Calexico - Algiers (2012)

Ik heb mooie herinneringen aan Tucson, Arizona: de plaats waar Calexico vandaan komt. Wij zijn er twee keer geweest met een R.V. Het ligt echt in de woestijn tussen grote cactussen in de buurt van de Mexicaanse grens. En ook al schijnt dit album deels opgenomen te zijn in Algiers, maar dan in Lousianna, je hoort en proeft de sfeer van die omgeving terug in de fraaie muziek.
Muziek met allerlei invloeden, zeker ook country en Mexicaanse, zoals zo mooi te horen op het oh zo mooie Para. Trompet, vibrafoon, accordeon, pedal steel, Wurlitzer, Mellotron, bazouki (kende ik niet), strijkers en percussie: je vindt het allemaal terug.
Vrijwel alle nummers zijn (erg) goed, waarbij naast Para ook Epic, Sinner in the Sea & Maybe On Monday opvallen, naast slotnummer The Vanishing Mind. Het album ademt ook een mooie soort van gedragen sfeer uit, het is echt de moeite waard.

Ik kan dit alleen maar bevestigen, wat een grandioze live cd is dat zeg! Vaak vallen samenwerkingen met klassieke orkesten minder uit, hier niet. Spiritoso heet dit bonusalbum en het zit samen met album Algiers ook nog eens prachtig verpakt in een dik digipak met mooi artwork.

Prima plaat van een uitstekende band die je eigenlijk ook live moet horen. Onlangs zetten ze Paradiso nog op hun kop waar de set sterk op de Mariachikant was georienteerd. De extra live cd die gelimiteerd geleverd wordt met Algiers is dan ook een niet te versmaden bonus en maakt hem op zich al 4 sterren waard.

Erg mooi album, prachtige muziek met een veelheid aan invloeden.
Voorlopig zijn opener Epic & Fortune Teller mijn favorieten.

De eerste 2 tracks zijn van hoog niveau, daarna zakt het in. Minder dan o.a. Hot Rail en Spoke, maar beter dan pak 'm beet 2 of 3 andere platen van deze band. Goede middelmaat zullen we maar zeggen

Voor de liefhebbers: Calexico heeft veel overeenkomsten met Fastball. Ook pop met veel South/West / Mexicaanse invloeden, trompetjes, je kent het wel

Tegenvaller dit.
Calexico moet geen hifi liedjes maken maar lofi woestijnscapes met mescaline.

Correctie: Calexico moet helemaal niks. Persoonlijk vind ik dit trouwens hun beste album sinds Feast of wire.

Calexico een veelzijdig gezelschap dat een liedje weet neer te zetten. Op Algiers lijkt het wel of de zanger van LIVE op de meeste nummers de lead neemt. Hoe dan ook, ik mag er graag naar luisteren, het heeft iets eigens en als een nummer aan het eind raakt, ben ik benieuwd weer wat komen gaat en dat is een goede zaak.

Oh nee, niet het L-woord bij deze mooie plaat..

Ik begrijp dat ik hier een teer punt aansnijd door de zang in verband te brengen met Ed Kowalczyk..of voor meerderen Kowalzeik, maar de klankkleur doet mij er wel wat aan denken.

Ik kende de band tot voor kort enkel van naam maar een kennis vertelde mij dat het album Algiers mij als americana liefhebber wel zou bevallen.
Nou dat klopt dus, eerst op spotify beluisterd en ik was al snel om.
Vlot in huis gehaald en vanavond weer eens beluisterd; een heerlijke relaxte plaat met veel zuid amerikaanse invloeden.
Prachtige muziek om een hectische dag mee af te sluiten.
Absoluut prijsnummer is en blijft Fortune Teller voor mij.
Nog tips welke albums binnen het Calexico oeuvre de moeite waard zijn of zijn ze dat allemaal?
Aanbevelingen zijn welkom.

Erg mooi vind ik de live opnames met orkest in Wenen, die je bij de Special Edition krijgt van dit album.

[/quote]

Feast of wire en the Black light zijn ook erg sterk maar wel iets experimenteler. De live cd's vind ik eigenlijk nog het sterkst.

Hij is er al een tijdje, maar ik ben hem pas onlangs gaan beluisteren. En wat een mooie plaat! De laatste twee van Calexico waren aardig, maar toch eigenlijk niet erg spannend. Op Algiers slagen ze erin weer een ander soort nummers te maken, minder pop-achtig en iets meer de Calexico van vroeger, maar met verschillen: meet uitgewerkte songs en veel meer aandacht voor de zang. Ik heb Joey Burns nooit zo hoog gehad als zanger, maar op Algiers klinkt zijn stem interessant.
Heerlijk plaat kortom, de terugkeer van Calexico!