menu

Rory Gallagher - Stage Struck (1980)

mijn stem
4,03 (91)
91 stemmen

Ierland
Blues / Rock
Label: Chrysalis

  1. Shin Kicker (3:58)
  2. Wayward Child (4:32)
  3. Brute Force and Ignorance (4:11)
  4. Moonchild (6:04)
  5. Bad Penny * (6:39)
  6. Keychain * (5:04)
  7. Follow Me (5:57)
  8. Bought and Sold (4:39)
  9. The Last of the Independants * (5:40)
  10. Shadow Play (5:06)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 34:27 (51:50)
zoeken in:

avatar van iggy
4,0
Volgens mij ook.

avatar van vielip
4,5
Ik de hoes zoals ie hier afgebeeld staat...

avatar van glenn53
4,5
Maar toen het album uit kwam in 1980 was het echt die andere.

avatar van BenZet
4,0
De remaster heeft inderdaad die andere hoes en ik geloof dat ze alles weer in ere herstellen

avatar van iggy
4,0
Rory in zijn zeg maar hard rock periode. Is dat een probleem ? Tuurlijk niet. Ik vind het zelfs een voordeel. Want uiteindelijk komt het de variatie alleen maar ten goede. Het mooie is ook dat er alleen gekozen is voor nummers van zijn vorige drie platen. Geen herhalings oefening dus.

Dat Gallagher gitaar kan spelen is voor iedereen duidelijk. En dat bewijst hij natuurlijk ook op deze plaat. Want die staat bol met prachtig gitaarwerk. Met als hoogtepunt onder de hoogtepunten, Moonchild. Of Follow Me. Daar kan ik moeilijk tussen kiezen. Maakt ook verder geen barst uit. In feite bestaat de plaat uit een grote gitaar explosie.
Meschien iets minder gebaseerd op daadwerkelijk echt sterke nummers. Teminste, als je dat verglijkt met zijn eerste periode. Die toch mijn voorkeur heeft. Al scheelt dat niet heel veel.
Gallagher was, is en blijft een meester op zijn mooi versleten strat.

Gelukkig heb ik deze trouwens geremasterd. Wat het geluid dus echt ten goede is gekomen !

avatar van vielip
4,5
En, niet onbelangrijk vind ik, 3 extra nummer iggy!

avatar van iggy
4,0
Die drie extra nummers heb ik dus niet. Mijn geremasterde versie is samengeperst met Live In Europe. Achteraf gezien had ik die 2 beter apart kunnen kopen. Aangezien er ook 3 extra nummers op Live In Europe staan.

avatar van vielip
4,5
Ah oké, die uitvoering die jij hebt ken ik dan weer niet

avatar van Larzz
4,0
Heb nu ook de nieuwste LP versie. Geweldig geluid. 180 grams vinyl. Maar helaas ontbreekt de orginele binnenhoes. Dat is toch wel erg jammer en beetje zonde. Maar muziek is super!

avatar van vielip
4,5
Nou inderdaad, dat is gewoon slecht vind ik! Als je dan een heruitgave uitbrengt doe het dan goed.

Zalige plaat. Rory Gallagher leren kennen door mijn oudere broer. In zijn jonge jaren had hij bijna alles van deze gitarist.
Ik ben ook van plan om een aantal studio platen aan te schaffen. Blueprint, Deuce, Tattoo, ... kan ik mij nog wel herinneren.

4,5
inderdaad een top album met veel sfeer

avatar van RonaldjK
4,5
Vanaf 1979 ging ik mij al lezende inwerken in de wereld van mijn favoriete muziek, te weten hardrock en new wave. Met zoveel mogelijk de radio aan. De tijdschriften Muziek Expres, Muziekkrant Oor en soms de NCRV-gids (de pen van Skip Voogd) fungeerden als gids. Bovendien leende ik uit de bieb de Popencyclopedie van Oor, die ik letterlijk van A tot Z las. Hetzelfde gold voor Popzamelwerk, de catalogi van albumreleases per jaar van Jos Stikvoort. Allemaal kleine lettertjes, over fanatisme gesproken...
Samen met een muziekmaatje besprak ik dit alles, later kwamen daar anderen bij. In de pauzes op school spraken we over albums, wie de beste zanger of drummer was, et cetera. Een meisje kwam ooit bij ons staan en vroeg na afloop van de pauze verbaasd: ‘Praten jullie alleen maar over muziek?’ ‘Ja,’ antwoordden we enigszins bedremmeld.

Mijn maatje en ik waren op zoek naar de beste gitaristen. Eén die ontzettend goed scheen te zijn was Rory Gallagher. In de fonotheek stond Stage Struck. Enkele liedjes vond ik goed, met name Wayward Child, Moonchild en Shadow Play. Man, wat kon hij spelen! Het einde van de plaat, hoe de muziek wordt weggedraaid na zijn afscheidsgroet: schitterend vonden we dat, enthousiast spraken we erover.
Maar deze puber was ook kritisch: dat er geen slaggitarist was, maakte dat de muziek tijdens solo’s niet hard genoeg was voor mijn smaak. De hese zang van de man was sympathiek, maar niet echt krachtig, oordeelde ik. Zo kwam Gallagher in mijn hoofd als een goede middenmoter. Ik denk dat ik indertijd tweeëneenhalve of drie sterren aan deze plaat had gegeven.

Toch bleef hij mijn aandacht vragen. In 1995 was ik zelfs zwaar teleurgesteld toen hij op het laatste moment afzegde voor een concert in Tivoli, Utrecht. Later dat jaar zou hij overlijden, ik zou hem nooit live zien. Hoe jammer dat was, drong twintig jaar later opnieuw tot mij door.
In 2014 heb ik gedurende de zomer zijn hele catalogus gedraaid, van een collega gekregen op een mp3-cd. Toen pas landde de man goed. Ik werd door de intensiteit en variatie aan stijlen zijn muziek ingezogen. In platenwinkels staat zijn muziek bij blues, wat me een beetje boos kan maken. Natuurlijk, dit genre loopt als een rode draad door zijn muziek, maar zijn authentieke aanpak is zo ontzettend veel breder. Daar komt bij dat hij één van de weinige gitaristen is wiens solo’s mij kunnen ontroeren. Ik word er dan al genietend stil van.

Zoals op dit Stage Struck, waar hij een hardrockkoers vaart, meestal ver weg van de bekende bluesschema’s. Drummer Ted McKenna is ook niet de typische bluesdrummer, ik zou ‘m niet veel later tegenkomen in de band van Michael Schenker. Gallagher soleert als een malle en de band, met vaste bassist Gerry McAvoy, staat als een huis. Powertrio 2.0.
Mijn favoriete nummers van toen zijn dezelfde gebleven, de bewondering is echter gegroeid. Niet alleen voor zijn gitaarspel, tevens voor zijn teksten. Wayward Child bijvoorbeeld, zo heb ik mij regelmatig gevoeld en ik ken diverse mensen op wie de poëtische tekst van toepassing is. Of de romantiek in Moonchild; dit is niet zomaar een liedje waarbij hij een tekstje schreef. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat hij hier een specifieke vrouw op het oog had. Gallaghers oprechte stem raakt me tegenwoordig extra, fascinerend dat hij niet de standaardstem had die je in (hard)rock nogal eens hoort. Heerlijk hees, soms bijna pratend, mij soms herinnerend aan Phil Lynott, die andere Ier.

Veel fans gaan voor zijn eerdere werk. Tegelijkertijd heeft de man geen slecht album gemaakt, ook niet in zijn latere jaren, waar invloeden als folk en zydeco hun invloed deden gelden. Er valt altijd veel te genieten, neem bijvoorbeeld zijn akoestische werk.
Laat onverlet dat dit knallende werkje mijn favoriete Rory is gebleven. Extra leuk dat er op streaming inmiddels drie bonustracks zijn, te weten Hellcat (hierboven op de tracklist van MuMe niet vermeld), Bad Penny en Key Chain. Maar ook met de oorspronkelijke acht liedjes een klassiekertje.

avatar van vielip
4,5
Wat mij betreft is dit ook zijn beste live album. Komt omdat zijn koers me in deze periode het meest bevalt. Hardrock gericht met een bluesy inslag. Zo hoor ik Rory toch het liefst. Wat die 3 extra nummers betreft; is er eigenlijk een vinyl release waar die nummers opstaan?

avatar van RonaldjK
4,5
Nooit gezien idd. Zou teveel worden voor dat format, denk ik.
Daarom ben ik ook geen hardcore vinylofiel: soms biedt cd mooie extra's, zeker als muziek via streaming niet verkrijgbaar is. Dat laatste kom ik te vaak tegen.

En vielip, is de hoes die hier nu bij staat afgebeeld wél de juiste? Ja toch? Dit is de versie die ik indertijd tegenkwam. Ik neem aan dat het gesprek dat je hierboven in 2013 had inmiddels is verouderd?

avatar van vielip
4,5
Ja dit is bij mijn weten de originele hoes. Wat betreft die extra nummers; die kunnen er nog makkelijk bij op de lp. Nu heb je 35 minuten dus dat is te doen. Gemiste kans wat mij betreft. Maar gelukkig heb ik de cd

avatar van RonaldjK
4,5
Ja, de max bij vinyl is zo'n 45 minuten toch? Met meer minuten is er te weinig ruimte om de bastonen in de groef te krijgen.

avatar van gaucho
Dit is inderdaad de originele hoes. Alleen de CD-reissue uit 2000 heeft een andere hoes, later is deze originele hoesafbeelding ook teruggekeerd op de CD-reissues. Ikheb zelf alleen die CD uit 2000, maar wel de remaster met de drie bonustracks. Ik vind juist het baswerk op die CD-editie goed tot zijn recht komen. Maar ik heb de originele LP nooit gehad, dus ik kan niet vergelijken.
Drie kwartier muziek is wel ongeveer de max als je een goede geluidsweergave wilt realiseren vanaf vinyl. Staat er meer dan pakweg 23 minuten muziek op een plaatkant, dan gaat de klank eronder lijden, waarbij de bastonen meestal de eerste slachtoffers zijn.

Op Discogs kom ik geen LP-versies met de bonustracks tegen. Wel blijkt er, gezien de opmerking onderaan, een LP-versie met een gratis single te circuleren. Die zou in elk geval het nummer Hellcat moeten bevatten, maar daar ben ik verder niet bekend mee.

avatar van RonaldjK
4,5
De cd draait hier nu, heerlijk geluid en met elf tracks, waaronder de drie bonustracks Hellcat, Bad Penny en Keychain. Bovendien een fijn boekje erbij met de nodige foto's en uitleg.

In 1980 verscheen in Ierland de elpee met daarop acht nummers (zoals ook in Nederland te koop), maar die had een bonussingle met inderdaad Hellcat en op de B-kant Nothing but the Devil, de laatste afkomstig van een optreden voor Capital Radio. Te vinden op Discogs.

De vinylversie uit 2013 bevat één bonus, te weten Hellcat. Een vinylversie met meer bonussen is nooit verschenen.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:56 uur

geplaatst: vandaag om 23:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.