menu

Joe Bonamassa - Driving Towards the Daylight (2012)

mijn stem
3,88 (84)
84 stemmen

Verenigde Staten
Blues / Rock
Label: Provogue

  1. Dislocated Boy (6:39)
  2. Stones in My Passway (3:57)
  3. Driving Towards the Daylight (4:50)
  4. Who's Been Talking (3:28)
  5. I Got All You Need (3:03)
  6. A Place in My Heart (6:47)
  7. Lonely Town Lonely Street (7:07)
  8. Heavenly Soul (5:55)
  9. New Coat of Paint (4:06)
  10. Somewhere Trouble Don't Go (4:58)
  11. Too Much Ain't Enough Love (5:37)

    met Jimmy Barnes

totale tijdsduur: 56:27
zoeken in:
avatar van Ronald5150
4,5
Daar is ie weer, Joe Bonamassa met alweer een nieuwe plaat. Kort na zijn fantastische soloplaat "Dust Bowl" en memorabele samenwerking met Beth Hart op "Don't Explain" presenteert Bonamassa nu "Driving Towards the Daylight". En het is wederom een geweldige plaat geworden. Joe Bonamassa is zeker niet vernieuwend, maar iedere keer klinken zijn platen net weer anders, zodat ondanks zijn hoge productiviteit er geen herhalingsoefeningen ontstaan. Er is geen enkel signaal dat de klad erin begint te raken.

Op "Driving Towards the Daylight" laat Bonamassa een iets harder geluid horen dan op zijn vorige soloplaat "Dust Bowl". Er staan wat minder slow blues nummers op. Aan de andere kant zijn het ook niet allemaal stevige rockers, maar vooral midtempo nummers met een ongekend bluesgevoel eronder. Uiteraard komen er weer de nodige covers voorbij, waarbij met name de versies van Robert Johnson's "Stones in My Passway" en Howlin' Wolf's "Who's Been Talkin'" fenomenaal zijn.

Op het titelnummer laat Bonamassa van een wat meer mainstream kant horen. Het is een rockballad geworden, maar wel eentje van het hoogste niveau. Na een eerste luisterbeurt vond ik de track wat gewoontjes, maar hoe vaker je hem hoort, hoe mooier hij wordt. Nu is het een van mijn favorieten. De zang van Joe eist absoluut een hoofdrol voor zich op. Kippenvel. Dergelijke momenten komen overigens vaker voorbij op deze plaat (alleen al het fantastische "A Place in My Heart"), waarbij vooral de afsluitende drie nummers een absolute apotheose vormen. "New Coat of Paint" is donker en dreigend. "Somewhere Trouble Don't Go" heeft een onweerstaanbare riff die je maar niet uit je hoofd krijgt en het afsluitende "To Much Ain't Enough Love" is een fantastische samenwerking met zanger Jimmy Barnes. Deze laatste heeft een schuurpapieren stem van de grofste korrel en de combinatie met het gitaarspel van Joe Bonamassa is perfect.

Op deze plaat laat Joe Bonamassa zich wederom bijstaan door een groep uitstekende muzikanten. Met sommige heeft hij al eerder en vaker samengewerkt, anderen zijn nieuw, bijvoorbeeld Aerosmith gitarist Brad Whitford. Hierdoor bijft Joe scherp en levert hij keer op keer een klasseplaat af. Het gevoel van deze plaat verwoord Joe het beste in het openingsnummer "Dislocated Boy" met de zinsnede "All I Need is My Old Guitar, to Play You the Best Damn Blues". En zo is het maar net; niets meer en niets minder!

avatar van wizard
3,5
Mijn vorige berichtje hier was een jaar terug, toen vond ik dit album iets minder dan The Ballad of John Henry. Dat vind ik nog steeds. (Sindsdien helaas ook geen tijd genomen om andere albums van Joe Bonamassa te beluisteren).
Dit album begint erg goed met Dislocated Boy en Stones in my Passway. Het titelnummer bevalt me iets minder. Teveel 'rockballad', om de teminologie van Ronald5150 te gebruiken. Daarna vind ik ook A Place in my Heart en Lonely Town Lonely Street niet helemaal overtuigen. Vanaf Heavenly Soul wordt de weg omhoog weer gevonden, en sluit het album af met nog drie uitstekende nummers.
Over 's mans gitaarwerk kan ik niet veel zeggen dat niet positief is, Bonamassa's zang daarentegen vind ik een beetje flets. Het is niet slecht, maar klinkt gewoon een beetje vlak. Een tamelijk groot contrast met de stem van Jimmy Barnes, wiens bijdrage Too Much Ain't Enough Love tot een van mijn favoriete nummers op dit album maakt.

Ondanks een paar mindere nummers is dit een album dat ik heel veel luister. Ik twijfelde tussen 3.5 en 4 sterren, maar voor een album dat ik zo vaak luister als dit Driving Towards the Daylight zou 3.5* toch te laag zijn. Vandaar:

4.0*

Gast
geplaatst: vandaag om 08:02 uur

geplaatst: vandaag om 08:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.