Garbage - Not Your Kind of People (2012)

Het niveau van de eerste twee albums wordt niet gehaald, daar is het songmateriaal ook nu weer te wisselvallig voor, maar ik vind dit wel een iets sterkere plaat dan voorgangers Beautifulgarbage en Bleed Like Me. En dat na een afwezigheid van zeven jaar. De meeste songs zijn leuk en blijven direct in je hoofd hangen. Luister maar eens naar de superaanstekelijke opener Automatic Systematic Habit. Daar tegenover staat dan weer een nietszeggende track als Felt, maar ja, blijkbaar kun je niet alles hebben.

Het is veelal hun eerdere jaren '90-geluid, met ge-update knallende productie. En hoewel het niet heel slecht is, is het ook nooit verrassend.
De leukste momenten zijn dan ook de momenten waarop Garbage nét wat anders probeert: de bizarre ska van single Blood for Poppies, en het shoegazende Felt een lekker shoegaze-achtig nummer.
Op alle andere nummers blinkt Garbage echter nergens echt uit, waardoor deze reunie wat mij betreft vrij weinig waardee heeft. Ofja, op die twee songs na dan.

Not Your Kind of People, weer een lekker campy album zoals we van Garbage gewend zijn. Eigenlijk kan ik me goed aansluiten bij veel meningen voor me: een beetje wisselvallig en geen absolute hoogvlieger. Tja, dit is echt pop. Pop met een lekker geluid, een rockrandje op een dansbaar platform, catchy as hell, af en toe nogal voorspelbare wendingen en een hoog kitschgehalte. Maar ik val er als een blok voor. Voor een groot deel dan.

Van nummers als Automatic Systematic Habit en Blood for Poppies kan ik geen genoeg krijgen, en bijna ieder nummer heeft wel zijn trekjes die ik waardeer, zoals een leuke bridge in Big Bright World en dat geweldige net niet afgemaakte loop-introotje van I Hate Love, een muzikaal gezien ontzettend lekker foute track die dan ook tot een van mijn favorieten behoort.
Andere nummers moesten wat langer wennen. Het vreemde, bitterzoete titelnummer lijkt op het eerste gezicht een irritante ballad die beter gelijk weer gewist had kunnen worden, maar bevalt me na vaker luisteren steeds meer, door het bijzondere sfeertje en de enigszins niet-standaard opbouw.
En dan zijn er de nummers die me erg weinig doen. Wat moet Beloved Freak nou voorstellen? Beetje jammer.
Afwisselend leuk en jammer zijn de plekken waar je duidelijk het Garbage-geluid hoort. Het heerlijk snerpende gitaartje in het intro van Blood for Poppies is een voorbeeld waar ik blij van word, maar er zitten ook stukjes in waar ze zichzelf wel een beetje te erg kopiëren. Het outro van Control bijvoorbeeld heeft precies hetzelfde geëchode hijgje als het einde van Sex Is Not the Enemy. In Sugar gaat het dan weer wel goed: het klinkt als een mengeling van veel van hun oude ballads (zoals Milk en The Trick is to Keep Breathing), maar ik vind het resultaat hiervan zo mooi dat het voor mij alle andere nummers op dit album overstijgt. Mooi geluid, prachtige sfeer, een topnummer!

Het valt me op dat veel bands en artiesten tegenwoordig bonustracks op hun albums zetten die zo leuk zijn dat ze best de mindere nummers van het album zelf hadden mogen vervangen. Ook hier is dat weer sterk het geval. The One is geweldig met een heerlijke groove, What Girls Are Made of had wat mij betreft ook niet op het reguliere album mogen ontbreken en Show Me vind ik een veel betere afsluiter dan Beloved Freak. Alleen Bright Tonight kan ik dan weer niks mee.

Ondanks wat missers en herhalingen brengt deze band met Not Your Kind of People een nieuw, fris geluid en er zitten veel leuke verrassingen door het album heen. Vooral veel intro's en coupletten vind ik heerlijk, jammer dat de refreinen er over het algemeen wat minder uitspringen. Toch word ik al met al gewoon heel blij van dit album en ik draai hem regelmatig, waarbij ik er voor het grootste deel met plezier naar luister.