menu

The Byrds - (Untitled) (1970)

mijn stem
3,63 (80)
80 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Columbia

  1. Lover of the Bayou [Live] (3:39)
  2. Positively 4th Street [Live] (3:04)
  3. Nashville West [Live] (2:06)
  4. So You Want to Be a Rock 'N Roll Star [Live] (2:39)
  5. Mr. Tambourine Man [Live] (2:14)
  6. Mr. Spaceman [Live] (3:07)
  7. Eight Miles High [Live] (16:03)
  8. Chestnut Mare (5:11)
  9. Truck Stop Girl (3:23)
  10. All the Things (3:05)
  11. Yesterday's Train (3:34)
  12. Hungry Planet (4:55)
  13. Just a Season (3:54)
  14. Take a Whiff on Me (3:30)
  15. You All Look Alike (3:06)
  16. Well Come Back Home (7:40)
  17. All the Things * (4:56)
  18. Yesterday's Train * (4:10)
  19. Lover of the Bayou * (5:13)
  20. Kathleen's Song * (2:34)
  21. White's Lightning Pt. 2 * (2:21)
  22. Willin' * (3:28)
  23. You Ain't Goin' Nowhere [Live] * (2:56)
  24. Old Blue [Live] * (3:30)
  25. It's Alright Ma (I'm Only Bleeding) [Live] * (2:49)
  26. Ballad of Easy Rider [Live] * (2:22)
  27. My Back Pages [Live] * (2:41)
  28. Take a Whiff on Me [Live] * (2:45)
  29. Jesus Is Just Alright [Live] * (3:09)
  30. This Wheel's on Fire [Live] / Amazing Grace * (6:16)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 1:11:10 (2:00:20)
zoeken in:
avatar van Janz
4,5
Met name de 2e LP (vanaf het fraaie Chestnut Mare) is interessant. De eerste 7 nummers zijn liveopnamen, waarvan Eight Miles High een hele plaatkant beslaat. (Overigens een plaatkant die je het beste maar gewoon kan overslaan.)

De rerelease op CD werd fraai aangevuld met een tweede CD vol prachtige outtakes en ander niet eerder uitgebracht materiaal.

avatar van jurado
3,0
Hoort deze niet in het rijtje "live" ??

avatar van musicfriek
Een 16 minuten durende versie van Eight Miles High? Die moet ik eens checken denk ik!

Pieter Paal
Ik vind dit dubbel-album nogal tegenvallen.
Van de hits hoor ik liever de originele versies en ik vind de 2 'nieuwe' tracks van die live-plaat niet echt veel toevoegen.
Wanneer zet ik die lange jam van 'Eight miles high' op. Nooit moet ik toegeven.
Het studio-gedeelte: De single 'Chestnut mare' en de b-kant 'Just a season' vind ik de beste tracks van dit dubbel-album. Die Little Feat-cover van 'Truck stop girl' is ook wel geslaagd. Ik vind Skip Battin's zang (behalve in 'Lazy waters', van een paar platen verder) vreselijk.
Met uitzondering van 'All the things' vind ik de rest erg depri klinken.

avatar van Oldfart
3,5
Chestnut Mare is mijn favoriete Byrds song ooit.
Zo'n pracht nummer; zou dat wel eens willen horen in een uitvoering van bijvoorbeeld Sixteen Horsepower.

avatar van koho
4,0
Prima plaat en vaak over het hoofd gezien omdat de Byrdsalbums van na 1968 nogal eens worden afgedaan als niet ter zake doende voetnoten. Zo is een album als Byrdmaniax (de plaat die na deze kwam) niet meer dan een haastige curiositeit die buiten medeweten van de band werd opgeleukt met strijkers en koortjes. Maar Untitled is wel een heel beste, hoor. Om even bij het studiogedeelte te blijven: de "democratische" inslag van dit album - verre van alleen McGuinn - werkt hier, waarbij zelfs tweederangsbyrd (maar prima bassist, luister maar naar de live Eight Miles High) Battin een fraai far-out nummer brengt in de vorm van Welcome Back Home. En live staat het als een huis; deze Byrds was een veel betere liveband dan de meer legendarische originele line-up. Misschien hadden ze achteraf echter de Byrdsnaam niet moeten dragen want dit is toch wel een heel ander hoofdstuk dan, laten we zeggen, Younger Than Yesterday van slechts 3 (!) jaar ervoor.
4 ****

avatar van dj maus
3,5
Ben pas tot en met track 8 gekomen.

Lover Of The Bayou vind ik een erg vet nummer. Is er een studio-versie van?

Verder klinkt het wel aardig, maar ook rommelig en wat vlak opgenomen.

En die Dylan-covers hoeven voor mij niet zo. (Niet dat ik niet van Dylan hou...)

Kom nog terug op de rest.

avatar van orbit
Misschien moet je eens met hun reguliere albums beginnen? Notorious Byrd Bros of Fifth Dimension?

avatar van dj maus
3,5
Hmm... ik probeer hun country en folkplaten wat te vermijden, maar de platen die je noemt, liggen in ieder geval wel op mijn stapeltje.

avatar van dj maus
3,5
dj maus schreef:
Ben pas tot en met track 8 gekomen.

Lover Of The Bayou vind ik een erg vet nummer. Is er een studio-versie van?

Verder klinkt het wel aardig, maar ook rommelig en wat vlak opgenomen.

En die Dylan-covers hoeven voor mij niet zo. (Niet dat ik niet van Dylan hou...)

Kom nog terug op de rest.


De rest bevalt heel goed. Prima dubbel-cd met live- en studio-, oud en nieuw werk, aangeschaft voor een prikkie.

en op cd2 staat dus inderdaad een studio-versie van Lover Of The Bayou. Top...

My Back Pages is trouwens juist een erg goeie Dylan-cover!

Jack in the Box
Dit was de eerste keer dat The Byrds live (tezamen met nieuw studio werk) op een album verschenen. Het was ook de eerste keer dat The Byrds een dubbel-album uitbrachten.
20 gulden was toen nog veel geld en nog een aantal weken meer zakgeld opsparen en geen snoep kopen.
Inmiddels waren er al een aantal personeelswijzigingen geweest, alleen Roger McGuinn was nog over van de originele line up vanaf het begin.
Van het live-werk vind ik Lover of the Bayou het beste nummer. Op de laatste reguliere albums gingen The Byrds steeds softer klinken.
Op de bootleg Live in Stockholm (in een radioshow) uit 1967 hoor je McGuinn zeggen dat hun hart bij rock 'n' roll muziek ligt. Prachtige doorleefde zang van McGuinn natuurlijk op Lover of the Bayou.
Van de vier plaatkanten heb ik die live jam van Eight Miles High (meets In-A-Gadda-Da-Vida) het minst gedraaid. Die versie is echt een lange zit. Ik weet niet wat het publiek tijdens dat nummer deed (dansen, headbangen, stilzitten?). Je hoort dat het publiek hartstikke enthousiast is als een aantal klassiekers uit de beginjaren passeren.
Het studio gedeelte heeft ook een aantal pareltjes bij zich.
Natuurlijk de hit Chestnut Mare en het b-kantje Just A Season.
Bij dat soort nummers heb ik weer dat (Ballad of) Easy Rider gevoel.
Truck Stop Girl van Lowell George (Little Feat) vind ik eigenlijk iets beter uitgevoerd.
De Vietnam-song Well Come Back Home staat op sommige hoezen vermeld als Welcome Back Home, je kan daar dus beide kanten mee op. Basgitarist Skip Battin zou nog terugkomen met de wonderschone song Lazy Waters op het laatste Columbia-album van The Byrds.

avatar van Aazhyd
Mooi verhaal over waarom dit album geen titel heeft.

Stijn_Slayer
Geen slecht album, maar deze groep klinkt totaal niet meer als The Byrds.

Het is ook voor het eerst dat er op een Byrds album iets op te merken valt aan de zang. McGuinn klinkt schor op het live gedeelte, en de samenzang op 'Eight Miles High' is ook niet bepaald strak (hoewel ik deze lange psychedelische jamversie verder leuk vind).

Op de studiokant mis ik vaak de karakteristieke samenzang van The Byrds, wat de voornaamste reden is dat dit niet als een Byrds plaat klinkt. Ook de zang op 'Truck Stop Girl' is wat schor.

'Just A Season' heeft wel die typische vroege Byrds sound.

Verder geen slecht album, maar zeker geen hoogvlieger. Krappe 3,5*.

avatar van spinout
4,0
Roger McGuinn en Jacques Levy (bekend van de samenwerking met Dylan op Desire), schreven samen een musical, genaamd Gene Tryp, maar die kwam niet van de grond. Vier nummers werden gebruikt voor (Untitled), nl. Chestnut Mare, Lover of the bayou, All the things en Just a season. Gram Parsons zingt achtergrondzang op All the things. De live opnamen zijn redelijk overbodig, maar de studio opnamen zijn ouderwets goed.

4,0
Opmerking:
Als je de CD-versie van (Untitled) / (Unissued) openklapt zie je de advertentie van (Untitled) van begin jaren 70. Het album met de bekende klaphoes is afgebeeld en daaronder staan wat kleiner de albums The Byrds Greatest Hits, Mr. Tambourine Man en Turn! Turn! Turn! en de slogan Music Of Our Time on CBS - The Music Company. Die albums waren natuurlijk bestsellers, maar de reguliere albums Fifth Dimension (1966) t/m Ballad of Easy Rider (1969) zijn voor mij wel hun interessantste albums.

Eind jaren 80/begin jaren 90 ben ik pas begonnen met The Byrds verzamelen, maar niet alle albums waren toen in de platen- en CD zaken verkrijgbaar. Tot en met Sweetheart of the Rodeo was alles als Europese uitgave (op CBS en het Edsel-label) leverbaar. Er zaten twee onhandige Nice Price dubbel-CD's bij: Mr. Tambourine Man gekoppeld aan Sweetheart of the Rodeo en Turn! Turn! Turn! gekoppeld aan The Notorious Byrd Brothers.
De albums Dr. Byrds and Mr. Hyde t/m Farther Along heb ik toen via Amerikaanse import besteld.
Om de CD's zaten toen van die langwerpige kartonnetjes met de hoesfoto erop. Later hebben ze dat weer afgeschaft, omdat men erachter kwam dat de consument dat kartonnetje gewoon weggooide, allemaal papierverspilling.
Het dubbel-album (Untitled) past(e) gewoon op een enkele CD, maar het originele art work, dus de binnenzijde met de foto's en de liner notes van Derek Taylor ontbraken dus.
Op de klaphoes van de originele LP staat bij kant 1 en 2 tussen haakjes 'Concert' vermeld, maar op die eerste CD uitgave hebben ze dat weggelaten. Iemand die The Byrds niet goed kent zou bij het lezen van die uitgave kunnen denken dat het een grootste hits-compilatie is, omdat de hits So You Want to be a Rock 'n' Roll Star, Mr. Tambourine Man, Mr. Spaceman, Eight Miles High En Chestnut mare erop staan.
Later heb ik weer die Byrds-CD's met al die bonus tracks gekocht. Veel van die bijzonderheden had ik al op de compilatie Never Before en The Byrds-box.
Bij de expanded edition van (Untitled) hebben ze goed hun best gedaan. In de inlay is naast het originele art work en liner notes veel informatie aanwezig.
Met de live-nummers van CD2: Completely Unissued! zouden ze in het vinyl-tijdperk een heel gaaf live-album gemaakt kunnen hebben.
Bij de live-versie van Mr. Spaceman is het net alsof de band op een gegeven moment niet helemaal goed loopt.

avatar van captain scarlet
4,0
Een van de eerste serieuze pop-platen die ik van mijn zuurverdiende vakantiebaantjesgeld aanschafte. De meeste live-versies op deze plaat hebben mij nooit zo kunnen bekoren, de studionummers des te meer. Aangenaam afwijkend van de voorgaande Byrds-albums, (waar overigens ook weinig mis mee is) en nog steeds 'n genot om naar te luisteren.

avatar van Jaep
3,5
Redelijke Byrdsplaat, maar het livegedeelte is zoals vaker gezegd niet zo heel interessant. Truck Stop Girl gezongen door Clarence White en Yesterday's Train gezongen door Gene Parsons en met de pedal steel van Sneaky Pete vind ik wel mooie nummers, al staat het redelijk ver af van de typische Byrdssound. Op de studioplaat staan eigenlijk geen echt slechte nummers, maar het hoort wat mij betreft toch ook niet bij het beste werk van The Byrds.

avatar van teus
Klinkt idd meestal niet als de zgn Byrdssound
Buiten dat is dit een aangenaam album,en herbergt oa absoluut een van de mooiste Byrds songs,...Chestnut Mare
En dan van het live gedeelte ,klinkt zo heerlijk Vet! ,...Lover of the Bayou ,
Totaalplaatje toch halfje * minder, maar blijft wel.... ruim voldoende

avatar van RuudC
1,5
Het valt op dat op RYM deze plaat een relatief hoog gemiddelde heeft. Ook hier is een opvallende knik naar boven. ligt het aan het live-deel jongens? Het is leuk om Mr. Tambourine Man weer te horen, maar 17 minuten Eight Miles High had echt niet gehoeven. De rest van het album ook trouwens. De composities zijn behoorlijk zwak. Ik ben al geen fan van McGuin; ook niet als zanger. De keuze om Skip Battin te laten zingen was al slecht, maar Gene Parsons is een catastrofe. Yesterday's Train is de slechtst en meest kitscherige country denkbaar (wat mij betreft dan. Ik zit verder niet diep in dat genre). DIt is wel echt Byrds-onwaardig. Ergens maakt me dit wel heel erg benieuwd naar Byrdmaniax en waarom het gemiddelde hier behoorlijk laag is. Is dat dan echt nog slechter?



Tussenstand:
1. The Notorious Byrd Brothers
2. Turn! Turn! Turn!
3. Mr. Tambourine Man
4. Younger Than Yesterday
5. Fifth Dimension
6. Dr. Byrds & Mr. Hyde
7. Ballad Of Easy Rider
8. Sweetheart of the Rodeo
9. (Untitled)

avatar van lennert
4,0
Ik moet toch toegeven dat de eerste live-nummers een lekker positief gevoel bij me teweeg brachten. Rauwer en vooral met steviger drumwerk dan ik op de albums had gehoord. En ja, die 16 minuten Eight Miles High vind ik echt prachtig. Lekker energiek en bezwerend, dat op het moment dat de zang eindelijk begint de ontlading extra groot is. Blijft een topcompositie voor mij.

Het studiogedeelte? Bijna goed genoeg. Ik vind Chestnut Mare, All The Things en Hungry Planet oprecht goed, terwijl Just A Season en Welcome Back ook best te doen zijn. Een paar slechte tracks (Take A Whiff On Me bijvoorbeeld) daargelaten, is (Untitled) een album dat ik echt best voor mijn plezier opnieuw kan beluisteren.

Tussenstand:
1. The Notorious Byrd Brothers
2. Fifth Dimension
3. Turn! Turn! Turn!
4. Younger Than Yesterday
5. Mr. Tambourine Man
6. (Untitled)
7. Ballad Of Easy Rider
8. Dr. Byrds & Mr. Hyde
9. Sweetheart Of The Rodeo

avatar van Mjuman
RuudC en lennert

Even een verhaaltje: in mijn jeugd, Way Back kwam mijn Canadese tante (van NL oorsprong) regelmatig over en ze nam dan altijd marshmellows (toen nog niet te krijgen hier) voor ons mee en dan bleef ik maar zeuren om die dingen. Op een gegeven moment was mijn moeder het zo zat dat ze me de hele 2,5 pounds zak gaf (en niet een paar). Guess what, little mjuman ate half the bag en werd misselijk en niet zo'n klein beetje ook.

Volgens mij moet dit in no time het gehele Byrds-oeuvre compulsief afwerken leiden tot een muzikale vorm van misselijkheid - voor de zekerheid zou ik ook een fikse dosis immodium in huis halen. Neem wat meer tijd, luister meermalen, floss met andere muziek en ga dan weer terug.

Ondertussen bevat dit album wel een van mijn faves van de latere Byrds-songs: Chestnut Mare.

avatar van lennert
4,0
Mjuman schreef:
RuudC en lennert

Even een verhaaltje: in mijn jeugd, Way Back kwam mijn Canadese tante (van NL oorsprong) regelmatig over en ze nam dan altijd marshmellows (toen nog niet te krijgen hier) voor ons mee en dan bleef ik maar zeuren om die dingen. Op een gegeven moment was mijn moeder het zo zat dat ze me de hele 2,5 pounds zak gaf (en niet een paar). Guess what, little mjuman ate half the bag en werd misselijk en niet zo'n klein beetje ook.

Volgens mij moet dit in no time het gehele Byrds-oeuvre compulsief afwerken leiden tot een muzikale vorm van misselijkheid - voor de zekerheid zou ik ook een fikse dosis immodium in huis halen. Neem wat meer tijd, luister meermalen, floss met andere muziek en ga dan weer terug.

Ondertussen bevat dit album wel een van mijn faves van de latere Byrds-songs: Chestnut Mare.


Geen zorgen hoor, dat doe ik zeker. Bij The Byrds vind ik het ook beduidend minder vervelend om er meer van te luisteren, maar daarom doe ik ook niet meer dan drie albums per dag. Daarna is het gewoon even iets anders luisteren (en soms nog wat extra herbeluisteren). Ben juist blij dat dit album weer eens wat beter was!

4,0
Het livegedeelte 3.5 Vooral het ellenlange Eight miles high begon me na enige tijd de keel uit te hangen. Tegenwoordig skip ik dat lied. Het studio deel vind ik erg goed 4.5, het gemiddelde is dus 4 ****.

avatar van jorro
3,5
Een beetje gemengde gevoelens heb ik bij het beluisteren van dit album. Van het live gedeelte ben ik lijkt het een van de weinigen die ruim een kwartier Eight Miles High best te doen vind. Ook de overige live songs zijn wel doorheen te komen, maar vind ik minder interessant. Van het studio deel is het begin wel OK. Zodra het te veel country wordt haak ik af. Take a Whiff on Me en de twee slotnummers, nee die skip ik liever.
Al met al kom ik dan tot 3* voor deze #83 in de 100 Greatest Albums of 1970 en 195 in Best ever Albums van dat jaar.

avatar van nlkink
3,5
Met het album Untitled was de groep weer terug in de belangstelling, al was dat niet helemaal een verrassing omdat voorganger Ballad Of Easy Rider het ook heel aardig deed. Over het livegedeelte is hier al veel gezegd en ik ben het met de voorgangers eens die van mening zijn dat Eight Miles High met 16 minuten gewoon te lang duurt. Daar komt bij dat het lijkt alsof je er midden in valt omdat het intro, de eerste coupletten en het refrein niet op de plaat staan. Nu is het alsof je er tijdens de gitaarsolo inkomt en uiteindelijk uitkomt bij het laatste couplet. Een rare edit.
De resterende liveopnames zijn prima, maar McGuinn klinkt hees/schor. In Johnny Rogan's boek Timeless Flight geeft McGuinn als verklaring: "That was my cocaine voice".
Het studiodeel is dik in orde. De aftrap Chestnut Mare is één van de hoogtepunten in het oeuvre van de groep. Het resterende materiaal komt er niet meer overheen, al vind ik Truck Stop Gir er heel dicht bij in de buurt komen. All The Things en Yesterday's Train zijn gewoon goed, Just A Season klinkt mij een beetje te zijig in de oren. Hungry Planet is me te experimenteel, Take A Whiff melig en You All Look Alike gewoon onder de maat. Well Come Back Home is wat mij betreft de eerste helft prima. Een anti-oorlogssong, geschreven door Skip Battin. Voor mij één van de weinige composities van Battin die ik verdraag, maar wel tot aan het punt dat de mantra-achtige zang begint.
De bonus disc die bij mijn set zit laat zich aan horen als een alternatieve versie van het album. Fijn dat er eindelijk een studioversie is van Lover Of The Bayou. Mooie versie, maar ik heb toch een voorkeur voor de versie van Tom Petty's Mudcrutch. Kathleen's Song is ook heel fraai in de uitgeklede versie. Een jaar later zou het nummer officieel voor het eerst verschijnen op Byrdmaniax, door Terry Melcher voorzien van een batterij strijkers. De studioversie van Willin' is ook heel fraai. Eigenlijk drie nummers die wat mij betreft zo op de studioplaat van Untitled op de plaats van Take A Whiff, You All Look Alike en Hungry Planet hadden mogen staan. Met de jam White's Lightning Pt. 2 heb ik helemaal niets. In de liner notes staat dat er ook een alternatieve mix van Truck Stop Girl op de bonus disc zou moeten staan, maar die heb ik er niet op staan. Erg jammer, want dat had ik liever gehad dan een willekeurig stukje uit een jam sessie.
Het livegedeelte van de bonus disc is een verbetering t.o.v. het originele album. Een verdubbeling van het aantal livetracks en een fraaie aanvulling.
Eén van de betere, misschien wel hun beste sinds Sweetheart Of The Rodeo. Met de opvolger Byrdmaniax vloog de groep behoorlijk uit de bocht en hoewel Farther Along een verbetering was, zou het nooit meer hetzelfde zijn.

avatar van jorro
3,5
Het album Untitled van The Byrds, uitgebracht in 1970, is opmerkelijk omdat het een dubbelalbum is met een mix van live concertopnames en nieuwe studiotracks. De live-opnamen werden gemaakt tijdens twee concertoptredens in New York in het begin van 1970, waarbij de dynamische speelstijl van de band werd vastgelegd. Deze opnames werden vakkundig aan elkaar geplakt om de indruk te wekken van één doorlopende uitvoering. Het album bevat liveversies van eerdere hits zoals Mr. Tambourine Man en Eight Miles High, evenals nieuwer materiaal zoals Lover of the Bayou.

De conceptie van het album was gekoppeld aan de eerdere plannen van Roger McGuinn (de leider en gitarist van de band) om een countryrock-muziekbewerking van Henrik Ibsen's "Peer Gynt" op te voeren, getiteld "Gene Tryp". Hoewel dit project nooit werd gerealiseerd, werden verschillende nummers die ervoor werden geschreven opgenomen op Untitled en het vervolgalbum, Byrdmaniax. Enkele van de nummers van het "Gene Tryp"-project op Untitled zijn Chestnut Mare, Lover of the Bayou, All the Things en Just a Season.

De titel van het album, Untitled, was eigenlijk een toevallig gevolg van een tijdelijke aanduiding voor de naam die werd gebruikt in de documentatie van de platenmaatschappij, die ten onrechte als de officiële titel werd beschouwd. Deze onbedoelde titel is sindsdien een onderscheidend kenmerk van het album geworden.

Untitled werd goed ontvangen voor het vastleggen van de essentie van de live-optredens van The Byrds en het demonstreren van de mogelijkheden van de latere line-up. Het vertegenwoordigde een belangrijk deel van de discografie van The Byrds en toonde hun evolutie en veelzijdigheid als band.

Het album Untitled/Unissued van The Byrds, een heruitgave van hun originele album Untitled met extra niet eerder uitgebrachte nummers, is een unieke mix van live-optredens en studio-opnames die de muzikale evolutie en veelzijdigheid van de band laten zien.

De studio-opnamen op het album weerspiegelen een breed scala aan muziekstijlen, van country-rock tot folk en pop-rock. De opname van nummers die oorspronkelijk bedoeld waren voor een podiumproductie, "Gene Tryp", voegt een uniek aspect toe aan het album. Nummers als Chestnut Mare en Just a Season van dit project zijn hoogtepunten, die de songwriting-vaardigheden van Roger McGuinn en het vermogen van de band om zich muzikaal aan te passen en te evolueren laten zien.

De extra onuitgebrachte nummers in de heruitgave van Untitled/Unissued bieden een dieper inzicht in het creatieve proces van The Byrds en hun werk in deze periode. Deze nummers illustreren verder de veelzijdigheid van de band en hun vermogen om verschillende muziekgenres te mengen.

Over het algemeen staat Untitled/Unissued bekend om zijn artistieke diepgang en toont het een cruciaal moment in de carrière van The Byrds. Het is een bewijs van hun blijvende invloed op rockmuziek, waarbij live-energie wordt gecombineerd met studio-innovatie.

Eerder gepubliceerd op www.jorros-muziekkeuze.nl

Gast
geplaatst: vandaag om 19:41 uur

geplaatst: vandaag om 19:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.