menu

Ry Cooder - Election Special (2012)

mijn stem
3,74 (40)
40 stemmen

Verenigde Staten
Roots / Rock
Label: Nonesuch

  1. Mutt Romney Blues (3:45)
  2. Brother Is Gone (5:03)
  3. The Wall Street Part of Town (3:42)
  4. Guantanamo (3:29)
  5. Cold Cold Feeling (5:23)
  6. Going to Tampa (3:58)
  7. Kool-Aid (4:10)
  8. The 90 and the 9 (5:16)
  9. Take Your Hands Off It (3:47)
totale tijdsduur: 38:33
zoeken in:
avatar van heartofsoul
4,5
Hoe ouder Ry Cooder wordt, des te explicieter brengt hij zijn politieke en sociale ideeën tot expressie in zijn songs. Blijkbaar neemt hij Mitt Romney op de hak ("Mittt Romney Blues") en ook de andere songs op dit album verwijzen naar de politieke realiteit. Zojuist hoorde ik "The Wall Street Part of Town" (te beluisteren op www.nonesuch.com) en ik denk dat dit een verplichte aanschaf voor me wordt. Weliswaar is Ry Cooder niet de allerbeste zanger, maar zijn gedrevenheid en uiteraard prachtige gitaarspel nemen hem voor me in.

avatar van Stalin
Hierbij een recensie van Cooder's nieuwe album van The New Yorker.

Hier is tevens Mitt Romney Blues te beluisteren...

avatar van heartofsoul
4,5
Even rustig afwachten met de beoordeling tot ik het album in huis heb, maar de 3 nummers die ik al heb gehoord (twee daarvan onder de bovenvermelde link, waarvoor dank, en verder Guantanamo op de cd bij het laatste nummer van Uncut) ) stemmen reeds tevreden. Ook zijn al fragmenten van álle songs op allmusic.com te beluisteren,

In Uncut krijgt het album een 9 van de recensent, maar je moet altijd met je eigen oren luisteren, zie de discussie inzake Tempest van Bob Dylan.

avatar van Slowgaze
Kreeg overigens ook een goede recensie in Vrij Nederland. Nu maar eens de alvast verschenen nummers beluisteren, want ik moet echt wat meer aan het roots-gedeelte van m'n platenkast doen.

avatar van heartofsoul
4,5
Maar zowel in de Volkskrant als in het Parool (respectievelijk Menno Pot en Peter van Brummelen) krijgt dit album slechts ***, wat in mijn ogen (niet meer dan) voldoende is. Ik reken terug en kom dan op een zes, maar als ik afga op wat ik al gehoord heb, kom ik zelf wel iets hoger uit. Enfin, het "raten" is een discussie op zich, daarover bestaat (elders op MuMe) een aparte discussie.

avatar van Mindscapes
heartofsoul schreef:
Maar zowel in de Volkskrant als in het Parool (respectievelijk Menno Pot en Peter van Brummelen) krijgt dit album slechts ***


In de Standaard dit weekend een kort interview met de man en ook 'slechts' een 3 op 5 voor dit album.

"Opnieuw is dit een conceptplaat: elke song incarneert de gedachten van een politieke visie in het Amerika van vandaag. Hij hekelt op die manier de Tea Party, schildert Obama 's nachts in zijn kantoor en valt iedereen aan die de fundamentele vrijheden aan banden wil leggen. [...] Niet zijn beste plaat, dit, wel één van zijn meest dringende."

Bron: de Standaard, p. C19

4,5
De muziek van Cooder ontwikkelt zich steeds. Hij blijft bij de roots van de oude amerikaanse muziek maar is niet eentonig. Op één of andere manier trekt de muziek op Election Special zich naar je toe. Sta je stil bij de teksten, dan krijgt de plaat een erg interessante, en gewaagde, extra dimensie. Hij bedient zich van minder bombast dan bijvoorbeeld Springsteen op zijn laatste CD en dat vind ik prettig.

Hulde voor deze man die zich steeds beter uitdrukt naarmate hij ouder wordt. Prachtig, mooi voorbeeld van hoe het ook kan.

avatar van erwinz
4,5
Stemadvies van Ry Cooder. De teksten zijn stuk voor stuk raak, maar ook in muzikaal opzicht weet deze ouwe tot weer potten te breken met een rauwe en spontane plaat.

Lees mijn volledige recensie op:
De krenten uit de pop: Ry Cooder - Election Special - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

avatar van Slowgaze
Ik vind 'in elkaar flansen' wel een bijster lelijke formulering, Erwin, hoewel je stukje verder heel degelijk is.

BobbieMarley

avatar van heartofsoul
4,5
Gisteren aangeschaft en zeer positief oordeel na eerste beluistering. Het is een pure folk- blues- en rootsplaat geworden. Cooder speelt hier zeer gefocust, hij wordt slechts begeleid door zijn zoon Joachim op drums (behoudens wat vocale assistentie) en dat bevalt me wel. Jammer dat hij niet zo'n geweldige zanger is, maar net als Dylan op zijn laatste albums houdt hij mijn aandacht gemakkelijk vast. Waarschijnlijk de hoogste score, maar ik beoordeel gewoonlijk pas na een paar draaibeurten.

avatar van Angelo
3,5
Opnieuw een verdienstelijk album van Ry Cooder, net als vrijwel al zijn andere albums. Vocaal klinkt Cooder voor zijn leeftijd nog erg goed (dat bewees hij ook al op zijn vorige plaat), al is het jammer dat er hier en daar wat kleine onzuiverheden zijn te horen tijdens een aantal van zijn uithalen. De vrij kale en sobere instrumentale begeleiding kleurt overigens bijzonder geslaagd met zijn rauwe stemgeluid. Overwegend roots/Americana, met af en toe een knipoog naar rockmuziek (zoals bijvoorbeeld in The Wall Street Part of Town, het 'boze' Guantanamo, en tot slot nog de afsluiter, Take Your Hands Off It).

Een minder geslaagd aspect zijn echter de liedteksten. Het merendeel van de teksten gaan echter verkapt over de elections, vaak niet echt on-point dus, en ze zijn inhoudelijk veelal niet zo scherp of mooi geformuleerd. Op momenten dat zijn politieke visie kritisch moet overkomen, klinkt het eerder aan de fletse en flauwe kant (Mitt Romney Blues en The 90 and the 9). Ze zijn enigszins voorspelbaar en eenvoudig, en dat is - lichtelijk - jammer. Vooral omdat de voorganger Pull Up Some Dust and Sit Down mooiere uitgewerkte teksten had. Dat gezegd hebbende, staan hier wel 'n tweetal nummers op die erg goed zijn. 't Voornamelijk met de mandoline begeleide Brother is Gone, en de donkere bluesy sfeer van Kool-Aid vormen sterke momenten, die berekend mogen worden tot Cooder z'n beste werk.

Voor de liefhebber(s) van het roots-genre of van Cooder zal dit ongetwijfeld één van de betere platen van het jaar zijn, voor de gemiddelde luisteraar waarschijnlijk niet meer dan aardig (of zoals ik al in mijn openingszin vertelde, “verdienstelijk”). Verder zeker een interessant tijdsdocument over het nu in Amerika, bekeken door de ogen van een muzikant c.q. gefrustreerde burger, maar of het een blijvertje is op langere termijn zal nog moeten uitwijzen. Ik heb daar mijn twijfels over, maar dat is persoonlijk.

servaas
Gewoon, **** (4). Weer een uitstekend album van Ry. Al kun je je afvragen wat precies de (inhoudelijke) houdbaarheid is na 7 november. Gelukkig vind ik ook hier weer genoeg nummers die staan als een huis en die daardoor ook lang na de komende verkiezingen hun weg naar mijn i-dinges zullen vinden.


kistenkuif
Bluesy rootsmuziek zonder bombast en opsmuk. Ik lust er wel pap van. Net als van zijn vorige. Als één van de weinige oude knarren kijkt hij om zich heen en maakt zich boos. En terecht.

kistenkuif
Opvallend: maar 14 users hebben dit jaar hun waardering uitgesproken voor dit toch degelijke album vol muzikaal engagement van Ry Cooder. (Vergelijk dat bijvoorbeeld eens met de meer dan 700 stemmen voor Alt-J.) Kort door de bocht: ook users hebben hun buik vol van politiek en waren niet gecharmeerd van de albumtitel.. Of is de toch uitzonderlijk begaafde Cooder in de loop der jaren zo obscuur geworden? Voor mij een raadsel.

avatar van heartofsoul
4,5
Dank je voor je bericht, Kistenkuif, want (oef) vergeten te stemmen, hetgeen ik gelijk alsnog heb gedaan. Ik denk dat Ry Cooder niet hip genoeg is voor vele users op dit forum. Ook bijvoorbeeld het imo fenomenale album van Bettye LaVette dat dit jaar uitkwam ("Thankful N' Thoughtful) kreeg op dit forum relatief weinig aandacht.

avatar van c-moon
4,0
Soms maken boze artiesten geweldige albums!! Soms moeten maar meer artiesten zich eens boos maken... wie weet hoeveel juweeltjes er dan niet op ons losgelaten worden
Of gewoon: erg oprechte en sterke albums...

Zoals déze 'Election Special' van Ry Cooder. Na de Amerikaanse presidentsverkiezingen kun je het album misschien gaan beschouwen als gedateerd. Maar dat hoeft natuurlijk niet want er blijven natuurlijk nog de vele sterke songs op dit album, die ook als huizen staan, als je de politieke context even wegdenkt. Al is dat wel moeilijk natuurlijk met zo'n politiek statement van Cooder.

Alleszins: Cooder maakte zich behoorlijk druk over een en ander en het resulteerde in knappe, grappige, cynische blues- en countrynummers en uiteraard bijzonder Ry Cooderiaans (een woord dat wellicht niet bestaat, maar wat zou het).

Toppers: de opener 'Mutt Romney Blues', 'The Wall Street Part of Town'', '[i]Guantanamo[/i]' en 'Going to Tampa'... Maar ook songs als 'Kool Aid' 'Take your hands off it' zijn erg knap...

Overal weer genieten van dat knappe gitaarspel van Mr. Cooder ook, dat spreekt...

kistenkuif
c-moon schreef:
Soms maken boze artiesten geweldige albums!! Soms moeten maar meer artiesten zich eens boos maken... wie weet hoeveel juweeltjes er dan niet op ons losgelaten worden
Of gewoon: erg oprechte en sterke albums...



De spijker op de kop! Ik vind verbijsterend hoe weinig engagement er in muziek van jonge artiesten doorklinkt terwijl er toch genoeg in de wereld gebeurt om je ziedend over te maken. En het klopt wat c-moon schrijft: boze albums zijn vaak ook goeie albums. Voorbeelden te over. Maar voor zover ik kan overzien nauwelijks in dit cruciale tijdsgewricht. Hoe zit dat, jonkies?

Gast
geplaatst: vandaag om 02:52 uur

geplaatst: vandaag om 02:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.