menu

The Cure - The Head on the Door (1985)

mijn stem
3,92 (561)
561 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Fiction

  1. In Between Days (2:55)
  2. Kyoto Song (4:00)
  3. The Blood (3:42)
  4. Six Different Ways (3:16)
  5. Push (4:28)
  6. The Baby Screams (3:43)
  7. Close to Me (3:20)
  8. A Night Like This (4:12)
  9. Screw (2:35)
  10. Sinking (4:50)
  11. Inbetween Days [RS Home Demo] * (1:25)
  12. Inwood [RS Home Demo] * (2:18)
  13. Push [RS Home Demo] * (2:31)
  14. Innsbruck [RS Home Demo] * (2:38)
  15. Stop Dead [Studio Demo] * (3:22)
  16. Mansolidgone [Studio Demo] * (4:07)
  17. Screw [Studio Demo] * (3:10)
  18. Lime Time [Studio Demo] * (2:57)
  19. Kyoto Song [Studio Demo] * (4:28)
  20. A Few Hours After This... [Studio Demo] * (4:37)
  21. Six Different Ways [Studio Demo] * (3:00)
  22. A Man Inside My Mouth [Studio Demo] * (3:00)
  23. A Night Like This [Studio Demo] * (4:09)
  24. The Exploding Boy [Studio Demo] * (3:06)
  25. Close to Me [Studio Demo] * (4:04)
  26. The Baby Screams [Live Bootleg] * (3:46)
  27. The Blood [Live Bootleg] * (3:34)
  28. Sinking [Live Bootleg] * (5:07)
toon 18 bonustracks
totale tijdsduur: 37:01 (1:38:20)
zoeken in:
kleine man
Ben hier al een tijdje aan het rondhangen, voornamelijk om dingen te ontdekken en uit te vogelen. Maar sinds gisteren bedacht ik me dat ik ook wat moet leveren. Dat doen de anderen ook.
Dus ben ik het stemmen gaan intensiveren. Lastig hoor. Ben al ruim over de 50 en ken duizenden albums, maar om ze van een stem te voorzien is nog niet al te makkelijk. Op losse liedjes van een album stemmen is te goedkoop, en te oneerlijk.
Dus vandaag begonnen om in de vrije uren volledige albums te herluisteren. Dat kan nog een lange rit worden, maar nu is dit album de gelukkige geworden.

Het zullen veel positieve stemmen worden, want kutalbums ga ik natuurlijk niet herbeluisteren.

Dit krijgt een 3 sterren, en dat is best laag, maar ik heb dit altijd al een vervelendachtig Cure-album gevonden. Staan mooie dingen op, maar staan ook nare dingen op. Sinking is top, maar The Baby Screams is te schandalig voor woorden. Screw is nog erger. Trieste truttenmuziek.

avatar van Robje1968
4,0
Als kind kocht ik dit album "blind" en zette thuis enthousiast de CD op.
Ik was zeer teleurgesteld in de dansbare en vrolijke tonen van "The Head on the Door". Voor mij was dit ineens een stijlwijziging waar ik niet op voorbereid was.
Toen was ik zeer teleurgesteld, maar achteraf gezien kan ik het wel waarderen als een band niet elk album in dezelfde stijl uitbrengt.

Overigens is het tussen dit album en Robje goed gekomen. Jaren later heb ik het album weten te waarderen. Vandaag tijdens een thuiswerkdag eens opgezet en klinkt nog steeds lekker fris.

avatar van davevr
4,0
Push is zo ondergewaardeerd

3,5
Pas geleden dit album op nieuw vinyl gekocht. Ik was eigenlijk wat verrast dat ik deze nog niet had. Aan de andere kant , na het heftige 'pornographie' kwam er naar mijn inzicht nog wel een 'niemendalletje' The Top en toen ben ik wat afgehaakt.
Het was toch niet the Cure uit die begintijd meer, commerciëler, soms zelfs wat poppy/disco achtig.
Zo rond 1985 nam ik afscheid van mijn new wave periode, zoals sommige groepen ook deden, maar ging ik hun richting niet echt achteraan. Hetzelfde had ik met New Order, ook daar haakte ik af.
We zijn nu zo'n 38 jaar later en heb nu dus pas voor het eerst dit album op. En hoe ervaar ik het nu ?
De lijn van The Top is doorgezet, dus dat vind ik zonder meer al wat jammer. Kant A klinkt over het algemeen vrolijk, redelijk zonnig. Dat blijft toch wel vreemd voor the Cure als je de oude platen kent en dan vooral 'the dark trilogy' zoals wikipedia het benoemt. Bij dit album kwam Simon Gallup die juist bij die dark-albums belangrijk was terug als bassist, nieuwe drummer en the Cure uitgebreid tot een 5 tal met ook veel ruimte voor keyboards. Dat kwam zo zei Robert Smith omdat hij erg geïnspireerd was gerakt door nhet album 'kaleidoscope' van Siouxsie and the Banshees en Dare van the Human League. Zeker de invloed van dat album is wel wat te horen. Op kant 2 staan wat bekendere nummers (o.a. Close to this), maar het kan als geheel niet echt overtuigen. "Screw' vind ik gewoon Cure onwaardig. Dit album deed het bijzonder goed, ook in Amerika. Het is natuurlijk publieksvriendelijker dan 'the dark trilogy'. Opvallend is verder dat Robert Smith alles van dit album alleen had geschreven.
Lastig om het te beoordelen. Kan me goed voorstellen dat ik toendertijd dit album links heb laten liggen. Hier zat ik op dat moment niet echt op te wachten.
Nu ben ik wel wat positiever over dit album, maar nog steeds mijn bedenkingen. Ik begrijp heel goed dat je na Seventeen Seconds, Faith en Pornographie niet continu op deze wijze door kan gaan. En dat je een andere koers ingaat. Maar over het algemeen heeft deze plaat niet het intense van de vorige drie. Het heeft iets vrijblijvends, bijna iets nonchalant. Zeker niet verkeerd, maar het behoort voor mij niet bij de top albums van the Cure.

avatar van RonaldjK
The Cure verruilt vanaf november 1982 (single Let's Go to Bed) hun sferische new wave voor luchtiger pop en slaagde er tegelijk in als The Cure te blijven klinken. In mei 1983 volgt album The Top, dat die koers nog eens bevestigt, in december is er verzamelaar Japanese Whispers en in juni 1984 wordt The Caterpillar in Nederland een hitje. Is de groep in die fase nog wat zoekende, op The Head on the Door uit augustus 1985 worden de zomerse popsferen verder uitgewerkt.

In zijn boek 'Cured' (2016) vertelt Lol Tolhorst over het vervolg van zijn overstap van drums naar toetsen, op de voorganger gemaakt. Inmiddels had hij een Yamaha RX15 drummachine en E-mu Emulator II aangeschaft, waarmee hij ijverig aan de slag had willen gaan om deze instrumenten goed onder de knie te krijgen. Openhartig vertelt hij dat zijn alcoholverslaving enige rem op dit voornemen zette.
In december 2018 verscheen een Cure-editie van tijdschrift Uncut met daarin de nodige terug-in-de-tijd-interviews. Bij dit album meldde frontman Robert Smith: "No more mad Bob". De interviewer: "Pardon?" "No more mad Bob". Oh, I see, Robert Smith is happy. Deliriously happy.

Drummer Andy Anderson was alweer vervangen door de Franse Brit Boris Williams. Single In Between Days (Smith: "Probably the simplest thing I've written since 'Boys Don't Cry'") haalde in Nederland bij de Nationale Hitparade in september 1985 #26, een nummer dat ik wat zwaarmoediger en dus mooier vond dan de voorgaande singles. Lichter was Close to Me met alle hijgjes in de zang, #16 in oktober.
Net als op The Top is The Head on the Door een fraaie verzameling van zomerse wave, die in de meeste gevallen goed uitpakt. De flamencogitaren van Porl Thompson in The Blood bijvoorbeeld, de tekst verwijzend naar Smiths rooms-katholieke jeugd. Push leek wel bijna een liedje van The Pretenders, aangename gitaarpop met een lang en pakkend intro.

Over de tweede helft ben ik iets minder enthousiast. The Baby Screams heeft een wat saai baslijntje, Screw heeft een nog slechter exemplaar dat uit den treure wordt herhaald.
Maar behalve de vrolijke tweede single, blijft leuk, klinkt hier ook het magistrale A Night Like This, met als kers op de taart de solo van gastsaxofonist Rob Howe. Een nummer dat goed zou hebben gepast bij The E Street Band! Op Sinking zijn het toetsenlijn en fraaie opbouw die het album in weemoedige stemming afsluiten.
De 2006-speciale editie bracht de nodige demo- en live-extra's, een versie die op streaming is te vinden. Leuk om de oorspronkelijke schetsen eens te horen maar niet spectaculair.

Smith verklaart in het Uncut-interview zijn liefde voor Dare van The Human League en beaamt dat The Cure en New Order overeenkomsten hebben. "You could probably compare us to Wham!" Geen muziek voor sombere vleermuizen dus, maar nog altijd zeer sferisch en van hoge kwaliteit.
Afgelopen november zag ik de groep in de Ziggo Dome, van dit album werden A Night like This, Push en In Between Days gespeeld. Ook voor Smith en bassist Simon Gallup, de enigen die van de bezetting op The Head on the Door nog deel uitmaken van de groep, is dit kennelijk een relevant album.

avatar van Queebus
4,0
Een wat luchtiger album van The Cure met frisse, goed uitgevoerde popsongs. Close To Me vond ik altijd al te gek vanwege die maffe videoclip.

avatar van T8T
4,0
T8T
Het eerste bericht van 2024!
Om dit luister bij te zetten heb ik de LP helemaal gedraaid tot Sinking alvorens dit bericht te schrijven.
Om niet zonder muziek te zitten bij het schrijven heb ik de LP boys don’t cry opgezet.

Wat ik kan vertellen is dat ik het een goede LP vindt. De herinneringen vindt ik mooier.
Wel vindt ik al de 10 liedjes goed. Voor een album best goed te noemen.
Ik kan wel horen dat the head on the door door meer muziekliefhebbers verteerd kan worden.
Er wordt niet al teveel geëxperimenteerd met klanken die het geluid dieper en droever maken.
Het uitblijven van dit geheel maakt dat ik deze LP niet zo vaak zal draaien als pornography, the top, boys don’t cry en 17 seconds.
Wel is het een album dat een Cure draaier moet horen. Het is niet verplicht, wel aan te raden.

Ik zal zuinig met de sterren omspringen. Vier sterren, omdat het toch klassieker is die niet mag ontbreken in een platenkast.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:26 uur

geplaatst: vandaag om 20:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.