Toto - Turn Back (1981)

een van hun mindere albums helaas. Haalt het niveau niet van hun voorganger(s)

Binnen 3 jaar alweer een derde plaat afleveren. Vroeger was niet alles beter, maar gezien het tempo waarin veel bands en artiesten tegenwoordig een nieuw album op ons loslaten verlang ik op dat punt nog weleens naar de tijden van weleer.

Dan deze schiijf;

Gift With a Golden Gun, is een degelijke opener, zo'n song waar weinig mis mee is. Pakkende melodie, prima samenzang en recht op het doel af.

English Eyes heeft mij nooit zo ingepakt, ofschoon het zeker geen slecht nummer is maar wordt het te veel te lang uitgerekt. In de basis is het een vrij eenvoudige song en leent het zich niet voor een lange speelduur.

Live For Today, gezongen door Lukather, die vanuit technisch oogpunt wellicht minder talentvol is als zijn collega's; Kimball en Williams, maar mij altijd heeft weten te overtuigen. Het nummer vind ik trouwens weinig memorabel.

A Million Miles Away kent een trage opbouw maar komt in de loop van het nummer tot volle wasdom. Prima gearrangeerd en een van de beste songs op de plaat.

Een wat sneller tempo, hier en daar inkomende vliegende gitaarsolo's en Kimball die aanzet, en er is vrij weinig mis met deze song.

I Think I Could Stand You Forever is saai en bied maar weinig aanknopingspunten om op meer sympathie te rekenen.

Turn Back is ook niet veel sterker, het kent wat meer body maar valt ook wat tegen.

If It's The Last Night vormt het sluitstuk en ondanks het mierzoete karakter en de wat stupide teksten heeft de song nog wel een bepaalde charme.

Turn Back gaat bij mij niet de boeken in als een goede plaat. Het geheel is erg wisselvallig, de productie had ook nog wat beter gekund maar belangrijker nog; er staan te weinig echt goede nummers op deze plaat.

Tussenstand:

1. Toto
2. Hydra
3. Turn Back

Heel aardig album.

De geluidskwaliteit valt me niet tegen nav de eerdere berichten.
Mijn Discogs app gaf aan dat mijn exemplaar uit een box zou komen, dus van later en daarmee 'onder handen genomen' niveau??
Ik leid dat af bijv. bij die brake in English eyes. Dat klinkt netjes.

Ik ben geen die hard Toto fan maar als je Hydra, dit album en het redelijk verguisde live album uit '93 voor weinig bij de kringloop tegen het lijf loopt betekent het voor mij: mee nemen.
Want zo langzamerhand de collectie bijna compleet.
Op dit album spreken mij Goodbye Eleonore maar ook I think I could stand you forever aan.

Ik heb geen favo Toto albums maar vind HolyAnna echt een van hun beste nummers.

En, misschien vreemd, de Stevie Wonder cover Living for the city op Through the looking glass.
H e e r I i j k....

Als je eerder naar Toto en Hydra geluisterd hebt valt op dat de productie van Turn Back een stuk minder is. Het klinkt nogal gecomprimeerd. En als je als Toto een hard rockende album wilt maken moet het wel dynamisch klinken zoals Hydra. Verder heb ik niks negatiefs op te merken aan Turn Back welke ik als een van de beste Toto albums beschouw.

Ik ook. Hun hardst rockende plaat. De vorige uitstekende Lp Hydra bevatte subtiele LA rock maar die richting sloeg niet aan. Deze 3,56 score op Mume is een grote, grote schande. Dit is hardrock zoals het bedoeld is, gepolijst dat zeker, maar van het hoogste niveau en gecomponeerd en gespeeld door de beste muzikanten on the planet. Anders dan de meningen hierboven vind ik de songwriting sterk en er staan een paar parels tussen zoals I think i can stand you forever en het hemeltergend mooie if its the last night. 5 sterren is more like it!

Leuk album maar ze hebben betere gemaakt. Het wordt hierboven al aangehaald maar de wat tamme/vlakke productie doen het geheel absoluut geen eer aan.

Akkoord, maar met de songwriting is werkelijk helemaal niks mis. Sterker nog, die is geweldig. In dit genre is de songwriting op 99 procent van de platen een paar klassen minder dan op dit geweldige album, wat zelfs symfonische hardrock trekjes heeft en profiteert van de beste musici die er zijn. Kortom ik ben het zwaar oneens met de matige kritieken op dit album ...

Wat mij betreft het beste Toto-album. Wat minder van dat flauwe gezeik zoals Georgy Porgy, 99 en I Won't Hold You Back en wat meer meeslepende hardrock zoals English Eyes en het machtige titelnummer.
Verder blijft het natuurlijk Toto. En dat is zo veilig en zoet als een Difrax flesje.

Nou, ik zal dan ook maar een duit in het zakje doen. Hun debuut mengde harde rock met softere, rhythm 'n' blues-achtige nummers, waarna opvolger Hydra voornamelijk het softere werk voorschotelde, met lichte proggy invloeden, zoals in het titelnummer.

Ik kocht in die dagen al trouw de albums van Toto en deze derde was weer van een heel ander laken een pak. Van consistentie kon je de band op dat moment in de tijd niet beschuldigen. Maar later zou blijken dat dat regelmatige switchen van stijlen hun handelsmerk zou worden, al zijn ze op latere platen wel steeds meer opgeschoven richting 'oldschool' hardrock.

Deze plaat zou je kunnen beschouwen als een voorstudie voor dat latere werk. Hier pakken de heren de zaken voor hun doen behoorlijk stevig aan, met uitstekende rocksongs als Goodbye Elenore, English eyes, Gift with a golden gun en - ondanks z'n piano-intro - I think I could stand you forever. Daarmee zijn wat mij betreft de sterkste nummers wel genoemd, de anderen zijn meer middelmaat en imponeren niet echt.
A million miles away zit daar tussenin. Het is mooi opgebouwd, al vind ik het jammer dat ze er - ongetwijfeld bewust, gezien de strekking van het nummer - voor hebben gekozen om de zang van Bobby Kimball in de coupletten zo ver naar achteren te mixen. Dat hadden ze wat mij betreft beter niet kunnen doen; het moedigt me aan om tijdens het nummer aan de volumeknop te gaan zitten draaien. Toegegeven, het vergroot de dynamiek, maar ik vind het eigenlijk een beetje storend.

Vanuit de dynamiek kom ik uit bij de algehele geluidskwaliteit. Daar is door anderen al het nodige over gezegd. Ik heb de originele LP, die klinkt wat mat en de mix heeft teveel compressie. De eerste generatie CD die ik ervan heb - met zo'n klassiek CDCBS-catalogusnummer - klinkt nauwelijks beter. Enerzijds heeft-ie geen last van de 'loudness war', anderzijds is de matige mix van de opname ook hier een beperkende factor. De opname wil maar niet echt knallen, terwijl vooral de hardere songs zich juist daarvoor goed lenen.

Ik lees hier en daar dat er sprake zou zijn van geremasterde versies. Er is een uitgave van Rock Candy Records, maar bestaat hier ook een Columbia/Sony remaster van? Ik meen van niet, maar laat me graag corrigeren.

Dat de zang van Bobby Kimball (waar ik overigens zwaar liefhebber van ben, de eerste decennia) naar achteren is gemixt, vind ik dan juist weer het sterke aan dit nummer. Vooral de bas komt dan heerlijk uit de verf. Dat gedeelte is, als ze het al spelen, dan live dan ook een groot pluspunt. Met afstand het beste nummer van het album.

A Million Miles Away (live)
Mike

Wat de algehele geluidskwaliteit betreft, daar kunnen we kort over zijn, die is bij dit album relatief belabberd. Ik gooide het er dan altijd maar op dat het een van hun eerste albums is, maar als je de kwaliteit van hun eerste twee albums hoort, dan had het toch best beter gekund.