Andy Stott - Luxury Problems (2012)

Wow.

Van bijzondere etherische vocalen, slome maar glimmende (bijna 'pop') loops, naar prachtige stampende breakbeats en overdrive bassdreunen. Hatch the Plan dreunt en bromt maar luistert als een popliedje.
Moeilijk in te schatten hoe goed dit album is. Hoe dit ook in relatie staat met zijn vorige albums. Het is niet simpelweg anders omdat er vocalen in voorkomen, het klinkt veel meer alsof Stott een andere, vrijere manier van assembleren heeft gevonden. Prachtige accenten: hoe in Luxury Problems af en toe een schel loopje er overheen knalt, of hoe de industriële chaos samengaat met de bass in Sleepless.

Grove edelstenen, waar nu en dan een schittering uit spat, en vanaf een afstandje zie je alleen wat wazige kleuren.

Nog één woord: Koptelefoon.

Met het titelnummer weet hij zich weer te overtreffen.. Wat een stoomwals.

En ja, koptelefoon inderdaad.

Andy Stott 45 minuten lang in Boiler Room: YouTube - Andy Stott live in the Boiler Room
Pfieuw. Hij heeft genoeg materiaal en vaardigheden om zo nog zo'n album als deze neer te zetten. Hoewel niet alles van hemzelf is wat ie daar draait. In ieder geval zet ie flink wat stappen in nog onbekend gebied

Wauw, wat klinkt Numb heeeerlijk! Volgende week maar eens kijken om hem te beluisteren.

Wat een lekker album is dit dan!! Kende de man niet maar ga 'm zeker in de gaten houden
Ook in die set in Boiler Room gaat ie goed tekeer

Na een aantal luistersessies halfje erbij. Dit zou zo maar hoog kunnen eindigen in de eindejaarslijstjes

Doet me wat aan Actress/Scuba/Burial denken, erg lekker.

Dit moet zowat de beste techno LP van het jaar zijn. Het blijft geweldig, ook na meerdere luisterbeurten.

Doe eens wat punten dan

Zeer intrigerend en apart.
Zeker geen plaat voor elke dag of eender waar... Maar wel fantastisch werk.

Net besteld op doorzichtig blauw vinyl, ben benieuwd.

Mooie plaat hoor! Doordat het zalvende hier het ruwe van zijn vorige platen wat heeft weggeduwd, is deze nog iets makkelijker beluisterbaar. Omdat de dampende, zware sfeer nog steeds in grote mate aanwezig is, valt die switch in dit geval precies goed bij mij.

Net binnen.
Op mp3 klinkt het allemaal nogal zwaar, maar op plaat is het pas echt genieten.
Die foto van op de hoes staat ook op de labels zodat -wanneer je de plaat afspeelt- het lijkt alsof ze aan het schoonspringen is, geniaal.

Meer hoef ik niet te zeggen.

Deze plaat is juist een beweging die van het techno-georienteerde af gaat. Niet dat Stott ooit veel met techno te maken heeft gehad, ik bedoel hier de algemene 'trend' van wat er recent is uitgebracht onder grote labels. Je zou het album onder de noemer 'house' kunnen stoppen, maar ook dat dekt de lading niet. Met name door het vertragen en uitstrekken, de belangrijke rol voor de melodie en de vocalen, en de grote stukken fieldrecordings die integraal in het album zijn opgenomen.

Techno gaat juist over versnellen en condenseren, Luxury Problems maakt de contouren juist vager. Check Claro Intellecto, een producer die enigszins 'vergelijkbaar' is met Andy Stott. Hij heeft juist meer met techno te maken.

Het album was me aangeraden op Amazon, dus heb ik 'snippets' beluisterd en het vervolgens besteld. Ik heb het net ontvangen (samen met wat andere albums) en ik ga het zo in zijn geheel draaien.

Wat je daar schrijft is heel herkenbaar: je ziet bijv. dat Pantha du Prince en ook Ellen Allien steeds meer omgevingsgeluiden (natuur, maar ook metro) samplen en in hun muziek opnemen - dat geeft een organisch karakter en dat vind ik erg fraai. Ik dacht dat bij dit album ook aan te treffen, vandaar dat ik het meteen heb besteld.

Aan de andere kant zie je dan ook weer oip Fabric de strakkere producties zoals Matthias Tanzmann en Ben Klock - zwaarder en rechtlijniger. Guy Gerber zit weer aan de andere kant - ik merk dat ik de 'organische kant' meer draai.

Ik vind het eigenlijk ook wel richting techno gaan, sterker nog het is gewoon techno, vooral de minimal en dubby kant.
Niet zo gek dus wat IllumSphere zegt.

Zit 'em net te luisteren - sommige fragmenten wel (maar dan zit 't em meer in het hoe dan in het wat), andere totaal niet die zijn meer Blakiaans - zie verder opmerkingen van Sander. Monolake - Silence noem je toch ook geen techno (al zitten daar stukken op die technoïde zijn)

Monolake - Silence is ook dub/minimal techno.

Op RYM en Discogs val dit trouwens ook onder techno.

Amerikanen - sorry hoor - heb ik nooit op een juiste typering kunnen betrappen, laat staan dat ze hun eigen labels (tags) goed kunnen uitleggen. Dreampop, showgaze en nog een paar dingen worden daar moeiteloos door elkaar heen gebruikt en dat leidt alleen maar tot grotere verwarring. Slowdive, Cocteau Twins, Lush en MBV is totaal verschillende muziek (en dat hoor ik ook). Zou mij benieuwen hoe de resident advisor erover denkt.

Dub techno is een aanduiding die voor mij niet echt leeft, net zoals Tech House of Minimal Tech - ik hoor de verschillen. Hier op MuMe maakte ik voor het eerst kennis met het begrip postpunk en postrock - ik kan niet zeggen dat het mijn kijk op muziek heeft veranderd.
Verder is electronic als genre nog volop in ontwikkeling en is de (sub)genreaanduiding op MuMe écht niet afdoende.

Onvriendelijkheden (van beide kanten) kunnen het beste via PM uitgewisseld worden. Derhalve een aantal berichten verwijderd.

Zo, wat een leuke verassing is dit zeg. Gelijk maar de dubbelaar We Stay Together en Passed Me By besteld. Deze muziek is een samenvatting van vele genres die ik waardeer. Of het nu de dub-techno is van Basic Channel, Autechre op z'n industrial-ambient werk, Enigma of Dead Can Dance, of de dark ambient van Thomas Koner of minimal techno van GAS... Ik kan zo wel even doorgaan met invloeden. Niet dat ik een genre discussie wil starten (in de vorige tegels zie je waar dat toe kan leiden...), maar ik vind het razend knap dat Andy Stott de meest krachtige onderdelen van die genres kan oppakken en samen kan voegen tot één monoliet.

Kijk da's nog eens aanbeveling, waar ik wat mee kan - check ook altijd je draaierds!

Andy Stott verandert hoogstens de tint van het leven op Luxury Problems. Hij volgt het ritme van het menselijk hart, tijdens de altijd ruisende dagen, tijdens de nooit geruisloze nachten. In de versterking van het vatbare overstijgt zijn muziek haast ongemerkt natuurlijk het natuurlijke. Zoals de vrouwelijke stem, zeurderig, zoals dat weleens gaat, maar troostend, zoals het wel vaker gaat. De pianolerares die haar natuurlijke instrument verlaat en haar natuurlijke instrument gebruikt. Gelaagd, echoënd, om de onnatuurlijkheid te verbergen, of juist in de verf te zetten. Woorden die hun betekenis verliezen, of juist hun betekenis vermenigvuldigen. Over heartbeats en andere lichaamspulsen die de natuurlijke paden verlaten om te scheren over treinsporen, autostrades en een eenzame pingpongbalroute, geen compleet onnatuurlijke landschappen. Het haastige vogelvluchtsjezen doorheen de stadskern, een ontastbare echo achterlatend, maar evengoed het herhaaldelijke heen-en-weerslenteren langs verlaten straten, een vergankelijke voetafdruk plantend. Luxury Problems beweegt, leeft, ademt, lang niet zo buitenaards als zou uitkomen. Als een herinnering aan het reële, in gegronde gronden en verheven gedachten, staat dit album dicht genoeg bij het leven om de muziek te kunnen vatten en er ver genoeg vandaan om het meerwaarde te geven.

Mooie recensie Kemm

echt zo'n voorbeeld van een plaat die in menig eindejaarslijstje staat, maar toch geen hoge waardering krijgt hier....

Nogal typische hate-it-or-love-it muziek zeker? Jammer genoeg geen berichten van de laagstemmers..

Ik draai alleen Numb, maar dat vind ik niet zo goed dat het me benieuwd maakt naar de rest van dit album. We Stay Together blies me vorig jaar omver, maar dat heb ik hier helemaal niet.

Een beetje jammer, want Lost and Found en Hatch the Plan verdienen ook de nodige afspeelbeurten!

sleepless is mijn favoriet, wat een beat, wat een diepe bas, wat een vette melodie, wat een spanningsboog.