menu

Cryptopsy - None So Vile (1996)

mijn stem
3,91 (40)
40 stemmen

Canada
Metal
Label: Wrong Again

  1. Crown of Horns (3:57)
  2. Slit Your Guts (4:01)
  3. Graves of the Fathers (4:11)
  4. Dead and Dripping (3:53)
  5. Benedictine Convulsions (3:59)
  6. Phobophile (4:37)
  7. Lichmistress (2:30)
  8. Orgiastic Disembowelment (4:51)
totale tijdsduur: 31:59
zoeken in:
Milamber71
Haha, nah, dat zou alleen een stem van me zijn om te zieken
Ik hou er zelf niet van om zo'n haat-stem te geven
Hoewel, bij sommige bands ...

avatar van Von Helsing
5,0
De zanger is overigens in het dagelijkse leven leraar Engels. Hopelijk maakt hij zich dan beter verstaanbaar!

avatar van ASman
5,0
Terwijl ik mezelf ook eens doorheen een collectie van het brutalere soort Death Metal werkte, stootte ik op "klassiekers" van Morbid Angel, Cannibal Corpse, Death, Suffocation, Carcass, Nile, Immolation, Behemoth, Deicide en Obituary. Laatstgenoemde smaakt me overigens het best, net misschien omdat hun sound zo sterk richting de Groove Metal neigt, naar mijn mening althans. Binnen de metal is Death een genre waar ik niet snel een diehard liefhebber van zal worden, al kan ik er wel enige appreciatie voor opbrengen. Een lichte appreciatie die ik bijvoorbeeld niet voor Black Metal kan vertonen. Dat gezegd zijnde, terug ter zake.

Nu stootte ik tijdens mijn speurtocht naar Death Metal klassiekers op Cryptopsy's "None So Vile", een album dat door veel liefhebbers als essentieel wordt beschouwd. Voorheen kende ik de band enkel van hun nummer "The Pestilence That Walketh In The Darkness", welke al een lichte blijk gaf van enige incoherentie en de destructieve sound die de band volgens velen zo kenmerkt. Wetende door mijn eerdere ervaringen met het genre dat Death Metal wel een van de extremere varianten is, alsook mijn ervaring met dat ene nummer van Cryptopsy, had niets me kunnen voorbereiden op de pure waanzin die in dit album op me afgevuurd werd.

En hoewel ik heb gezocht naar betere bewoordingen blijft "waanzin" toch het woord dat het dichtst bij dit album leunt. Een bijna onmogelijke opeenvolging van hondsbrutale, acrobatische, groezelige riffs worden als torpedo's op je afgevuurd, terwijl de drummer als een doorgedraaide slager op zijn drumstel tekeergaat. Coherentie? Daar wordt ogenschijnlijk niet aan meegedaan. Hier kan zelfs niet gesproken worden over echte uitschieters tussen de songs. De 32 minuten die dit album biedt, zijn wat mij betreft een groot geheel en de bedoeling is om de luisteraar een muzikaal pak rammel te geven dat hij niet snel zal vergeten. En dan heb ik de vocalen de revue nog niet laten passeren. Want waar Death Metal gekenmerkt wordt door de zogenaamde "grunts", neemt vocalist des huizes 'Lord Worm' de zangstijl nog een stapje verder. Van angstaanjagende kreten, over gruwelijk gekrijs tot het o zo smerig, gutturaal en bruut klinkende gegrom en gebrul, het klinkt allemaal even kwaadaardig. Even onverstaanbaar ook, maar net dat draagt bij tot de manische sfeer die het hele album om je oren slaat. Lord Worm is misschien wel de enige vocalist die ik al gehoord heb die ook oprecht 'gestoord' en 'ziek' klinkt. En samen met de zang is dit album als geheel ook het allereerste album, zowel binnen als buiten de Death Metal en de brutale reputatie van genre volledig in acht genomen, dat oprecht kwaadaardig en sinister klinkt. Muziek wordt zelden voor een bepaalde leeftijd achter slot en grendel gehouden zoals dat bij films wel gebeurt. Maar moest men binnen de muziek een equivalent voor de filmische zogenaamde Video Nasty hebben, dan zou Cryptopsy's "None So Vile" hiervan zeker een van de uithangborden zijn.

Was luisteren naar dit album een "leuke" ervaring? Initieel voelde het aan alsof ik beenhard aan flarden werd geslagen met een roestige moersleutel door een motorbende in het midden van een naar rottende lijken stinkend kerkhof. Niet prettig dus. Maar waar de meeste Death Metal albums die ik reeds beluisterde na verloop saai, eentonig of zelfs irritant werden, slaagde dit album erin om naarmate de tijd vorderde een curiositeit bij mij op te wekken die ik bij al het andere binnen het vergelijkbare genre nog niet eerder had ervaren.

Genietend luisteren? Dat nu niet meteen. Essentieel? Voor de volle 100%.

Met het uitbrengen van een persoonlijke stem wacht ik nog even

avatar van ASman
5,0
En de kogel is door de kerk. 4,5* voor deze krankzinnige, maar volkomen terechte klassieker. Een slachtpartij van de allerhoogste orde.

avatar van B.Robertson
Ik ben aangenaam verrast door dit album dat nu in de speler zit. Een collega heeft vijf albums uit zijn collectie uitgeleend. Hij dacht dat deze band wel wat voor mij was. Morgen zal ik hem verrassen met wat grind uit mijn collectie.

avatar van ASman
5,0
Grappig om te zien hoe ik in 2015 tegen de extremere metal aankeek. Zeker nu ik zo'n 2 jaar later een behoorlijk grote collectie van het spul heb opgebouwd.
Deze plaat vind ik evenwel waanzinnig en die 4,5* blijven gewoon trots staan.

avatar van Johnny Marr
3,5
De t*ring, dit is kut- en kutjehard Exact de ideale speelduur, en een prachtig rustmomentje om even op adem te komen in Phobophile. De rest van de tracks hebben geen genade en scheuren m'n boxen helemaal aan flarden, en mijzelf ook wel eigenlijk. De grommende bas-solo's, de achterlijk strakke drumpartijen, heerlijk snelle gitaarsolo's...alles komt voorbij. Klassiekertje hoor, en Phobophile is idd één van de beste deathmetaltracks ooit gemaakt, Don Cappuccino.

Luistertip voor ruige jongens als ArthurDZ, Slowgaze, aerobag, Pepino, Koenr, 123poetertjes en uiteraard jordidj1.

avatar van jordidj1
4,0
Gewoon een prima album, inderdaad.
Erg lomp, maar kwalitatief steekt het goed in elkaar.

avatar van jordidj1
4,0
Holy sh**, dit wordt alleen maar beter per luisterbeurt

avatar van Don Cappuccino
4,5
Cryptopsy levert op None So Vile een nagenoeg perfecte balans van maniakale brutaliteit en technisch vernuft. De band zit constant op de rand van instorten en stuwt zichzelf naar krankzinnige hoogten. Vooral het drumwerk van Flo Mounier behoort nog steeds tot het indrukwekkendste drumwerk op een metalplaat. De manier waarop hij krankzinnige snelle blastbeats met beide handen (weinig extreme metaldrummers doen dit) afwisselt met razend snelle fills, hortende en stotende dubbele bassritmes en bekkenaccenten is ronduit absurd. Het is allemaal ontzettend losjes doch semi-gecontroleerd gespeeld en tempo's fluctueren constant, maar daardoor kan dit beest van een album ook ademen uit al zijn stinkende poriën. Dat vergeten best wat brute moderne technische deathmetalbands soms behoorlijk.

Natuurlijk kun je vooral prat gaan op None So Vile vanwege de bruutheid van deze plaat. De onmenselijke keelklanken van Lord Worm, het razende gitaarwerk, de springerige baspartijen en het krankzinnige drumwerk. Toch vind ik dan dat je alleen maar de oppervlakte van deze plaat raakt. Hier zit namelijk voor mij de crux: None So Vile is extreem muzikaal, en is daardoor juist zo effectief in de pure muzikale afslachting van de luisteraar. Het is niet alleen maar het piano-intro van Phobophile dat klassieke invloeden heeft, het zit overal in het riffwerk, prachtige melodieën binnen de enorme verdorvenheid. Het baswerk is waanzinnig funky en zelfs ronduit aanstekelijk, waarbij er zelfs een Les Claypool (Primus)-achtig bas-intermezzo zit in Slit Your Guts.

Sowieso laat deze plaat horen hoe belangrijk de bas is voor metal, en wat voor een pure doodzonde het is dat die op veel metalplaten naar de achtergrond wordt geduwd. Ieder nummer zit waterdicht in elkaar, waarbij razende beukpassages worden afgewisseld met ontzettend vernuftige technische passages, om daarna over te schakelen naar een enorm vieze stompende midtempogroove. Het zorgt ervoor dat je constant op het randje van je stoel zit en daardoor is None So Vile een ontzettend fijne luisterervaring voor mij.

None So Vile is precies als de hoes. Een gruwelijk tafereel, geschilderd met enorme souplesse en gevoel voor detail door een grootmeester.

avatar van AOVV
Don Cappuccino schreef:
Sowieso laat deze plaat horen hoe belangrijk de bas is voor metal, en wat voor een pure doodzonde het is dat die op veel metalplaten naar de achtergrond wordt geduwd.


Ik ken deze plaat niet, maar ik kan me enkel achter dit standpunt scharen: de basgitaar levert vaak een knappe meerwaarde op voor het totaalplaatje, zorgt voor diepgang en dynamiek, accentueert als het ware de muziek. Deze plaat maar eens opzoeken dus!

Gast
geplaatst: vandaag om 10:27 uur

geplaatst: vandaag om 10:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.