De Kift - Vlaskoorts (1999)

De Kift - dekift.bandcamp.com

Hier heb ik de albums beluisterd, Ulfat.

Eigenlijk zijn alle cd's van De Kift wel het aanschaffen waard. Prachtig artwork altijd.

Is deze nog orgineel te verkrijgen? Heb overal gezocht.

Bij ieder concert staat mevrouw Heijnen in een zelfgemaakt kraampje in de hoek van de zaal ieder album van deze band te verkopen. Ken voor de rest ook nog wat platenzaken die deze verkopen, maar daarvoor moet je wel geluk hebben.

Hoe aandoenlijk. Alleen jammer dat de concerten zo kleinschalig zijn en ik er waarschijnlijk niet een kan bezoeken. Zelfs op Discogs staat heel weinig.

Je kan 'm op hun eigen site bestellen - inclusief levenslang garantie. Rechts onderin vind je in het menu een link naar de winkel.

Ach jezus wat stom dat ik daar nog niet aan gedacht heb. Bedankt!

vannacht was m’n moeder bij me
ze zat naast me op de vloer en wreef met haar handpalmen over haar knieën
en ze keek me plotseling aan met bange ogen
wil je iets voor me doen
maar je mag niet lachen
alsjeblieft niet
kom mee
ze greep m’n hand
en die voelde aan als sneeuw
heel koel
heel los
heel licht
we stonden tussen een paar elzenbomen
en daar lag iets lichts
kom zei ze, daar lig ik
ik zag het skelet van een mens
en toen wees ze naar het skelet
je mag niet lachen
dat ben ik
kun je dat begrijpen
zeg nu zelf
kan ik dat zijn
met alles wat ik vroeger was heeft dat toch niets meer te maken
ze ging op de donkere aarde zitten en keek bedroefd voor zich uit
met vroeger heeft dat niets meer te maken zei ze, helemaal niets
en toen raapte ze met de vingertoppen iets op van de donkere aarde en rook eraan
vreemd fluisterde ze, zo vreemd
en ze hield me de aarde voor
en die was als sneeuw
die was als de hand waarmee ze mijn hand had gegrepen
ruik zei ze
ik snoof diep
nou
aarde, zei ik
en
een beetje zuur, een beetje bitter
echte aarde
maar toch vreemd
en walgelijk toch
ik snoof diep de geur van de aarde in
en die rook koel, los en licht
het ruikt lekker zei ik, naar aarde
mijn moeder keek me met bange ogen aan
die ruikt toch walgelijk
ik rook
neen, die ruikt zoals alle aarde
vind je
ja
en je vindt het niet walgelijk
nee
die ruikt echt lekker ma, ruik nog es goed
ze nam een beetje tussen haar vingertoppen en rook
ruikt alle aarde zo vroeg ze
ja, alle aarde
ze snoof diep
ze stak haar neus helemaal in de hand met de aarde en snoof
en toen keek ze me aan
je hebt gelijk, zei ze
misschien ruikt die zeer lekker
maar toch vreemd
als ik bedenk dat ik dat ben
toch wel verschrikkelijk vreemd
m’n moeder zat daar en rook en vergat mij
en ze zei het woord vreemd steeds minder vaak
steeds zachter zei ze het
en toen liep ik stilletjes terug naar huis
het was half zes in de ochtend en in de voortuin kwam overal aarde tussen de sneeuw uitkijken
en ik liep met m’n blote voeten over de donkere aarde in de sneeuw
en die was koel en los en ligt en hij geurde
ik stond op en ademde diep
hij ruikt lekker, ma




Cabaret zeg ik je, cabaret!

Ik hoop dat mijn moeder spoedig komt te overlijden; wat voor donkere, eindeloze dieptes zal ik dan door die radeloze, wanhopig zoekende stem in worden gesleurd - hoeveel verder de leegte in?

Ma! Ben jij dat niet?

Bovendien vind ik het gewoon een kutwijf.

Ik ben je nog dank verschuldigd, dus hier komt ie:

Dank.

Gisteravond voor het eerst live gezien in Doornroosje. Wat een beleving! De Kift neemt je mee.
Jammer genoeg kon ik live niet altijd de teksten even goed volgen. Naderhand dit album bij die aardige moeke van de merchandise aangeschaft. Prachtige vormgegeven hoes mag ik wel zeggen. Om over nummers als Almanak, Dode Tanden en Rolfie nog maar te zwijgen.
Een pareltje in mijn cd kast!

Voordat ik een score toeken aan dit album wil ik er eerst wat woorden aan kwijt.
Ik heb, of had, niets met de Kift. Dat resulteerde ook in een negatieve beoordeling voor Brik, uiterst irritant album, bijna kermismuziek(of ligt daar de kracht van de Kift?)

Masimo gaf mij de 'opdracht' om dit labum te beluisteren, ik gaf hem de opdracht om een album te beluisteren van een artiest waar hij minder mee heeft. Wellicht om elkaar over de streep te trekken.

Ala, daar gaan we denn..

Het grootste probleem waar ik tegen aan loop is - dit maal niet de instrumentatie- de zang. Ik vind de zang nogal nonchalant/onverschillig overkomen en daarmee wat vlakjes. Het accent komt dat écht niet ten goede. Nederlandse taal, ahja met de jaren leer je dat waarderen zullen we maar zeggen. Ik moet een beetje aan Broeder Dieleman denken, al kwam hij jaren na de Kift pas aanwaaien. Over de Schelde het land op. Zijn muziek ademt het Zeeuwse landschap, de meeuwen en de visserij. Dingen die spelen in de polder.

De Kift komt uit een durup nog geen 30 kilometer boven Amsterdam, het Noord-Hollandse zit er goed in. Het verschilt nog niet eens zoveel van het Zeeuws van Broeder Dieleman. Wat speelt er nou in Noord-Holland. Geen idee, kermissen, kroegen, veehouden?
De muziek doet toch aardig folky aan, muziek van het land. Van een durup dan misschien.
Troubadours uit de polder, hebben ze dan toch wat gemeen.
Beide echte verhalen vertellers.

Ik zal nog wat kromme vergelijkingen maken, maar dit zijn niet de minste dus vergeef me.
Ik moet soms ook een beetje aan Dylan denken, qua structuur van de teksten en de manier van vertellen.
Of misschien wel Richmond Fontaine. Ik weet het niet, dat is mijn referentie kader.
Wat gekheid van Waits. Dat mag ik wel.

De begeleiding schept een soort van landschap waarin het verhaal dat op Vlaskoorts wordt verteld plaats vind. Dat schiet voorbij als een treinreis van Amsterdam naar Den Helder. De schemering, de omtrek van boerderijen en dorpen zijn nog net te onderscheiden. Rokerige kroegen en drank in de voetbal kantine. Pa maait het riet langs de sloot, terwijl de broer van je beste maat stiekem in de schuur rookt.
De aarappels staan al op tafel. En ik maar in mijn dagboek schrijven.
Als Mexicanen in onze polder, zo begeleid de trompet ons.


Maar wat er nou avant-gardistisch aan is..? Is het de combinatie van instrumenten? De manier van verhalen? De manier van zingen? De combinatie van songs? Ik weet het niet.

Wat ik wel weet is dat ik de Kift, wilde ik daar bijna Kik schrijven..., veel te snel heb afgeschreven en ik Brik nog maar gauw eens opnieuw moet draaien en mijn stem daar hopelijk ten positieve te veranderen.
4*
En dank aan Masimo

Zijn deze albums enkel nog maar op concerten te verkrijgen?
Mijn vaste "dealers" kunnen er alvast niet aan raken...

Nee, ook via de site.

Aha!

Deze kost daar bijvoorbeeld, als schilderijtje, 18 euro ex verzenden. Alle andere zijn er ook nog te krijgen.

Ben al gaan kijken, wordt 1 van m'n volgende investeringen. Merci!

Helemaal niks, maar als men op MuMe niks kan verzinnen wordt er maar Avant-garde tegenaan gegooid.

Zo waar

Je hebt ook niet erg veel keuze, als je zo'n album toevoegd, heb ik gemerkt...
Dan is "avant-garde" vaak een beste keuze waar anderen beter hadden geweest...

Folk/Avant-Garde had mooi geweest. Vind ik dan, he!

Door de zang (wat ook wel vaak praten en mompelen kan zijn bij de kift) kan ik de teksten juist nog beter waarderen. Juist heel bezield.
Als ik Ducoz een aanrader mag doen; luister vooral ook naar de voorganger 'gaaphonger' en het album 'koper'. Eerstgenoemde is nog iets weirder, laatstgenoemde is juist wat makkelijker te verhapstukken.
Het album 'brik' kun je inderdaad wel overslaan, dat heb je met de term 'kermismuziek' best wel aardig getypeerd.

Ik vind Brik wel sterk, maar weer minder dan Krankenhaus, welke ik hun beste vind.
Mooi, dat verhalende.

Vleermuis is de definitie van meesleepende muziek. Ik ga zo intens op in het nummer dat ik haast de wereld van waanzin binnentreed.

Altijd heerlijk om een album dat je al meerdere jaren bijna niet geluisterd hebt weer eens op te zetten (met dank aan Masimo) en vervolgens door sommige nummers nóg meer weggeblazen te worden dan eerst. Rechtstreeks m'n top-10 weer in deze, deze keer hoogstwaarschijnlijk voor een langere tijd dan de vorige keer.

Geschreven voor Super Tip-Topper

Ik heb het voor elkaar gebokst om 28 lentes rond te huppelen op deze aardbol, zonder ook maar ooit een fragment van een Kift nummer te horen. Toen ik dit album als tip kreeg van hoi123, had ik ook een heel ander beeld bij deze band dan hoe de eerste luisterbeurt bij mij binnen zou komen. Een zéér positieve verassing. De genretag ‘Avant-garde’ zette mij wat op het verkeerde been, maar de essentie van Vlaskoorts is ook niet gemakkelijk met een genre-tag te vangen. Poëzie fanfare-folk misschien, als je mij zou forceren het te labelen. Een oorsprong van de naam van het album legt misschien ook wel het een en ander uit. Een besmetting opgelopen door hardwerkende boeren met de handen in de vlas en drek waarbij de beoogde remedie een fles jenever was, maar dit enkel leidde tot een verdere verloedering in een koortsachtig beeld.

Een uitermate intrigerend aspect van deze plaat vind ik het doordringende karakter. Er is een constant spanningsveld merkbaar, gecreëerd door de insolente stem van Ferry Heijne enerzijds en de aangeschoten fanfare anderzijds. De thematiek van Vlaskoorts draagt ook bij aan dit spanningsveld. Door het album heen wordt met spoken word passages de impact van een uit elkaar vallend gezin uit de doeken gedaan. Het doet wat mistroostig aan, maar is daarom niet minder schoon. Het werkt juist die Nederlandse puurheid en nuchter-maar-toch-ook-weer-niet mentaliteit in de hand.

Het gehele album is sterk en vraagt de volle aandacht, maar een paar nummers vallen extra op. Almanak is een gedroomde opener, de blazers van de fanfare vullen gelijk de muzikale straten en plaatsen het album in de juiste context. Orenmens verloopt als een weemoedige waltz. De beklaagde stem van de zanger past perfect bij de begeleidende muziek, een hoogtepunt op het album. Kom Mee is een krachtig ingetogen verhaal. Rolfie is een meeslepend en ietwat bizar verhaal over een pratende hond met creatieve zang-uitspattingen en een spannende begeleiding van een pakkende gitaarmelodie. Overigens vind ik het mannenkoor wat op meerdere nummers hoorbaar is ook een zeer geslaagde toevoeging. Bierflessengroen is een zeer waardige afsluiter, met de opzwellende melancholische instrumentatie en de uitdovende stem van Heijne op het einde. Je zou het doek bijna kunnen horen vallen na de laatste tonen van dit theatrale en magistrale album. Dat dit van Nederlandse bodem komt.

Eerder luisterde ik al naar Koper en dat album trok me totaal niet. Enigszins tegen beter weten in ben ik alsnog aan Vlaskoorts begonnen, maar ook dit is niet mijn ding. De punkerige variant op folk kan ik prima hebben, de af en toe nogal carnavaleske arrangementen (enigszins klezmer) stoten me bepaald niet af. Maar die zang... verschrikkelijk. En helaas is die zang erg dominant aanwezig. Nee, ook dit is echt niets voor mij, vrees ik...