Geschreven voor
Super Tip-Topper
Ik heb het voor elkaar gebokst om 28 lentes rond te huppelen op deze aardbol, zonder ook maar ooit een fragment van een Kift nummer te horen. Toen ik dit album als tip kreeg van hoi123, had ik ook een heel ander beeld bij deze band dan hoe de eerste luisterbeurt bij mij binnen zou komen. Een zéér positieve verassing. De genretag ‘Avant-garde’ zette mij wat op het verkeerde been, maar de essentie van Vlaskoorts is ook niet gemakkelijk met een genre-tag te vangen. Poëzie fanfare-folk misschien, als je mij zou forceren het te labelen. Een oorsprong van de naam van het album legt misschien ook wel het een en ander uit. Een besmetting opgelopen door hardwerkende boeren met de handen in de vlas en drek waarbij de beoogde remedie een fles jenever was, maar dit enkel leidde tot een verdere verloedering in een koortsachtig beeld.
Een uitermate intrigerend aspect van deze plaat vind ik het doordringende karakter. Er is een constant spanningsveld merkbaar, gecreëerd door de insolente stem van Ferry Heijne enerzijds en de aangeschoten fanfare anderzijds. De thematiek van Vlaskoorts draagt ook bij aan dit spanningsveld. Door het album heen wordt met spoken word passages de impact van een uit elkaar vallend gezin uit de doeken gedaan. Het doet wat mistroostig aan, maar is daarom niet minder schoon. Het werkt juist die Nederlandse puurheid en nuchter-maar-toch-ook-weer-niet mentaliteit in de hand.
Het gehele album is sterk en vraagt de volle aandacht, maar een paar nummers vallen extra op. Almanak is een gedroomde opener, de blazers van de fanfare vullen gelijk de muzikale straten en plaatsen het album in de juiste context. Orenmens verloopt als een weemoedige waltz. De beklaagde stem van de zanger past perfect bij de begeleidende muziek, een hoogtepunt op het album. Kom Mee is een krachtig ingetogen verhaal. Rolfie is een meeslepend en ietwat bizar verhaal over een pratende hond met creatieve zang-uitspattingen en een spannende begeleiding van een pakkende gitaarmelodie. Overigens vind ik het mannenkoor wat op meerdere nummers hoorbaar is ook een zeer geslaagde toevoeging. Bierflessengroen is een zeer waardige afsluiter, met de opzwellende melancholische instrumentatie en de uitdovende stem van Heijne op het einde. Je zou het doek bijna kunnen horen vallen na de laatste tonen van dit theatrale en magistrale album. Dat dit van Nederlandse bodem komt.