The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity (1999)

Gestoorde, krankzinnige, maar toch o zo geniale Mathcore die deze band ons hier laat horen. Heb eindelijk eens de kans gehad dit album te beluisteren omdat het als stream op last.fm staat, en ik heb er geen spijt van. Waar ik bij veel Mathcore gewoon de weg kwijt raak, is het hier nog redelijk bij te houden, wat de boel alleen maar beter maakt.

Zeer goede plaat dus, enneuh... Die breakdown in Clip The Apex... Accept Instruction

Mweh ik kan hier niet veel mee kan de briljantheid er niet van inzien, terwijl ik dit met een hoop math metal wél kan

Dit is toch het groepje dat zo gigantisch hectisch speelt? Waar ik me nooit kan doorworstelen en het na 2 nummers afzet? (mede doordat die krijsende stem mij niet ligt)

Sommige dingen in het leven moet je loslaten, hoe graag je ze ook wil omarmen. Calculating Infinity van DEP is zo'n plaat. Ik vind het niet goed, ik vind het niet slecht maar de weg voordat ik deze plaat uberhaupt op zet is gewoon te lang.
Helaas pindakaas, maar live was het een beleving van heb-ik-jou-daar.
Een cijfer kan ik er niet aan verbinden dus doe ik dan ook niet.

Helaas. Live fantastisch om mee te maken, maar op CD is het niet te doen.

Ik las eens hoe Calculating Infinity werd omschreven als spontane zelfontbranding, en daar moet ik telkens aan terugdenken bij het luisteren. Explosief, agressief, verre van vrolijk maar wel oppeppend en natuurlijk bikkelhard. De vocalen werden op dit album nog geleverd door de oorspronkelijke zanger, Dimitri Minakakis, en voor de liefhebbers van het latere werk kan dat best een struikelblok zijn. Zijn prestatie is harder, ruwer en eentoniger dan wat Puciato zou brengen, en dat drijft de muziek meer naar de hardcore kant. De muziek is extreem (technisch van opbouw), en hoewel de muzikanten destijds nog erg jong waren (22 ongeveer) van een ontzagwekkend hoog niveau. Gelukkig niet ten koste van goede smaak, want een riff zoals op 43% Burnt sloopt met gemak de geluidsmuur. (Fysische onzin maar het klonk wel goed, nvdr.)

Naast de ultra-agressieve splinterbommen staan er enkele hoogst aangename melodieuze passages, die dicht aansluiten bij het genre van de jazz-fusion. Weekend Sex Change bijvoorbeeld, een persoonlijke favoriet, waar drummer Chris Pennie aspirant percussionisten even alle hoop ontneemt. Het titelnummer is dan weer het muzikale equivalent van een moordzuchtige clown.

Waarom dan de bescheiden waardering? De productie is te ruw, de muziek gaat soms wat verloren achter de chaos en vocalen zijn me wat te agressief.

Als dit je debuutalbum is mag je echt blij zijn. Gestoord en het gaat heerlijk te keer, technische hoogstandjes van hoog niveau. Harder dan de latere albums

Godver wat blijft dit toch een heerlijke plaat. Volgens mij voor het eerst in vijf jaar dat ik 'm net weer uit de kast trek en ik kan elk hookje en breakje nog meevingerdrummen. Zo intens vetjes, potver.

Hush baby now don't say a word!



Jammer dat het hierna zo hard bergafwaarts is gegaan, maar ja. Met UtRB en deze ben ik eeuwig zoet. Nog overwegend hardcore, Minakakis die zijn stembanden kapotschreeuwt - loeimodderzwaarvet en lurvengrijpend zoals het daarna nooit meer zijn zou.

Precies de reden waarom dit mijn favoriete TDEP-plaat is en in feite gewoon één van mijn grote favorieten is. Heel erg harde chaos met erg vette details: een 'ambient-breakdown' (zoals The Tony Danza Tapdance Extravaganza later zo veel zou doen) in Clip the Apex, terwijl datzelfde nummer eindigt in een aanstormende bak noise om door het volgende nummer afgebroken te worden door jazzy gitaargetokkel. Elders op de plaat een klein stukje breakcore.

De vocalen van Minakakis zijn erg wennen omdat ze ritmisch tegendraads lijken. Na een tijd gaat alles echter mooi op zijn plaats vallen.

Ik vind het best goed dat de band met hun latere albums een andere weg opgegaan zijn, aangezien een tweede Calculating Infinity er één te veel zou zijn. Ik moet namelijk nog negen andere albums in mijn top tien kunnen zetten. Weet je wat? Ik geef het gewoon de volle mep. Nèh.

Destijds kon ik de gestoordheid wel waarderen, maar vond ik het nog niet echt prettig om naar te luisteren. Misschien is dat tegenwoordig wel het geval, ik ga deze weer eens opsnorren.

Weer een beetje TDEP aan het luisteren de laatste week (dwz, UtRB en deze) en wou precies weer enthousiast dit posten toen ik zag dat ik dat vorig jaar al had gedaan. Maar godverdomme, ook echt verliefd op dat stukje, het geniale middelpunt van een verder even geniaal album. En what's in a name... The Running Board. Aan UtRB zou ik immers eigenlijkl wel (weer - tien jaar geleden was het mijn favoriete plaat(je) aller tijden) 5* kwijt kunnen.

Deze verdient ook een dikke 5 sterren! Elk nummer is zegmaar gewoon geniaal Van de epische opener tot de noisy in Apex die op geniale wijze overgaat in het jazzy Calculating Infinity! En die drums in Weekend Sex Change Alles klopt gewoon aan dit album

Een debuutplaat om U tegen te zeggen! De chaos van het Mathcore genre worden kleurijk verrijkt door werkelijk briljante elektronische intermezzo's die vervolgens worden aangejaagd door nerveuze gitaren die op het punt staan om ieder moment te exploderen. Voeg hierbij een bijna militair drum/bassalvo aan toe; en het is vuurwerk. Prachtplaat, vooral met koptelefoon! Zou het laatste concertbezoek van deze heren wellicht nog bijgedragen hebben aan een aftershock in Groningen?

Zelden iemand gehoord die meer schreeuwt, wel fijne combi met de muzikale omlijning.