Terwijl ik mezelf ook eens doorheen een collectie van het brutalere soort Death Metal werkte, stootte ik op "klassiekers" van Morbid Angel, Cannibal Corpse, Death, Suffocation, Carcass, Nile, Immolation, Behemoth, Deicide en Obituary. Laatstgenoemde smaakt me overigens het best, net misschien omdat hun sound zo sterk richting de Groove Metal neigt, naar mijn mening althans. Binnen de metal is Death een genre waar ik niet snel een diehard liefhebber van zal worden, al kan ik er wel enige appreciatie voor opbrengen. Een lichte appreciatie die ik bijvoorbeeld niet voor Black Metal kan vertonen. Dat gezegd zijnde, terug ter zake.
Nu stootte ik tijdens mijn speurtocht naar Death Metal klassiekers op Cryptopsy's "None So Vile", een album dat door veel liefhebbers als essentieel wordt beschouwd. Voorheen kende ik de band enkel van hun nummer "The Pestilence That Walketh In The Darkness", welke al een lichte blijk gaf van enige incoherentie en de destructieve sound die de band volgens velen zo kenmerkt. Wetende door mijn eerdere ervaringen met het genre dat Death Metal wel een van de extremere varianten is, alsook mijn ervaring met dat ene nummer van Cryptopsy, had niets me kunnen voorbereiden op de pure waanzin die in dit album op me afgevuurd werd.
En hoewel ik heb gezocht naar betere bewoordingen blijft "waanzin" toch het woord dat het dichtst bij dit album leunt. Een bijna onmogelijke opeenvolging van hondsbrutale, acrobatische, groezelige riffs worden als torpedo's op je afgevuurd, terwijl de drummer als een doorgedraaide slager op zijn drumstel tekeergaat. Coherentie? Daar wordt ogenschijnlijk niet aan meegedaan. Hier kan zelfs niet gesproken worden over echte uitschieters tussen de songs. De 32 minuten die dit album biedt, zijn wat mij betreft een groot geheel en de bedoeling is om de luisteraar een muzikaal pak rammel te geven dat hij niet snel zal vergeten. En dan heb ik de vocalen de revue nog niet laten passeren. Want waar Death Metal gekenmerkt wordt door de zogenaamde "grunts", neemt vocalist des huizes 'Lord Worm' de zangstijl nog een stapje verder. Van angstaanjagende kreten, over gruwelijk gekrijs tot het o zo smerig, gutturaal en bruut klinkende gegrom en gebrul, het klinkt allemaal even kwaadaardig. Even onverstaanbaar ook, maar net dat draagt bij tot de manische sfeer die het hele album om je oren slaat. Lord Worm is misschien wel de enige vocalist die ik al gehoord heb die ook oprecht 'gestoord' en 'ziek' klinkt. En samen met de zang is dit album als geheel ook het allereerste album, zowel binnen als buiten de Death Metal en de brutale reputatie van genre volledig in acht genomen, dat oprecht kwaadaardig en sinister klinkt. Muziek wordt zelden voor een bepaalde leeftijd achter slot en grendel gehouden zoals dat bij films wel gebeurt. Maar moest men binnen de muziek een equivalent voor de filmische zogenaamde Video Nasty hebben, dan zou Cryptopsy's "None So Vile" hiervan zeker een van de uithangborden zijn.
Was luisteren naar dit album een "leuke" ervaring? Initieel voelde het aan alsof ik beenhard aan flarden werd geslagen met een roestige moersleutel door een motorbende in het midden van een naar rottende lijken stinkend kerkhof. Niet prettig dus. Maar waar de meeste Death Metal albums die ik reeds beluisterde na verloop saai, eentonig of zelfs irritant werden, slaagde dit album erin om naarmate de tijd vorderde een curiositeit bij mij op te wekken die ik bij al het andere binnen het vergelijkbare genre nog niet eerder had ervaren.
Genietend luisteren? Dat nu niet meteen. Essentieel? Voor de volle 100%.
Met het uitbrengen van een persoonlijke stem wacht ik nog even