My Dying Bride - The Dreadful Hours (2001)

Met The Dreadful Hours (en opvolger Songs of Darkness, Words of Light) bereikte My Dying Bride een tweede creatieve piek. Sinds The Angel and the Dark River hadden ze niet meer zo’n goede plaat afgeleverd.
Dit album klinkt, zoals eigenlijk alle albums van My Dying Bride tot dan toe, als geen enkele eerdere plaat uit het oeuvre van deze vrolijkerds uit West Yorkshire. In de jaren voorafgaand aan dit album waren de nodige bandleden vervangen, en ten tijde van The Dreadful Hours bestond MDB uit Aaron Stainthorpe (zang), gitaristen Andrew Craighan en Hamish Glencross, Adrian Jackson (bas), en drummer Shaun Steels-Taylor. In een hoekje van de hoes worden nog Johnny Maudlin (van Bal-Sagoth) en Yasmin Ahmed genoemd als keyboardspelers.

Deze muzikanten leveren met The Dreadful Hours zoals gezegd een van MDBs beste albums af. Missers zijn er op deze plaat niet te vinden. De eerste twee nummers hebben de meeste indruk op me gemaakt, misschien ook omdat ze die gespeeld hebben tijdens een van de concerten van MDB die ik gezien heb. Het kan ook zijn dat die eerste twee nummers wat meer een eigen gezicht hebben. Het titelnummer zet meteen de toon met z’n tekst over een vader die z’n zoon(tje) vermoordt...of van de nachtmerrie van het zoontje waarin dat gebeurt.
De daaropvolgende nummers vind ik wat eenvormiger, van een hoog niveau, maar minder opvallend, en allemaal met een vergelijkbaar geluid. Afsluiter The Return to the Beautiful is een heropname van een nummer van het debuutalbum, en klinkt ook anders. Agressievere grunt, en meer wisselingen in stemming.

In tegenstelling tot hun eerdere albums klinkt The Dreadful Hours wat meer gepolijst. Op The Return to the Beautiful na, klinken de nummers wat gladder en toegankelijker, zonder daarbij aan triestheid in te boeten.

Voordat ik dit album erbij pakte, overwoog ik om een half sterretje van mijn waardering af te halen, maar nu ik The Dreadful Hours weer een paar keer gehoord heb deze week, blijft die 4.5 ster toch staan.

4.5*