Garbage - Not Your Kind of People (2012)

Toch wel benieuwd , hopelijk het geluid van de eerste 2 albums

Net als de nieuwe van Cranberries ben ik ook van dit album verrast. Wist niet eens dat ze nog bij elkaar waren. Net als voorganger hoop ik toch wel weer op het type geluid van de eerste 2 albums, maar moet het nog maar zien. De nieuwe van de Cranberries was ook een domper...

ja waar komt dit ineens vandaan? Zeer benieuwd inderdaad-altijd een leuke band gevonden

Niet nog, maar wederom.

Ok, want volgens mij wilde Shirley toch solo (zoals elk zangeresje uit een popgroep dat op een gegeven moment wil)? Altijd wel een 'bijzondere' zangeres gevonden.

helaas een band die in NL ook maar weinig erkenning heeft gehad, alleen het debuutalbum en diens singles kregen toen aandacht en deden nog iets in de charts

Afgaan op de single en de samples van de nrs die al te vinden zijn, kan dit roch wel een leuke album woren.

Ik vind de single erg leuk! Lekker campy.

Ik ben zeer benieuwd naar de rest van het album...

Een plaat die bij de fans zeker in de smaak zal vallen, maar als de stijl niet helemaal je ding is blijft er helaas niet zoveel te genieten over. Big Bright World vind ik wel een fantastisch nummer, groots en meeslepend als een echte stadionrocker van U2. Not Your Kind Of People is verrassend psychedelisch (doet wat denken aan het experimentele werk van The Beatles, en volgens mevrouw Manson waren ze nog iets meer door Pink Floyd geinspireerd). Felt heeft nog wel een geweldige passage met een ronkende basgitaar. Maar een nummer als I Hate Love doet me helemaal niets, beetje foute eurovisiesongfestivalachtige dancemuziek die vergeten acts als Tatu of Tic Tac Toe maakten. 3 fraaie nummers, goede productie uiteraard met zulke mannen in de band en de fans zullen er ongetwijfeld blij mee zijn > 3,0

Ik mis vooral de lekkere rock kant van Garbage, zoals op hun oude wereldhits als Only Happy When It Rains, I Think I'm Paranoid te horen was. Maken ze straks live misschien wel weer goed.

Blood for Poppies klinkt alvast lekker.
Niets opzienbarends verder, maar toch leuk dat ze weer terug zijn

Ik vind Blood for Poppies toch wel een aangename verrassing inderdaad. Ben nu wel benieuwd naar het album.

Het is altijd maar afwachten of een band die zo lang uit elkaar is geweest, nog iets heeft toe te voegen heeft aan de hedendaagse popmuziek. Na een eerste beluistering kan ik bij dit album nog niet zeggen of Garbage nog iets toe te voegen heeft. Ik heb gevoel dat ze alles al eens veel beter gedaan hebben zonder het echt slecht te noemen.

Beetje het Smashing Pumpkins verhaal dus.

Wat mij betreft was het echt spannende bij Garbage er na één album vanaf, dus hier ben ik niet echt benieuwd naar. Of er moet een comebacksingle zijn die me enorm verrast.

Het eerste album was inderdaad hun beste, vond er ook sterke nummers op staan.
Het vervolg hierop zal ik niet meer zo snel draaien.
De magie van Butch Vig speelde ook nog een grote rol, omdat hij de producer was van belangrijke albums van Nirvana en Smashing Pumpkins.
De energie die hij daarbij neer zette was hier ook aanwezig, maar ontbrak bij de opvolgende albums.

Het nieuwe album klinkt wat inconsistent bij de eerste luisterbeurt en daardoor weet ik nog niet wat ik er van moet vinden. In zijn geheel is het meer te vergelijken met de twee eerste platen van Garbage maar dan iets diverser.

Ik ben in ieder geval blij dat ze geen compleet andere weg zijn ingeslagen en hun bestaande receptuur grotendeels hebben behouden met een frisser jasje.

Het shoegaze tintje van enkele nummers spreekt mij wel aan.

Control, Sugar en Battle In Me weten mij wel direct te bekoren.

Het niveau van de eerste twee albums wordt niet gehaald, daar is het songmateriaal ook nu weer te wisselvallig voor, maar ik vind dit wel een iets sterkere plaat dan voorgangers Beautifulgarbage en Bleed Like Me. En dat na een afwezigheid van zeven jaar. De meeste songs zijn leuk en blijven direct in je hoofd hangen. Luister maar eens naar de superaanstekelijke opener Automatic Systematic Habit. Daar tegenover staat dan weer een nietszeggende track als Felt, maar ja, blijkbaar kun je niet alles hebben.

Het is veelal hun eerdere jaren '90-geluid, met ge-update knallende productie. En hoewel het niet heel slecht is, is het ook nooit verrassend.
De leukste momenten zijn dan ook de momenten waarop Garbage nét wat anders probeert: de bizarre ska van single Blood for Poppies, en het shoegazende Felt een lekker shoegaze-achtig nummer.
Op alle andere nummers blinkt Garbage echter nergens echt uit, waardoor deze reunie wat mij betreft vrij weinig waardee heeft. Ofja, op die twee songs na dan.

Not Your Kind of People, weer een lekker campy album zoals we van Garbage gewend zijn. Eigenlijk kan ik me goed aansluiten bij veel meningen voor me: een beetje wisselvallig en geen absolute hoogvlieger. Tja, dit is echt pop. Pop met een lekker geluid, een rockrandje op een dansbaar platform, catchy as hell, af en toe nogal voorspelbare wendingen en een hoog kitschgehalte. Maar ik val er als een blok voor. Voor een groot deel dan.

Van nummers als Automatic Systematic Habit en Blood for Poppies kan ik geen genoeg krijgen, en bijna ieder nummer heeft wel zijn trekjes die ik waardeer, zoals een leuke bridge in Big Bright World en dat geweldige net niet afgemaakte loop-introotje van I Hate Love, een muzikaal gezien ontzettend lekker foute track die dan ook tot een van mijn favorieten behoort.
Andere nummers moesten wat langer wennen. Het vreemde, bitterzoete titelnummer lijkt op het eerste gezicht een irritante ballad die beter gelijk weer gewist had kunnen worden, maar bevalt me na vaker luisteren steeds meer, door het bijzondere sfeertje en de enigszins niet-standaard opbouw.
En dan zijn er de nummers die me erg weinig doen. Wat moet Beloved Freak nou voorstellen? Beetje jammer.
Afwisselend leuk en jammer zijn de plekken waar je duidelijk het Garbage-geluid hoort. Het heerlijk snerpende gitaartje in het intro van Blood for Poppies is een voorbeeld waar ik blij van word, maar er zitten ook stukjes in waar ze zichzelf wel een beetje te erg kopiëren. Het outro van Control bijvoorbeeld heeft precies hetzelfde geëchode hijgje als het einde van Sex Is Not the Enemy. In Sugar gaat het dan weer wel goed: het klinkt als een mengeling van veel van hun oude ballads (zoals Milk en The Trick is to Keep Breathing), maar ik vind het resultaat hiervan zo mooi dat het voor mij alle andere nummers op dit album overstijgt. Mooi geluid, prachtige sfeer, een topnummer!

Het valt me op dat veel bands en artiesten tegenwoordig bonustracks op hun albums zetten die zo leuk zijn dat ze best de mindere nummers van het album zelf hadden mogen vervangen. Ook hier is dat weer sterk het geval. The One is geweldig met een heerlijke groove, What Girls Are Made of had wat mij betreft ook niet op het reguliere album mogen ontbreken en Show Me vind ik een veel betere afsluiter dan Beloved Freak. Alleen Bright Tonight kan ik dan weer niks mee.

Ondanks wat missers en herhalingen brengt deze band met Not Your Kind of People een nieuw, fris geluid en er zitten veel leuke verrassingen door het album heen. Vooral veel intro's en coupletten vind ik heerlijk, jammer dat de refreinen er over het algemeen wat minder uitspringen. Toch word ik al met al gewoon heel blij van dit album en ik draai hem regelmatig, waarbij ik er voor het grootste deel met plezier naar luister.

Mijn enthousiasme betreffende Garbage is met dit album weer terug. De eerste twee albums draai ik nog geregeld, van het derde album spreken maar een paar nummers aan (waarvan ik 'b kant' 'Enough is never never enough' tot de hoogtepunten reken, hoewel dus niet op het album te vinden) en het vierde schijfje heb ik niet eens aangeschaft.

De kracht van Garbage is voor mij de combinatie van heel catchy zonder gelikt te zijn. Een zekere eigenwijsheid in geluid zonder de schroom daarbij ook volop te conformeren aan een volop poppy sound. En vaak vind ik de teksten ook erg goed, veelal sterk door eenvoud zonder simpel te zijn en wanneer het cliche benaderd wordt dan ook maar meteen lekker over the top.

'Control' sprong er voor mij direct uit, maar hoe vaker ik het album beluister, des te meer hoogtepunten ik ontdek. En ja, leuk om Klaus Nomi te horen in 'Beloved freak'. En ook ik vind de bonustracks absoluut niet de minste nummers.

Naar mijn mening is Garbage erin geslaagd na jaren de draad weer op te pakken op geheel eigen wijze. Ik denk dat heel wat bands na een afwezigheid van jaren veel krampachtiger te werk gaan, met rappende patjakkers en ander zogenaamd "invloedrijk" gajes, om maar zo eigentijds mogelijk te klinken.
Gelukkig werd en wordt Garbage niet gehinderd door zoiets als vermeende tijdgeest. Maar ja, dat is ook meer iets voor bands in verval.

Blood for poppies groeit en groeit. Jammer dat zoiets heden ten dage niet meer op airplay hoeft te rekenen. Garbage blijft zn eigen poppy met rand nummers maken en hopelijk is dit geen one off comeback album. Het klinkt allemaal weer erg toegankelijk en kan mensen met diverse muzieksmaken aanspreken.

'Control' is echt heerlijk. Dat nummer had overigens zo van Ana Johnsson kunnen zijn. Over het geheel ook een behoorlijk pakkend album. Vandaar ook de verhoging van een halve ster, maar een verdere verhoging in de toekomst sluit ik ook niet uit. Wie weet. Het album blijft in ieder geval groeien.

Heb kort geleden het album aangeschaft en enig spijt dat ik de deluxe editie heb gekocht (ondanks dat die goedkoper was). Waarom? Omdat de bonus tracks mijns inziens niks toevoegen en 'Beloved Freak' eigenlijk de perfecte afsluiter is. Mooi, krachtig maar emotioneel nummer. 'And nothing good was ever free'. Voor de rest blijft het ook een prima album. Een paar nummers doen mij wat minder (#2, #6 en #10) maar over het geheel zeer consistente plaat. Helaas denkt de rest van het huis daar niet zo over

Volgende keer als ze in Nederland zijn ben ik er graag bij

vind alleen de single "blood for poppies" een goed nummer. Maar het geluid is afgrijzelijk. Mijn oren worden moe van de "loudness war"

Ja!

Fris, helder geluid en gewoon leuke composities. Ik weet nog wel dat ik heel blij verrast was toen ik in 2013 ontdekte dat deze al een jaar uit was. Erg leuke verrassing was dat. Ben 'm nu weer aan het luisteren en ik vroeg me zowaar af 'vind ik dit de beste Garbage?' Afgaande op mijn eigen stemgedrag hier is dat zo! Een 4,5 en dat had ik het titelloze debuut eigenlijk ook moeten geven (nu een 4, straks niet meer ) al is het maar vanwege nostalgische overwegingen.

Maar goed, dit is wat mij betreft in lijn met de eerste twee; beetje electronische pop-rock met de nadruk op pop. Ik vind het erg fijn!

Ben inmiddels bij het laatste nummer (15) wat ik ook een betere afsluiter vindt dan de reguliere. Heb geen een keer de neiging gehad om te zappen dus die 4,5 blijft staan. Ik ben weer blij