Jammer, kuminamoja, dat ik je recensie niet serieus kan nemen, jij waardeert alles waar TOTO bijstaat met 5 sterren. Get serious!!
Op het eerste gehoor klinkt ie veelzijdiger dan zijn voorganger, dat ben ik met je eens. Ever Changing Times was aardig, maar toch niet zo goed als AWTEW.
Geef nu nog geen waardering, eerst paar keer meer horen.
Minder als All's Well That Ends Well, de eerste 4 nummers zijn geweldig, daarna wordt het wat soft en minder memorabel, ik mis de echte rock nummers op dit album, alleen Judgement Day is een rocker en direkt ook het beste nummer, de rest is iets teveel jazzy en fusion. Wel allemaal super geproduceerd.
Ik vind het een hele goede cd met veel variatie. Steve laat echt horen dat hij bij de betere gitaristen thuishoort in de wereld. Hij maakt gewoon muziek waar hij zin in heeft. Hij hoeft natuurlijk ook niets meer te bewijzen met zijn staat van dienst.
Luke's 'Ever Changing Times' was destijds een enorme teleurstelling voor mij. De man is echt mijn muzikale held en de reden dat ik zelf ooit muziek ging maken en ik had toen echt een goeie plaat verwacht, helemaal omdat zijn laatste 'echte' solo-plaat alweer 11 jaar geleden was. Op het titelnummer na vind ik niet zoveel aan die plaat. Toen kwam AWTEW... mijn verwachtingen waren op dat moment niet zo hoog maar ik had het mis want All's Well is echt een fantastisch album met weinig zwakke punten.
En nu kwam dan 'Transition'. Ik zat er al maanden op te wachten, maar toen laatst de eerste samples vrij werden gegeven en de radio-edit van Judgement Day was ik weer enigszins teleurgesteld. Ik vond het wel okay klinken maar had het idee dat er geen enkel nummer van het kaliber 'Darkness in my World', 'Brodys' of 'You'll Remember' op zou staan. En wederom had ik het mis... nu ik de plaat al een flink aantal keren heb doorgeluisterd vind ik dit mogelijk het beste album van Luke tot zover.
Het zijn allemaal lekkere songs met een vette sound. Gelukkig is er genoeg ruimte voor instrumentale uitspattingen. Daarnaast zijn de arrangementen gewoon heel stabiel en hebben zowel de gitaar als de synth een erg nice geluid.
1 Judgement Day
De opener begint donker en sfeervol, dreigend zelfs. De tekst is ook vrij donker en duidelijk niet Luke's meest optimistische moment. Het refrein tikt er lekker in, niet te catchy maar wel makkelijk hapbaar. Halverwege het nummer begint dan een heerlijk instrumentaal stuk op toetsen waarna de meastro zelf de eerste solo van de plaat eruit pompt. Zoals we van Luke gewend zijn doet hij dit (op het hele album eigenlijk) geheel in dienst van de song, geen rare expirimenten of mega-virtuose solo's zoals we dat wel zagen op bijv. Candyman. Ook aan het einde van het nummer knalt er nog een lekkere solo uit Luke's gitaar. Al met al is dit gewoon een lekkere moody rocksong die meteen een donkere sfeer aan het album geeft.
2 Creep Motel
Dan gaat het verder met de bluesy Creep Motel. Gewoon een lekker mellow nummer met wederom een enigszins donkere mood. Luke had duidelijk nog wat frustraties klaar liggen om nummers over te schrijven. De song op zich is niet zo bijzonder maar er is lekker veel ruimte voor een aantal bluesrock solo's in Luke's typerende stijl en de feel van het nummer in z'n geheel is gewoon erg lekker.
3 Once Again
Natuurlijk kon de emotionele lovesong niet ontbreken op een album van Lukather. Once Again is een mooie pianogedreven ballad welke met een simpele straight-forward benadering is gearrangeerd. Het nummer gaat over Luke's breuk met z'n ex-vrouw een aantal jaren geleden en houdt het album daarmee nog even in de donkere/triestere sferen. Geen uitzonderlijk nummer maar wel erg mooi en zeker niet misplaatst op dit album.
4 Right the Wrong
Het is al langer duidelijk dat Luke zich de problemen in de wereld aantrekt. De man praat regelmatig over dat we als mensheid en westerse maatschappij de verkeerde kant op gaan en daar gaat dit nummer dan ook over. Het op één na langste nummer van dit album begint met strings en andere zoete synth-soundjes om daarna over te gaan in een wederom trieste sound/melodie. Wanneer Luke begint te zingen word duidelijk dat dit wel eens het donkerste nummer zou kunnen zijn tot nu toe. Teksten als 'Waking up to news that brings me down' en 'I'm tired of waiting for the world to end' komen voorbij waarna het mierzoete refrein erin vloeit. En met mierzoet bedoel ik echt mierzoet... als in TOTO-op-z'n-hoogtepunt-van-zoetheid-zoet. Hoewel ik hier meestal niet meer zo van hou kan ik bij dit nummer niet anders dan worden meegesleept door de perfect uitgewerkte harmonieën en de jankende gitaar op de achtergrond. Uiteraard is ook dit nummer voorzien van een mooi instrumentaal intermezzo en gevoelig gitaarwerk. Erg goed nummer.
5 Transition
De titeltrack is te vinden halverwege de plaat en zorgt voor de verandering van sfeer waardoor het de betekenis van het woord waarmaakt. De voornamelijk instrumentale fusion-achtige track die hier en daar doet denken aan bepaalde nummers van TOTO's latere albums bestaat uit allerlei verschillende secties en vertoont zelfs psychadelische trekjes. Muzikaal gezien zonder enige twijfel het hoogtepunt van het album. Het is heel anders dan we van Luke gewend zijn maar gewoon ontzettend afwisselend en sfeervol. Voor het eerst klinkt de plaat ook wat optimistischer, lichter. Echt een geweldig nummer waar Luke mij persoonlijk behoorlijk mee heeft verrast.
6 Last Man Standing
Na de donkere eerste helft van het album begint de sfeer met dit nummer veel optimistischer te worden. In dit geval komt er ineens een tekst voorbij als 'I won't give up, I won't give in even if I'm the last man standing...' Niet het spannendste nummer van de plaat maar gewoon een relaxte, iets optimistischere inbreng welke past in de sfeer en zeker bijdraagt aan de compleetheid van het album.
7 Do I Stand Alone
En dan begint de één van de lekkerste riffs die Luke ooit opgenomen heeft. Dit doet mij op één of andere manier erg denken aan TOTO's nummer's 'Caught in the Balance' en 'Mad About You'. Vanaf de eerste tonen weet je al meteen dat dit het vrolijkste nummer van de plaat gaat zijn. En juist omdat het tot zover relatief deprimerend was hakte deze er echt geweldig in toen ik de plaat voor het eerste doorluisterde.
Do I Stand Alone is een uptempo power-rocksong van hoog kaliber. De intro-rif pakt meteen de aandacht en helemaal als Luke's vocalen voor het eerst in een half uur positief klinken ben je benieuwd wat er gaat komen. Na een iets slependere pre-chorus knalt het refrein erin op precies 1 minuut. En dat is het meest catchy, optimistische, krachtige en energieke refrein dat we in lange tijd van de man gehoord hebben. Het mag dan het meest commerciele nummer van het album zijn maar et heeft gewoon zo'n heerlijke flow dat het niet uitmaakt dat het een beetje standaard is qua structuur. Dit is voor mij echt het 'power-Anthem' welke ik nog miste op de vorige plaat van Luke. Veel van Luke's muziek was enigszins deprimerend de afgelopen jaren en het is goed te horen dat ie weer vechtlust heeft. Hoogtepunt van het album voor mij!
8 Rest of the World
Rest of the world is een heerlijk relaxte bluesy ballad en een positieve(!) love-song, voor de verandering. Oude bekende Jenny Douglas is aangetrokken voor het nodige soul-gehalte in de backingvocals. Gewoon een heerlijke mellow feel-good song. Het klinkt heel tevreden, heel voldaan. En zo aan het einde van het album past dat goed.
9 SMILE
Een instrumentale versie van een door Charlie Chaplin geschreven nummer. Een soort van encore, heel simpel en puur en in 1 take opgenomen. Het is een eerbetoon aan zijn overleden moeder. Een soort van toegift dus, net zoals we dat op de beide voorgangers zagen. Het stuk wordt mooi gespeeld door Luke en voelt als een soort van overdenkingsmoment.
Transition is een plaat waarop Luke voornamelijk aan het reflecteren is; op de maatschappij, de westerse wereld en z'n eigen leven. Net als de voorganger is dit een hele persoonlijke plaat waarop Luke een boekje over z'n ziel en diepste gedachten open doet. Het mooie aan dit album is dat de songs op zichzelf allemaal prima geluisterd kunnen worden, maar het toch echt iets toevoegd als je ze achter elkaar in 1 luisterbeurt aanhoort. Van het pessimistische Judgement Day naar het tevreden Rest of the World wordt Transition steeds iets lichter en positiever.
Transition is een erg sfeervol album gevuld met catchy melodieën, zoete harmonieën, afwisselende arrangementen, interessante instrumentale intermezzo’s en natuurlijk de typerende Lukather-solo’s. En dat alles met een hele vette sound. Voor liefhebbers van All’s Well that Ends Well is dit gegarandeerd een meer dan waardige opvolger en brengt Transition zeker genoeg vernieuwing om de plaat eens goed te gaan beluisteren.
Voor nu krijgt de plaat van mij 4,5 ster en voel ik me bijna gedwongen All’s Well dan toch op 4 sterren te zetten, want deze is net iets beter. Wanneer deze plaat over een tijd nog steeds zo goed voelt gaat ie gewoon naar 5.
Sterke nieuwe plaat van Lukather, opgedeeld in de 'donkere' en de 'optimistische' zijde, gescheiden door het titelnummer. En natuurlijk gun ik de man al het goede en geluk van de wereld, maar de donkere tijden zorgen wel voor de beste nummers. Voor mij persoonlijk zijn de toppers van het album 'Judgement Day', 'Once Again', 'Right the Wrong' en 'Do I Stand Alone'. Ook het titelnummer is geweldig overigens.
Een aantal keren beluisterd en het beste solo album dat Lukather sinds jaren gemaakt heeft, al was "Alls well that ends well" ook al erg goed. Opener "Judgement Day" is gewedig en het titelnummer "Transition" heeft heerlijke prog/jazzrock invloeden.
Heb het album (nog) niet in de collectie (moet het nog van Spotify hebben) maar dit is een hartstikke fijn album. De diversiteit in muzikale sferen maakt van dit album een heerlijke luisterervaring.