menu

Royal Trux - Twin Infinitives (1990)

mijn stem
3,66 (31)
31 stemmen

Verenigde Staten
Avant-Garde / Rock
Label: Drag City

  1. Solid Gold Tooth (2:18)
  2. Ice Cream (3:51)
  3. Jet Pet (4:44)
  4. Usa (2:37)
  5. Kool Down Wheels (3:27)
  6. Chances Are the Comets in Our Future (6:38)
  7. Yin Jim Versus the Vomit Creature (5:43)
  8. Osiris (4:53)
  9. (Edge of the) Ape Oven (15:08)
  10. Florida Avenue Team (1:21)
  11. Lick My Boots (4:43)
  12. Glitterbust (3:58)
  13. Funky Son (3:04)
  14. Ratcreeps (3:07)
  15. NY Avenue Bridge (3:43)
totale tijdsduur: 1:09:15
zoeken in:
avatar van korenbloem
5,0
Sommige albums weten mij elke keer weer te raken. De ene keer met volledige bewondering en de andere keer vanuit een teleurstelling. Twin infinitives is z'n album. Op momenten van enthousiasme, zijn er alleen maar gevoelens van euforie, verbazing en verwondering, maar er zijn ook momenten van onbegrip, schaamte en gevoelens van klein zijn. Het is nu ongever 1,5 jaar geleden dat ik dit album gereviewd heb en zal eens zien of mijn conclusie nog steeds het zelfde is en of dit album nog steeds een top 10 plaats waardig is. Een van mijn eerste ervaringen van dit album was als een soort space-invaders op indie rock, en dat beviel me goed.

Royal Trux bestaat uit Neal Hagerty en Jennifer Herrema. Royal Trux werd opgericht in 1985, toen Hagerty nog een gitarist was in Pussy Galore. (een leuk feitje: Hagerty overtuigde de rest van de band om de lo-fi tape op te nemen van Exile on Main Street, deze tape werd toen een underground succes.) Hagerty en Herrema wilde iets doen wat ontrendy was en wat ze voor altijd zouden kunnen duren. Ze hadden het idee dat de noiserock scene van de jaren 80 geen bestemming had. Hun eerste album was dan ook een historisch verslag van Rock 'N Roll naar noiserock.

De band begon echt op te vallen na hun 2e album "Twin Infinitives"
Het paar kreeg 9 maanden een gigantische studio tot hun beschikking. In de studio kregen ze alle vrijheid. Ze hadden het doel om weer een rockmeesterwerk af te leveren zoals er in de jaren 60 en 70 werden gedaan. Platenlabels gaven in de jaren 60 en 70 de artiesten nog de vrijheid om experimentele dubbel albums op te nemen. Denk maar aan Dylan's Blonde on Blonde, Zappa's Uncle Meat of Trout Mask Replica. Na het opnemen ontstond er een grote 2-deling onder de rescensisten. Herrema beschreef in interview dat er recensisten en fans waren die zich persoonlijk beledigd voelde. Woorden als: Geen muziek, ze doen maar wat, dit krijg je van heroïne, is (als ik RYM lees) een van de vele negatieve reactis. Volgens Herrema waren ze toen inderdaad aan de heroïne, alleen is dit gehele concept "nuchter" bedacht en opgenomen, daarom duurde het ook zo lang voor dat het album af was.

Hagerty en Herrema creëerden een wereld zo intens. Het voelt als een thuis (rock en roll) tot de bodem wordt afgebroken en naar eigen believen weer wordt opgebouwd en ingericht. Nergens klinkt chaos zo verstrooid, angstig en geïsoleerd en tegelijk zo vertrouwd en overzichtelijk. Het hele album begeeft zich in een constante spanning van structuur en complete chaos. Tijdens het luisteren vraag je af: ben ik in de toekomst, het verleden, is dit mijn angst, mijn paranoïde of is het slechts de muziek? Door de futuristische zang, de vreemde effecten en de constante duisternis ontstaat er een hermetische dissonantie.
Onder deze muzikale paranoïde bestaat er nog steeds 'muziek'. Voor de goede luisteraars verschilt dit niet veel van de muziek die Led Zeppelin, Black Sabbat of zelfs Chuck Berry maakten. Onder de diepe laag van chaos heerst Rock 'N Roll. Maar zoals veel grote muziekanten (Faust, Zappa, suicide, Beafheart, Dylan) pushed Royal Trux alles tot het uiterste. Minimalisme wordt maximaal gecombineerd met overvloed van maximalisme. Er zijn geen concessies, de luisteraar wordt het niet een keer gemakkelijk gemaakt. Maar het voelt allemaal zo vertrouwd. Hagerty en Herrema blijven trouw aan de roots van hun idolen, zoals hun idolen trouw bleven aan Robert Johnson en Chuck Berry.

Hoe vaker ik naar dit album luister hoe mooier, intenser en begrijpelijker het is. Hoe de eerste luistersessies voelde als lang verwachte invasie van een buitenaardse macht, voelt nu als iets wat over 3 jaar door 'gewone' mensen in een garage gemaakt gaat worden. Hoe vaker ik het luister hoe verder ik in het album in gezogen wordt.

De jaren negentig kreeg hun Trout Mask Replica. Alleen jammer dat de kids van de jaren negentig (de muzikanten van nu) dit album niet zo hebben opgepakt zoals de kids in de jaren 60 Trout Mask Replica.

(Zeer terechte top 10 notering, al zeg ik het zelf)

avatar van Ataloona
4,5
In de 60's kreeg men Trout Mask Replica, in de 70's kreeg men The Modern Dance, in de 80's kreeg men Double Nickels on the Dime en toen kreeg men in de 90's wederom een ''Trout Mask Replica'': Royal Trux' Twin Infinitives. Echter is Twin Infinitives misschien nog wel de meest prodigieuze van dit illustere rijtje namen.

In de 60's verlegde Captain Beefheart met zijn Trout Mask Replica de grens binnen de rockmuziek. Absurd, vernieuwend en bovenal ongehoorde experimenten waren termen die een volledig nieuwe betekenis kregen. Blues, rock 'n roll, free-jazz en talloze andere genres vonden samen een nieuwe weg en zo werd Trout Mask Replica één van de meest bijzondere albums binnen de rockmuziek. Zo was Pere Ubu's The Modern Dance dat voor de no-wave en de Minutemen's Double Nickels on the Dime dat voor de punkmuziek. Twin Infinitives is van deze genoemde albums nog wel het album dat het dichtste bij TMR blijft, terwijl het toch ook wel weer anders is.

Voor de persoon die dit voor het eerst luistert, klinkt dit waarschijnlijk alleen op papier als Beefheart en volstrekt anders dan de muziek, maar als je 'm vaker draait lijkt het steeds meer op TMR. Haast volledig in dezelfde geest. De muziek zelf is natuurlijk een weergaloze brij van teringherrie. Een werkelijke klap voor je uithoudingsvermogen, zoveel herrie krijg je naar je toe gesmeten. Hagerty en Herrema (de leden van RT) waren destijds flinke junks en ze beweren dan wel dat ze nuchter waren tijdens de opnames, maar ik denk dat we die uitspraak anders moeten interpreteren. Het hele concept was nuchter onder de intense invloed van heroïne, zoiets. Aristoteles schreef al eens: ''pleasure in the job puts perfection in the work''. Nu schreef hij dit niet bepaald ten tijde van de release van Twin Infinitives, maar het beschrijft perfect de sfeer en mijn gevoel van dit haast maniakale album.

De muziek is dan ook volledig als wat te verwachten valt van iemand die de underground EP van Exile on Main St. heeft opgenomen en een partner in crime heeft die net als hij volledig vol gespoten is: markante, expressionistische en excentrieke herrie dat uit de krochten van de Hel lijkt te komen, maar dat opgenomen is met veel plezier en met de nodige hallucinerende buien. De rock n' roll van Chuck Berry, de blues van Beefheart, de hardrock van Black Sabbath, de compositionele eigenschappen van Zappa en de dik geplamuurde laag noise van Faust vinden elkaar op deze angstaanjagende plaat vol paranoia.

Het duurt even voordat je door hebt hoe subtiel deze plaat is, na elke luisterbeurt zijn er weer nieuwe dingen of bliepjes te horen. Als je eenmaal door de laag herrie en ''spacegeluiden'' (en ook nog eens letterlijk Space Invadersgeluiden) heen bent, gaat er een uiterst unieke en eigenaardige wereld voor je open vol structurele chaos en psychedelica waaraan de meest rare en intense Lsd-trip nog niet kan tippen. 5/5

avatar van AOVV
3,5
Laat ik beginnen met dit te zeggen: ‘Twin Infinitives’ klinkt als niets wat ik ooit tevoren heb gehoord. Een beetje een clichématige uitroep, ik weet het, maar ik zou niet weten hoe ik anders zou moeten openen. Het is dan ook opzienbarend wat Paalhaas in z’n bericht zegt, dat deze plaat namelijk gemaakt is tijdens drugvrije periodes. Want 69 minuten nadat je op de “Play”-toets hebt gedrukt om dit album te laten spelen, vraag je je niet af of ze drugs hebben genomen, maar eerder hoeveel.

’t Is een plaat die kant noch wal raakt, er lijkt überhaupt helemaal geen lijn in te zitten naar mijn mening. Maar goed, dat hoort wel bij het noisegenre, waar deze plaat wel wat van weg heeft. Verder heeft het ook wel iets psychedelisch, met die trippende gitaarecho’s en soms freaky vocalen. Avant-gardistisch klinkt het ook, futuristisch zelfs, het klinkt soms erg metalig en post-hedendaags, alsof de plaat is meegereisd met een tijdreiziger uit het jaar 2148. Ik zeg maar wat.

Interessante, eigenaardige en vooral eigenzinnige muziek maken, daar zweren heel wat artiesten bij. Ze pretenderen ook allemaal dat ze echt interessante, eigenaardige en vooral eigenzinnige muziek maken. Maar briljant vind ik het zelden. Oké, er zijn wel wat uitzonderingen, denk ik dan. Zo heb je Comets on Fire, een zijproject van Ben Chasny, u ongetwijfeld beter bekend van Six Organs of Admittance. En de gekheid van Captain Beefheart en Frank Zappa weet ik ook altijd wel te waarderen. De voorbeelden van het tegenovergestelde zijn echter veel talrijker. ‘Metal Machine Music’ van Lou Reed vind ik maar niets, en ook dingen als ‘Cosmic Interception’ van Von Lmo komen bij mij niet hoger uit dan een “zozo”. Als ik het zo bekijk, heb ik meer voorbeelden gegeven van goeie eigenzinnigheid dan slechte.

En waar valt Royal Trux nu onder te brengen? Enfin, ‘Twin Infinitives’? wat mij betreft, er een beetje tussenin. Ook dit vind ik niet briljant, maar hemeltergend is het zeker niet. Ik weet het zeker te waarderen, dit plaatje en zijn grillige, duistere sfeer. De echo’s, de geluidslagen, de aparte vocalen, ’t is allemaal goed gedaan, en bij sommige songs klopt het plaatje dan ook, zoals de opener. Die duurt misschien maar een goeie 2 minuten, maar die vind ik echt heel erg goed. De ideale manier om in zo’n complex werkstuk te worden gesleurd. Een uitnodiging.

Wat nog typisch is aan deze plaat, is dat praktisch elke track eindigt in stilte. Dat varieert van enkele seconden tot een halve minuut of zelfs langer. Ik weet niet of dit ook zo is op plaat, maar ik vind het best kunstzinnig, en stoor me er zeker niet aan. Het lijkt alsof men de luisteraar na elke trip wat respijt wil geven, om op z’n effen te komen.

De titels van de songs zijn niet overdreven, in de zij van “kijk wat voor weirdo’s wij zijn”, en dat weet ik wel te smaken. Een goeie titel is altijd belangrijk, zeg ik altijd, en daar let ik dan ook altijd op. In de wereld van de literatuur kijk ik altijd eerst of de titel me aanstaat, en ook in de muziek speelt dat een rol. Geen overheersende rol, want het is nog altijd de muziek die ‘t ‘m doet, natuurlijk. De lyrics vinden is geen makkelijke klus, maar degene die ik gevonden hebben, zijn meer dan behoorlijk, met af en toe een erg goeie en verrassende zinsnede, zoals in het fantastisch getitelde ‘Chances Are the Comets in Our Future’. Het is een mix van futuristisch, mysterieus gezemel en ontnuchterend realisme. Het ene moment wordt er knap gejongleerd met beeldspraak (“chances are doors that just open up”), om dan keihard in het gezicht te slaan met een lijn als “You can move so many, many times; our home is everywhere we’ve been”.

‘(Edge of the) Ape Oven’ is de hardste noot om te kraken. Het nummer duurt een kwartier, maar ik vind het na enkele luisterbeurten uitgroeien tot een klepper van een song. Het vreemde begin, alsof ze een jamsessie inzetten, trekt meteen mijn aandacht. Langzaam wordt er een heerlijke riff overheen gestrooid. Het gitaarwerk is om duimen en vingers af te likken. De enige song waarvan ik wel kan zeggen dat ik ‘m briljant vind.

En dat is toch overall wat te weinig, één track op vijftien. Tuurlijk, er zijn nog wel songs die absoluut de moeite waard zijn (opener, ‘Chances Are the Comets in Our Future’, om er maar een paar te noemen), maar dit is ‘m toch net niet voor mij, die briljante avant-garde. Ik kan er prima naar luisteren, en ervoor gaan zitten, even al mijn andere bezigheden met mijn imaginaire afstandsbediening op pauze zetten, maar dan nog mist er iets. Het slokt me niet helemaal op. Tegen wil en dank ontsnapt mijn focus soms uit dit spinnenweb, en dat is niet de bedoeling. Ik denk dat de plaat ook een ietsje te lang is, maar ik heb alle respect voor de speelduur, het concept, etc., want de mannen van Royal Trux zullen er zeker een hele bedoeling achter hebben zitten.

‘Twin Infinitives’ is een plaat die je best niet elke dag opzet. Of net wel. Het is een lange trip, die je ternauwernood overleeft, maar waar je als bij wonder toch zonder kleerscheuren weet uit te komen. Met andere woorden: het is een intense beleving, maar het raakt me te weinig.

3,5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 06:41 uur

geplaatst: vandaag om 06:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.