menu

Joe Bonamassa - Driving Towards the Daylight (2012)

mijn stem
3,88 (84)
84 stemmen

Verenigde Staten
Blues / Rock
Label: Provogue

  1. Dislocated Boy (6:39)
  2. Stones in My Passway (3:57)
  3. Driving Towards the Daylight (4:50)
  4. Who's Been Talking (3:28)
  5. I Got All You Need (3:03)
  6. A Place in My Heart (6:47)
  7. Lonely Town Lonely Street (7:07)
  8. Heavenly Soul (5:55)
  9. New Coat of Paint (4:06)
  10. Somewhere Trouble Don't Go (4:58)
  11. Too Much Ain't Enough Love (5:37)

    met Jimmy Barnes

totale tijdsduur: 56:27
zoeken in:
avatar van da dude
4,0
Deze nieuwe Bonamassa moet "back to basics" zijn volgens de marketing machine. Ben benieuwd, de hoes is iig alvast weer erg mooi!

avatar van BenZet
4,0
Het is niet te geloven wat deze man allemaal uitbrengt. Gaat echt achter elkaar door. Kwaliteit bevatten de platen stuk voor stuk, dus ik ben zeker benieuwd naar deze plaat.

avatar van da dude
4,0
Op z'n Youtube channel en de site van het label staan een aantal filmpjes met studio interviews, fragmenten e.d. En hier alvast een live uitvoering van de titeltrack! Oh man ...

avatar van richiedoom
4,0
De nieuwe single is nu officieel gereleased, prachtig simpel nummer! Dit kan niet anders dan een klapper worden. Bevat ook uitstekende muzikanten, oa Brad Whitford (Aerosmith) speelt rhythm guitar.

avatar van Dexter
3,5
De videoclip voor 'Driving Towards the Daylight' is gisteren uitgekomen. Ik heb hem toegevoegd aan de tracklist.

Mata
Driving towards the daylight is toch echt een geweldig nummer! ben benieuwd hoe de rest is

Bastiaan Prasath
Opnieuw een uitstekende plaat van Bonamassa. Het mag nauwelijks meer een verrassing zijn, want origineel is Driving Towards The Daylight niet, maar het is wel mooi, fris en uiteraard overgoten met kwaliteit.

avatar van Franky44
4,5
Dit is opnieuw een geweldige plaat van J.B. Vooral het nr A Place In My Heart is geweldig op 7 juli naar Mainz voor een Akoestisch concert ben benieuwd.

Hendrik68
Ben niet echt enthousiast over Drivin towards the Daylight, beetje standaard jaren 80 radiorock. Opvallend trouwens dat hij een tekstvel nodig heeft bij de opnamen. Maar Bonamassa heeft genoeg moois gemaakt in zijn eigenlijk nog steeds prille carriere, hier zal ongetwijfeld weer genoeg te genieten zijn. Bonamassa vermaakt altijd, stelt nooit teleur, maar klassieke albums zie ik hem nog niet zo snel maken. Alleen de samenwerking met Beth Hart maakt daarin een kansje.

avatar van BenZet
4,0
Hendrik68 schreef:
. Bonamassa vermaakt altijd, stelt nooit teleur, maar klassieke albums zie ik hem nog niet zo snel maken. Alleen de samenwerking met Beth Hart maakt daarin een kansje.


Ben ik het opzich wel met je eens. Ik vind hem dan eigenlijk geen slechte muziek maken, maar hij brengt zoveel uit in korte tijd, dat het misschien daar wel aan ligt.

avatar van richiedoom
4,0
sterk album weer. Na de eerste 5 nummers had ik een beetje een gevoel van teleurstelling. Ik hoorde niet echt bijzondere tracks, gitaarwerk ook niet echt spetterend te noemen. Maar vanaf 6 begint voor mij de plaat pas echt met een aantal schitterende nummers.

Nu bij een tweede luisterbeurt worden die eerste 5 tracks ook al beter.
Ik kan nog geen 3 favorieten aanvinken, maar a place in my heart is tot nog toe de echte uitschieter.

Antagoon
Nou, ik vind dit toch gewoon weer een goede plaat. Nu heb ik de man pas net ontdekt, haakte bij de vorige in, maar heeft deze man eigenlijk matige platen uitgebracht? Als deze al gematigd ontvangen wordt.....

avatar van richiedoom
4,0
Het oude werk is NOG beter, zit meer vuur in, maar deze plaat is ook ontzettend mooi!
Het aantal stemmen komt wel een stuk trager op gang dan bij voorganger Dust Bowl.....
Waar blijft iedereen?

Antagoon
Een zieltje erbij. Heb em net weer beluisterd in zon en dat beviel zeer. Ok, die zon natuurlijk ook.
Ken inmiddels het debuut, Slow Gin en Dust Bowl....ben dus met zevenmijls laarzen door z'n backcatalog gegaan. Wat opvalt is; hoe ouder hoe rauwer.....alhoewel dat bij menig band het geval is. Zitten tussen die platen nog aanraders? Of gewoon allemaal luisteren

avatar van richiedoom
4,0
Allemaal luisteren! Iedereen heeft wel zijn eigen favoriet, die van mij is Had to Cry Today. Vanaf You and Me is zijn vaste producer Kevin Shirley, en gek genoeg vind ik de albums die hij daarvoor maakte zijn beste.

Kevin Shirley is er volgens mij wel verantwoordelijk voor dat Joe Bonamassa zo productief is, dus dat moet ik hem wel nageven! Alleen wat ik op deze plaat mis zijn de ECHTE knallers, zoals Sloe Gin, Had to Cry Today of Blues Deluxe. Van die nummers waar je echt kippevel van krijgt. Dat krijg ik van deze plaat niet, en eigenlijk van de voorgaande 3 platen ook niet....

Kortom, ik vind zijn oude werk het best!

Antagoon
Ja, ik heb zo'n vermoeden dat ik dat ook vind. Itt jou vind ik op Dust Bowl wel degelijk een paar kippevel nummers staan....maar misschien is ignorance in mijn geval bliss

avatar van Broem
4,0
Respect voor deze Joe. Hij laat zien (mooie dvd's) en horen dat hij blues kan spelen met een soort van populaire 'twist'. Voor ieder wat wils. Je hoeft geen expliciete blues fan te zijn om ook dit goed te vinden. En dat is knap. Ook deze nieuwe cd staat weer als een huis. Technisch gewoon erg goed, lekker afwisselend en volop blues for De gewone man. Niks mis mee.

avatar van Thomas91
Joe Bonamassa alweer? Ik kom hem elk jaar wel weer even tegen. Vorig jaar eens overgeslagen. Wel beluisterd, maar niet echt aandachtig. Misschien pakte hij me gewoon niet, of had ik gewoon even niet zo'n zin in dit soort muziek. Ik denk een combinatie van beiden. Dit album klinkt al een stuk beter. Blijft gewoon lekkere muziek. Hoor het briljante er ook niet direct in, maar voor lekkere gitaren mag je me altijd wel wakker maken. Black Rock vind ik van zijn recente albums het beste denk ik. Misschien vanwege die andere invloeden (Grieks?). Hier is echter ook niets mis mee.

avatar van ozwald
4,5
druk baasje levert hier weer een erg lekkere plaat af!

avatar van wizard
3,5
Mooie hoes, helaas blijft de muziek een beetje achter bij mijn verwachting.
Van Joe Bonamassa ken ik verder alleen The Ballad of John Henry, en die vond ik toch interessanter.

avatar van Running On Empty
wizard schreef:
Mooie hoes, helaas blijft de muziek een beetje achter bij mijn verwachting.
Van Joe Bonamassa ken ik verder alleen The Ballad of John Henry, en die vond ik toch interessanter.

Dan ken je erg weinig van hem en heb je nog een hoop mooie platen te ontdekken.

avatar van Dexter
3,5
Eigenlijk zijn de eerste zes albums van Bonamassa must-haves voor een gemiddelde bluesrock-liefhebber. Zijn live-plaat Live from Nowhere in Particular geeft daarnaast een mooi overzicht van die eerste 8 jaar.

Hendrik68
Ik mag mezelf wel bluesliefhebber noemen dacht ik zo. Maar Dexter heeft het over Bluesrock en dat kan nogal eens een verschil betekenen. Is bijvoorbeeld Living Proof van Buddy Guy blues of bluesrock. Als het dat laatste is vind ik dat een stuk essentieler dan Joe Bonamassa. Stevie Ray Vaughan is voor mij een must have. Bonamassa mag beslist gehoord worden en ik hoor hem af en toe ook met veel plezier, maar ik heb niet het idee dat mensen iets belangrijks missen als ze Bonamassa niet hebben gehoord. Vind ik dan.

avatar van Ronald5150
4,5
Daar is ie weer, Joe Bonamassa met alweer een nieuwe plaat. Kort na zijn fantastische soloplaat "Dust Bowl" en memorabele samenwerking met Beth Hart op "Don't Explain" presenteert Bonamassa nu "Driving Towards the Daylight". En het is wederom een geweldige plaat geworden. Joe Bonamassa is zeker niet vernieuwend, maar iedere keer klinken zijn platen net weer anders, zodat ondanks zijn hoge productiviteit er geen herhalingsoefeningen ontstaan. Er is geen enkel signaal dat de klad erin begint te raken.

Op "Driving Towards the Daylight" laat Bonamassa een iets harder geluid horen dan op zijn vorige soloplaat "Dust Bowl". Er staan wat minder slow blues nummers op. Aan de andere kant zijn het ook niet allemaal stevige rockers, maar vooral midtempo nummers met een ongekend bluesgevoel eronder. Uiteraard komen er weer de nodige covers voorbij, waarbij met name de versies van Robert Johnson's "Stones in My Passway" en Howlin' Wolf's "Who's Been Talkin'" fenomenaal zijn.

Op het titelnummer laat Bonamassa van een wat meer mainstream kant horen. Het is een rockballad geworden, maar wel eentje van het hoogste niveau. Na een eerste luisterbeurt vond ik de track wat gewoontjes, maar hoe vaker je hem hoort, hoe mooier hij wordt. Nu is het een van mijn favorieten. De zang van Joe eist absoluut een hoofdrol voor zich op. Kippenvel. Dergelijke momenten komen overigens vaker voorbij op deze plaat (alleen al het fantastische "A Place in My Heart"), waarbij vooral de afsluitende drie nummers een absolute apotheose vormen. "New Coat of Paint" is donker en dreigend. "Somewhere Trouble Don't Go" heeft een onweerstaanbare riff die je maar niet uit je hoofd krijgt en het afsluitende "To Much Ain't Enough Love" is een fantastische samenwerking met zanger Jimmy Barnes. Deze laatste heeft een schuurpapieren stem van de grofste korrel en de combinatie met het gitaarspel van Joe Bonamassa is perfect.

Op deze plaat laat Joe Bonamassa zich wederom bijstaan door een groep uitstekende muzikanten. Met sommige heeft hij al eerder en vaker samengewerkt, anderen zijn nieuw, bijvoorbeeld Aerosmith gitarist Brad Whitford. Hierdoor bijft Joe scherp en levert hij keer op keer een klasseplaat af. Het gevoel van deze plaat verwoord Joe het beste in het openingsnummer "Dislocated Boy" met de zinsnede "All I Need is My Old Guitar, to Play You the Best Damn Blues". En zo is het maar net; niets meer en niets minder!

avatar van Mctijn
3,5
Toch fijn om elke 2 jaar weer opgefriste Bonamassa-nummers te horen.

Bijna alles wat de man maakt is goed, maar het lijkt ook allemaal vrij veel op elkaar. Album na album hetzelfde sfeertje, hetzelfde genre. Geen gekke zijwegen, hij waagt zich (helaas niet) aan experimenten. Prima hoor, het luistert allemaal lekker weg

avatar van InnerFreedomInt
5,0
Prachtig Album!

avatar van jailhouserocker1
4,5
Mctijn schreef:
Toch fijn om elke 2 jaar weer opgefriste Bonamassa-nummers te horen.

Bijna alles wat de man maakt is goed, maar het lijkt ook allemaal vrij veel op elkaar. Album na album hetzelfde sfeertje, hetzelfde genre. Geen gekke zijwegen, hij waagt zich (helaas niet) aan experimenten. Prima hoor, het luistert allemaal lekker weg


Hoezo elke 2 jaar? De goede man brengt elk jaar een geweldig album uit (wel 3 als je black country en zijn live-albums meerekent)

avatar van GastHeer
En dan kun je ook zijn nieuwe band Rock Candy Funk Party nog altijd opzetten. Genoeg te brengen die man. Over een paar uurtjes mag ik live bij hem in concert aanwezig zijn. Heb er zin in!

avatar van Broem
4,0
De afgelopen dagen geluisterd naar zijn nieuwe akoestische live cd en het titelnummer van deze cd in de naked version voorbij horen komen. Meteen het origineel maar weer eens opgezet. Wat een prachtige ballad is Driving Towards THE Daylight toch. Topnummer.

avatar van wizard
3,5
Mijn vorige berichtje hier was een jaar terug, toen vond ik dit album iets minder dan The Ballad of John Henry. Dat vind ik nog steeds. (Sindsdien helaas ook geen tijd genomen om andere albums van Joe Bonamassa te beluisteren).
Dit album begint erg goed met Dislocated Boy en Stones in my Passway. Het titelnummer bevalt me iets minder. Teveel 'rockballad', om de teminologie van Ronald5150 te gebruiken. Daarna vind ik ook A Place in my Heart en Lonely Town Lonely Street niet helemaal overtuigen. Vanaf Heavenly Soul wordt de weg omhoog weer gevonden, en sluit het album af met nog drie uitstekende nummers.
Over 's mans gitaarwerk kan ik niet veel zeggen dat niet positief is, Bonamassa's zang daarentegen vind ik een beetje flets. Het is niet slecht, maar klinkt gewoon een beetje vlak. Een tamelijk groot contrast met de stem van Jimmy Barnes, wiens bijdrage Too Much Ain't Enough Love tot een van mijn favoriete nummers op dit album maakt.

Ondanks een paar mindere nummers is dit een album dat ik heel veel luister. Ik twijfelde tussen 3.5 en 4 sterren, maar voor een album dat ik zo vaak luister als dit Driving Towards the Daylight zou 3.5* toch te laag zijn. Vandaar:

4.0*

avatar van pmac
3,0
Ik vind deze cd de minste tot nu toe. Het is allemaal iets te gepolijst en teveel mainstream rock. Ook niet slecht maar minder boeiend.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:21 uur

geplaatst: vandaag om 17:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.