Van sommige albums kan ik het gewoon niet begrijpen dat ze niet door iedereen briljant gevonden worden. Kill Uncle is niet zo'n album... In de loop der jaren is het me steeds dierbaarder geworden, maar de kritiek erop is absoluut terecht. Het is een kort, buitenissig album en eigenlijk het enige wapenfeit uit het muzikale verstandshuwelijk tussen Morrissey en gitarist Mark Nevin. Het geven van een hoge waardering is bij deze dan ook een kwestie van gevoel; Kill Uncle heeft bij vlagen iets magisch en geeft me altijd een onverklaarbaar lente-gevoel. Als het goed is, is het ook echt ontzettend goed, zoals bij het luchtige Sing Your Life (waarvan de KROQ versie ook zeker aan te raden is), de up-tempo single Our Frank en de melancholische perfectie van Driving Your Girlfriend Home en There's A Place In Hell For Me And My Friends. Ook de nummers die daar net onder zitten, zoals (I'm) The End of the Family Line en het jazzy Asian Rut, hebben een bizarre charme over zich. En wat te denken van King Leer; vrolijke muzak die je niet met Morrissey associeert, begeleid door behoorlijk flauwe woordgrappen die je al helemaal niet met Morrissey associeert, maar mooi genesteld achter de... tja, wat is de term... staccato piano pop van Mute Witness. Het is duidelijk dat Morrissey niet trots is op het bestaan van Kill Uncle en het zal ook altijd een vreemde eend in de bijt blijven, maar ik vind het een heerlijk plaatje. Alleen Found Found Found heeft me nooit zo geboeid en had beter vervangen kunnen worden door bijvoorbeeld Pregnant For The Last Time. Als we dan toch bezig zijn had The Harsh Truth of the Camera Eye ook vervangen mogen worden door het eveneens door Nevin geschreven I Know It's Gonna Happen Someday, maar ik laat die discussie maar voor wat het is...
Op mijn (Amerikaanse) uitgave van Kill Uncle staat overigens Tony the Pony als bonustrack; een vrij goed nummer, hoewel There's A Place In Hell For Me And My Friends toch een veel betere afsluiter blijft.