Mark Knopfler - Privateering (2012)

Het dubbelalbum "Privateering" van Mark Knopfler heeft me zeer verrast. Niet zozeer gezien de kwaliteiten van Mark Knopfler, want die zijn buiten kijf als je het mij vraagt. Zijn gitaarspel is zo herkenbaar en karakteristiek. Daar zal ik altijd van blijven houden, of het nu bij Dire Straits is of solo, of welk ander project hij ook maar doet. Maar het is vooral het bluesgeluid op "Privateering" dat me zo positief raakt. Op de laatste soloalbums van Knopfler vind ik de Keltische/Ierse volksinvloeden iets te veel aanwezig. Op "Privateering" komen die her en der ook nog wel voorbij, maar voor mij is het vooral de blues en roots die overheersen. Dit levert een twintigtal liedjes op zonder dat ik het gevoel heb dat er vullers op staan. De eerder genoemde blues komt met name op de tweede CD goed tot uiting. Ook is het fenomenale gitaarspel van Knopfler prominent aanwezig vind ik. Niet scheurend of vlammend, maar uiterst smaakvol, sfeervol en bijzonder warm. De tonen die Mark Knopfler uit zijn Fender strat tovert voelen aan als een warm bad. Heerlijk. De sfeer op "Privateering" is heerlijk laidback en doet me denken aan J.J. Cale, en dat bedoel ik positief. Knopfler levert mijn inziens met "Privateering" zijn beste album af sinds "Sailing to Philadelphia".