Daar is ie weer, Joe Bonamassa met alweer een nieuwe plaat. Kort na zijn fantastische soloplaat "Dust Bowl" en memorabele samenwerking met Beth Hart op "Don't Explain" presenteert Bonamassa nu "Driving Towards the Daylight". En het is wederom een geweldige plaat geworden. Joe Bonamassa is zeker niet vernieuwend, maar iedere keer klinken zijn platen net weer anders, zodat ondanks zijn hoge productiviteit er geen herhalingsoefeningen ontstaan. Er is geen enkel signaal dat de klad erin begint te raken.
Op "Driving Towards the Daylight" laat Bonamassa een iets harder geluid horen dan op zijn vorige soloplaat "Dust Bowl". Er staan wat minder slow blues nummers op. Aan de andere kant zijn het ook niet allemaal stevige rockers, maar vooral midtempo nummers met een ongekend bluesgevoel eronder. Uiteraard komen er weer de nodige covers voorbij, waarbij met name de versies van Robert Johnson's "Stones in My Passway" en Howlin' Wolf's "Who's Been Talkin'" fenomenaal zijn.
Op het titelnummer laat Bonamassa van een wat meer mainstream kant horen. Het is een rockballad geworden, maar wel eentje van het hoogste niveau. Na een eerste luisterbeurt vond ik de track wat gewoontjes, maar hoe vaker je hem hoort, hoe mooier hij wordt. Nu is het een van mijn favorieten. De zang van Joe eist absoluut een hoofdrol voor zich op. Kippenvel. Dergelijke momenten komen overigens vaker voorbij op deze plaat (alleen al het fantastische "A Place in My Heart"), waarbij vooral de afsluitende drie nummers een absolute apotheose vormen. "New Coat of Paint" is donker en dreigend. "Somewhere Trouble Don't Go" heeft een onweerstaanbare riff die je maar niet uit je hoofd krijgt en het afsluitende "To Much Ain't Enough Love" is een fantastische samenwerking met zanger Jimmy Barnes. Deze laatste heeft een schuurpapieren stem van de grofste korrel en de combinatie met het gitaarspel van Joe Bonamassa is perfect.
Op deze plaat laat Joe Bonamassa zich wederom bijstaan door een groep uitstekende muzikanten. Met sommige heeft hij al eerder en vaker samengewerkt, anderen zijn nieuw, bijvoorbeeld Aerosmith gitarist Brad Whitford. Hierdoor bijft Joe scherp en levert hij keer op keer een klasseplaat af. Het gevoel van deze plaat verwoord Joe het beste in het openingsnummer "Dislocated Boy" met de zinsnede "All I Need is My Old Guitar, to Play You the Best Damn Blues". En zo is het maar net; niets meer en niets minder!