Train - California 37 (2012)

Nee dit is het niet meer, beetje op de Maroon 5 tour en gelijk hebben ze want met die sound doen ze het goed op de radio. Maar waar op vorige platen nog uitstekende nummers als Whipping Boy, I'm Not Waiting In Line of Breakfast In Bed stonden is mijn favoriet nu het aanstekelijke maar hersenloze Mermaid. Jammer, want muziek maken kunnen deze mannen wel.

Deze band zit duidelijk in een identiteitscrisis. Men heeft zich gerealiseerd dat men hits kan scoren met aanstekelijke poppy deuntjes als Hey Soul Sister en Drive By, dus wat te doen met de meer rock-gerichte aanpak uit het recente verleden? Juist, die moet dus plaats maken voor een commerciëler geluid, alleen, dan moet er natuurlijk wel iets voor in de plaats komen dat de moeite van het luisteren waard is. En daar ontbreekt het nu net aan op dit album. Met 50 Ways To Say Goodbye en Mermaids heeft de band twee onherroepelijke potentiële hits in handen, maar de rest van de songs is niet echt bijzonder. Hier en daar een redelijk liedje (zoals opener This'll Be My Year en afsluiter To Be Loved), maar als geheel is dit te tam en vooral te saai.

maandag stond ik de krant dat ze beter dan u2 waren vind deze cd een pop plaat
staan een paar leuke nummers op drive bye is een uitschieter mijn mening

Prima popalbum! Mist alleen de klapper als het niveau van Drops of jupiter of Hey soul sister.
Verder niets is mee!

Ik kon dus echt mijn oren niet geloven toen ik hoorde dat dit diezelfde band is die tig jaren geleden die mega-hit Drops Of Jupiter uitbracht...

Overdreven grove uitlating over Train verwijderd.

Train zette zich met Drive By weer eens volledig in de spotlichten na de Drops of Jupiter. Een album vol met gelijkenissen in teksten en het droppen van namen, waardoor het voor eenieder makkelijker is om zich met de muziek te vereenzelvigen. De jukelele word regelmatig tevoorschijn getoverd, maar klinkt toch enigszins gladgestreken. Ook de zang vind ik soms tegen het irritante aanhangen. Het mist aan overtuigingskracht en doet mij denken aan een Richard Marx. Het is MOR van deze tijd met Maroon5 achtige elementen. Een album die herkenbaar klinkt, maar niet groeit. Edoch, het zal hun een worst zijn...het heeft ze ws. weer genoeg poet in het laatje gebracht.

In tegenstelling tot het vorige album, Save me San Francisco, dat meerdere goede nummers heeft, moet dit album het doen met 2 hits. Drive By en 50 ways to say goodbye zijn erg goed en helaas houdt het daarbij op. Los 2 geweldige nummers maar het album luistert niet lekker weg, ik blijf op 2,5 sterren steken.

Ik ken deze cd verder niet maar de nummers Drive By, 50 Ways to Say Goodbye en vooral Bruises zijn songs die toch wel lekker wegluisteren.

De singles zijn heerlijke nummers die ik keer op keer kan blijven draaien: Drive By, 50 Ways to Say Goodbye, Bruises en Mermaid. Dat is dan toch al 1/3e van het album, dat verder allemaal leuke nummers bevat. Deze zijn echter allemaal net iets te simplistisch, en blijven eigenlijk niet hangen. Het geheel is leuk om naar te luisteren, en verdient dan ook gewoon 3,5*, maar doet onder voor voorganger Save Me, San Francisco.

Geweldig album zonder pretenties. Nummers blijven bijna allemaal gedwee in je memory hangen. Lekker draaien tijdens mijn avondwandelingen altijd. Heerlijk in het zonnetje al liggend tegen een boom in het park terwijl zoonlief aan het sporten is. Mooie herinnering.

4 sterretjes.

Luisterde ik het maar een keer helemaal weg.
Als ik nog één keer "dies broeeeeeeesiiiiiis" hoor dan sneuvelt er echt een radio.
Verschrikkelijk.. Vooral dat kinderlijke toontje van mevrouw gaat door merg en been.