Absynthe Minded - New Day (2005)

kan iemand mij vertellen waarom er bij de eerste cd van absynthe minded staat "Pop/Jazz" en bij deze cd "Rock", voordat ik iets aanschaf waar ik totaal niet van hou?

Je mag deze ook tot Pop/Jazz rekenen hoor volgens mij... Zeer goeie cd, ongeveer zelfde stijl als hun eerste album!

hmm, bedankt ik zal m ns proberen!

zeker doen!

Zelfde experimentele stijl als de voorganger, zij het iets minder ontstuimig en meer doordacht, naar mijn gevoel.
En dan is er nog dat schitterende 'My Heroics, Part One' en 'I don't buy it' met een zenuwslopende gitaarsolo die zich hemels vermengt met de strijkers. Af en toe dus internationaal niveau op deze plaat, maar soms (minder dan op hun debuut, dat wel) ook ondoorzichtig gejam. Leuk voor hen, vrij nutteloos voor de luisteraar.
4,25*

Groeiplaatje, dit. Acquired Taste vind ik briljant, maar toen ik voor het eerst New Day beluisterde kon ik een lichte ongoocheling niet verbergen.

De eerste keer dat ik hem beluisterde was het behoorlijk kauwen om aan deze plaat een volledige luisterbeurt te besteden. De totale speeltijd van dit album is dubbel zo lang dan hun debuut. De muziek stuitert opnieuw gezellig alle richtingen uit. Je kan Absynthe Minded nu éénmaal niet vastpinnen op één strikt genre. Ze zijn te koppig om voortdurend hetzelfde te maken. Dit siert hen enorm. Dit zijn muzikanten met een grote ambitie. Ze voelen zich goed in hun sas en dat hoor je duidelijk in de muziek. De groepsleden vermaken zich gigantisch en daarom vind ik het overheerlijk om naar hen te luisteren. Deze artiesten toveren met een vingerknip een glimlach op je gezicht. Zij het dat New Day een klein beetje minder aan enthousiasme ontbreekt dan op Acquired Taste.

Bovendien bevat deze plaat minder zware kleppers dan op hun debuut, wat ik eerst een gemis vond. Ik hou wel van die hypernerveuze songs zoals een Twisted bijvoorbeeld. Naarmate je hem meer gaat beluisteren, ga je hem als het ware meer waarderen en kom je er toch achter dat die sympathieke gozers toch alweer een pareltje om U tegen te zeggen hebben afgeleverd.

Absynthe Minded is een band die geen gemakkelijke muziek brengt voor doorsnee muziekliefhebbers. Dus mensen, laat jullie zeker niet afschrikken bij een eerste luisterbeurt!

Ik heb dit van een vriend gecopieerd - ik koop nog steeds 90 % van mijn muziek, dus voor je gaat overreageren op een gecopieerd plaatje, wou ik dat even meegeven (!!) - en vind dit absoluut niet slecht.
Mààr ook nog niet vreselijk goed; Beetje middelmatig, maar dat is geen definitief oordeel.
Ga deze nog eens draaien en dan zien we wel weer.

Voorlopig toch 3 sterren

* * *

ik vind dit niet middelmatig; ik vind het zelfs lichtelijk fantastisch. heb hem gisteren gekocht (mss is het daarom wel dat jij: EVANSHEWSON hem nie kan waarderen, omdat je hem gekopieerd hebt ) en heb er inmiddels al een paar luisterbeurten op zitten. Met uitschieter uiteraard My Heroics, part one. was er maar een part 2

Al bij al moet ik toegeven dat ieder nummer fantastisch is maar deze 'New Day' mist een zekere X-factor. Dit voelt niet aan als een album, het mist sfeer. Maar dat is natuurlijk weer heel persoonlijk.

Groots geluid. Luistert makkelijk weg. Maar zeker in de vergetelheid. Blokje kaas erbij en een wijntje (alleen als je een sappie bent).

gwn goede cd ^^

En eindelijk 20.000 verkochte exemplaren

Hoewel ik ook Acquired Taste en There Is Nothing in huis heb, is deze New Day vooralsnog de enige plaat van Absynthe Minded die ik écht ken. De My Heroics-factor speelt hierbij waarschijnlijk een grote rol, maar ook de rest van het album is niet te versmaden.
De tempowisselingen in sterke opener Mary's Hotel (Fire Sets In) zetten meteen de toon: de impulsiviteit van Acquired Taste is nog aanwezig, maar er is meer ruimte gekomen voor de melodie.
Met het wispelturige Fortune is één van m'n favorieten aan de beurt. Ook hier worden melancholische rustpunten afgewisseld met aanzwellende rockuitbarstingen.
To The Boredom Dying slowly kiest voluit voor rock en laat de zigeunerinvloeden even links liggen. Lekker nummer.
Dan volgt de hit My Heroics, Part One, een onverwoestbaar nummer dat 2,5 jaar na de eerste luisterbeurt nog steeds wondermooi is. Dit sobere lied is natuurlijk opgehangen aan een doodsimpel basloopje, maar de fenomenale stem van Bert Ostyn speelt eveneens een grote rol. Voor mij steekt deze weergaloze parel ook een pak uit boven de rest van de plaat, maar toch is er naast deze wereldsong nog genoeg fraais te vinden op New Day.
Het aanstekelijke Substitute bijvoorbeeld, waarin de swinginvloeden de dienst uitmaken.
Op naar het volgende prijsbeest, met het originele Singalong Song, dat ook tekstueel van hoog niveau is.
Met het prima Down Deep Inside is het nog steeds wachten op de eerste inzakker van deze CD.
One Way Or Another borduurt verder op de eclectische stijl, wat resulteert in een rijke song waarin scheuten pop worden vermengd met bohémienklanken.
Het dreigende I Don't Buy It ontpopt zich met de hulp van een orgel tot een episch nummer dat op magnifieke wijze naar een climax opbouwt.
Ook Wash houdt het torenhoge niveau vast en klinkt, ondanks de gedaanteverwisselingen, zeer melodieus.
I Like You When You're Sad is het zoveelste hoogtepunt en ook één van de populairste nummers van de Gentse groep.
Clock Is Ticking stamt waarschijnlijk nog af van het Acquired Taste-tijdperk, aangezien deze toch wat meer jazzinvloeden bevat. Klasse!
Het gemoedelijke Smoke Gets In Your Eyes doet me ook meteen denken aan de debuutplaat en ook deze keer pakt dit geweldig uit.
New Day dan, één van mijn favorieten sinds het begin. Net als Fortune is deze nu eens uitbundig, dan weer ingetogen. De viool van Renaud Ghilbert weet te ontroeren.
Het laidback Cascade is de vijftiende keer op rij raak, toch wel indrukwekkend hoor!
Afsluiten doet het heerlijke All It Is, dat na al die oorverwenners toch niet anders kon dan uitstekend voor de dag te komen.
Zestien nummers is natuurlijk wel wat veel, maar er staat wat mij betreft geen enkel minder nummer op deze New Day. Reken daar nog eens de vele hoogtepunten bij en de zeldzame schoonheid van My Heroics, en ik moet besluiten dat dit toch wel een bijzonder goede plaat is.

Verder is "I Like You When You're Sad" ook een uitschieter. Een paar mindere nummers (vooral aan het begin van het album dan) zorgen er voorlopig echter nog voor dat dit album me niet volledig weet te overtuigen. Maar het groeit wel.

Dit album is naar mijn mening vrij inconsistent.

De twee sterke openingsnummers worden opgevolgd door het oninteressante kabaal van "Boredom dying slowly". Na de topper "Heroics" krijg je dan een 6-tal nummers die zowat schipperen tussen middelmatig en goed. Pas vanaf nummer 11 worden de nummer terug echt goed.

Het blijft een goed album maar ze hadden er gerust wel een paar nummers ervan tussenuit kunnen halen.

vind vooral het eerste gedeelte zeer sterk

Na verscheidene beluisteringen kom ik tot de conclusie dat dit een fantastisch album is waarbij Absynthe Minded verschillende stijlen als rock, jazz, pure pop en zigeunermuziek weet te verwerken in 16 bloedmooie en afwisselende songs die even gewaagd en experimenteel als gezellig en aanstekelijk klinken. Vooral het functionele gebruik van een viool, het enthousiasme en de zuivere zang vallen hier op. Het is een ambitieus album zonder al te pretentieus te zijn laat staan bombastisch. Een groeialbum dat niet verveelt en dat je blijft draaien.

In deze plaat is er toch nog wel wat meer plaats voor solo's(vooral de viool dan) dan hun nieuwe. maar deze zal nog even moeten bezinken.
Spijtig dat ze I Don't Buy Love niet veel live spelen. Wat een gigantisch goeie song. Eigenlijk is dit het enige lied die ik op albums van Absynthe Minded ben tegenkomen die de intensiteit van hun live-optreden bevat. Tijd dat ze dus eens een live cd opnemen
Stem volgt later...

Dit is toch wel één van mijn favoriete Belgische platen! Geweldig ook dat deze heren naar Gladiolen komen, een festival in mijn dorp (stad kan je het niet noemen, het is dan ook een erg kleinschalig festival). 'My Heroics, Pt. 1' is één van de beste nummers ooit gemaakt van bij ons, voor zover mijn kennis van de Belgische muziek reikt, natuurlijk. Daarbovenop is 'New Day' van Absynthe Minded een brede waaier aan genres, bovendien erg kleurrijk ook. Ik heb best een zwak voor de stem van Bert Ostyn, en ook voor zijn vogelvrije teksten. Instrumentaal is het allemaal erg boeiend en divers, leg opener 'Mary's Hotel (Fire Sets In)' maar eens naast 'I Like You When You're Sad'. Beide erg uiteenlopende nummers, doch allebei geweldig mooi. Zwakke broeders vind ik niet terug op deze plaat, wat heel wat betekent voor een plaat die net de kaap van de 60 minuten passeert.

4,5 sterren

Wow! Dat het nog kan. Kom je 7 jaar na dato pas dat prachtig mooie My Heroics tegen. De haren stonden meteen recht overeind. Kippenvel dus! En dan te bedenken dat je Absynthe Minded altijd een beetje links hebt laten liggen als het zoveelste Belgische gezelschap dat 'wel aardige muziek maakt'. Kan iemand me zeggen met welk album ik het beste eens kan gaan beginnen. Voorlopig My Heroics op repeat, de gordijnen dicht en het volume op twaalf...

Gewoon bij het begin .

Acquired Taste is nog heel gipsy-jazzy, de self-titled toegankelijker, maar verliest niets aan jazzy magie. Dus die twee, zou ik zeggen. Niet de nieuwste (te "rock" voor Absynthe Minded vind ik persoonlijk, alhoewel er goeie dingen tussenzitten).

In het begin is dit minder toegankelijk dan het veel veiligere album Absynthe Minded uit 2009. Maar dat komt net door de creatieve input van de groep. Dit album zet de groep naast een naam als dEUS, als is het soms nog wat zoeken. Niet alle nummers zijn trouwens even sterk. Misschien is 16 nummers wel wat te veel van het goede en had de groep beter wat geselecteerd om met minder nummers een sterker album af te leveren. Als je dit album naast hun live optredens zet, ben ik er nog meer van overtuigd dat Absynthe Minded vooral een studiogroep is die daar opvalt en niet per se om dat ze live spetterende optredens geven.