John Fahey - Fare Forward Voyagers (Soldier's Choice) (1973)

Niet? Dit staat in ieder geval bij mij onder de noemer van ''Typische Teunmuziek''

Ik dacht dat Teun meer iemand was van de meer experimentelere muziek!? B.t.w. het is een geweldig mooie plaat. Al drie keer beluisterd.

Ook wel (hij heeft gewoon een brede smaak), maar Teun is wel echt een ''persoon met slechts een gitaar''-liefhebber. Blader maar eens door zijn stemmen. Maar ja, voor een kijkje in zijn (en meerdere users') smaak/naslagmateriaal: klik hier

Overigens is Fahey ook wel een beetje experimenteel. Natuurlijk was hij niet de eerste man met een gitaar, maar ik heb nog nooit iemand op zo'n manier gitaar horen spelen en klassiek, folk, raga en spiritualiteit horen mengen. Echt een existentieel album ook. Kan me nog goed herinneren bij een filmmarathon met Teun en Stefan (korenbloem) dat When the Fire and the Rose Are One laat in de nacht werd opgezet. Volgens mij zat iedereen flink onderuit gezakt met een biertje in de hand en met de ogen dicht ademloos te luisteren.

Een leuke website! Ik zag inderdaad dat Teun daar inderdaad het nodige vandaag gehaald heeft.
Jammer dat het zich maar tot een paar genres beperkt, want mijn smaak reikt verder. Wie is die Piero Scaruffi eigenlijk?

Hij bespreekt gewoon heel veel genres hoor, bestudeer die site maar eens. Gebruik het nu vooral als naslagwerk voor jazz en klassieke muziek. Maar was er zo'n 1,5 jaar continue mee bezig om rock, pop, hiphop uit zijn decennialijsten op te sporen en te beluisteren. Doe het daar nu wel relatief rustig mee aan, maar ga nog weleens verder om al zijn aanbevelingen te luisteren. (ben daar overigens al best ver mee)

Piero Scaruffi - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

En dit zijn zijn criteria (veel kritiek krijgt de man, omdat hij één van de weinigen is die wél kritiek durven te geven op gevestigde ordes als de Beatles): Piero Scaruffi's Musical Page

Verder bespreekt hij vooral muziek en film. Maar ook gewoon wetenschap (veel cognentieve), filosofie, literatuur, politiek, geografie etc. Gewoon een site van hem met al zijn interesses en bevindingen.

Ha ha, interessant, dat hij kritiek durft te geven op The Beatles. Ga dat eens naslaan. Ben benieuwd of ik nog interessante muziek tegenkom.

Dat moet geen probleem zijn. Website is gigantisch

Fanbwoi

Ha, ben ook wel eens een Jehova genoemt hierom. Waarom toch?

Maar ik mis helaas toch wel de nodige belangrijke namen en beoordelingen van met name folkartiesten. En van bijvoorbeeld een van de belangrijkste countrymuzikanten, Mickey Newbury, heeft hij geen enkel album beoordeeld. Vind ik toch wel jammer. Deze man maakte prachtige muziek. Grappig vind ik zijn lage waarderingen, nu begrijp ik de waarderingen van Paalhaas ook beter. Ik kwam in de gauwigheid maar 3 negens tegen. Voor de rest is een zeven al hoog. Maar ik ga de komende tijd het allemaal rustig bekijken. Mocht ik mooie muziek tegenkomen dan laat ik het je weten!

Looks like rain ("His masterpiece") krijgt een 7/10. Dat album staat in zijn Best of the 60's lijstje. Hij is een beetje slordig, op sommige artiestenpagina's staan inderdaad geen ratings, terwijl-ie wel albums van de artiest met score en al elders in een lijstje heeft staan.

Enfin, het ging hier over Fahey toch?

Ja, als een mod. even langskomt, mag hij de discussie gerust naar het Scaruffitopic verplaatsen

Terry Callier wordt in zijn database niet genoemd. Schande!

Hij stelt het op prijs als je tips doormailt.

In het Italiaans? Maar zonder dollen, iemand als Terry Callier behoort tot de allergrootsten in de muziek.

Ik ken hem ook niet eigenlijk haha. Zal het eens opsnorren dan.

Dussssss.. Hoe zou 't met John gaan?

Laten we hier een koffiehoekje van maken

Bier is ook goed , maar dan wel Belgisch! Vandaag deze cd nog gehoord, mooie plaat hoor, Masimo.

Terry Callier ken ik wel, vind het wel aardige muziek, maar meer ook verder niet. Dat het in Scaruffi's database verder niet voorkomt, zal wel komen omdat hij geen al te grote liefhebber is van soulmuziek.

Overigens kan Piero prima Engels hoor. Mag ook wel als je in Amerika les geeft aan de uni's

Heb je What color is love weleens goed beluisterd dan? Dat is buitengewoon originele muziek. Zoveel cd's van dat niveau zijn er echt niet gemaakt.

Ja, What Color is Love heb ik omwille van Dancing Girl eens geluisterd, maar staat verder ook mooi op 3,5*. (3,70 om precies te zijn) Ik kan echter niet zeggen dat ik het echt bijzonder goed vind, buiten dat ik er graag naar mag luisteren.

Daar verschillen dan van mening, maar misschien verander je ooit nog van gedachte

Eigenlijk wel een schande dat ik dit pas na veertig jaar ontdek! Maar beter laat dan nooit. Dit is wel een heel bijzondere plaat, omdat hij de volle lengte mijn aandacht weet vast te houden! Ik kan je verzekeren dat dat een hele prestatie is! Dus de volle mep!

Fenomenaal album, een andere conclusie zou haast schandalig zijn. In een tijd waarin volgens velen de ene na de andere vernieuwing werd doorgevoerd, komt Fahey er toch tamelijk bekaaid vanaf. Als The Beatles en Led Zeppelin al zulke innovators zijn, wat is Fahey dan wel niet? Van bovenaf gestuurd om de gitaar opnieuw uit te vinden? Discovery Channel zou er wellicht een Alien documentaire aan kunnen ophangen.

Ik ben enorm jaloers op de rechterhand van John Fahey. Is deze na zijn dood geconserveerd voor de wetenschap? Het ogenschijnlijke gemak waarmee hij wisselt tussen verschillende fingerpicktechnieken, ritmes en stijlen en toch samenhangende composities van niveau weet af te leveren is maar voor weinigen weggelegd. De gitaar is ook prachtig opgenomen, dat is op eerder werk wel eens anders geweest. Ik houd bovendien erg van muziek uit India, dus de raga invloeden bevallen me goed.

Kende nog niks van deze man maar dit soort van bezwerende gitaarmuziek bevalt me enorm.

Ok. Voordat ik dit album in het laatje schoof, dacht ik: wat doe ik. Een cd met alleen maar fingerpicking gitaar. Hoe saai kan dit worden, maar vooruit.

Ik luisteren. En allejemig, hoe bezwerend. Kijk, ik ben geen gitarist en kan nog geen noot lezen bij wijze van. Ik hoor dat het goed is maar verder weet ik het niet. Ik baseer het puur op mijn gevoel en luisterend oor.

Een vriendin van me, wel gitarist, had ook nog nooit van hem gehoord maar gaf ook aan dat er stukken worden gespeeld wat ongelooflijk is. Het zal.

Mij doet het qua sfeer -qua sfeer, muzikanten!- denken aan Sapphie van Richard Youngs. En dat is één van mijn favoriete albums.

Samengevat: onverwachte schoonheid dit.

Dit gevoel heb ik na het luisteren eigenlijk nog steeds...
En het gevoel: wanneer is die sound check nu eindelijk over en gaat ie liedjes spelen.? Ik zal wel een cultuurbarbaar zijn...

Precies wat Deren Bliksem zegt. Ik ben op (o.a.) muzikaal vlak een complete onbenul, maar mag wel heel erg graag naar muziek luisteren, zo ook naar dit soort fingerpickin' gitaaruitspattingen. Klinkt absoluut indrukwekkend, maar vooral bezwerend eigenlijk. Folk, klassieke invloeden, spiritual jazz... ik hoor het er allemaal in terug, en de wat rustiger stukken maken een minstens even straffe indruk op me dan het frivolere werk.

Muziek met een tijdloos karakter wat mij betreft, die een belevenis vormt in het duister van de nacht, evenzo de vroege ochtend of een lome namiddag. Met vooral het slotnummer als hoogvlieger.

Ik zet in met 4,5 sterren!

Hoe kwam deze prachtige plaat tot stand?

Respectfully dedicate this album to my guru, Swami Satchidananda staat te lezen op de hoes van dit album. John Fahey was in die dagen nogal ingenomen met de goeroe, hoewel hij het later probeerde af te zwakken door te zeggen dat hij smoorverliefd was op de secretaresse van de swami. Zij heette Shanti Norris en John had op zijn vorige elpee After the ball al een lied voor haar gecomponeerd..
De oosterse mystiek en mevrouw Norris zullen Fahey hebben geinspireerd om een pracht van een album neer te zetten. Hypnotiserende akoestische gitaarmuziek is het laatste hoogtepunt uit Fahey’s carriere. Met de koptelefoon op raak je in trance, tenminste ik wel. Er verschenen nog talloze lp’s en cd’s, ook prima muziek maar het hoge niveau uit zijn beginjaren (Blind Joe Death, Yellow princess, America en Fare forward) werd niet meer gehaald.
Schilderen deed Fahey ook, maar als muzikant sla ik hem aanzienlijk hoger aan dan als schilder.