Yesterday I Got So Old
I Felt Like I Could Die
Yesterday I Got So Old
It Made Me Want To Cry
Zinnen die zo de albums Faith, Pornography of Disintegration hadden kunnen openen.
Dit is echter het luchtige
Inbetween Days van The Head On The Door.
The Cure is romantisch, Robert Smith heeft geen vervelende Caterpillar in zijn buik, maar een mooie Butterfly.
De publieksvriendelijke lijn van The Top wordt hier door gezet, en levert in Nederland ook kleine hitjes op.
Wie moet er niet glimlachen bij het legendarische optreden bij
CountDown samen met Bananarama, waar Close To Me en Inbetween Days duidelijk wordt geplaybackt.
Na het vele duister van vorige singles komen de kleurrijke clips van beide songs.
Typisch passend in het tijdsbeeld van de jaren 80.
Vanaf
Close To Me, weet ik dat het niet verkeerd is om een poppenkast in huis te hebben.
Het album is een stuk wereldser dan wat we gewend van The Cure zijn; The Blood heeft bijvoorbeeld Spaanse en Oosterse invloeden, en gaat hierdoor meer richting Siouxsie And The Banshees (Israel). Niet vreemd, Robbert had daar net een aantal invalsbeurten achter de rug.
Buiten de singles vielen mij vooral
Push en
A Night Like This positief op.
Voor mij behorend tot de top van hun repertoire.
Push heeft zo’n positieve flow, en A Night Like This een meesterlijke opbouw.
Het minste nummer vind ik niet zoals velen
Screw, want het rauwe intro bevalt me wel.
Persoonlijk heb ik het minste met
The Baby Screams, dat klinkt mij teveel als A Forest in een oversized discojasje.
Na al die jaren blijft dit voor mij hun meest geslaagde toegankelijke album.
Niet hun beste, maar wel een die je zelfs nog opzet als je ouders op bezoek zijn.
Is het gedateerd?
Jazeker, maar ik vind het zelf ook prettig om af en toe nog eens in die tijd te blijven hangen.