Tom Waits - The Black Rider (1993)

Tom Waits als evil bullet salesman:

"To have sixty silver wishes
Is a small price to pay
They'll be your private little fishes
And they'll never swim away"

Fantastisch

Ik ben inmiddels redelijk ver met het verdiepen in het ouvre van deze man.

Heel veel bevalt me, en ik kreeg bijna het idee dat alles wat hij uitbracht goed te genieten was, maar na het kopen van Tom Waits - Alice (2002) kon ik constateren dat het toch niet zo was.

Nu, na het beluisteren van dit album wordt dat weer bevestigd. Niet alles wat de maan aanraakt wordt dus goud. Het intro van het album is de toonzetter voor de rest. Het is soms te raar, en te ontoegankelijk voor me.

Natuurlijk staan er ook een paar goede tracks op, maar als geheel album trek ik dit niet helaas.

Jammer lennon
Dit is net 1 van mijn grote favorieten!

Iedere herbeluistering brengt mijn fantasie op hol

Deze ken ik nog niet. Heeft hij qua sfeer raakvlakken met het debuut van dEUS?

Eerder de sfeer van satanische kermissen en hypnotizerende begraafplaatsen deric raven.

Al zijn de muzikale raakvlakken zeker aanwezig!
Laat me opmerken dat dit -wat mij betreft- het album is waarop Waits het meest van God los is. De hoescover zegt het al: er wordt niet binnen de lijntjes gekleurd.
Probeer 'Just the Right Bullets' eens, mijn favorietje (en met een WCS-geurtje aan).

Behoorlijk donker en duister dus.
Moet een perfect album voor mij zijn.

Ik ben niet verantwoordelijk voor eventuele teleurstellingen

Tom Waits als een bijna overspannen klinkende kermisexploitant.
Smekend roept hij om publiek.
Met zweet onder de oksels bezoekt men zijn freakshow.
Ze zitten er allemaal; de siamese tweeling, de dame met de baard, de waarzegster en de reptielenman.
Een tent wordt vergrendeld, en als een rattenvanger van Hamelen ontvangt hij zijn bezoekers.
De lokroep komt niet vanuit een fluit, maar de demonische hypnotiserende stem van de zanger.
The Black Rider zou de soundtrack van Carnivale kunnen zijn.
Een nare droom waaruit je niet kan ontwaken.
Alsof er een kant en klaar muziekstuk 100 jaar lang in een kast ligt te versuffen.
Ontwaakt, en een eigen leven gaat leiden.
The Black Rider zou uit 1993 komen, maar de roots liggen volgens mij ergens in 1893.

Laatst nog toevallig opgezocht.
'Tain't No Sin is in ieder geval wel vrij oud,..
https://www.youtube.com/wat...

Zo komt het album ook op mij over, blijkbaar zat ik aardig goed met mijn gedachtes.

yep. Volgens mij ook
Rest mij nog dit alleraardigste filmpje te posten die ik toen ook tegenkwam.
Kwaliteit is niet zo goed maar dat draagt juist bij.
Nu maar hopen dat er geen bezwering op rust. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben
Odeen, dva, tree, cheteeri!
Russian Dance

Weer een typerende Waits plaat.
Geheel onderscheidend en tijdloos, want zeg nu zelf....in welk tijdsvak moet je Tom Waits nu plaatsen.
Onmogelijke opgave, omdat hij zich er geen barst van aantrekt.
The Black Rider is tekstueel deels geschreven door de conventionele schrijver William S Buroughs en is ook opgevoerd als een theaterstuk.
Grotendeels knotsgekke en duistere muziek, waar bijv.een Swordfishtrombones bij verbleekt.
Het is al eerder beschreven, maar het is net of je te maken hebt met een freakcircus, waar de duivel himself de uitbater is.
Het is vooral strange, maar toch weet Waits er ook songmatige juweeltjes uit te persen.
November, I'll Shoot The Moon, Crossroads en het wat vertrouwender klinkende Lucky Day.
Een enorm avontuurlijke plaat.
Waits neemt ons wederom mee naar de schimmigheid en underground van deze wereld.
Een kermis, of circus, waar de creeps en freaks of nature samen zijn gekomen.
Je ziet het voor je. Een grote horror.
Niks leuk of entertainment in de zin van een gezellig dagje uit.

Geweldig album, waar Tom weer een stapje verder gaat in zijn obscure bedenksels.

Je herkent een ware held wanneer hij The Black Rider weet te waarderen.

Prijs jezelf gelukkig bikkel2, ik geef jou de toestemming om tot het einde der tijden met de borst vooruit het leven aan te vatten.

Kijk, dat waardeer ik enorm!
Dank Franck.

Het album blijft me achtervolgen. Na de vorige luisterbeurt besloot ik dat dit album weg kon uit de collectie, maar nu heb ik m weer in bezit na een kringloop vondst van een aantal mooie Waits albums.

Dus toch maar weer terug die speler in. Het valt me nog steeds niet mee, dit album. Teveel theater, teveel rare dingen, teveel circus.

Ik ga 't nogmaals proberen met een koptelefoon op en me volledig focussen op wat er gebeurd, want anders is het niet mogelijk om deze plaat te begrijpen denk ik.
Ik hoorde al wel wat meer hoogtepunten als bij mijn eerste luisterbeurten, maar het kwartje viel nog steeds niet. En dat heb ik niet bij veel Waits albums.

Wordt vervolgd dus.

Tip: skip een volgende keer de eerste twee tracks, want daar heb ik inmiddels dat gevoel ook een beetje bij. De rest is precies perfect. Nou, en er zit een track tussen (ik meen Briar / Rose) die hij in het verleden op een net andere manier al es beter heeft uitgevoerd.

Ga ik zelf nog even verder dubben of ik er nou een halfje af moet halen of niet.