Ik heb heel wat jaren zonder dit album gekund, hoewel ik wel al bekend was met live versies van songs, en die bevielen me altijd wel. Nu heb ik uiteindelijk de re-issue met de oorspronkelijke mixen gekocht voor een tientje. Was een goede investering. Het is waar dat het een relatief toegankelijk album is als je het vergelijkt met hun overige werk. Toch is het daardoor niet slecht, omdat "Brighter Than A Thousand Suns" een album is zonder de welbekende aggressie en zeker zonder de grom- en grauwzang die in latere jaren zou volgen, waardoor het een vrij unieke plek inneemt in hun discografie.
De nadruk ligt op cleane zang en catchy, dansbare ritmes, maar desondanks vrij sombere melodieën. Ziedaar de overeenkomst met de hit "Love Like Blood". Toch is de algehele stemming op het album heel anders dan op "Night Time", om niet te zeggen samenhangender.
De eerste helft van het album is nagenoeg perfect wat de composities betreft. Helaas is het storende en mierzoete solo-nummer van Jaz Coleman dat "A Southern Sky" heet op deze re-issue gebleven, maar daar staan dan weer mooie B-kantjes als "Goodbye To The Village" en "Exile" tegenover. Deze nummers zijn exemplarisch voor de weemoedige teneur van het album, die ondanks de nette productie door mindere verstaanders afgedaan zal worden als "nare polsen doorsnij-muziek". En dat is juist wat maakt dat "Brighter Than A Thousand Suns" minder commercieel is dan velen beweren. Net zo min als er lovesongs op staan, net zo min is er destijds (in 1986/1987) noemenswaardige aandacht aan besteed.
Deze re-issue is een goede aanleiding om nog eens te luisteren of het werkelijk zo'n zwak album is tussen de andere albums van Killing Joke. In mijn visie niet, het is een album met mooie composities en een goede flow qua ritmes. Voor liefhebbers van het minder subtiele werk zijn "Extremities" of "KJ 2003" bij uitstek geschikt. Maar dat Jaz Coleman tot meer in staat is dan enkel gromzang is aangetoond.