Voordat ik een score toeken aan dit album wil ik er eerst wat woorden aan kwijt.
Ik heb, of had, niets met de Kift. Dat resulteerde ook in een negatieve beoordeling voor Brik, uiterst irritant album, bijna kermismuziek(of ligt daar de kracht van de Kift?)
Masimo gaf mij de 'opdracht' om dit labum te beluisteren, ik gaf hem de opdracht om een album te beluisteren van een artiest waar
hij minder mee heeft. Wellicht om elkaar over de streep te trekken.
Ala, daar gaan we denn..
Het grootste probleem waar ik tegen aan loop is - dit maal niet de instrumentatie- de zang. Ik vind de zang nogal nonchalant/onverschillig overkomen en daarmee wat vlakjes. Het accent komt dat écht niet ten goede. Nederlandse taal, ahja met de jaren leer je dat waarderen zullen we maar zeggen. Ik moet een beetje aan Broeder Dieleman denken, al kwam hij jaren na de Kift pas aanwaaien. Over de Schelde het land op. Zijn muziek ademt het Zeeuwse landschap, de meeuwen en de visserij. Dingen die spelen in de polder.
De Kift komt uit een durup nog geen 30 kilometer boven Amsterdam, het Noord-Hollandse zit er goed in. Het verschilt nog niet eens zoveel van het Zeeuws van Broeder Dieleman. Wat speelt er nou in Noord-Holland. Geen idee, kermissen, kroegen, veehouden?
De muziek doet toch aardig folky aan, muziek van het land. Van een durup dan misschien.
Troubadours uit de polder, hebben ze dan toch wat gemeen.
Beide echte verhalen vertellers.
Ik zal nog wat kromme vergelijkingen maken, maar dit zijn niet de minste dus vergeef me.
Ik moet soms ook een beetje aan Dylan denken, qua structuur van de teksten en de manier van vertellen.
Of misschien wel Richmond Fontaine. Ik weet het niet, dat is mijn referentie kader.
Wat gekheid van Waits. Dat mag ik wel.
De begeleiding schept een soort van landschap waarin het verhaal dat op Vlaskoorts wordt verteld plaats vind. Dat schiet voorbij als een treinreis van Amsterdam naar Den Helder. De schemering, de omtrek van boerderijen en dorpen zijn nog net te onderscheiden. Rokerige kroegen en drank in de voetbal kantine. Pa maait het riet langs de sloot, terwijl de broer van je beste maat stiekem in de schuur rookt.
De aarappels staan al op tafel. En ik maar in mijn dagboek schrijven.
Als Mexicanen in onze polder, zo begeleid de trompet ons.
Maar wat er nou avant-gardistisch aan is..? Is het de combinatie van instrumenten? De manier van verhalen? De manier van zingen? De combinatie van songs? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik de Kift, wilde ik daar bijna Kik schrijven..., veel te snel heb afgeschreven en ik Brik nog maar gauw eens opnieuw moet draaien en mijn stem daar hopelijk ten positieve te veranderen.
4*
En dank aan
Masimo