menu

Procol Harum - The Prodigal Stranger (1991)

mijn stem
2,75 (16)
16 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Zoo

  1. The Truth Won't Fade Away (4:19)
  2. Holding On (4:18)
  3. Man with a Mission (4:11)
  4. (You Can't) Turn Back the Page (4:01)
  5. One More Time (3:44)
  6. A Dream in Ev'ry Home (4:04)
  7. The Hand That Rocks the Cradle (4:07)
  8. The King of Hearts (4:23)
  9. All Our Dreams Are Sold (5:31)
  10. Perpetual Motion (4:49)
  11. Learn to Fly (4:26)
  12. The Pursuit of Happiness (4:00)
totale tijdsduur: 51:53
zoeken in:
avatar van bikkel2
3,0
De comebackplaat van deze toch wel legendarische band . Een wisselende plaat . De compositie's missen wat diepgang , zeker vergeleken met het oude spul .
Drummer B.J. Wilson is overleden en Big Country slagwerker Mark Brzezicki is zijn vervanger .
Het geluid is modern , zelfs wat klinisch geproduceerd en klinkt als zodanig wat anoniem . Het specifieke wat de band ooit had is hier vervaagd in een strak pop/rock orkest die wat soul mist .
Gelukkig maakt de strot van Gary Brooker (blijft een geweldige zanger) een hoop goed en escaleert hij met name in de geweldige openingstrack The truth won't fade away .
Een plaat zonder avontuurlijke inbreng en dat is enigzins jammer .
Een toch wat oppervlakkige terugkeer .

avatar van edje1969
4,0
Na ik dit album kocht, ook het concert in Vredenburg bezocht. Ik meen in '92. Prachtig. Dit album verveelt mij nooit en is veel gedraaid. Mijn lievelingsnummer hierop is The Persuit Of Happiness. Verder zijn vooral het openingsnummer, Man With A Mission en A Dream in Ev'ry Home uitschieters. Wat mij betreft waren King Of Hearts en Holding On niet de meest logische singlekeuzes. Qua tekst is Turn Back The Page ook erg mooi. Verfrissend album en jammer dat het weer lange jaren moest kosten voor de opvolger....

avatar van Wandelaar
Dit album is weer leverbaar vanaf juni a.s. op het Esoteric-label. En het lijkt erop dat meer albums van de band opnieuw in de catalogus staan bij Esoteric dit jubileumjaar. Geremasterd en wel.

avatar van lennert
2,5
Euhm... dit had ik niet verwacht. De vraag is vooral: waarom bij elkaar komen als je de originele sound van je band zo verloochent? De drumsound is klinisch, de vele koortjes geven het geheel een rare gospelsound en het geheel klinkt ongelooflijk schoon en braafjes. In een bepaald opzicht te vergelijken met Genesis op We Can't Dance, maar dat album had toch beduidend betere songs en zang. En dan duren 51 minuten toch ineens wel erg lang. The Truth Won't Fade Away en The King Of Hearts zijn overigens best mooie tracks. All Our Dreams Are Sold heeft daarnaast ook best een aardige gitaarsolo. Voor de rest is het allemaal erg net niet. Ik hoop dat de twee albums uit dit decennium toch wat meer richting de roots zitten, want wie hier blij van is geworden... ik zou het niet weten.

Voorlopige tussenstand:
1. Grand Hotel
2. Home
3. Shine On Brightly
4. Procol Harum
5. Broken Barricades
6. Exotic Birds And Fruit
7. Something Magic
8. A Salty Dog
9. Procol's Ninth
10. The Prodigal Stranger

avatar van RuudC
2,0
Ik heb tien seconden nodig gehad om te beseffen dat deze plaat 'm niet is voor mij. Het is de gladde jaren poprockstijl dat absoluut niet mijn ding is. Gary Brooker staat bij mij al niet te boek als geweldige zanger en is hier dan ook nogal inwisselbaar. De songs zijn niet bijzonder slecht ofzo, maar wel verre van bijzonder. Voor mij is alles compleet inwisselbaar en begin jaren negentig werd de cd gangbaarder als geluidsdrager met als gevolg dat albums langer worden. Dat is hier wel echt een vervelend gegeven. Als je na lange tijd toch maar even kijkt hoe ver je bent, blijkt er nog twintig minuten voor de boeg te zijn. Een vergeten album dit en dat is niet meer dan terecht.

Tussenstand:
1. Shine On Brightly
2. Something Magic
3. Procol Harum
4. Home
5. Grand Hotel
6. A Salty Dog
7. Broken Barricades
8. Prodigal Stranger
9. Procol's Ninth
10. Exotic Birds And Fruits

avatar van B.Robertson
2,0
Na ruim 10 jaar weer eens uit een doos met weggestopte CD's opgezocht. Wel even slikken dat The Prodigal Stranger niet zomaar een comeback van de zanger is maar een reünie van de kernleden, inclusief Keith Reid. Songmatig weinig indrukwekkend, ook die opener doet me weinig, en Robin Trower lijkt meest van de tijd ver te zoeken. Dat kenmerkende orgelgeluid van Matthew Fisher staat niet prominent in de mix maar valt gelukkig als enig pluspunt wel degelijk te bespeuren. Gary Brooker lijkt koortjes nodig te hebben, met Holding On als dieptepunt. Productioneel klinisch, kil, glad en weinig uitnodigend om nog een keer te draaien.

avatar van vielip
Ik hoor net bij toeval het nummer The truth won't fade away voorbij komen in een playlist. Hm dat klinkt lekker zeg! Eens kijken wie dat zijn...huh, Procol Harum?? Dat had ik dus niet verwacht. Héél anders qua sound en stijl dan ik van ze gewend ben. Maar wel een geweldig nummer! Gelijk het hele album maar even in de bieb geplaatst. Kijken of de rest net zo gaaf is. Aan de reacties hierboven te lezen is het een beetje een 50/50 gevalletje. We gaan het zien. Afgaande op de fantastische opener denk ik dat het voor mij een klein feestje gaat worden.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:49 uur

geplaatst: vandaag om 01:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.