Green Day - ¡Uno! (2012)

Waarschijnlijk... laatste met Jason White erop..

¡Quatro! is een documentaire die de trilogie vergezelt

Het is al even geleden dat ik een album van Green Day heb opgezet. Volgens mij was dat Dookie in mijn vroege tienerjaren... een goeie acht jaar terug. Daar is natuurlijk weinig van blijven hangen, maar het gevoel is zeer herkenbaar. Met ¡Uno! dacht ik, laat ik weer eens luisteren. De single Kill the DJ beviel me immers goed.

Ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb. De hele plaat ademt de sfeer van vertrouwdheid en herkenbaarheid. De akkoordenschema's en melodieën zijn nog steeds allemaal van hetzelfde kaliber. De twaalf nummers klinken vrijwel allemaal als een nummer dat we in het verleden vele malen op de radio hebben gehoord. De nodige punk-rock clichés komen voorbij, de nummers zijn vooral erg kort en weinig verrassend. Kortom, eigenlijk is dit niet iets waar ze, lijkt mij, anno 2012, maar liefst 18 jaar ná Dookie, nog mee aan kunnen komen.

Maar tóch heeft het wat. Al die herkenbare momenten doen toch een glimlach verschijnen op mijn gezicht. De simpel gevonden melodieën blijven immers toch in je hoofd hangen en onopgemerkt ben je mee aan het neuriën. Een nummer als Nuclear Family staat hier in veelvoud op de plaat, maar toch klinkt het elke keer weer goed. De shift naar funkpop in Kill the DJ is dan het enige échte opvallende aan de plaat, waardoor dat ook meteen het hoogtepunt is.

Daarnaast is er nog de prachtige productie. Een heerlijke volle sound wordt ons toegezonden. Ofschoon de gitaren alles behalve ruig klinken, is juist die helderheid het aantrekkelijke aan deze plaat. Menig riffje wordt hierdoor een niveautje hoger getild en klinkt beter dan gewoonlijk. Dat neemt niet weg dat ¡Uno! feitelijk uit een stel korte, simplistische nummers bestaat, waarvan de houdbaarheid nog te bezien valt. Neem nou Let Yourself Go. Dat nummer heeft in feite helemaal niets om het lijf, maar de energie die ervan afstraalt doet het zegevieren, ook al vind ik het refrein vreselijk.

Goede nummers:
Nuclear Family, Carpe Diem, Kill the DJ, Troublemaker, Angel Blue, Rusty James en Oh Love.

Leuke vrolijke no nonsens muziek, maar wat is de geluidskwaliteit slecht van dit album. Het klinkt zo plat als een dubbeltje en totaal geen volle "rock sound" maar een erg uitgedund geluid . . . (CD-versie). Daarom maar 2,5 ster

Ben ik niet met je eens. Stereo-weergave is ok. Instrumenten staan goed los van elkaar. Zang is goed verstaanbaar. Lekkere wall-of-sound.

zou Greenday dan ook een album maken wat heet Quatro

Nee, de docu heet geloof ik zo.

Als je 4 berichten boven je kijkt zie je dat Quatro een documentaire is, Peterjan.

zou toch grappig zijn als greenday naast die docu ook een album zou maken .

Alsof drie albums niet genoeg zijn.

het kan allemaal.

Het hoeft niet allemaal.

Nee. Gewoon verwarrend. En frustrerend. Ze mogen van mijn part met pensioen gaan.

Inderdaad weinig vernieuwend, maar daarom niet minder vermakelijk. De meeste nummers klinken gewoon lekker vlot, al vind ik Kill the DJ eigenlijk nog het minst: sloom, zeurderig nummer.
Oh Love is dat ook, maar door het refrein vind ik die dan wel weer een lekkere meezinger.

hmmm ik heb helemaal gemist dat Green Day vorig jaar een album heeft uitgebracht. Blijft toch jeugdsentiment, maar is niet echt de moeite waard zo te zien?

Ze hebben er zelfs drie uitgebracht Maar geen van allen is de moeite waard.

wow, ik zie het nu. Dit ziet er wel heel erg uit, die albumtitels en die hoezen...