Jeff Loomis - Plains of Oblivion (2012)

Ik heb het doorgaans niet zo op instrumentale albums, maar dit is toch wel even andere koek. Overigens is het geheel niet volledig instrumentaal, aangezien op drie tracks zang te horen is. Tekenend is wel dat de tracks met zang niet tot de beste nummers van de plaat behoren. De eerste drie instrumentale songs hakken er direct heerlijk vet in. Wat een lekker hoog tempo en wat een geniaal gitaarwerk! Dat is echt genieten geblazen. Helaas is de rest van het album niet zo sterk als deze eerste tracks, maar de kwaliteit blijft wel gehandhaafd. Gitarist Jeff Loomis kan hier in ieder geval heel wat meer van zijn kunnen etaleren dan het geval was bij voormalig broodheer Nevermore. Dit is zijn tweede soloplaat; ik ga zijn eerste ook maar even opsnorren.

Mee eens james_cameron, ik vind dan ook dat Jeff Loomis wellicht de meest inventieve metal gitarist van de laatste 15 jaar is. Vind overigens het nummer met de zangeres erg goed!

De drie instrumentale openers alleen al zijn het beluisteren van deze thrasher meer dan waard.
Het eerste nummer met zangeres Christine Rhoades bevalt me zeer, terwijl ik meestal huiverig ben voor vrouwenzang in metal (vooringenomen, ja). Maar zij zingt er erg fijn, niet gothic, niet operatic, wel clean, maar gewoon aangenaam (ze song ook op Nevermore's Dreaming Neon Black). Goede zet haar enkele nummers te laten inzingen. Thrashmetal met cleane vrouwenzang is redelijk uniek. Chosen Time klinkt dan wel weer als een emorocksong en een beetje misplaatst. De song met Insahn had van mij ook niet gehoeven.

Opvallende is ook het drumwerk van Dirk Verbeuren van Soilwork, een band die ik verder niet zo goed ken.