Absynthe Minded - New Day (2005)

Hoewel ik ook Acquired Taste en There Is Nothing in huis heb, is deze New Day vooralsnog de enige plaat van Absynthe Minded die ik écht ken. De My Heroics-factor speelt hierbij waarschijnlijk een grote rol, maar ook de rest van het album is niet te versmaden.
De tempowisselingen in sterke opener Mary's Hotel (Fire Sets In) zetten meteen de toon: de impulsiviteit van Acquired Taste is nog aanwezig, maar er is meer ruimte gekomen voor de melodie.
Met het wispelturige Fortune is één van m'n favorieten aan de beurt. Ook hier worden melancholische rustpunten afgewisseld met aanzwellende rockuitbarstingen.
To The Boredom Dying slowly kiest voluit voor rock en laat de zigeunerinvloeden even links liggen. Lekker nummer.
Dan volgt de hit My Heroics, Part One, een onverwoestbaar nummer dat 2,5 jaar na de eerste luisterbeurt nog steeds wondermooi is. Dit sobere lied is natuurlijk opgehangen aan een doodsimpel basloopje, maar de fenomenale stem van Bert Ostyn speelt eveneens een grote rol. Voor mij steekt deze weergaloze parel ook een pak uit boven de rest van de plaat, maar toch is er naast deze wereldsong nog genoeg fraais te vinden op New Day.
Het aanstekelijke Substitute bijvoorbeeld, waarin de swinginvloeden de dienst uitmaken.
Op naar het volgende prijsbeest, met het originele Singalong Song, dat ook tekstueel van hoog niveau is.
Met het prima Down Deep Inside is het nog steeds wachten op de eerste inzakker van deze CD.
One Way Or Another borduurt verder op de eclectische stijl, wat resulteert in een rijke song waarin scheuten pop worden vermengd met bohémienklanken.
Het dreigende I Don't Buy It ontpopt zich met de hulp van een orgel tot een episch nummer dat op magnifieke wijze naar een climax opbouwt.
Ook Wash houdt het torenhoge niveau vast en klinkt, ondanks de gedaanteverwisselingen, zeer melodieus.
I Like You When You're Sad is het zoveelste hoogtepunt en ook één van de populairste nummers van de Gentse groep.
Clock Is Ticking stamt waarschijnlijk nog af van het Acquired Taste-tijdperk, aangezien deze toch wat meer jazzinvloeden bevat. Klasse!
Het gemoedelijke Smoke Gets In Your Eyes doet me ook meteen denken aan de debuutplaat en ook deze keer pakt dit geweldig uit.
New Day dan, één van mijn favorieten sinds het begin. Net als Fortune is deze nu eens uitbundig, dan weer ingetogen. De viool van Renaud Ghilbert weet te ontroeren.
Het laidback Cascade is de vijftiende keer op rij raak, toch wel indrukwekkend hoor!
Afsluiten doet het heerlijke All It Is, dat na al die oorverwenners toch niet anders kon dan uitstekend voor de dag te komen.
Zestien nummers is natuurlijk wel wat veel, maar er staat wat mij betreft geen enkel minder nummer op deze New Day. Reken daar nog eens de vele hoogtepunten bij en de zeldzame schoonheid van My Heroics, en ik moet besluiten dat dit toch wel een bijzonder goede plaat is.

In het begin is dit minder toegankelijk dan het veel veiligere album Absynthe Minded uit 2009. Maar dat komt net door de creatieve input van de groep. Dit album zet de groep naast een naam als dEUS, als is het soms nog wat zoeken. Niet alle nummers zijn trouwens even sterk. Misschien is 16 nummers wel wat te veel van het goede en had de groep beter wat geselecteerd om met minder nummers een sterker album af te leveren. Als je dit album naast hun live optredens zet, ben ik er nog meer van overtuigd dat Absynthe Minded vooral een studiogroep is die daar opvalt en niet per se om dat ze live spetterende optredens geven.