Het recept voor een DJ Khaled-album is inmiddels bij iedereen bekend: de meeste populaire rappers en producers van het jaar worden bij elkaar gepropt op twaalf potentiële singles en dan wordt er door Khaled met onnodige adlibs en superlatieven gestrooid. Door deze transparante manier van werken is de inhoud van Kiss the Ring allesbehalve een verrassing.
De meeste tracks zijn het bespreken eigenlijk niet eens waard. De producties van onder anderen Mike Will, Hit-Boy en Jahlil zijn opzwepend en gepolijst - met goed getimede drops die het in het uitgaanscircuit goed zouden doen - maar voor de rest klinkt het geheel even inspiratieloos en routineus als de lyrics. Die gaan voor de zoveelste keer over geld, feesten en andere poch-attributen, maar het ergste is dat ze ook nog eens in doorsnee flows zijn gegoten.
Ook riekt de lijst van rappers op Kiss the Ring naar overkill. Rick Ross heeft nog maar net een soloplaat met een ontelbaar aantal clips uitgebracht en toch staat hij op een kwart van de tracks. Lil Wayne hoeft men voorlopig ook niet te vragen. Het paradepaardje van Ca$h Money heeft geen één keer weten te boeien sinds hij is gestopt met hoestdrank drinken en een skateboard heeft opgepakt. Nicki Minaj heeft na haar verdienstelijke verse op Monster gekozen voor een eurodancecarrière en ook zij heeft teveel in de schijnwerpers gestaan, waardoor niemand zit te wachten op een gastbijdrage van deze doorgedraaide barbiepop.
Toch zijn er een paar nummers die erbovenuit springen. Zo heb je bijvoorbeeld de samenwerking tussen veteranen Scarface, Nas en DJ Premier op het nummer Hip Hop, waarin de rappers laten horen dat ze op tekstueel gebied de meesten op Kiss the Ring de baas zijn. They Ready is een pareltje waarin talenten Big K.R.I.T., Kendrick Lamar en J. Cole op een vermakelijke manier met rappe flows en een abnormaal gretige delivery met elkaar wedijveren op een soulvolle beat van de laatstgenoemde.
De hitsingle Take It to the Head hoort ook bij de betere tracks. Het nummer weet, vooral door de aanstekelijke beat met snoeiharde drums van The Runners, de hele zomer de voetjes van de vloer te krijgen. Als laatst is er ook nog Suicidal Thoughts van dancehallzanger Mavado. Natuurlijk valt de artiest op omdat hij niet in de hokjes van rap of r&b past, maar dat is zeker niet het enige wat de track speciaal maakt. Mavado heeft een prachtige stem waarmee hij teksten over wiet of het kapotschieten van iemands hoofd even gemakkelijk van een extra lading gevoel kan voorzien.
De albums van DJ Khaled blonken nooit uit in originaliteit, maar tot aan Kiss the Ring werd het plan om hits te maken altijd goed uitgevoerd. De schreeuwlelijk wist constant de grootste artiesten bij elkaar te brengen en ook nog eens zover te krijgen dat ze hun beste beentje voor zouden zetten. Vooral die gretigheid om de charts te veroveren lijkt te zijn afgenomen: de grootheden die op het album staan lijken alles op de automatische piloot te doen. Misschien heeft Khaled het trucje te vaak herhaald, misschien heeft hij de verkeerde artiesten gevraagd, maar Kiss the Ring is één van de meest clichématige en plichtmatige albums van het jaar, waarbij zo’n zestig procent makkelijk had kunnen worden geschrapt.
bron:
Hiphopleeft - DJ Khaled - Kiss the Ring