menu

Royal Trux - Twin Infinitives (1990)

mijn stem
3,66 (31)
31 stemmen

Verenigde Staten
Avant-Garde / Rock
Label: Drag City

  1. Solid Gold Tooth (2:18)
  2. Ice Cream (3:51)
  3. Jet Pet (4:44)
  4. Usa (2:37)
  5. Kool Down Wheels (3:27)
  6. Chances Are the Comets in Our Future (6:38)
  7. Yin Jim Versus the Vomit Creature (5:43)
  8. Osiris (4:53)
  9. (Edge of the) Ape Oven (15:08)
  10. Florida Avenue Team (1:21)
  11. Lick My Boots (4:43)
  12. Glitterbust (3:58)
  13. Funky Son (3:04)
  14. Ratcreeps (3:07)
  15. NY Avenue Bridge (3:43)
totale tijdsduur: 1:09:15
zoeken in:
avatar van Ataloona
4,5
In de 60's kreeg men Trout Mask Replica, in de 70's kreeg men The Modern Dance, in de 80's kreeg men Double Nickels on the Dime en toen kreeg men in de 90's wederom een ''Trout Mask Replica'': Royal Trux' Twin Infinitives. Echter is Twin Infinitives misschien nog wel de meest prodigieuze van dit illustere rijtje namen.

In de 60's verlegde Captain Beefheart met zijn Trout Mask Replica de grens binnen de rockmuziek. Absurd, vernieuwend en bovenal ongehoorde experimenten waren termen die een volledig nieuwe betekenis kregen. Blues, rock 'n roll, free-jazz en talloze andere genres vonden samen een nieuwe weg en zo werd Trout Mask Replica één van de meest bijzondere albums binnen de rockmuziek. Zo was Pere Ubu's The Modern Dance dat voor de no-wave en de Minutemen's Double Nickels on the Dime dat voor de punkmuziek. Twin Infinitives is van deze genoemde albums nog wel het album dat het dichtste bij TMR blijft, terwijl het toch ook wel weer anders is.

Voor de persoon die dit voor het eerst luistert, klinkt dit waarschijnlijk alleen op papier als Beefheart en volstrekt anders dan de muziek, maar als je 'm vaker draait lijkt het steeds meer op TMR. Haast volledig in dezelfde geest. De muziek zelf is natuurlijk een weergaloze brij van teringherrie. Een werkelijke klap voor je uithoudingsvermogen, zoveel herrie krijg je naar je toe gesmeten. Hagerty en Herrema (de leden van RT) waren destijds flinke junks en ze beweren dan wel dat ze nuchter waren tijdens de opnames, maar ik denk dat we die uitspraak anders moeten interpreteren. Het hele concept was nuchter onder de intense invloed van heroïne, zoiets. Aristoteles schreef al eens: ''pleasure in the job puts perfection in the work''. Nu schreef hij dit niet bepaald ten tijde van de release van Twin Infinitives, maar het beschrijft perfect de sfeer en mijn gevoel van dit haast maniakale album.

De muziek is dan ook volledig als wat te verwachten valt van iemand die de underground EP van Exile on Main St. heeft opgenomen en een partner in crime heeft die net als hij volledig vol gespoten is: markante, expressionistische en excentrieke herrie dat uit de krochten van de Hel lijkt te komen, maar dat opgenomen is met veel plezier en met de nodige hallucinerende buien. De rock n' roll van Chuck Berry, de blues van Beefheart, de hardrock van Black Sabbath, de compositionele eigenschappen van Zappa en de dik geplamuurde laag noise van Faust vinden elkaar op deze angstaanjagende plaat vol paranoia.

Het duurt even voordat je door hebt hoe subtiel deze plaat is, na elke luisterbeurt zijn er weer nieuwe dingen of bliepjes te horen. Als je eenmaal door de laag herrie en ''spacegeluiden'' (en ook nog eens letterlijk Space Invadersgeluiden) heen bent, gaat er een uiterst unieke en eigenaardige wereld voor je open vol structurele chaos en psychedelica waaraan de meest rare en intense Lsd-trip nog niet kan tippen. 5/5

avatar van AOVV
3,5
Dit is nou zo'n plaat waar je 70 minuten naar zit te luisteren, helemaal de kluts kwijt rakend, en dat de enige commentaar die je na die 70 minuten kwijt kan, de volgende is: "Dafuq?"

Een van de vreemdste, grilligste, meest bizarre platen die ik ooit heb gehoord. En op z'n eigen manier toch ook weer aantrekkelijk, verleidelijk, ontzettend interessant. Hier ben ik nog niet klaar mee!

avatar van korenbloem
5,0
AOVV schreef:
Hier ben ik nog niet klaar mee!


Ik raad je aan om ook zeker de tijd er voor te nemen. Een review komt niet op een maand

avatar van AOVV
3,5
Neen, en zeker niet bij mij. Ik neem meestal m'n tijd voor reviews, hoor.

Ik hoorde het ook meteen, dat dit geen album is om één-twee-drie te gaan bespreken.

avatar van kobe bryant fan
4,0
Na al die luisterbeurten, begin ik dit toch wel te waarderen.
Muzikaal zou ik dit misschien een 2* geven, maar deze plaat heeft zo'n aantrekkingskracht en vreemde sfeer. Dat ik misschien na 10 luisterbeurten nog niet weet wat ik hier moet mee aanvangen.

avatar van niels94
3,5
Deze cultklassieker van Royal Trux was twee maanden terug Het Review-Album van de Maand. Het resultaat tot nu toe? Nul reviews. Dat kan gezien worden over een statement over dit album op zich. Het is niet dat dit album zo slecht is dat niemand er zin aan heeft dit te beluisteren, nee, het is zo verdomde moeilijk hier een review over te schrijven!

Dit is namelijk geen album waar je naar drie luisterbeurten je mening over neerpent en dan klaar mee bent. Daar komt bij dat dit geen album is die je in een paar dagen tijd drie keer gaat draaien. Inmiddels heb ik dit album aardig wat keren (al dan niet gedeeltelijk) beluisterd, maar ook ik zou deze ‘review’ liever een ‘tussenstand’ willen noemen. Zo dient het dan ook beschouwd te worden.

Want waar hebben we hier mee te maken? Zelfs dat is lastig definiëren. Een geluidsbrei vat het tamelijk goed samen. Noise, pianogepingel, gitaargedoe, ondefinieerbare (waarschijnlijk elektronische) geluiden, verwarde zang en af en to een verdwaald keyboard of verdwaalde mondharmonica. Mis ik iets? Ongetwijfeld. Er gebeurt te veel om te bevatten in deze geluidscollages, dus er zijn nog altijd maar weinig nummers die ik echt herken als muziek die ik eerder gehoord heb. Dit is erg lastige muziek dus.

Maar dan het belangrijkste: wat vind ik er zelf van? Doorgaans toch wel tamelijk gaaf. Het is van die muziek die je over je heen moet laten komen. Je moet het ondergaan, je mee laten slepen in deze geluidscollages waarin van alles gebeurt. Toch kan ik ook niet zeggen dat het me (al) echt gegrepen heeft. Het duurt me ook veel te lang. Wel zijn er al enkele nummers die ik op zichzelf al erg goed vind: RTX- USA, (Edge of the) Ape Oven, Lick My Boots (ooh, baby!) en natuurlijk NY Avenue Bridge.

Die laatste greep me als enige wel bij luisterbeurt één. Het is dan ook de vreemde eend in de bijt. NY Avenue Bridge is namelijk de enige track die op een ‘lied’ lijkt met een ietwat vreemde maar toch duidelijk melodie en een duidelijke structuur. Daarnaast vind ik de zang echt geweldig (“Yesterday my jeans looked unreal” ).

De conclusie is dat ik het nog niet zo goed weet. Een onvoldoende zou ik dit nooit geven, maar welk cijfer dan wel? Geen idee. Ik ben er nog niet zo goed uit of dit nou alleen gek is (want dat is het sowiezo), of ook nog geniaal. Ik laat dit werkje dus nog een paar maanden op me inwerken en hoop dan een definitieve(re) mening te kunnen geven.

avatar van Paalhaas
3,5
In tegenstelling tot de algemene indruk die je van deze plaat krijgt, is de muziek geschreven en opgenomen tijdens de momenten dat er géén drugs in het spel waren (Althans, dat beweert Hagerty). Spaarzame momenten waren dat, vandaar dat ze er een stuk langer over deden dan gebruikelijk.

Net weer eens beluisterd en het zal wel nooit ware liefde worden tussen mij en Twin infinitives. Fascinerend blijft het zonder meer natuurlijk..

avatar van AOVV
3,5
Laat ik beginnen met dit te zeggen: ‘Twin Infinitives’ klinkt als niets wat ik ooit tevoren heb gehoord. Een beetje een clichématige uitroep, ik weet het, maar ik zou niet weten hoe ik anders zou moeten openen. Het is dan ook opzienbarend wat Paalhaas in z’n bericht zegt, dat deze plaat namelijk gemaakt is tijdens drugvrije periodes. Want 69 minuten nadat je op de “Play”-toets hebt gedrukt om dit album te laten spelen, vraag je je niet af of ze drugs hebben genomen, maar eerder hoeveel.

’t Is een plaat die kant noch wal raakt, er lijkt überhaupt helemaal geen lijn in te zitten naar mijn mening. Maar goed, dat hoort wel bij het noisegenre, waar deze plaat wel wat van weg heeft. Verder heeft het ook wel iets psychedelisch, met die trippende gitaarecho’s en soms freaky vocalen. Avant-gardistisch klinkt het ook, futuristisch zelfs, het klinkt soms erg metalig en post-hedendaags, alsof de plaat is meegereisd met een tijdreiziger uit het jaar 2148. Ik zeg maar wat.

Interessante, eigenaardige en vooral eigenzinnige muziek maken, daar zweren heel wat artiesten bij. Ze pretenderen ook allemaal dat ze echt interessante, eigenaardige en vooral eigenzinnige muziek maken. Maar briljant vind ik het zelden. Oké, er zijn wel wat uitzonderingen, denk ik dan. Zo heb je Comets on Fire, een zijproject van Ben Chasny, u ongetwijfeld beter bekend van Six Organs of Admittance. En de gekheid van Captain Beefheart en Frank Zappa weet ik ook altijd wel te waarderen. De voorbeelden van het tegenovergestelde zijn echter veel talrijker. ‘Metal Machine Music’ van Lou Reed vind ik maar niets, en ook dingen als ‘Cosmic Interception’ van Von Lmo komen bij mij niet hoger uit dan een “zozo”. Als ik het zo bekijk, heb ik meer voorbeelden gegeven van goeie eigenzinnigheid dan slechte.

En waar valt Royal Trux nu onder te brengen? Enfin, ‘Twin Infinitives’? wat mij betreft, er een beetje tussenin. Ook dit vind ik niet briljant, maar hemeltergend is het zeker niet. Ik weet het zeker te waarderen, dit plaatje en zijn grillige, duistere sfeer. De echo’s, de geluidslagen, de aparte vocalen, ’t is allemaal goed gedaan, en bij sommige songs klopt het plaatje dan ook, zoals de opener. Die duurt misschien maar een goeie 2 minuten, maar die vind ik echt heel erg goed. De ideale manier om in zo’n complex werkstuk te worden gesleurd. Een uitnodiging.

Wat nog typisch is aan deze plaat, is dat praktisch elke track eindigt in stilte. Dat varieert van enkele seconden tot een halve minuut of zelfs langer. Ik weet niet of dit ook zo is op plaat, maar ik vind het best kunstzinnig, en stoor me er zeker niet aan. Het lijkt alsof men de luisteraar na elke trip wat respijt wil geven, om op z’n effen te komen.

De titels van de songs zijn niet overdreven, in de zij van “kijk wat voor weirdo’s wij zijn”, en dat weet ik wel te smaken. Een goeie titel is altijd belangrijk, zeg ik altijd, en daar let ik dan ook altijd op. In de wereld van de literatuur kijk ik altijd eerst of de titel me aanstaat, en ook in de muziek speelt dat een rol. Geen overheersende rol, want het is nog altijd de muziek die ‘t ‘m doet, natuurlijk. De lyrics vinden is geen makkelijke klus, maar degene die ik gevonden hebben, zijn meer dan behoorlijk, met af en toe een erg goeie en verrassende zinsnede, zoals in het fantastisch getitelde ‘Chances Are the Comets in Our Future’. Het is een mix van futuristisch, mysterieus gezemel en ontnuchterend realisme. Het ene moment wordt er knap gejongleerd met beeldspraak (“chances are doors that just open up”), om dan keihard in het gezicht te slaan met een lijn als “You can move so many, many times; our home is everywhere we’ve been”.

‘(Edge of the) Ape Oven’ is de hardste noot om te kraken. Het nummer duurt een kwartier, maar ik vind het na enkele luisterbeurten uitgroeien tot een klepper van een song. Het vreemde begin, alsof ze een jamsessie inzetten, trekt meteen mijn aandacht. Langzaam wordt er een heerlijke riff overheen gestrooid. Het gitaarwerk is om duimen en vingers af te likken. De enige song waarvan ik wel kan zeggen dat ik ‘m briljant vind.

En dat is toch overall wat te weinig, één track op vijftien. Tuurlijk, er zijn nog wel songs die absoluut de moeite waard zijn (opener, ‘Chances Are the Comets in Our Future’, om er maar een paar te noemen), maar dit is ‘m toch net niet voor mij, die briljante avant-garde. Ik kan er prima naar luisteren, en ervoor gaan zitten, even al mijn andere bezigheden met mijn imaginaire afstandsbediening op pauze zetten, maar dan nog mist er iets. Het slokt me niet helemaal op. Tegen wil en dank ontsnapt mijn focus soms uit dit spinnenweb, en dat is niet de bedoeling. Ik denk dat de plaat ook een ietsje te lang is, maar ik heb alle respect voor de speelduur, het concept, etc., want de mannen van Royal Trux zullen er zeker een hele bedoeling achter hebben zitten.

‘Twin Infinitives’ is een plaat die je best niet elke dag opzet. Of net wel. Het is een lange trip, die je ternauwernood overleeft, maar waar je als bij wonder toch zonder kleerscheuren weet uit te komen. Met andere woorden: het is een intense beleving, maar het raakt me te weinig.

3,5 sterren

avatar van niels94
3,5
Ik ben de laatste tijd wat meer in de 'mood' voor deze muziek. Ik vind het erg prettig luistervoer, kan ik wel vertellen. Gaaf is hoe dit inderdaad met de luisterbeurt beter, maar ook vooral overzichtelijker wordt, op een bepaalde manier. Zoals korenbloem zei: onder de lagen zit daadwerkelijk herkenbare muziek, al is dit niet altijd even gemakkelijk te vinden. En dat wordt me meer en meer duidelijk. Het helpt in elk geval mee mijn al grote intrige voor deze muziek nog eens groter te laten worden. Eén ding is wel een probleem: hier een cijfer op plakken. Daar wacht ik dan ook nog even mee Een op een vreemde manier zeer aantrekkelijk album.

avatar van korenbloem
5,0
Ik luister dit niet elke week. Maar als ik dit luister, kijk altijd wel even of dit wel op 5* staat.

Heerlijke plaat, zonder enige poespas, zullen we maar zeggen!

avatar van korenbloem
5,0
Zo juist deze plaat op LP besteld. Ben erg benieuwd hoe dit meesterwerk klinkt op het zwarte goud.

avatar van korenbloem
5,0
Eén van de werelds mooiste albums is nu in zijn geheel te beluisteren op bandcamp

Gast
geplaatst: vandaag om 21:24 uur

geplaatst: vandaag om 21:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.