menu

Blood Red Shoes - In Time to Voices (2012)

mijn stem
3,56 (99)
99 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: V2

  1. In Time to Voices (3:44)
  2. Lost Kids (3:44)
  3. Cold (3:32)
  4. Two Dead Minutes (3:40)
  5. Silence and the Drones (4:30)
  6. Night Light (2:56)
  7. Je Me Perds (1:28)
  8. Stop Kicking (3:10)
  9. Slip Into Blue (4:14)
  10. Down Here in the Dark (3:21)
  11. 7 Years (4:48)
  12. Sleepless * (3:00)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 39:07 (42:07)
zoeken in:
avatar van stoepkrijt
4,0
Choo Choo schreef:
Het contrast tussen Cold en Two Dead Minutes hoor ik niet helemaal.
Two Dead Minutes is toch duidelijk een heel stuk langzamer en ingetogener dan Cold. Er wordt nergens voluit gezongen en nergens voluit op een gitaar of drumstel gehengst. Dat lijkt me toch een aardig contrast met Cold, dat volledig in de lijn ligt van hun oudere werk: Up-tempo, hard en aanstekelijk. Het einde van Two Dead Minutes is inderdaad wel wat harder, maar op een heel andere manier dan Cold.

avatar van Sandow
4,0
stoepkrijt schreef:
Of dit album 4,5 sterren waard is durf ik nog niet te zeggen, want het blijft natuurlijk wel Blood Red Shoes: Lekkere muziek, zonder dat er topkwaliteit geleverd wordt..


Daar twijfel ik dus aan... Je kent Blood Red Shoes als een groep die lekkere, vrij simpele muziek maakt en daarom verwacht je je ook niet aan topkwaliteit. Dat ruige, ietwat simpele imago dragen ze met zich mee, vrees ik. Hoe goed het ook is, je denkt: 'Het zijn uiteindelijk toch maar Blood Red Shoes'.
Maar hoe meer ik er naar luister, hoe meer In Time to Voices de topkwaliteit benadert. Ze zijn niet meer de Blood Red Shoes van Box of Secrets, maar beginnen echt een volwassen groep te worden. Ik geloof echt dat we nog veel moois van hen mogen verwachten.

avatar van stoepkrijt
4,0
Tsja, dat imago kleeeft nu eenmaal aan ze en dat zal ook nog wel een tijdje zo blijven. Het is o zo makkelijk om in een hokje geplaatst te worden, maar er weer uit komen is een heel ander verhaal.
Ik merk aan mezelf ook dat ik BRS niet makkelijk los kan zien van hun oude imago, hoe jammer ik het ook vind. Desalniettemin is In Time to Voices een goede eerste stap richting een nieuw hokje en ik hoop van harte dat ze deze weg blijven volgen.

3,5
Lekker album. Veelzijdiger dan eerdere... Gaat de komende tijds nog wel eens voorbij komen.

avatar van AOVV
3,5
Enkele jaren geleden kende Blood Red Shoes, bestaande uit gitariste Laura-Mary Carter en drummer Steve Ansell (beiden zingen ook, afwisselend), slechts één versnelling; de hoogste. Terugschakelen, daar deden ze niet aan, waardoor mensen de muziek die Blood Red Shoes maakte weleens bestempelden als "ADHD-rock" (ook omdat er een nummer getiteld 'A.D.H.D.' op het debuut stond). Dat kan een energiestoot van jewelste zijn, maar ook eentonig worden na een tijdje, waardoor de houdbaarheid wat in het gedrang komt. 'Fire Like This' was dan al iets gevarieerder, en met hun derde, 'In Time to Voices', zetten ze een volgende stap in de goede richting.

First things first; ik heb niets tegen de energieke, soms maniakale nummers op het debuut. Ik kan er nog altijd van genieten, dus voor mij gaat die vlieger van de eentonigheid niet op. 'Fire Like This' was een meer dan aardige opvolger. 'In Time to Voices' is echter hun beste tot nu toe, naar mijn mening. Er staat zowel krachtig en snel materiaal op, als rustiger nummers, die de kalmte wat lijken te bewaren. Die mix is ideaal, en dat is mooi; een evolutie in het werkvan Blood Red Shoes.

De opener gooit er nochtans meteen de beuk in; een stevige rocksong, ontzettend catchy ook. 'Lost Kids' kent al een rustiger passage, al blijft het vooral, net als de opener, een goeie rocksong, met het gaspedaal vooral ingedrukt. 'Cold' klinkt dan wat vuiger en smeriger, terwijl het nummer ook wel wat trager is. Vooral die huilende gitaar op de achtergrond vind ik erg lekker klinken.

In 'Two Dead Minutes' wordt heel wat gas teruggenomen, het gaat meer de poppy kant op. In sommige nummers hoor ik zelfs de invloed van dream pop, het subgenre dat de laatste jaren een enorme opgang kent dankzij groepen als Beach House. 'Two Dead Minutes' klinkt dromerig en contemplerend, zonder saai te worden; daarvoor zit het gewoonweg te goed in elkaar. Carter heeft hier ook wel een goeie stem voor. De laatste minuut van het nummer gaat het er nog wel wat steviger aan toe, maar al bij al is dit een rustpunt.

'The Silence and the Drones' begint waar 'Two Dead Minutes' eindigt; rust. Een ingehouden intro, en wanneer Laura-Mary Carter begint te zingen, besef je pas hoe goed dit klinkt. Het duurt een tijdje vooraleer Ansell zijn duivels mag ontbinden, en Carter laat haar gitaargeluid stilletjes aanzwellen. De samenzang met Ansell is erg fraai. Het is een groots klinkend nummer, zonder echt uit haar voegen te barsten; het dromerige aspect komt ook hier weer naar boven.

'Night Light' is misschien wel het meest rustige nummer dat op de plaat te vinden is. Akoestische gitaar, kalme zang, af en toe een roffel van Ansell. Op zich geen bijzonder nummer, maar het versterkt wel onrechtstreeks het effect van 'Je Me Perds', de volgende song. Dat is een ouderwetsche kick in the face, zoals we van hen gewoon zijn. Blood Red Shoes in overdrive, met een schreeuwende Ansell, die halverwege een sterke drumroffel uit z'n poten tovert. Maar het is vooral de geweldige gitaarriff van Carter die de show steelt; anderhalve minuut energie en adrenaline, waar je het komende halfuur makkelijk mee toekomt.

'Stop Kicking' heeft wederom dat grootsere geluid, hebben de twee stadionambities misschien? Zou kunnen, maar ik hoor ze liever wat smeriger. Al is dit geenszins een slechte song. En de riff die er uiteindelijk doorkomt, is toch erg de moeite. Het valt me op dat op deze plaat een groot aantal potentiële singles staan, niet alleen 'Cold', dat thans daadwerkelijk de eerste single is (heb ik ergens gelezen), maar ook onder andere dit nummer. Het klinkt zo herkenbaar, en toch niet afgezaagd.

'Slip Into Blue' begint ook weer kalm, al huilt de gitaar al snel een paar keer erdoorheen. Ook in deze song hoor ik weer de invloed van dream pop, zeker wanneer Carter zingt. Mede daardoor verzwakt m'n aandacht toch min of meer. Noem me een kniesoor, maar ik hoor ze toch het liefst bezig zoals op 'Je Me Perds'; het spelplezier spat er dan van af. Al is de outro van het nummer dan wel weer leuk. Met 'Down Here in the Dark' komt de klad er helemaal in, en dat vind ik toch erg jammer, dat het op 't einde van het album toch nog een beetje fout gaat. Voor mij de minste song, veruit. Het nummer komt er nooit echt door, blijft een beetje hangen in de startblokken. Jammer, jammer, jammer. Gelukkig komt er in de finale nog wat pit in, met enkele lekkere drumsalvo's.

'7 Years' is een waardige afsluiter voor het album, en bevat zo ongeveer alle elementen die dit album vertegenwoordigt. Het tempo wordt geregeld de hoogte ingejaagd, maar er is ook nog ruimte voor rust. Blood Red Shoes zet een stap vooruit, het is enkel jammer van die paar minder goeie nummers; voor het overige is dit een plaat met meer dan een paar sterke singles. Uitschieters zijn 'The Silence and the Drones' en 'Je Me Perds', vrij vertaald als 'I'm Losin' It'. Lose it, kinders!

3,5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 13:03 uur

geplaatst: vandaag om 13:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.