 'muziekobsessie' eens dat de composities niet uitblinken in originaliteit, maar wél in kwaliteit ! In het kort sluit ik me echter volledig aan bij het vorige bericht.
Binnenkort zal ik er wat uitgebreider op terug komen.

De carriere van Tim Christensen begon bij de rockband Dizzy Mizz Lizzy die in 1994 en 1996 twee albums uitbrachten, maar in 1998 uit elkaar ging. Daarna ging Tim solo wat tot nu toe resulteerde in 3 soloplaten vol met nummers die ik meestal omschrijf als een goede mix tussen The Beatles en de gebroeders Finn (Neil en Tim).

Het bandgevoel bleef toch knagen aan Tim en 18 maart tot en met 29 september 2010 ging Dizzy Mizz Lizzy op een reünietour.
En nu is er dan een nieuwe soloplaat van Tim Christensen. Soloplaat? Niet geheel waar, want Tim heeft een nieuwe band om zich heen verzameld en noemt z’n nieuwe project daarom Tim Christensen and The Damn Crystals. Dit om aan te geven dat het een echt bandalbum is geworden en om die reden bij vlagen ook een tikkeltje steviger klinkt dan z’n vorige (solo)werk.

Het album begint meteen met het meest ambitieuze nummer uit de carriere van Christensen tot nu toe, het meer dan 10 minuten durende titelnummer.
Het begint als een lekkere uptempo track, maar na 3 minuten vertraagd het nummer, komen er violen bij en wordt het een fraaie ballad. Dit is echter een tussenstuk want na een ruime 5 minuten gaat het tempo weer omhoog (“reach out”) en eindigt in een cacafonie van geluid. Erg fraai nummer.

‘Surprise Me’ is de eerste single en is een recht toe, recht aan rocker gedreven op een stuwende drumbeat.

‘Far Beyond Driven’ is een midtempo nummer, zoals Tim er meerdere heeft. Akoestische getinte coupletten en refrein met elektrische gitaar in een lekkere melodie.

Het erg sterke ‘Million Miles Away’ is zo’n nummer dat de eerst luisterbeurt niet zo opvalt, maar gaandeweg onder je huid gaat zitten. IJzersterk.

‘Happy Ever After’ is een degelijk nummer in Tim’s euvre waarbij het dubbelen van z’n stem wordt gebruikt in het refrein. Het nummer had ook op een van z’n vorige platen had kunnen staan. Maar gezien mijn mening over die albums is dat geen straf te noemen.

‘I'll Let You Know’ en ‘Love and Water’ zijn goede nummers die me bij vlagen doen denken aan (favorieten) Crowded House.

‘All Them Losers’ is een vrolijk uptempo nummer, een heerlijke afwisseling op het album.

‘Wiser’ is zo’n nummer waarom ik een liefhebben ben van deze Deen. Zoals is al eerder schreef blinken de composities niet uit in originaliteit, maar wél in kwaliteit. Dit is zo’n perfect voorbeeld daarvan. Schitterend.

Het album wordt afgesloten met ‘Never Be One Until We're Two’ een geweldig akoestisch nummer, met mooie tekst en vol gevoel gezongen. Kippenvel, en de perfecte slotsong.

Overall gezien wat minder Beatleske melodieën deze keer, maar als geheel wederom een erg sterk album, dat met elke draaibeurt beter wordt.

Geniaal album: openen met een nummer van bijna elf minuten, prachtige pop/rock rongs waarbij de clichés vermeden worden zoals in Love & Water dat klinkt alsof het onder water is ingespeeld en dan afsluiten met een lief akoestisch pareltje.

De Deense Paul McCartney/Neil Finn doet het weer dus. Live ook een must om gezien te hebben, die man kan alles, zingen, gitaarspelen, drummen en bassen.

Moet het album nog aanschaffen, maar heb al wel de single 'Surprise me' gehoord en via Youtube 'Happy ever after' geluisterd. Het is weer als vanouds, en daar is niks mis mee. De Deense liedjessmid heeft weer vakwerk afgeleverd. Beide songs staan als een huis en hebben een soort vanzelfsprekende 'catch'. De kaartjes voor 19 mei in 't Paard liggen al klaar. Nu met gezwinde spoed de CD in huis halen. Vooral benieuwd naar de lange opener... Ik geniet nu al van de voorpret.

Op 18 mei ga ik de man voor de tweede keer live zien. De vorige keer was echt super goed, ben benieuwd hoe dit album, en dan met name het titelnummer, het live zal doen !

Klinkt lekker dit

Redelijk album, begin is zeer goed en vooral de opener! Na nummer 6 word jammer genoeg het tempo er een beetje uitgehaald en word niet echt meer terug gepakt. Album is goed geproduceert, lekker sound heeft de band!

Album net voor eerste keer in zijn geheel gehoord en ben nog niet echt achterover geslagen. Wellcht een groeiplaat. Zo komen de voor mij twee bekende nummers tot nog toe het beste binnen. Hou het voorlopig op een voorzichtige 3. Mis over de hele linie een beetje het Beatlesque sausje.

Ik kende eigenlijk alleen het prachtige Wonder of Wonders van Tim.
Na dit album beluisterd te hebben was ik overdonderd. Wat een heerlijke plaat is dit.
Alle nummers zijn goed en vervelen ook niet. Meteen de rest ook aangeschaft. Geen spijt van.
Ondergewaardeerd in Nederland!
Hoe geef ik sterren????? >>>> het zijn er 5!!!!

Ga bij 'Mijn stem' met de muis over de sterren, deze worden dan geel.

Tim Christensen and The Damn Crystals pakt Tivoli in met strak geregisseerde rockshow | LiveXS

Was ook live overdonderend in Tivoli afgelopen zondag, wat een fantastische nieuwe nummers zijn het en een uitstekend op elkaar ingespeelde groep muzikanten. Gaat dat zien in Breda (23 mei) en Zwolle (24 mei)!

Een van de beste platen van de jaren 10. Gisteren "ruilde" ik mijn digitale exemplaar in voor de cd, die ik goedkoop tegenkwam. De zaak in kwestie was waarschijnlijk blij er eindelijk van af te zijn.

Sinds 'Honeyburst' volg ik de carrière van Tim Christensen, die echter met horten en stoten gaat. Het op dit moment al 7 jaar + stil waar het nieuwe platen betreft. Hij zit voornamelijk in Denemarken met Dizzy Miss Lizzy dat is heropgericht. Er komen zelfs een paar shows hier aan dit jaar.

Hoe groot Dizzy Miss Lizzy daar is, zag ik op vakantie in Denemarken in 2014. Op festival posters stond de band als (mede-)headliner.

Deze plaat is echt geweldig. Het overdonderende begin is een rocksuite zonder weerga. Het nummer zit zo lekker in elkaar, is prachtig opgebouwd en mag totaal ontsporen op het einde. Het heerlijk rockende 'Surprise Me' was een heel harde single, die het moeilijk had om op de radio te komen. De harde lijn trekt Tim Christensen met zijn toen vaste begeleiders enorm door. Vergeleken met 'Honeyburst' en 'Superiour' is dit een hardrockalbum. Maar van mij mag het. Met zijn ontzettende fijne stem trekt hij ieder nummer er door, ballad of rocker en alles er tussen in.

Wat mij opvalt, is dat hij de letter s zingt zoals het geschreven staat. Dat valt op in woorden als loser en reason. Een Engelsman maakt van de s een z, Tim Christensen iets tussen de s en de z in, wat zijn Engels een apart accent geeft. Ik hoor dan ook direct dat hij het is.

Dat is slechts een kleine voetnoot bij een fantastische plaat. Wat is het jammer dat deze man zo langzaam tot nieuwe nummers komt.

Lang geleden schreef ik deze recensie over het album op WoNoBloG. En Thomas86, ik was er bij in de, nu failliete, Sugar Factory in 2012, maar wat was dat een fantastisch concert.