Een beetje een bizarre maar toch uiteindelijk ook geen onaardig album.
Ik weet niet of al deze bands de vrije hand hebben gehad in hun doen en laten en in songkeuze, maar het is in ieder geval een keuze geweest voor een paar Peter Green nummers (3), ééntje van Christine McVie, twee van Lindsey Buckingham en één van Bob Welch, de overige 10 zijn allemaal van Stevie Nicks.
Iets dat in principe een volledig scheve verhouding weergeeft, Nicks schreef in haar periode van de eerste 3 Fleetwood Mac albums de minste nummers van het schrijvende trio.
Gypsy en Straight back zijn dan nog van Mirage, de overige nummers zijn van Fleetwood Mac (2), slechts 3 van het hitalbum Rumours (als ik Silver Springs mag meerekenen) en maar liefst 6 van Tusk.
Dat maakt dit allemaal tot een wat vreemde cd, het is ook zeker niet een album met alleen 'erkende' Fleetwood Mac krakers. Dat betekent dat naast vreemd en een allegaartje er ook sprake is van bijzondere inzichten.
Het bijbehorende boekje geeft daarover geen uitsluitsel maar ik kan mij wel voorstellen dat de bij elkaar geroepen Indie-artiesten van uit zichzelf al het idee kunnen hebben gehad dat ze eens een keer iets 'aparts' zouden brengen in plaats van het oude bekende.
En dan ligt het meer experimentele Tusk meer voor de hand om uit te kiezen.
Het album is voor mij nog vrij vers, alle artiesten (m.u.v. de oude Faithfull en ZZ Topper Billy Gibbons, wat doen die hier eigenlijk tussen?) zijn voor mij ook nieuw maar de eerste indruk is goed. Er is veelal sterk geëxperimenteerd (Gypsy) en er zijn meestal smaakvolle versies gemaakt die af en toe ook behoorlijk ver van het orgineel staan.
Al met al geven deze heel wat jongere artiesten goed aan (dit is inmiddels een tweede tribute cd) hoe Fleetwood Mac is verankerd in de Amerikaanse samenleving en geven zij ook grif toe behoorlijk schatplichtig te zijn aan het creatieve rockvermogen dat ons sinds 1975 vanuit Los Angeles bestookt (de bluesperiode even daarvan losgekoppeld).
Er gaat natuurlijk niets boven het origineel en de echte artiesten. Maar inmiddels hoeven zij zich niet meer te bewijzen en kunnen nieuwe versies een leuke aanvulling op het geheel zijn. Een prachtige Sisters of the moon trouwens van Craig Wedren with St. Vincent.
Ik ga eens kijken wat hij allemaal nog meer heeft uitgebracht, want dáár is zo'n tribute album natuurlijk ook uitermate geschikt voor: kennismaking met nieuwe artiesten met blijkbaar een hele goede smaak....
Ik denk dat de wijlen Bob Welch deze "alien"- versie (als grote liefhebber van het buitenaardse) als de bekroning op zijn werk zal zien....