menu

Miles Davis - E.S.P. (1965)

mijn stem
3,78 (59)
59 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia

  1. E.S.P. (5:31)
  2. Eighty-One (6:18)
  3. Little One (7:21)
  4. R.J. (3:57)
  5. Agitation (7:48)
  6. Iris (8:33)
  7. Mood (8:49)
totale tijdsduur: 48:17
zoeken in:
4,0
Mooi plaat van het 2de Classic Quintet van Miles. Medewerking van giganten zoals Herbie Hancock, Wayne Shorter, Tony Willims en Ron Carter. Shorter is nog niet zo dwingend aanwezig en Herbie heeft behoorlijk waty ruimte. Aantrekkelijk aan deze plaat zijn voor mij met name de composities. Hard bop en anders. Maar als Miles blaast en Herbie kietelt de toetsen dan wordt het magisch. Geen slecht moment op te vinden.

avatar van John Doe
4,0
Wat mij betreft ook een aanrader die nog veel te weinig stemmen heeft. Een constante plaat en een mooi wegluisterend geheel. Toegankelijk, maar met zat diepgang. Het piano spel (van Herbie) dat redelijk op de achtergrond ligt, is opvallend fijn vind ik ook.

Misterfool
Een behoorlijk sterk album vol met lekker zwoele, speelse tonen. De piano van Hancock is haast even indrukwekkend als de trompet van Miles. Wellicht is het album iets minder spannend vergeleken met andere albums van de beste man, maar een middelmatige Davies is nog steeds erg vermakelijk.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Met: Miles Davis (trompet); Wayne Shorter (tenorsax); Herbie Hancock (piano); Ron Carter (bas); Tony Williams (drums)

In het najaar van 1964 verneemt Miles Davis dat tenorsaxofonist Wayne Shorter de Jazz Messengers (van Art Blakey) heeft verlaten. Hij laat hem eersteklas overvliegen naar New York, en voegt hem toe aan zijn eigen band, waarmee het ‘Tweede Grote Kwintet’ een feit is.

Volgens Davis’ autobiografie had John Coltrane zelf al Shorter als zijn opvolger getipt, toen Trane er onderuit probeerde te komen in het voorjaar van 1960 mee op tournee te moeten naar Europa. In het najaar van 1962 speelde Shorter voor het eerst mee op een opname van Davis, op een kerstplaat waarover Davis zei: ‘Hoe minder we erover zeggen, hoe beter’ (daarom volstaan we met een linkje). Davis was wél onder de indruk van Shorter, maar het zou nog twee jaar duren voordat hem kon rekruteren.

Met alle lof die Davis krijgt toegezwaaid als iemand die zo geweldig was in het strikken van nieuw talent voor in zijn band, lijkt hij de paar jaar daarvoor veelal te worden afgeleid door sores in de privésfeer (zo ondervindt hij veel lichamelijke klachten door hemofilie, en overlijden zijn beide ouders). Zijn reputatie als muzikant is intussen genoeg om te zorgen dat om hem heen, bijna als vanzelf, een van de meest getalenteerde bands van de jaren zestig ontstaat: bijna zoals een ster zwervende planeten in een baan om hem heen vangt. Williams en Carter zijn grote fans die in bevriende bands spelen, Hancock wordt door Donald Byrd meegenomen naar een feestje in Davis' huis.

Maar wat je verder ook van Miles Davis vindt, hij verdient enig respect voor het feit dat hij -wederom- er niet voor kiest een slap aftreksel te maken van eerdere successen om zoveel mogelijk geld binnen te harken, maar bewust kiest voor jong talent en frisse ideeën.

En ideeën heeft de band genoeg: de muziek klinkt, ruim vijfenhalf decennium later, nog altijd spannend en avontuurlijk. Daarbij lopen Williams en Shorter voorop als pioniers, terwijl Carter en Hancock de fundering in de gaten houden, en hier en daar verfraaien. Miles Davis zelf pakt genoeg momenten in de spotlight, maar het spreekt voor hem dat er meer dan voldoende ruimte overblijft voor anderen, waardoor dit echt klinkt als een band van vijf gelijkwaardige muzikanten.

Met alle polyritmiek, spelletjes met structuur, wat meanderende solo’s enz., vind ik de platen van het tweede kwartet, afhankelijk van mijn bui, soms eerder ‘interessante muziek’ dan ‘mooie muziek.’ Bij een herwaardering van E.S.P. werd dat beeld wel een beetje bevestigd, voornamelijk op de oorspronkelijke A-kant. Bijvoorbeeld bij het titelstuk dat de plaat opent (één van Shorters eerste composities voor de band), dat iets te veel in artistiek gestoei blijft hangen, of het wat richtingloze ‘Little One’ (later dat jaar door componist Hancock in een wat spannendere versie opgenomen voor zijn Maiden Voyage).

Zelfs op die momenten valt er nog genoeg te genieten van E.S.P., op momenten dat ik de focus heb om me te concentreren op het belachelijk hoge spelniveau (met name in de ritmesectie). En op de B-kant wordt met ‘Iris’ en het schitterende ‘Mood’ alsnog de honger naar ‘mooi’ gestild. Ik ben wel benieuwd of bij (her)waardering van de volgende platen van het ‘Tweede grote kwintet’ blijkt dat ik wat vaker echt in het hart wordt geraakt, in plaats van alleen in het hoofd.

avatar van AOVV
3,5
De B-kant vind ik sterker dan de A-kant hier. Vooral de laatste twee tracks zijn schitterend, en als ik dan lees dat Iris een compositie van Wayne Shorter blijkt te zijn, word ik helemaal blij. Het valt me sowieso op dat vier van de vijf spelers op compositorisch vlak bijdroegen tot de plaat (enkel drummer Tony Williams vind ik wat dat betreft niet terug in de credits).

De dame op de hoes is overigens Frances Taylor Davis, Miles Davis' vrouw ten tijde van de opnames. Ze staat er onschuldig en puur bij, bewonderd door de grote trompettist. Op het eind van het jaar zouden ze scheiden; Davis stond ervoor bekend dat hij nogal gewelddadig uit de hoek kon komen. Ook dat is Miles Davis, natuurlijk.

Neen, voor de rest gewoon een goeie plaat, de eerste van het Tweede Grote Quintet, zoals dat dan heet.

3,5 sterren

avatar van EttaJamesBrown
3,5
Dit is welhaast de ultieme thuiswerkplaat. Genoeg te horen zonder dat het opdringt.
Subtiel. Ik laat het gewoon doorspelen als ik een Teamsmeeting heb. Kan prima.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:06 uur

geplaatst: vandaag om 08:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.