The Walkmen is misschien wel de meest constantste band in het Indie landschap. Een album van Amerikaanse groep is bijna gegarandeerd kwaliteit. Op hun zevende wapenfeit, 'Heaven', is dit niet anders. Het gezelschap uit New York vindt zichzelf opnieuw uit en verfijnd haar herkenbare sound. Niet eerder klonk de band zo ingetogen. De plaat laat een verzameling ontzettend fijn in het gehoor liggende nummers horen, waarop Fleet Foxes frontman Robin Pecknold gastvocalen verzorgd. Het levert alweer een fraaie plaat af.
Opener 'We Can't Be Beat' laat je meteen kennis maken met de nieuwe ingetoge sound. Het rustig voortkabbelende folk nummer transformerend langzaam in een meeslepende meezinger. Prachtig. Maar er staan meer pareltjes op Heaven. Het als vanouds rockende 'Heartbreaker', het onbeschrijfelijk mooie 'Line By Line' en het imposante 'Heaven' die samen met 'The Rat' behoort tot het beste dat The Walkmen ooit schreef, zijn hier goede voorbeelden van. In de net genoemde nummer en het ook niet misselijke 'Song For Leigh' is een grote rol weggelegd voor zanger Hamilton Leithauser. Zijn intense stemgeluid komt hier harder dan ooit binnen. Maar in fragiele en verstilde 'Southern Heart' vergeet je gewoon bijna adem te houden. Kippenvel.
Nadeel? Soms balanceert het nieuwe geluid van The Walkmen wel op het randje van saai. De muziek mist af en toe simpelweg net even de benodigde spanning die voorganger 'Lisbon' wel had. Ik mis de bijzondere percussie van dat album een beetje. Alsof meesterdrummer Matt Barrick met vakantie was tijdens de optredens. Jammer, maar geen groot gemis. Het is ze vergeven.
'Heaven' staat zeker niet mis tussen de andere Walkmen platen. Dat deze sympathieke band nog lang door mag gaan.
van:
http://daanmuziek.blogspot....