My Dying Bride - The Dreadful Hours (2001)

Na 2 mindere albums kwam de band eindelijk weer met een zeer goed album op de proppen. En eentje ook met een schitterende hoes.
Het album klinkt weer lekker stevig en als een mooi geheel, afsluitend met een klein kwartier durende Return To The Beautiful (een remake van een oud nummer uit hun begin tijd).
De hoogtepunten zijn verder vooral A Cruel Taste Of Winter en het titelnummer.
Zo hoor ik de band het liefst!
4,5 *

Geweldig album van My Dying Bride met een aantal zeer sterke songs zoals The Dreadful Hours, The Raven And The Rose en het opnieuw opgenomen The Return To The Beautiful 4,5*

vind ik persoonlijk hun beste plaat, wat blijft dit toch een lekkere plaat!

Vanwege de mooie afwisselingen van de nummers verhoog ik hem naar 5*. Het is gewoon een gruwelijke heerschplaat.

Het tweede album van MDB dat ik nu ken, na "The Angel & the dark river". Die laatste heb ik al jaren in mijn CD-rek staan en speel ik, toegegeven, slechts zelden. Ik ben eigenlijk helemaal geen fan van metal met grunt-stem (en ben dus leek op dit gebied), maar vind dat het op dit album erg gebalanceerd klinkt. De momenten waarop de graf-stem verschijnt zijn subtiel gekozen en het stoor dus niet (geeft misschien zelfs ietsiepietsie meer sfeer). Dit is een goede CD en zal nog wel vaker door mijn koptelefoon schallen. Om te beginnen 3.5* De hoes vind ik trouwens erg "on-af", een gemiste kans om een mooi artwork te leveren.

Wat bedoel je met 'on-af'? Want die hoes was aanvankelijk de reden waarom ik het album beluisterd heb (ik geef trouwens 4*).

Dat bruine skelet lijkt net achteraf toegevoegd. Er zit zo weinig structuur in, net een effen vlak. Kleurkeuze en achtergrond vind ik wel mooi, vandaar: on-af (in mijn bescheiden opinie).

dit is lang geleden voor mij, sinds my dying bride heel bekend is geworden heb ik er weinig aandacht aan geschonken,mede omdat ik goede herrineringen heb van deze plaat weer eens uit de kast gehaald,(de bekendheid wat zich gevormd heeft de laatste jaren bij deze band daar kijk ik wel even doorheen bij het beluisteren van deze plaat,het gaat tenslotte om de muziek) wat een pracht plaat is dit toch in het doom/death genre, heerlijke sfeer en passages, samen met *the light at the end of the world* een onevenaarbare plaat!!!!!! 4*

Het titelnummer blijf ik zo geweldig vinden

Ja, zo ongelooflijk prachtig. Dat nummer zet de rest van het album in een hele zwarte schaduw naar mijn mening.

dat heb ik ook altijd al gehad, heerlijk wegdromerig gitaardeuntje, en later ergens zo'n heel kort somberig piano stukje (volgens mij ergens in nummer 3) ook zo'n verdomd mooi deuntje H.E.E.R.L.I.J.K

Naar mijn smaak geen mooie cover, niet zo'n mooie cover als The Angel and the Dark River dus, maar het songmateriaal die er op staat overtreft werkelijk de muziek die op Angel staat. Ik hoor meer variatie en emotie in de zang, en zelden krijg ik het gevoel dat de nummers zich voortslepen of geforceerd een melodie hebben.

Het is overigens heerlijk om halverwege in slaap te vallen en exact op het begin van The Return of the Beautiful weer wakker te worden, als je 'm voor de eerste keer luistert. Een verrassend slot. Het titelnummer is zoals al eerder gezegd prachtig, die The Cry of Mankind mijn inziens overtreft in schoonheid. Nooit geweten dat metal van deze soort zo prachtig kon zijn; het nodigt uit om dieper in het (sub)genre te duiken. The Raven and the Rose klinkt heerlijk vol en Le Figlie Della Tempesta duurt misschien iets te lang, maar de spookachtige sfeer en het drumwerk maken het een aangename zit.

De daaropvolgende vier nummers hebben nog tijd nodig om in te werken, maar deze krijgt van mij in ieder geval al vier sterren.

Heerlijk depressieve muziek, daar houdt ik wel van. Dit is echt een album om u tegen te zeggen, wat ik vooral zo heerlijk vindt bij My Dying Bride is het mak an gehalte, lekker rustig (vooral lange nummers) met af en toe een brute uitbarsting. Het drumwerk blijf ik ook fenomenaal vinden bij deze band.

4 sterren minimaal, er is kans op hoger!

Wederom weer een uitstekende MDB-plaat, die het vooral moet hebben van het allesverpletterende titelnummer. Over het algemeen is het gewoon weer ouderwets smullen geblazen met het ene na de andere sombere en melancholieke klaaglied, waar om de zoveel tijd keiharde uitbarstingen tussen zitten.
Andere toppers zijn The Raven and The Rose en My Hope, The Destroyer.
Dit album is ouderwets deprimerend en bedroevend en daar hou ik van, dus dat is smullen geblazen!!

De eerste helft van dit album vind ik het beste, daarna zakt het niveau wat mij betreft een beetje...maar dit is al met al een prima MDB plaat, een halfje verhoging in de toekomst zit er dan ook best in.

Misschien wel mijn favoriete plaat van My Dying Bride. Het intro van het album is werkelijk prachtig. A Cruel Taste of Winter klinkt zo melancholisch, echt prachtig. Om nog maar te zwijgen van Return to the Beautiful

Met The Dreadful Hours (en opvolger Songs of Darkness, Words of Light) bereikte My Dying Bride een tweede creatieve piek. Sinds The Angel and the Dark River hadden ze niet meer zo’n goede plaat afgeleverd.
Dit album klinkt, zoals eigenlijk alle albums van My Dying Bride tot dan toe, als geen enkele eerdere plaat uit het oeuvre van deze vrolijkerds uit West Yorkshire. In de jaren voorafgaand aan dit album waren de nodige bandleden vervangen, en ten tijde van The Dreadful Hours bestond MDB uit Aaron Stainthorpe (zang), gitaristen Andrew Craighan en Hamish Glencross, Adrian Jackson (bas), en drummer Shaun Steels-Taylor. In een hoekje van de hoes worden nog Johnny Maudlin (van Bal-Sagoth) en Yasmin Ahmed genoemd als keyboardspelers.

Deze muzikanten leveren met The Dreadful Hours zoals gezegd een van MDBs beste albums af. Missers zijn er op deze plaat niet te vinden. De eerste twee nummers hebben de meeste indruk op me gemaakt, misschien ook omdat ze die gespeeld hebben tijdens een van de concerten van MDB die ik gezien heb. Het kan ook zijn dat die eerste twee nummers wat meer een eigen gezicht hebben. Het titelnummer zet meteen de toon met z’n tekst over een vader die z’n zoon(tje) vermoordt...of van de nachtmerrie van het zoontje waarin dat gebeurt.
De daaropvolgende nummers vind ik wat eenvormiger, van een hoog niveau, maar minder opvallend, en allemaal met een vergelijkbaar geluid. Afsluiter The Return to the Beautiful is een heropname van een nummer van het debuutalbum, en klinkt ook anders. Agressievere grunt, en meer wisselingen in stemming.

In tegenstelling tot hun eerdere albums klinkt The Dreadful Hours wat meer gepolijst. Op The Return to the Beautiful na, klinken de nummers wat gladder en toegankelijker, zonder daarbij aan triestheid in te boeten.

Voordat ik dit album erbij pakte, overwoog ik om een half sterretje van mijn waardering af te halen, maar nu ik The Dreadful Hours weer een paar keer gehoord heb deze week, blijft die 4.5 ster toch staan.

4.5*

The Dreadful Hours is natuurlijk net als elk ander MDB-album een zorgvuldig opgezette plaat. Niet verrassend, maar gewoon erg gedegen en vol met alle kenmerkende MDB-ingrediënten. Toch is het ook weer net die plaat die ik het minst vaak in de speler leg. Het titelnummer is ronduit prachtig en de rest wat eenvormiger. Verder vind ik de heropname van Return To The Beautiful erg overbodig maar aan de andere kant was het destijds ook weer goed om te zien dat My Dying Bride na Light At The End Of The World hun verleden weer definitief hadden omarmd.

Het debuut luister ik practisch nooit, dus tegen die heropname heb ik geen bezwaar. Ik denk ook dat als The Return to the Beautiful weggelaten zou zijn, ik het album minder goed zou kunnen waarderen. Het is een beetje een theoretische discussie uiteraard, want het nummer staat nu eenmaal op dit album, maar zonder The Return denk ik dat het album geruisloos naar het einde zou glijden. Nu zorgt het voor wat vuur zo tegen het einde.

Een prachtige plaat van My Dying Bride. Heerlijke muziek. Ik geniet hier echt van. De lange tragische nummers, maar nergens verliezen ze je aandacht.

Zo te horen het stevigste album wat ik tot nu toe ken, met terugkeer van de grunts en weglating van de viool. Nou heb ik na Like Gods of the Sun twee albums overgeslagen en zo te zien is er een nieuwe gitarist aan boord. Muziek die tijd nodig heeft om in te werken en waar ik vanaf drie keer luisteren een rating aan geef, die uiteraard aan veranderingen onderhevig kan zijn.