Fates Warning - No Exit (1988)

Anarchy Divine is echt een geweldig nummer.

Best leuke ideeën op dit album, maar wel wat veel van hetzelfde en het geluid verpest het helemaal. Gitaar te zacht, drums te hard en de toen nieuwe zanger Ray Alder vind ik een beetje irritant hierop, terwijl ik best wat gewend ben qua gillende zangers. Geef mij maar het geweldige en volwassenere "Parallels" album van deze band.

En ik heb dan liever nog een keertje de plaat die tussen beide zit, 'Perfect symmetry', het beste van Fates naar mijn mening.

Nog even een aanvulling op de tracklist, het laatste nummer bestaat uit de volgende segmenten:

The Ivory Gate Of Dreams Part I: Innocence 01:14
The Ivory Gate Of Dreams Part II: Cold Daze 02:15
The Ivory Gate Of Dreams Part III: Daylight Dreamers 03:07
The Ivory Gate Of Dreams Part IV: Quietus 04:23
The Ivory Gate Of Dreams Part V: Ivory Tower 03:18
The Ivory Gate Of Dreams Part VI: Whispers On The Wind 02:24
The Ivory Gate Of Dreams Part VII: Acquiescence 04:24
The Ivory Gate Of Dreams Part VIII: Retrospect 01:02

Om die aanpassingen door te laten voeren moet je rechts bovenaan op het knopje 'corrigeren' klikken Meneer Bungel, en dan de nummers invoeren.


Dit was het eerste album waarop Ray Alder meedeed en het eerste album dat ik van Fates Warning had. Ik was er meteen aan verslingerd. Zoveel gevoel in de nummers en tegelijk zo technische muziek. Het leek wel of ik hier onbewust op had zitten wachten. En op Perfect Symmetry werd het allemaal nog wat mooier.

Okay, 'corrigeren', en dan? Nummers extra toevoegen? Ik zie geen mogelijkheid één nummer met meerdere segmenten in te vullen. Ik laat het zo, 't is voor iedereen zo ook te lezen.

Ik zal het even aanpassen zoals ik dat dan gewoonlijk doe.



Edit: Als volgt ingevoerd. Nu nog even wachten op goedkeuring.

1. No Exit 0:42
2. Anarchy Divine 3:47
3. Silent Cries 3:18
4. In a Word 4:26
5. Shades of Heavenly Death 5:57
6. Innocence (The Ivory Gate Of Dreams Part I) 1:14
7. Cold Daze (The Ivory Gate Of Dreams Part II) 2:15
8. Daylight Dreamers (The Ivory Gate Of Dreams Part III) 3:07
9. Quietus (The Ivory Gate Of Dreams Part IV) 4:23
10. Ivory Tower (The Ivory Gate Of Dreams Part V) 3:18
11. Whispers On The Wind (The Ivory Gate Of Dreams Part VI) 2:24
12. Acquiescence (The Ivory Gate Of Dreams Part VII) 4:24
13. Retrospect (The Ivory Gate Of Dreams Part VIII) 1:02

Tsja, 't is niet echt correct, maar vooruit...

Twintig jaar geleden heb ik dit album ook voor een zacht prijsje op de kop kunnen tikken, op vinyl dan nog voor zo’n 200 Belgische Franskes. Ik werd aangetrokken door de positieve commentaren in een aantal vaktijdschriften waaronder Aardschok waarin de link werd gelegd met de grootheid Queensrÿche. Ik ben blij dat ik nooit de volle pot heb betaald.
Mijn voornaamste bezwaar om dit hoger te quoteren blijft zanger Ray Alder. In opener No Exit vind ik hem zelfs vals zingen op zanglijnen die te onmogelijk lijken en al te ver gezocht zijn. Toch levert hij hier en daar ook goede prestaties af, onder andere in Silent Cries en Cold Daze, maar vanaf het moment dat zijn stem de stratosfeer opzoekt, beginnen mijn neusvleugels te trillen. Dit is de vervelende kant van het album.
Muzikaal is het een totaal ander verhaal, je moet wel van dergelijke muziek houden want dit is ver doorgedreven progressieve metal old style van een stel werkelijk uitstekende muzikanten. Veel breaks, veel tegendraadse ritmes, veel zaken die eerst verborgen blijven maar bij een nieuwe luisterbeurt naar boven komen. Dit is de boeiende kant van het album.
Qua geluid heb ik dezelfde beleving als collega BlauweVla: de gitaren staan veel te zacht in een tamelijk doffe mix waar de drums te veel overheersen. Indien er hiervan een remaster bestaat, hoor ik graag van de gelukkige eigenaar of hieraan werd verholpen. Twintig jaar al probeer ik dit album te begrijpen, maar zelfs de hardnekkigste Flandrien heeft zo zijn grenzen en ik ben Briek Schotte niet. Zanger Ray Alder zal nooit mijn beste vriend worden.

Die mix interesseert mij geen biet. The Ivory Gate Of Dreams behoort m.i. tot het beste wat Fates Warning op plaat zetten.
Ray Alder zingt nog erg als John Arch. Waarschijnlijk zijn de zanglijnen ook nog wel voor die laatste geschreven. Ik vind die ijzingwekkende uithalen erg geslaagd moet ik zeggen.
Ik beschouw No Exit als de laatste aflevering van de oude Fates Warning. Net een tikje minder dan de voorgangers, maar wel met een ultiem hoogtepunt aan boord.

De laatste aflevering van de oude Fates Warning, maar tegelijk de eerste van de nieuwe.

Vreemd genoeg heb ik destijds deze band pas leren met hun volgende, Perfect Symmetry. En dan nog op MTV met de single Through Different Eyes. Daarna uiteraard in sneltempo alle eerdere albums aangeschaft. Maar mijn voorkeur is altijd bij zanger Ray Alder gebleven.

The Ivory Gates Of Dreams mag terecht gezien worden als het Magnum Opus van Fates Warning. John Arch vond ik persoonlijk een betere zanger voor Fates Warning, Ray Alder doet het echter behoorlijk.

De eerste vijf nummers, met uitzondering van In A Word, zijn maar matigjes vergeleken met voorganger Awaken The Guardian.
Prijspakker op No Exit is natuurlijk The Ivory Gates Of Dreams. Deze had ik graag gehoord met John Arch. Ik sluit mij aan bij Kronos; dit is inderdaad de laatste aflevering van 'oude' FW.

Volgens Wikipedia is dit album inderdaad geremastered en dat was inderdaad wel nodig. De gitaren klinken erg dof. Maar goed, als ik een huiskameropname uit de Sovjet-Unie van de jaren 50 kan verdragen kom ik hier ook wel doorheen.
Kijk, dan ben ik er zo één die meteen in het diepste van het diepste springt en met de Ivory Gate of Dreams begint. Het akoestische intro Innocence is fraai. De riff van Cold Daze is zeer stereotype en de drummer toont een ernstig gebrek aan creativiteit. Als ik het niet van te voren had geweten van Alder dan had ik gedacht dat Arch na enige jaren training aan kracht had gewonnen. Qua expressie verschillen ze niet veel.
Mijn grote bezwaar zijn echter de solo's. Typisch jaren 80 geneuzel, wat ze op nummers als The Guardian en Damnation niet deden. Daarentegen speelt de basgitaar een wezenlijke rol en dat maakt me gelukkig.
Toch heb ik moeite om mijn aandacht vast te houden. Dat is een slecht teken, want ik heb wel twee keer Topographic Oceans in één keer tot me weten te nemen. Met Space Trucking, Tarkus en Change of Seasons heb ik ook nooit een probleem gehad. Er zit wel afwisseling in Ivory Gate of Dreams, maar de muzikale ideeën zijn niet erg interessant. Een willekeurig voorbeeld is het pianogetingel rond minuut 11. En de overgangen slaan soms helemaal nergens op, zodat er geen sprake is van eenheid.
Om de heren een eerlijke kans te geven heb ik ook naar Anarchy Divine geluisterd. Tja, niet één van Metallica's beste riffs, zal ik maar schrijven. En zou Alder eens de moeite kunnen nemen om een melodie te bedenken, ipv willekeurig te gillen? Niet dat ik bezwaar heb tegen gillen, maar wel tegen gebrek aan melodie. Ook is het goed nieuws dat ze de drummer eruit hebben geknikkerd.
Als de rest ook zo is mogen ze blij zijn met twee sterren.

Wegens het prima Shades of Heavenly Death maak ik er 2,5 ster van. Het gegil van Alder stoort veel minder en Matheos verwerkt een paar leuke wendingen in zijn solo. Ook heeft het een paar uitstekende riffs.

Het meeste is al gezegd, een overgangsalbum maar dan wel een hele goede. Ik heb me nooit aan het geluid gestoord. Gewoon een 4,5 wat mij betreft.

Maar die hoes.....dramatisch.

De eerste met Ray Alder bevat tal van mooie passages maar kan niet helemaal overtuigen. Aan ambitie geen gebrek. De b-kant wordt geheel ingenomen door The Ivory Gate of Dreams, een lang epos. Helaas met weinig samenhang waardoor het geen echte meerwaarde is. Toch is dit wel een album om te koesteren.

88/100

Een belangrijke bezettingswijziging is natuurlijk het vertrek van zanger John Arch en de intrede van Ray Alder, een zanger met een even markante stem over wie ik in het verleden niet altijd even positief ben geweest.

Muzikaal blijft het interessant door de vele wisselingen in tempo en sfeer, de heel progressieve passages in een geluid dat niet zo opperbest blijft in mijn beleving. Naar het einde van de jaren tachtig toe mocht het al iets scherper en soms beleef ik dat drumgeluid als wollig. Een voorbeeld hiervan vind ik nog altijd Silent Cries dat in de liveversie op de live dubbelaar Live Over Europe meer kan bekoren. De opener No Exit blijft voor mij een niemendal, pas nadien breekt het los. Aan het vaak duizelingwekkend hoog gegil (Shades of Heavenly Death, iemand) raak ik al beter gewoon, dank zij heel veel geduld de voorbije jaren en met meer vergevingsgezindheid door de machtige dubbelaar Live Over Europe natuurlijk. Kant B van mijn vinylleke bevat het lange en uit meerdere delen bestaande The Ivory Gate of Dreams welke mijn welgemeende goedkeuring kan dragen, goed uitgewerkt en de voorbode van Fates Warning mark II.

Mijn bericht van acht jaar geleden, het staat er en het was toen mijn mening. Ik ben al heel wat bijgedraaid maar bij mij heerst nog altijd dat gevoel dat een kleine verhoging qua quotering er in zit maar dat deze No Exit niet tot mijn favoriete Fates Warning albums zal behoren. Ook dat kan dan weer bijdraaien, waarom niet, een mens verandert voortdurend.

Een paar geleden kwam ik deze tegen: Allan Holdsworth - Velvet Darkness (1976). Zou er niet van opkijken als het een soort van hommage was, maar ik vind er niets over terug. Weet ook niet FW überhaupt fan zijn / waren van Holdsworth. Ter zake: ik vind deze echt wel mooi / wat hebben.

Lijkt me nogal vergezocht. Ik zie niet bepaald treffende gelijkenissen of een verwijzing.

De hoes van No Exit vind ik ook wel oké. Onderscheidde zich duidelijk van andere metalhoezen. En de platenhoezen van de albums met John Arch waren wel wat te new age.

Volgens mij komt het hoesconcept gewoon uit de tekst:

Ja, okay, ik begrijp dat ik een rijke fantasie heb, maar toch...

Jouw rijke fantasie heeft er bij mij in ieder geval voor gezorgd dat ik dit album de afgelopen dagen vaak heb geluisterd, heerlijk. Toen het uitkwam volledig grijs gedraaid, nu een beetje naar de achtergrond verdwenen. Come back van de week!

Zagato - - moet er zelf ook maar weer es aan. De afgelopen jaren lag de focus vooral op 'Perfect Symmetry' en 'Awaken the Guardian.

Progmetal is wat klok tikt deze week, ik neig ernaar om deze de volle mep te geven!

Meer dan een jaar verder. Door de progladder nominaties is deze weer eens vol onder de aandacht. Im ga nu toch echt voor de volle mep.