menu

The Cure - The Head on the Door (1985)

mijn stem
3,92 (561)
561 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Fiction

  1. In Between Days (2:55)
  2. Kyoto Song (4:00)
  3. The Blood (3:42)
  4. Six Different Ways (3:16)
  5. Push (4:28)
  6. The Baby Screams (3:43)
  7. Close to Me (3:20)
  8. A Night Like This (4:12)
  9. Screw (2:35)
  10. Sinking (4:50)
  11. Inbetween Days [RS Home Demo] * (1:25)
  12. Inwood [RS Home Demo] * (2:18)
  13. Push [RS Home Demo] * (2:31)
  14. Innsbruck [RS Home Demo] * (2:38)
  15. Stop Dead [Studio Demo] * (3:22)
  16. Mansolidgone [Studio Demo] * (4:07)
  17. Screw [Studio Demo] * (3:10)
  18. Lime Time [Studio Demo] * (2:57)
  19. Kyoto Song [Studio Demo] * (4:28)
  20. A Few Hours After This... [Studio Demo] * (4:37)
  21. Six Different Ways [Studio Demo] * (3:00)
  22. A Man Inside My Mouth [Studio Demo] * (3:00)
  23. A Night Like This [Studio Demo] * (4:09)
  24. The Exploding Boy [Studio Demo] * (3:06)
  25. Close to Me [Studio Demo] * (4:04)
  26. The Baby Screams [Live Bootleg] * (3:46)
  27. The Blood [Live Bootleg] * (3:34)
  28. Sinking [Live Bootleg] * (5:07)
toon 18 bonustracks
totale tijdsduur: 37:01 (1:38:20)
zoeken in:
avatar van Tribal Gathering
4,5
Het blijft toch een apart bandje, the Cure. Het ene album bezorgt me een gigantische koppijn, een ander eerder een gevoel van euforia. Dit album valt zeker in de tweede categorie. Het is een voor Cure begrippen erg lichtvoetig album maar wel lekker gevarieerd. Alle tien de nummers bevallen me uitstekend, zelfs het wat minder gewaardeerde Screw.

Waar ik bij Pornography wel eens gewezen ben op de heerlijke baslijnen komen ze wat mij betreft hier veel beter tot hun recht. Favorieten aangeven is vrij zinloos, bijna alles is hier even goed.

Puik plaatje.

avatar van dazzler
4,0
THE HEAD ON THE DOOR

Inbetween Days is Dreams never end van New Order.
Maar dan wel een pak luchtiger, doorleefder en bevrijdender.

Kyoto Song is de Cure doing their eastern thing.
Ik hou enorm van die half Arabische-half Aziatische sferen.

The Blood vond ik altijd een beetje op het randje.
Muzikaal is het allemaal ok, maar tekstueel een beetje goedkoop.

Six different Ways is voor mij het verborgen pareltje.
Mooi evenwicht tussen die kinderlijke Smithmelodie en de orchestratie.

Push is als een welgemikte vuist in je gezicht.
Een wat zwaardere gitaarmuur als tegengewicht voor de pop op kant één.

The Baby screams is net zoals The Walk
een vette knipoog naar Blue Monday etc van New Order.

Close to me is duizend keer sterker in zijn singel mix.
Het koper is de kers op de taart en wij maar lekker swingen.

A Night like this is net zoals Push een down to earth song.
Mooie tekst waarin hoop nu eens meer dan een illusie blijkt.

Screw is een nummer dat je normaal op een b-kant zet.
Tenzij je het album echt gevarieerd wil doen klinken: leuke gimmick.

Sinking lijkt wel een verre prelude op Disintegration.
Noem het maar zo'n typsiche rainsong van Robert Smith.

The exploding Boy (wat een heerlijke sax) is een van de allerbeste b-kantjes ooit.
Niet op het album, want te veel de tweelingbroer van Inbetween Days.

A few Hours after this is al net zo briljant.
Niet op het album, want te veel de tweelingzus van Six different Ways.

A Man inside my Mouth is sterker dan Screw.
Even tegendraads en misschien beter toch op het album in plaats van ...

Stop Dead doet me wat denken aan Never enough.
Een chaossong waarin je oor moet zoeken naar de melodie.


Ik heb er lang over nagedacht, maar ik ben er eindelijk uit.
The Head on the Door is voor mij de beste schijf van de Cure,
maar dan moet je de 4 b-kantjes mee opnemen in het plaatje.

Deze 14 tracks tonen de vele facetten van Roberts popsmeedkunst.

Toch jammer dat ze niet op de deluxe versie staan,
want eerlijk gezegd kunnen live versies me gestolen worden.

Ik wou dat ik weer 15 was en deze plaat voor het eerst beluisterde.
Vijf sterren en daarmee basta.

avatar van deric raven
5,0
Yesterday I Got So Old
I Felt Like I Could Die
Yesterday I Got So Old
It Made Me Want To Cry


Zinnen die zo de albums Faith, Pornography of Disintegration hadden kunnen openen.
Dit is echter het luchtige Inbetween Days van The Head On The Door.
The Cure is romantisch, Robert Smith heeft geen vervelende Caterpillar in zijn buik, maar een mooie Butterfly.

De publieksvriendelijke lijn van The Top wordt hier door gezet, en levert in Nederland ook kleine hitjes op.
Wie moet er niet glimlachen bij het legendarische optreden bij CountDown samen met Bananarama, waar Close To Me en Inbetween Days duidelijk wordt geplaybackt.

Na het vele duister van vorige singles komen de kleurrijke clips van beide songs.
Typisch passend in het tijdsbeeld van de jaren 80.
Vanaf Close To Me, weet ik dat het niet verkeerd is om een poppenkast in huis te hebben.

Het album is een stuk wereldser dan wat we gewend van The Cure zijn; The Blood heeft bijvoorbeeld Spaanse en Oosterse invloeden, en gaat hierdoor meer richting Siouxsie And The Banshees (Israel). Niet vreemd, Robbert had daar net een aantal invalsbeurten achter de rug.

Buiten de singles vielen mij vooral Push en A Night Like This positief op.
Voor mij behorend tot de top van hun repertoire.
Push heeft zo’n positieve flow, en A Night Like This een meesterlijke opbouw.
Het minste nummer vind ik niet zoals velen Screw, want het rauwe intro bevalt me wel.
Persoonlijk heb ik het minste met The Baby Screams, dat klinkt mij teveel als A Forest in een oversized discojasje.

Na al die jaren blijft dit voor mij hun meest geslaagde toegankelijke album.
Niet hun beste, maar wel een die je zelfs nog opzet als je ouders op bezoek zijn.
Is het gedateerd?
Jazeker, maar ik vind het zelf ook prettig om af en toe nog eens in die tijd te blijven hangen.

avatar van aERodynamIC
5,0
Van alle Cure albums geeft dit album nog wel het beste mijn' jaren '80 tienertijd gevoel' weer.
En zelfs op 40-jarige leeftijd komen warme gevoelens naar boven als ik The Head on the Door terughoor (zoals op moment van schrijven).
Voor mij was deze band in die tijd, ik spreek over 1985 het jaar waarin ik een zeer groot Prince-fan was en nog best veel top 40 luisterde, behoorlijk gewaagd. Een schoolvriendin was er gek van net als op Siouxie overigens en daardoor kwam ik toch in aanraking met de wat donkerder kanten van de muziekwereld. Ook de VPRO woensdagmiddag hielp daar aan bij net als Vara's Verrukkelijke 15.
Dat The Cure gewoon hits scoorden en daarmee ook 'top 40' genoemd kon worden deed daar niets aan af. Natuurlijk is dit album behoorlijk toegankelijk; iets dat zeker niet over elk album van de band gezegd kan worden, maar echt 'top 40'? Nee. Laten we het er maar op houden dat er in die jaren naast alle troep toch zeker ook heel veel goede dingen in terecht kwamen. Daar mogen we nummers als Close to Me (Oh, wat vond ik de clip toen leuk) toch zeker toe rekenen.
Dat ik al vrij jong een Cure liefhebber werd uitte zich ook in het kopen van de verzamel LP Standing on a Beach die ik grijsgedraaid heb. Toen ik de middelbare school eenmaal verlaten had was het een jeugdvriend die ervoor zorgde dat The Cure flink in beeld bleef omdat hij er helemaal in opging.
Na Disintegration zakte het langzaamaan een beetje weg allemaal en naar hun laatste albums luister ik meer een beetje plichtmatig en niet uit pure liefde.
Pure liefde is er wel voor The Head on the Door waar zo'n beetje elk nummer volledig in de roos is. Het vrolijke karakter spreekt me zeer zeker aan en het staat in mooi evenwicht met mijn andere twee grote favorieten Seventeen Seconds en Disintegration.
Een jeugdliefde vertroebelt het beeld/gehoor? Dacht het niet! Dit album is een klassieker en zal ik altijd wel blijven waarderen; of het nu wel of niet herinneringen ophaalt.

avatar van Janz
devel-hunt schreef:
Alle albums van The Cure zijn raar. The Cure is raar en Robert Smith is opper raar, maar dat rare vind ik raar genoeg de aantrekkingskracht van The Cure, raar he?


Precies om deze reden The Cure altijd wat links laten liggen en mijn belangstelling beperkt tot The Singles-compilatie. Daarop staat ook A Night Like This van dit album. Wat een geweldig nummer is dat.

avatar van frolunda
3,5
Een beetje een allegaartje van sounds waardoor de songs geen echte eenheid vormen.En aangezien ik daar wel erg van hou blijft the Head on the door voor mij toch wat achter bij de beste Cure albums,mooie nummers als Push,A Night like this en Sinking ten spijt.

avatar van davevr
4,0
Best goeie plaat deze, vooral in mijn puberjaren veel gedraaid (met al hun andere LP's), nogal opgewekt voor hun doen. Ik hou wel meer van platen die een geheel vormen, en ik merk dat ik deze nooit grijp in mijn platenkast. 1st 17 sec, Faith, Disintegration, Pornography, en dan komt deze, samen met the head on the door; daarom maar 3.5* maar ja, het kan niet steeds feest zijn hé. Ze hebben al een plaat in mijn top 10 staan.....

3,5
Opnieuw een smaakvol album van de heren. Hoogtepunten: In Between Days, Six Different Ways en Kyoto Song.

avatar van RuudC
3,5
Aan deze dansbare The Cure moet ik op z'n zachtst gezegd wel een beetje wennen. De stijl gaat de band wel goed af, maar mijn interesse neemt hier wel af. Het is nog wel herkenbaar als The Cure en dat komt voor een groot deel door frontman Robert Smith. Ook het instrumentale deel is nog vrij typisch voor de band. Het is alleen toegankelijker en minder deprimerend. Vrolijker zou ik het niet willen noemen.

Dat Close To Me van The Cure is, verbaast me echt ontzettend. Ik ken het best goed, maar ik heb het nooit echt speciaal gevonden. Ik had nooit erachter gezocht dat dit van deze band kon zijn. Dit album is al een logischer vervolg op Pornography dan The Top is. De instrumentatie is wederom rijkelijk aanwezig, maar de gothic maakt duidelijk wat plaats voor een meer poppy alternative geluid. Ik merk wel dat ik het lastig vind om The Cure langer dan een half uur te draaien.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. Seventeen Seconds
4. The Head On The Floor
5. Three Imaginary Boys
6. The Top

avatar van lennert
4,0
Prima album. De frivoliteit van The Top is niet compleet weg, maar de songs zijn wel beduidend beter uitgewerkt. Een compleet popalbum is het niet te noemen, aangezien nummers als Kyto Song, The Blood en Sinking nog best wel wat van de oude The Cure-sound hebben. Wonderbaarlijk genoeg kende ik nog een hoop songs ook. In Between Days, A Night Like This en vooral Close To You heb ik echt al vaker op radiozenders voorbij horen komen. Laatstgenoemde lied ergerde me eigenlijk altijd, maar in de context van deze albumlijst valt de genialiteit in zijn minimaliteit eigenlijk toch wel op. Een oorwurm met die xylofoon en vrolijke blazers, maar toch wel erg fijn. A Night Like This vind ik persoonlijk nog iets beter en het met mooie gitaarklanken overladen Push gaat er ook echt prima in.

Sinking is dan weer zo'n The Cure-lied dat van ongekende schoonheid is.

"So I trick myself
Like everybody else"

Een mooie afsluiter van een sterk album dat commercialiteit en kunstzinnigheid prima mixt. In dat opzicht vind ik hem ook nog iets sterker dan Seventeen Seconds, omdat dit album in zijn gestroomlijndheid wel gewoon echt heel erg goed in het gehoor ligt. Ook lang niet o geniaal als een Faith of Pornography, maar met een dikke 4 sterren ben ik ook prima tevreden.

Tussenstand:
1. Pornography
2. Faith
3. The Head On The Door
4. Seventeen Seconds
5. The Top
6. Three Imaginary Boys

avatar van RonaldjK
The Cure verruilt vanaf november 1982 (single Let's Go to Bed) hun sferische new wave voor luchtiger pop en slaagde er tegelijk in als The Cure te blijven klinken. In mei 1983 volgt album The Top, dat die koers nog eens bevestigt, in december is er verzamelaar Japanese Whispers en in juni 1984 wordt The Caterpillar in Nederland een hitje. Is de groep in die fase nog wat zoekende, op The Head on the Door uit augustus 1985 worden de zomerse popsferen verder uitgewerkt.

In zijn boek 'Cured' (2016) vertelt Lol Tolhorst over het vervolg van zijn overstap van drums naar toetsen, op de voorganger gemaakt. Inmiddels had hij een Yamaha RX15 drummachine en E-mu Emulator II aangeschaft, waarmee hij ijverig aan de slag had willen gaan om deze instrumenten goed onder de knie te krijgen. Openhartig vertelt hij dat zijn alcoholverslaving enige rem op dit voornemen zette.
In december 2018 verscheen een Cure-editie van tijdschrift Uncut met daarin de nodige terug-in-de-tijd-interviews. Bij dit album meldde frontman Robert Smith: "No more mad Bob". De interviewer: "Pardon?" "No more mad Bob". Oh, I see, Robert Smith is happy. Deliriously happy.

Drummer Andy Anderson was alweer vervangen door de Franse Brit Boris Williams. Single In Between Days (Smith: "Probably the simplest thing I've written since 'Boys Don't Cry'") haalde in Nederland bij de Nationale Hitparade in september 1985 #26, een nummer dat ik wat zwaarmoediger en dus mooier vond dan de voorgaande singles. Lichter was Close to Me met alle hijgjes in de zang, #16 in oktober.
Net als op The Top is The Head on the Door een fraaie verzameling van zomerse wave, die in de meeste gevallen goed uitpakt. De flamencogitaren van Porl Thompson in The Blood bijvoorbeeld, de tekst verwijzend naar Smiths rooms-katholieke jeugd. Push leek wel bijna een liedje van The Pretenders, aangename gitaarpop met een lang en pakkend intro.

Over de tweede helft ben ik iets minder enthousiast. The Baby Screams heeft een wat saai baslijntje, Screw heeft een nog slechter exemplaar dat uit den treure wordt herhaald.
Maar behalve de vrolijke tweede single, blijft leuk, klinkt hier ook het magistrale A Night Like This, met als kers op de taart de solo van gastsaxofonist Rob Howe. Een nummer dat goed zou hebben gepast bij The E Street Band! Op Sinking zijn het toetsenlijn en fraaie opbouw die het album in weemoedige stemming afsluiten.
De 2006-speciale editie bracht de nodige demo- en live-extra's, een versie die op streaming is te vinden. Leuk om de oorspronkelijke schetsen eens te horen maar niet spectaculair.

Smith verklaart in het Uncut-interview zijn liefde voor Dare van The Human League en beaamt dat The Cure en New Order overeenkomsten hebben. "You could probably compare us to Wham!" Geen muziek voor sombere vleermuizen dus, maar nog altijd zeer sferisch en van hoge kwaliteit.
Afgelopen november zag ik de groep in de Ziggo Dome, van dit album werden A Night like This, Push en In Between Days gespeeld. Ook voor Smith en bassist Simon Gallup, de enigen die van de bezetting op The Head on the Door nog deel uitmaken van de groep, is dit kennelijk een relevant album.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:35 uur

geplaatst: vandaag om 21:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.