The G schreef: De eerste Zappaplaat die ik hoorde, en nog steeds één van mijn favorieten. Dit mede vanwege het al genoemde drumwerk van Vinnie Colaiuta.
Vinnie is mijn inziens Zappa's beste drummer (en dat wil wat zeggen als je ziet welke grootheden er zoal bij Zappa gespeeld hebben) en tevens 1 van 's werelds meest begaafde drummers !
Lees via
deze link Vinnie's persoonlijke verhaal over zijn auditie bij Zappa.
En dan hierbij ook nog eens Steve Vai's persoonlijke
verhaal over Vinnie's auditie, die ik grotendeels in zijn geheel ga quoten, want dat verhaal (al is het msschien maar voor 10 procent waar...) laat zien hoe geniaal Vinnie reeds was op jonge leeftijd.
Vinnie had this piece of music on the stand to his right. To his left he had another music stand with a plate of sushi on it, okay? Now the tempo of the piece was very slow, like "The Black Page." And then the first riff came in, [mimics bizarre Zappa-esque drum rhythm patterns] with all these choking of cymbals, and hi-hat, ruffs, spinning of rototoms and all this crazy stuff. And I saw Vinnie reading this thing. Now, Vinnie has this habit of pushing his glasses up with the middle finger of his right hand. Well I saw him look at this one bar of music, it was the last bar of music on the page. He started to play it as he was turning the page with one hand, and then once the page was turned he continued playing the riff with his right hand, as he reached over with his left hand, grabbed a piece of sushi and put it in his mouth, continued the riff with his left hand and feet, pushed his glasses up, and then played the remaining part of the bar.
The G schreef: De thematiek en vooral de lyrics moeten je liggen, maar daar zullen Zappafans wel mee vertrouwd zijn. Muzikaal echter een fijne plaat, al zakt het in het derde deel van het drieluik wel een beetje in, vind ik.
Dat eeuwige gezever over dat deel 1 het beste is en dat het tijdens deel 2 en 3 zou inkakken, ben ik het niet mee eens.
Het is waar dat deel 1 wat samenhangender is wat betreft verhaallijn en opbouw.
Ook bestaat Act I uit een serie voor Zappa's doen behoorlijk makkelijk in het gehoor liggende poppy songs.
Maar Act's II & III doen daar zeker niet voor onder, ondanks het feit dat de verhaallijn en logica steeds verder te zoeken is en de toevlucht wellicht wat teveel gezocht wordt in steeds absurder wordende seksuele handelingen, al dan niet met robot-slaven en Gay Bob Dolls
Dit soort zaken (waar ik mij verder niet aan kan storen overigens, want dat hoort bij Zappa als dat kapsel bij Beatrix) worden ruimschoots goedgemaakt door een aantal wonderschone en langgerekte muzikale escapades, zoals He Used To Cut The Grass, Watermelon In Easterhay en mijn persoonlijke favoriet
Packard Goose.
En sluit ook Outside Now niet uit, 1 van de meest emotioneel geladen (althans in mijn beleving) songs die Frank (naar eigen zeggen wars van emotie in muziek) ooit op plaat zette.
Chapeau