Kronos schreef:
Het is dus geen Nederlandse verzamelaar.
Ik heb ergens gelezen dat het debuut in de V.S. helemaal geen succes was. Vandaar dan wellicht dat die nummers ontbreken.
Mijn reactie komt acht jaar na dato, maar je hebt helemaal gelijk. De Amerikaanse Donna Summer (getrouwd met een Oostenrijker die Helmut Sommer heette, vandaar ook haar artiesten-achternaam) woonde destijds in Duitsland en ze had als eerste hitsucces in Nederland, Duitsland en Frankrijk.
Daar deden The hostage en Lady of the night het goed, maar in de VS helemaal niet. Love to love you baby bezorgde haar de wereldwijde doorbraak, waarna Could it be magic en enkele andere singles weer alleen hitsucces hadden in Europa. Pas vanaf I feel love werd ze een wereldwijd hitparade-fenomeen.
Dat verklaart het ontbreken van die vroege Nederlandse hits op menig Donna Summer-verzamelaar. Ik vond en vind dat zelf ook altijd nogal storend, maar vanuit Amerikaans perspectief begrijp ik het wel. Wil je een echte carriere-omspannende verzamelaar van Donna Summer, dan moet je dus op zoek naar een Nederlandse of Duitse uitgave. Volgens mij is
dit dan de beste keuze (de afgeslankte 2CD-versie volstaat ook).
Dit was de eerste Amerikaanse verzamelaar van Donna Summer. Goede nummers, maar vrij onevenwichtig. Vanwege het ontbreken van die vroege Nederlandse hits natuurlijk, maar ook omdat ze soms nogal vreemde keuzes maken voor bepaalde versies, zoals
musician hierboven ook al aangeeft.
Nou was No more tears een Amerikaanse nummer 1-hit, die bij het verschijnen van dit album nog vers in het geheugen lag, maar bijna twaalf minuten (zelf voor 12 inch singles destijds een ongekende lengte) is echt teveel van het goede. Zeker als je het afzet tegenover de schamele drie minuten die I feel love krijgt toebedeeld. Stevig knippen in dat nummer is echt een doodzonde. En twee keer On the radio vind ik ook wat overbodig, hoe sterk dat nummer op zich ook is.
Wel weer leuk is dat veel nummers op dit album in elkaar overlopen, als een soort lange mix. Een praktijk die in die jaren in de discotheken erg in zwang was. De allereerste keer dat dat op een LP gebeurde, was bij
Never Can Say Goodbye van Gloria Gaynor. Daarna werd het trucje vaker toegepast, zij het ook weer niet heel vaak.