menu

Queensrÿche - Tribe (2003)

mijn stem
3,04 (57)
57 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Sanctuary

  1. Open (4:30)
  2. Losing Myself (4:20)
  3. Desert Dance (3:53)
  4. Falling Behind (4:28)
  5. The Great Divide (3:59)
  6. Rhythm of Hope (3:28)
  7. Tribe (4:12)
  8. Blood (4:12)
  9. The Art of Life (3:51)
  10. Doing Fine (4:39)
  11. Open [Live] * (4:47)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 41:32 (46:19)
zoeken in:
DutchViking
Redelijk album van Queensryche, met Open en Losing Myself als beste songs. De andere nummers hebben het nét niet. Queensryche was ooit een vooruitstrevende band, de concurrentie ver vooruit. De rigoureuze koerswijziging heeft de band geen goed gedaan. Alles wat na Empire kwam, kon mij niet echt bekoren. Tribe opnieuw niet, en dat is jammer. Wel een mooie hoes trouwens.

avatar van dynamo d
4,0
Open is een geweldig goed nummer. En verder vind ik dit album helemaal niet zo slecht. Tribe en Losing Myself zijn goede songs.

Mad Dog
Voor mij persoonlijk de muzikale comeback van Queensrÿche. Rhythm of Hope, Open, Tribe.

Fantastisch!

Joy
als dat de muzikale comeback is, dan raad ik je aan alles vanaf plaat 1 nog eens te gaan beluisteren, en daar van te genieten,tot en met empire, daarna links laten liggen

ik had ooit de illusie dat queensryche een band was die wisten wanneer ze moesten stoppen, helaas

Omayyad
Joy schreef:
als dat de muzikale comeback is, dan raad ik je aan alles vanaf plaat 1 nog eens te gaan beluisteren, en daar van te genieten,tot en met empire, daarna links laten liggen

Je 'vergeet' Promised Land...

avatar van vigil
3,5
Mad Dog schreef:

Fantastisch!


Nou nou dat is een behoorlijke kwalificatie voor zo'n album...

Joy
Omayyad schreef:
(quote)

Je 'vergeet' Promised Land...


nee die vergeet ik niet, vind ik namelijk nix

Antagoon
Zonder bijdehand te willen doen; ja, die vergeet je wel.
Aangezien ik me volledig in je bovengenoemde advies kan vinden en Tribe ook wat mij betreft geen muzikale comback is: probeer het nog eens.
Een band die drie zulke goede platen had uitgebracht en ook nog met een stijgende lijn (Rage for Order is beter dan The Warning.......), dat moest een keer op een teleurstelling uitdraaien en die kwam met Empire. Vervolgens Promised Land eigenlijk alleen nog voor 'old times sake' gekocht, bijna niet gedraaid, maar 14 jaar later blijkt dit best een prima plaat te zijn! Wat mij betreft niet minder dan Empire en zeker beter dan Tribe (om een beetje on topic te blijven).

avatar van Kronos
Mad Dog schreef:
Voor mij persoonlijk de muzikale comeback van Queensrÿche. Rhythm of Hope, Open, Tribe.

Fantastisch!


Under My Skin is ook erg goed.

avatar van Kronos
Ik heb deze CD onlangs tweedehands gekocht. Na enkele luisterbeurten begin ik er steeds meer van te houden. Dit is geen Queensrÿche zoals ik gewend ben maar het geluid dat ze hier laten horen klinkt erg goed. Niet gedateerd en ook niet geforceerd trendy. Vrij tijdloos eigenlijk. En qua stijl weer niet echt in een hokje te plaatsen. De twee albums tussen Promised Land en dit ken ik niet, maar als die echt een pak minder goed zijn dan ben ik het met Mad Dog eens dat hier van een muzikale (wat kwaliteit betreft) comeback gesproken mag worden.


(Eigenlijk heet Under My Skin op de CD The Art of Life, zie ik nu. Zal zodadelijk eens een correctie invoeren.)

avatar van Sinner
2,5
Ook weer eens uit de kast getrokken afgelopen week en het blijft voor mij een wat onevenwichtige plaat. Aan de ene kant staan er enkele beresterke tracks op als Open, Losing Myself, Tribe en The Art Of Life - maar aan de andere kant zijn Falling Behind, Rhytm Of Hope en Doing Fine bij het zwakste dat Queensryche ooit heeft opgenomen. De overige tracks vallen hier dan weer een beetje tussenin. Over het algemeen (ook dankzij de sterke productie) is het echter wel een degelijk, modern rock album. Ik twijfel bij deze altijd een beetje tussen 3 en 3,5.

avatar van The_CrY
4,5
Deze plaat behoort tot mijn Queensrÿche favorieten. Heerlijk relaxed album met geweldige songs als Desert Dance, Losing Myself of Rhythm of Hope. Niet wat we in de jaren 80 van ze gewend waren, maar voor wie dat nog niet door heeft, ze zijn wat veranderd.

avatar van Madjack71
Dit album is mij vooral bijgebleven doordat ik toendertijd mijn lief heb leren kennen. In die periode heb ik in lange tijd weer eens wat albums gekocht waaronder deze. Niet onaardig, maar geen hoogvlieger.

avatar van Metal-D78
3,5
Halfje erbij. Beter dan Q2K en HITNF. Jammer dat Queensryche meer rock dan metal is geworden. En ondanks dat ben ik weer benieuwd naar het nieuwe album dat dit jaar zal verschijnen......en word ik waarschijnlijk weer teleurgesteld....

MindRuler
Iets beter dan Q2K maar da's niet echt moeilijk want dat is een draak.
Beste nummers vind ik Blood en The Art Of Life. De rest vind ik eerder inspiratieloos, zeker
naar Queensrÿche-begrippen.

avatar van The_CrY
4,5
Aparte keuzes, Mindruler... zeker omdat ik juist die nummers net iets minder vind. Heb je dan geen goede woorden over voor energieke en spetterende nummers als Desert Dance en Losing Myself?

avatar van Von Helsing
5,0
Ik vind dit zelf één van de betere Queensrÿche albums. Toegegeven, het is niet echt meer een Metal band maar ze hebben een eigen stijl ontwikkeld die uit duizenden herkenbaar is. Of het nu rock is of metal maakt niet zo veel meer uit. Desert Dance, Losing Myself, Tribe en het schitterende Rhythm of Hope, het is allemaal even mooi.

avatar van Edwynn
3,5
Ik vind Tribe ook zeer genietbaar. Eigenlijk interesseert het me helemaal niet of ze nou metal of iets anders fabriceren. Evenmin hoeft de band van mij elk album vernieuwend te zijn. Waar het om gaat, is dat Queensrÿche hier met volle overtuiging een aantal sfeervolle rocksongs neerzet.

Ik hoor hier meer bezieling dan op American Soldier of Hear In The Now Frontier. Qua sfeer neigt het nogal eens naar het Hell's Canyon album van Scott Rockenfield en Paul Speer. Het geheel zit meer dan degelijk in elkaar. Vond Geoff Tate's tanende in deze stijl op de voorgaande albums al een nieuwe rol, hier lijken de getemperde vocalen beter dan ooit passen.

De Rage en Mindcrime dagen zijn al een poosje achter ons. Wanneer de luisteraar dat feit volledig accepteert, krijg je met Tribe een uitstekend album voor je kiezen.

Mijn favorieten heten Losing Myself, Tribe en The Great Divide.

avatar van rushanne
1,5
Deze deed me bij het uitkomen niet veel, en na het bezoeken van hun concert in de HMH in Amsterdam ten tijde van de Tribe-tour was het helemaal gedaan. Zelden zo'n slecht concert meegemaakt. Tate die het op alle punten verleerd was, de hoge noten werden ingeruild voor een hoop zouteloos gekrijs.

Losing Myself en Rhythm Of Hope kan ik nog net hebben, de rest laat ik met plezier aan me voorbij gaan.

avatar van Sir Spamalot
3,0
Queensrÿche is wellicht mijn eerste “favoriete groep” ooit geweest en ze blijven een speciale plaats in mijn leven innemen, dank zij de schitterende muziek op hun eerste vijf albums, dus tot en met Promised Land. Nadien blijf ik het gevoel hebben dat je een mooie verzamelaar kunt maken van de volgende albums want ieder album heeft zijn momenten.
De opener Open Your Mind vind ik een prima opener, bezwerende riffs en de bezwerende spannende zang van Geoff Tate. Losing Myself is eveneens prima, hoewel dat electronisch biep-en-piep-gedoe mij stoort, zoiets hebben ze niet nodig. Desert Dance heeft eindelijk weer eens dat opzwepend gevoel dat zo typisch kan zijn voor Queensrÿche. Falling Behind is verwaarloosbaar, een kampvuursong. Volgende degelijke nummers zijn The Great Divide en Rhythm of Hope, kalme balladachtige stukken worden afgewisseld met ietwat stevigere stukken en het altijd magnifieke zangwerk van Geoff Tate. Hoewel hij alles aankon/aankan, blijft hij meesterlijk in dergelijke songs. Het rikketikkende titelnummer heeft mij vroeger nooit bevallen en zal mij nooit bevallen, het doet mij geen sikkepit. Blood mag gerust op hetzelfde kampvuur worden gegooid als Falling Behind. Spoken word stukken en saxofoon op The Art of Life, joepie – not! Doing Fine is mager vergeleken met andere afsluiters op hun albums.
Wat moet ik als beloning geven voor een opnieuw matig album, ik geef hetzelfde cijfer als de twee voorgangers, een drie. Het valt opnieuw in het niet bij de eerste vijf albums, dus mijn nostalgie manifesteert zich weer. Mijn grootste pijnpunt op dit album en de twee voorgangers betreft het standaard drumwerk van Scott Rockenfield, waar hij vroeger als een vierarmige drummer de vellen beroerde, hoor ik nu eerder gezapige drumlijnen, weliswaar in dienst van de song.
Ik krijg het ook niet over mijn hart om dit genadeloos aan te pakken door een onvoldoende te geven want dat verdient het ook niet, het blijven uitstekende muzikanten, ze hebben een geweldige zanger van absolute wereldklasse en ze blijven koppig hun eigen weg volgen. Daar kan ik nog altijd respect voor opbrengen.

avatar van Bravejester
2,5
Voor mij een zeer middelmatig album met maar een aantal nummers die ik echt goed vind.
Over het algemeen mis ik hier juist de bezieling en passie die ik op Q2K en American Soldier wel hoor. Het meespelen en componeren van Chris Degarmo heeft hier helaas niet voldoende geholpen een sterk album neer te zetten.

Al deze albums de laatste tijd weer eens beluisterd en dan komt deze er toch slecht af. Open is een sterk nummer maar met Losing Myself gaat het toch echt de verkeerde kant op. Wat mij betreft een mislukt experiment; in tegenstelling tot The Art Of Life wat wel weer goed gedaan is.
Anders dan gewend van deze band maar knap gedaan. Jammer dat ze dit niet speelden tijdens het concert in de HMH; wij kregen alleen Open, Losing Myself en Desert Dance als ik het mij goed herinner.

Andere goede nummers hier vind ik The Great Divide; Rhythm Of Hope en Blood; Tribe zelf hangt er net zo'n beetje tussen. De sfeer van het album Hell's Canyon vind ik hier helemaal niet terug; beter gezegd is een samenhangende sfeer juist wat aan dit album ontbreekt en wat Q2K en American Soldier juist wel hebben voor mij.

Doin' Fine ( zoals het vermeld staat op de cd zelf ) is inderdaad magertjesen ver beneden hun kunnen om mooie en aparte slotnummers te kiezen. Voor de afsluiters van de eerste 6 ( inclusief de EP ) mag dit meer dan duidelijk zijn maar volgens mij zijn ook nummers als SpOOL, The Right Side Of My Mind en The Voice zijn toch beduidend beter.

avatar van Bravejester
2,5
Nog eens even de setlist opgezocht van het concert in de HMH 2003 en blijkbaar hebben ze zelfs alleen Open en Desert Dance gespeeld.

Ik weet niet hoe betrouwbaar deze site is; in mijn herinnering hebben ze in ieder geval Desert Dance veel eerder in de set gespeeld en ik kan mij toch ook Losing Myself herinneren.

Wat ik mij zeker herinner is de vreselijke steelguitar in Silent Lucidity gespeeld door Mike Stone

Queensrÿche Concert Setlist at Heineken Music Hall, Amsterdam on June 4, 2003 | setlist.fm

Verder wel een mooie setlist met als voor mij grote positieve verassing Saved wat goed klonk en de 1e keer dat ik mijn favoriet Best I Can live hoorde. Later nogmaals gehoord in 2008 of 2009 in Heerhugowaard. Dat was pas een mooie setlist voor mij als Empire liefhebber met mijn favorieten Best I Can en Anybody Listening? !!

Queensrÿche Concert Setlist at Waerdse Tempel, Heerhugowaard on June 11, 2008 | setlist.fm

avatar van The_CrY
4,5
Vind vooral die setlist uit 2003 een erg mooie... alleen verrassend weinig Tribe materiaal aangezien het de Tribe tour zou moeten zijn... Maar goed, op het live album uit die tijd staat gelukkig wel meer Tribe materiaal.
Queensrÿche - The Art of Live (2004)
Niet dat dat een goede plaat is, maar ze hebben dus in elk geval wel meer gespeeld van Tribe.

Ben trouwens met je eens dat Doin' Fine de zwakste afsluiter is van QR.

avatar van rushanne
1,5
Naar aanleiding van de nieuwe cd's van Tate en Queensryche weer eens de "oudjes" uit de kast gehaald. Dan kom je onvermijdelijk ook weer uit bij Tribe. Ik had besloten dit met een neutraal oor te gaan beluisteren.

En dan heb je bij track nummer 2 al weer het gevoel, waarom pest ik mezelf? Zet hem gewoon af! Maar nee, gewoon alle 10 tracks beluisteren. Weer 41 minuten van mijn leven weggegooid. Ik had zoveel mooiere dingen kunnen beluisteren. Zeg dus niet dat ik het niet geprobeerd heb. Maar de 2 sterren gaan terug naar 1,5, dat zal ze leren!

avatar van lennert
1,5
Sinds 2015 geen nieuwe berichten meer en ook ik heb hem sinds aanschaf slechts eenmaal beluisterd. Ja, DeGarmo doet mee, maar hij bewijst hier ook dat zijn weggaan echt niet de enige reden is dat de band niet meer klinkt zoals ze ooit deden. Sterker nog, de eerste helft van het album is erg moeilijk uit te zitten, met Falling Behind als niemendalletje eersteklas. Q2K had nog spetterende songs, dit kabbelt maar wat rond en DeGarmo is praktisch onhoorbaar.

De tweede helft is nergens beter, met Tribe en The Art Of Life als absolute dieptepunten. Kwakkelende rock met een uitgebluste Tate, slappe riffs en een enigszins redelijk spelende Rockenfeld. Daar is alles wel mee gezegd. Waarom het album nog enigszins redelijke scores haalde is me echt een compleet raadsel. Ik begrijp compleet waarom ik er nooit meer naar heb geluisterd. De eerste echte grote flop van een goede band.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensrÿche (ep)
4. The Warning
5. Empire
6. Q2K
7. Promised Land
8. Hear In The Now Frontier
9. Tribe

avatar van RuudC
1,5
Toch wel opmerkelijk dat er aardig wat fans zijn die het voor dit album opnemen of bepaalde nummers 'best goed' noemen. Hun goed recht uiteraard. Ikzelf heb tevergeefs moeite gedaan om ook maar iets positiefs te vinden. Op z'n best (en dat is tijdens de eerste nummers) is het in mijn ogen niet meer dan middelmatig. Queensryche maakt een uitgebluste en nogal ongeïnspireerde indruk. Tate zingt beduidend zwakker dan voorheen en instrumentaal lijkt het allemaal net niet te kloppen. Het is allemaal wat vals en het geheel loopt niet lekker. Dat hoor je erg goed in de titeltrack. Als Queensryche hier niet middelmatig klinkt, mag het gerust ongelooflijk slecht genoemd worden. Dit lijkt echt helemaal nergens op.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensryche EP
4. Empire
5. The Warning
6. Heart In The Now Frontier
7. Q2K
8. Promised Land
9. Tribe

avatar van milesdavisjr
2,0
De opvolger van Q2k en ook dit schijfje is geen hoogvlieger. Na Promised Land kwam de band in een creatieve en compositorische crisis. HITNF was al een zwakke broeder, opvolger Q2k was al niet veel beter. Tribe bevat hier en daar nog wel wat redelijke ideeën maar al snel vervallen de heren in inspiratieloze songs met obligate refreintjes gespeend van enig avontuur. Een bloedeloos nummer als Blood of het tergend saaie The Art of Life zijn daar voorbeelden van. Het dwingende Desert Dance en het met Oriëntaalse invloeden doorspekte Open zijn nog wel vermeldenswaardig maar kunnen niet verhullen dat dit schijfje voor mij wellicht het dieptepunt vormt in de discografie van de band.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:18 uur

geplaatst: vandaag om 09:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.